Η δεύτερη μεγάλου μήκους του Παναγιώτη Φαφούτη μετά την «Κληρονόμο» είναι η πρώτη απόλυτα δική του. Γυρισμένη στην πόλη του, την Πάτρα, στη διάρκεια του καρναβαλιού ξεδιπλώνει ιστορίες ζευγαριών, χωρισμών, μυστικών μεταμφιέσεων, αλήθειας. Μια ταινία που δηλώνει ξεκάθαρα ποιος είναι ο ίδιος. Πρώτα σαν σκηνοθέτης, αλλά μαζί και σαν άνθρωπος, αφού οι ιστορίες που τη συνθέτουν μοιάζουν αληθινές, «βιωμένες», δικές του. Αυτός είναι ο δικός του «Παράδεισος».
Παράδεισος, τι σημαίνει η λέξη για σένα;
Ονομάζω παράδεισο την αναζήτηση της προσωπικής ευτυχίας, όπως την αντιλαμβάνεται ο καθένας μας. Για μένα ο παράδεισος βρίσκεται στις μικρές στιγμές που μπορείς να μοιραστείς με τους γύρω σου, με το σύντροφό σου. Ο παράδεισος είναι εδώ, δίπλα μας ή μέσα μας. Βέβαια η ταινία μιλάει για τον «απολεσθέντα Παράδεισο», όπως λέει κι η Όλια Λαζαρίδου, οπότε διαφοροποιείται από την έννοια που συνηθίζεται να έχει.
Πόσο εύκολο είναι να κάνεις μια τόσο προσωπική ταινία;
Και τελικά πόσο προσωπική ταινία είναι ο «Παράδεισος»; Είναι πιο εύκολο να κάνεις ταινίες για πράγματα που ξέρεις, για θέματα που σε αφορούν, αν έχεις αποφασίσει να εκτεθείς, προκειμένου να υπάρξει σωτηρία. Αν ο «Παράδεισος» είναι προσωπική ταινία; Το σενάριο είναι αυτό που με καίει, πρωταγωνιστούν οι φίλοι μου, οι ηθοποιοί που θαυμάζω και η «μούσα μου» Μαρία Σκουλά, εμφανίζονται σχεδόν όλοι οι «δικοί» μου, στα μέρη που μεγάλωσα και συχνάζω, μου έδωσαν στολές και πράγματα από τα σπίτια τους, βοήθησαν οι Πατρινοί επιχειρηματίες και θεσμικοί οικονομικά, οι συνεργάτες είναι οι ίδιοι από την πρώτη μου μικρού μήκους, η παραγωγός μου με «φροντίζει» από το 2006, η προώθηση είναι σχεδόν χειροποίητη, γι’ αυτό και ανεκτίμητη. Ε, ναι, ο «Παράδεισος» είναι πολύ προσωπική ταινία, πιο προσωπική… «πεθαίνεις»!
Πώς είναι να κοιτάς κάτι που ξέρεις τόσο καλά, την Πάτρα, το καρναβάλι, τους φίλους σου, από μια διαφορετική οπτική γωνία; Και πόσο εύκολο;
Στην αρχή είναι δύσκολο να βρεις τι είναι αυτό που μπορείς να χρησιμοποιήσεις, χωρίς να υπερβείς την προσωπική σφαίρα του άλλου, αλλά γίνεται πιο εύκολο αφού περιέχει στοιχεία μυθοπλασίας. Το υλικό που παίρνεις από τους γύρω σου πρέπει να το αντιμετωπίζεις με σεβασμό και ειλικρίνεια. Έχω χρησιμοποιήσει υλικό από πράγματα που έχουν συμβεί σε μένα, από ιστορίες που μου έχουν διηγηθεί φίλοι, από την ιστορία των γονιών μου, από προσωπικά στοιχεία των ηθοποιών που εμπλέκονται.
Και η πρακτική πλευρά του γυρίσματος; Το να γυρίζεις στη διάρκεια του καρναβαλιού με ένα μεγάλο καστ; Ήταν σαν ένα πάρτι ή σαν μια τρέλα;Και το γεγονός ότι ήταν η πόλη σου;
Το γύρισμα στο καρναβάλι έγινε σε πραγματικό χρόνο παρέλασης, υπό βροχή και μόνο με «άγνοια κινδύνου» αντιμετωπίστηκε. Το γύρισμα επίσης ήταν «εντός έδρας», άρα «είχαμε τον κόσμο με το μέρος μας» και, ναι, ήταν πάρτι: στα γυρίσματα η μουσική έπαιζε ασταμάτητα, χορεύαμε και «γυρίζαμε», «γυρίζαμε» και χορεύαμε.
Υπάρχει κάποια παραβολή εδώ ανάμεσα στο καρναβάλι, τις μάσκες, τη μεταμφίεση και τις σχέσεις; Ανάλυσε!
Μεταμφιέζομαι, γίνομαι άλλος, έτσι μπορώ να πω και να κάνω αυτά που δεν τολμάει ο εαυτός μου. Το καρναβάλι, πέρα από την πολυκοσμία και το κιτς και το χαβαλέ, για αυτούς που θέλουν να το ζήσουν είναι απελευθερωτικό, επομένως βοηθάει τους ανθρώπους να εκδηλωθούν και τις σχέσεις να αναπτυχθούν. Ξέρεις πόσες προτάσεις γάμου γίνονται το τριήμερο της αποκριάς στην Πάτρα; (άλλο αν μετά το ξεχνάνε…
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
«Είναι δύσκολο να ζεις με εμφύσημα. Δυσκολεύομαι ακόμα και να πάω από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη. Είναι λες και περπατάς με μια πλαστική σακούλα γύρω από το κεφάλι σου»
13°
