Ο σκηνοθέτης του «Εκεί που χτυπά η καρδιά μου» μίλησε στην ATHENS VOICE για τους μελαγχολικούς του ήρωες, την αμερικάνικη περιπέτεια της ταινίας του και τη μεταμόρφωση του Σον Πεν σε Ρόμπερτ Σμιθ των Cure.
«Ήθελα να χρησιμοποιήσω όλη την εικονογραφία του αμερικάνικου σινεμά, τόσο στα μέρη όσο και στο ύφος του φιλμ. Και το road movie είναι ένα τυπικά αμερικάνικο είδος, όχι απαραίτητα μόνο αμερικάνικο, αλλά σίγουρα τυπικά αμερικάνικο. Και ήθελα να δοκιμάσω κάτι τυπικά αμερικάνικο.
Το ταξίδι του ήρωα στο φιλμ τού επιτρέπει να μεγαλώσει, να γίνει άντρας. Πριν από το ταξίδι του αυτό ήταν ένα παιδί πενήντα χρόνων. Γιατί ν’ αλλάξει; Δεν υπάρχει λόγος. Απλά αυτό του συμβαίνει. Βρίσκεται αντιμέτωπος με ερωτηματικά που αναζητούν απαντήσεις. Απαντήσεις που πρέπει να ανακαλύψει. Και όταν τις βρίσκει δεν είναι αυτές που περιμένει, δεν είναι συνηθισμένες, μπανάλ, και αυτές οι απαντήσεις τον αλλάζουν.
Δεν είμαι σίγουρος αν ο χαρακτήρας του Σον Πεν στην ταινία έχει κάτι από μένα. Από την άλλη, νομίζω ότι όλοι όσοι δουλεύουμε στο σινεμά, όσοι κάνουμε ταινίες, προσπαθούμε να παρατείνουμε την παιδική μας ηλικία όσο το δυνατόν περισσότερο. Οπότε μπορείτε να κρίνετε μόνοι σας.
Mου αρέσει να κινηματογραφώ μελαγχολικούς ήρωες, αλλά δεν νομίζω ότι απηχούν κάτι από τη δική μου προσωπικότητα. Μου αρέσουν οι χαρακτήρες που δεν είναι απόλυτα ικανοποιημένοι, που δεν ταιριάζουν σε μια απλοϊκή ιδέα κανονικότητας. Νιώθω βολικά να αφηγούμαι τις ιστορίες τους, νιώθω να τους αγαπώ.
Όταν σκέφτομαι έναν ήρωα ξεκινάω από το look του. Στην προκείμενη περίπτωση τακτοποιούσα τα cds μου στο σπίτι και έπεσα πάνω σε μερικά των Cure. Κοίταζα την εικόνα του Ρόμπερτ Σμιθ και σκεφτόμουν ότι θα μπορούσε να είναι εξαιρετικός ως χαρακτήρας σε μια ταινία. Κι όλα ξεκίνησαν από εκεί...
Είχα τον Σον Πεν στο μυαλό μου ήδη όμως για μια ταινία. Για μια ταινία που έμοιαζε πολύ με αυτή, ήταν η ιστορία κάποιου που αναζητούσε ένα ναζί εγκληματία πολέμου. Αλλά είχα τον Σον Πεν στο μυαλό μου απλά σαν τον Σον Πεν όπως τον ξέρουμε. Από τη στιγμή που μου ήρθε η ιδέα του Ρόμπερτ Σμιθ, σκέφτηκα πόσο πιο ενδιαφέρον θα μπορούσε να γίνει, και πως ο Σον Πεν θα κατόρθωνε να κάνει αυτό τον ήρωα πιστευτό, αληθινό.
Τι έμαθα από το ταξίδι αυτό στην Αμερική; Ότι υπάρχουν υπερβολικά πολλά φορτηγά στα γυρίσματα μιας ταινίας. Κατάλαβα κυρίως πως, αντίθετα απ’ ό,τι πίστευα, μπορείς να κάνεις ταινίες για πράγματα που δεν γνωρίζεις, για κουλτούρες και ανθρώπους που δεν ξέρεις. Πίστευα ότι μπορώ να κάνω ταινίες για την Ιταλία και τους Ιταλούς. Τώρα ξέρω ότι μπορώ να κάνω ταινίες οπουδήποτε. Για τον οποιονδήποτε.
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
«Είναι δύσκολο να ζεις με εμφύσημα. Δυσκολεύομαι ακόμα και να πάω από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη. Είναι λες και περπατάς με μια πλαστική σακούλα γύρω από το κεφάλι σου»
13°
