Που την έχεις ξαναδεί; Σε ρόλο μοιραίας γυναίκας στην ταινία «Γκίνες» του Αλέξη Καρδαρά (2009) και σε ρόλο μητέρας (που όλοι οι άντρες ονειρεύονται για το παιδί τους) στο «Μια Φορά και ένα… Μωρό» του Νίκου Ζαπατίνα (2011). Ίσως και σε μερικά από τα περάσματα της στη μικρή οθόνη («Ιωάννα της Καρδιάς», «Κλεμμένη Ζωή», «Έχω ένα Μυστικό», «Κάρμα»). Η πληθωρική Κερκυραία ηθοποιός έχει μια μεγάλη συλλογή πτυχίων: υποκριτικής, σκηνοθεσίας, παραγωγής, ιταλικών, αγγλικών, ισπανικών, χορού (από κλασικό, jazz και κλακέτες, μέχρι σύγχρονο). Ο σκηνοθέτης Νίκος Παναγιωτόπουλος της έδωσε τον πρώτο της μεγάλο πρωταγωνιστικό ρόλο στο νέο του σύγχρονο φιλμ νουάρ με φόντο την Αθήνα, «Δεσμά Αίματος» (η Athens Voice είναι χορηγός επικοινωνίας). Η Μαρκέλλα ερμηνεύει την Μαργαρίτα, μια αεροσυνοδό που αναζητά ένα παντρεμένο πρώην εραστή της – τον ερμηνεύει ο Γιάννης Στάνκκογλου οπότε καταλαβαίνεις για τί φωτογενές και γοητευτικό κινηματογραφικό ζευγάρι μιλάμε. Τα υπόλοιπα μας τα είπε η ίδια η πρωταγωνίστρια.
«Μου τηλεφώνησε μια μέρα ο κύριος Παναγιωτόπουλος για να κάνουμε ένα κάστινγκ για τη νέα του ταινία. Ήταν ένα από τα πιο ευχάριστα και σύντομα δοκιμαστικά που έχω κάνει. Μου ζήτησε να περπατήσω μπροστά στην κάμερα και να διαβάσω δύο προτάσεις. Λίγες μέρες αργότερα μου είπε πως με επέλεξε. Μου μίλησε για το σενάριο που είναι βασισμένο στο βιβλίο ‘Δεσμά Αίματος’ της Μαρίας Πάουελ και μου είπε πως η ταινία θα γυριζόταν με ελάχιστους συντελεστές κάτι που και γι’ αυτόν και για μένα ήταν πρωτόγνωρο. Μετά από αυτή την εμπειρία κατάλαβα πως όταν ένας σκηνοθέτης ξέρει καλά τι θέλει τα πολύωρα δοκιμαστικά δεν είναι απαραίτητα.
Γνώριζα την ύπαρξη του βιβλίου αλλά δεν το είχα διαβάσει. Είναι ένα αρκετά σκοτεινό βιβλίο. Μου άρεσε όμως η ανεξιχνίαστη πλευρά αυτής της κατά τα άλλα συνηθισμένης γυναίκας και ο τρόπος που την παρουσιάζει τόσο η κυρία Πάουελ όσο και ο κύριος Παναγιωτόπουλος στο σενάριό του. Ο τελευταίος παρουσιάζει την Μαργαρίτα με έναν λεπτεπίλεπτο τρόπο και έτσι η σκοτεινιά αυτή περνάει στην ταινία υποδόρια.
Η Μαργαρίτα είναι ταυτόχρονα η γυναίκα της διπλανής πόρτας και η εξωγήινη που προσγειώθηκε κατά λάθος στην Αθήνα του σήμερα. Το κομβικό σημείο στη ζωή της είναι η στιγμή που πεθαίνει ο πατέρας της και αποφασίζει να αλλάξει τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά. Μία γυναίκα που έχει συνηθίσει να ζει με έναν συγκεκριμένο μονότονο και αποπνικτικό τρόπο μοιραία αφότου προσπαθήσει να τον αλλάξει θα επιστρέψει σε αυτόν - σαν μια προδιαγεγραμμένη, αυτόματη κατάσταση. Χρειάζεται κάτι πολύ δυνατό για να καταφέρει να απαλλαγεί απ’ όλο αυτό. Κάτι που τελικά συμβαίνει. Απαιτεί πάντα πολλή δύναμη το να βρίσκεις τρόπους για να ξεφεύγεις από μια πραγματικότητα που συνήθως σε ξεπερνάει.
Το πιο δύσκολο μέρος του ρόλου μου ήταν να καταφέρω να κρατήσω την ισορροπία ανάμεσα στην ψυχρότητα αυτής της κοπέλας και την εσωτερική ένταση που προσπαθεί να κρύψει. Είναι μια γυναίκα που διαρκώς κινείται πάνω σε μια λεπτή γραμμή που χωρίζει το χάος απ’ την καθημερινότητα. Δεν γνωρίζω υποθετικά τι θα έκανα διαφορετικά από εκείνη αν έμπαινα ποτέ στη θέση της. Πιθανώς δεν θα κατάφερνα να βρω τρόπο διαφυγής από όλη αυτή την κατάσταση και ίσως να ήμουν εγώ αυτή που θα έμενα καθηλωμένη σε μία πολυθρόνα. Από την άλλη δεν θα είχα αφεθεί να φτάσω μέχρι εκεί. Όπως και να έχει, κάθε φορά που παρακολουθούμε μια ηρωίδα την συναντάμε σε μια συγκεκριμένη στιγμή της ζωής της οπότε το να μπαίνω στη διαδικασία να την κρίνω είναι δύσκολο και αφελές. Αλλιώς έχει μεγαλώσει η Μαργαρίτα αλλιώς εγώ.
Τα γυρίσματα έγιναν το καλοκαίρι του 2011. Η συνεργασία ήταν με όλους άψογη αλλά φυσικά δεν μπορώ να παραλείψω τη συμβολή της κυρίας Μαριάννας Σπανουδάκη που έκανε εξαιρετική δουλειά όσο αφορά στα κοστούμια και στην παρουσία της που έκανε τα πάντα πιο γλυκά. Το μικρό συνεργείο μας ένωσε πιο γρήγορα από ό,τι συμβαίνει συνήθως. Και όταν λέω μικρό εννοώ 5 με 7 ανθρώπους συνεργείο και ηθοποιοί.
Αυτή την περίοδο προετοιμάζομαι για το Πάσχα, κάνω μπαλέτο δύο φορές την εβδομάδα, κάνω το ετήσιο τσεκ απ υγείας στο σκύλο μου, προσπαθώ να βρω που έχω καταχωνιάσει τα καλοκαιρινά και κοιτάζω με μελαγχολία τα πτυχία μου σκεφτόμενη τα «πεταμένα» λεφτά του πατέρα μου και τα γεμάτα άγχος χρόνια μου για εργασίες και διατριβές».
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
