Γεια σου, τι Κάννες;

>>> Υπάρχει κάτι σχεδόν αφύσικο στο να περιμένεις μια ταινία με τόση ανυπομονησία με όση περιμέναμε όλοι το The Tree of Life του Τέρενς Μάλικ φέτος στις Κάννες. Βέβαια, όταν ένας από τους πιο σημαντικούς εν ζωή σκηνοθέτες συνδυάζεται με τον Μπραντ Πιτ κι όταν έχεις ακούσει όλες εκείνες τις φήμες για την εμφάνιση δεινοσαύρων, είναι λογικό το ενδιαφέρον να ανεβαίνει. Γύρω στις 11 το πρωί της περασμένης Κυριακής, ο ενθουσιασμός έπεσε κατακόρυφα όταν, πριν καν ξεκινήσουν οι τίτλοι του τέλους, το φιλμ του Μάλικ ήρθε αντιμέτωπο με ηχηρές αποδοκιμασίες και σποραδικά χειροκροτήματα. Κάτι που λέει περισσότερα πράγματα για τις ίδιες τις Κάννες απ’ ό,τι για το φιλμ. Αν και λέει μερικά πράγματα και για το φιλμ, επίσης. Περισσότερα για το Δέντρο της Ζωής την επόμενη Πέμπτη, όταν βγει στις αίθουσες, προς το παρόν ας μείνουμε στο ότι το είναι ίσως μία από τις πιο όμορφες ταινίες που είδατε ποτέ. Μία από τις πιο ειλικρινείς. Από τις πιο μεγαλόπνοες. Και μία από τις πιο αποτυχημένες.

>>>  Οι αδελφοί Νταρντέν με το Le Gamin Au Velo έκαναν μια ακόμη εξαιρετική και γνώριμη ταινία, έστω κι αν είναι γυρισμένη καλοκαίρι, έχει χάπι εντ και υποψία μουσικής.

>>>  Ο Γούντι Άλεν συνεχίζει να στέλνει καρτ ποστάλ από τα ταξίδια του στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, αλλά όλα δείχνουν ότι βαριέται να γράψει στο πίσω μέρος κάτι αληθινά ευφυές. Αυτή του Μεσάνυχτα στο Παρίσι είναι τόσο τουριστική, που σκέφτεσαι ότι αν έρθει να κάνει φιλμ στην Αθήνα θα κινηματογραφήσει χορευτικά με συρτάκι και γατάκια στα πεζοδρόμια της Πλάκας.

>>>Η Τίλντα Σουίντον είναι όπως είναι πάντα (εξαίσια) στο ρόλο της μητέρας ενός έφηβου δολοφόνου, στο εξαιρετικό  We Need to Τalk About Kevin, τη δικαίως πολυαναμενόμενη ταινία της Λιν Ράμσεϊ. Ίσως ό,τι καλύτερο μέχρι τώρα.

>>> Η Τίλντα το έχει σχεδόν σίγουρο, όσο για το βραβείο ανδρικής ερμηνείας, θα μπορούσατε προς το παρόν να το αναζητήσετε στους πρωταγωνιστές του Ισραηλινού Footnote, μια αληθινά αστεία, συγκινητική, απόλυτα συναρπαστική ταινία για την αντιζηλία ανάμεσα σε έναν πατέρα κι ένα γιο και τη δυσκολία της κατανόησης και της συμπόνιας ακόμη και σε κάτι τόσο στενό όσο μια οικογένεια – πόσο μάλλον σε μια χώρα.

«Το είδατε όλοι; Γιατί δεν θα το ξανακάνω». (Μην μπερδεύεστε, ο Τζακ Σπάροου το λέει, όχι ο Τζόνι Ντεπ...)

>>> Στον αντίποδα των 3D Πειρατών, το διαγωνιστικό είχε μια ασπρόμαυρη βουβή κομεντί σκέτη απόλαυση. Το The Artist του Μισέλ Χαζαναβίσιους, τοποθετημένο στις μέρες που το Χόλιγουντ ανακαλύπτει τον ήχο, επιστρέφει το σινεμά στα βασικά με τον πιο ανέλπιστο και διασκεδαστικό τρόπο.

>>> Ο Νάνι Μορέτι είναι τρυφερός και λίγο φλύαρος στο Habemus Papam του, αλλά με μια ενδιαφέρουσα άποψη για την εξουσία κι ένα θαυμάσιο Μισέλ Πικολί.

>>>  Ο Γκας Βαν Σαντ στο Restless, ένα εφηβικό ρομαντικό δράμα, είναι αξιαγάπητος αλλά μάλλον αφελής. Ο γιος του Ντένις Χόπερ, Χένρι όπως όλοι οι πρωταγωνιστές του Γκας, θυμίζει κάτι από το νεαρό Ρίβερ Φίνιξ.

>>>  Όσο για το σκάνδαλο του φετινού φεστιβάλ, δεν ήρθε ακόμη, αλλά καθώς το Sleeping Beuty της Αυστραλέζας Τζούλια Λι ήταν περισσότερο ψυχρό και απόμακρο απ’ όσο περιμέναμε, ας αρκεστούμε στο Michael του Αυστριακού Μάρκους Σλάινζερ, για την ιστορία ενός παιδεραστή που έχει κλεισμένο στο υπόγειο ένα δεκάχρονο αγόρι. Τουλάχιστον μέχρι να προβληθεί το Melancholia του Τρίερ, υποθέτουμε...