Τι θυμάμαι

Ο «Μαχαιροβγάλτης» του Γιάννη Οικονομίδη ήταν ο μεγάλος νικητής της βραδιάς με 7 βραβεία, το «Attenberg» της Αθηνάς Τσαγγάρη ήταν η ταινία που προκρίθηκε για τα επόμενα Όσκαρ (μην ξεχνάμε όμως ότι το υπουργείο αποφασίζει), η «Χώρα προέλευσης» του Σύλλα Τζουμέρκα πήρε 5 βραβεία, ανάμεσα στα οποία φυσικά κι αυτό του πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη. Τι άλλο αξίζει να θυμάστε από τη νύχτα των βραβείων; 

● Αληθινοί άνθρωποι επί σκηνής: Ο μηχανικός προβολής του Ιντεάλ, η ταμίας του Έλλη, ένας καρδιολόγος (και συνθέτης), η πρόεδρος του Πανελλήνιου Συνδέσμου Εξαγωγέων ανάμεσα σε αυτούς που έδωσαν βραβεία. Ευχάριστη αλλαγή στην κουλτούρα των celebrities. 

● Τη Ζωζώ Σαπουντζάκη με κίτρινο κοστούμι να μοιράζει φιλιά. Ταιριαστά απένειμε το βραβείο μακιγιάζ.

●Τη βράβευση και των τριών υποψηφίων στην κατηγορία μοντάζ. Οι δύο μάλιστα δεν είχαν καν βραβείο να πάρουν. Του χρόνου προσεκτικότερα.

● «Κύριε Μιχάλη Κακογιάννη, respect». O Αντώνης Καφετζόπουλος συνοψίζει μια βράβευση και μια καριέρα μέσα σε τέσσερις λέξεις. 

● Τις αναφορές στην ανάγκη για κινηματογραφική παιδεία από την Αθηνά Τσαγγάρη και Γιώργο Λάνθιμο. Ίσως οι πιο ουσιαστικές φράσεις της βραδιάς. 

● O ηθοποιός του θεάτρου Κωφών Απόστολος Γιαννόπουλος και τα λόγια των χεριών του, που ήταν γεμάτα σημασία.

● Το διαχωρισμό ανάμεσα στην καλύτερη ταινία και την ταινία που θα μας εκπροσωπήσει στα Όσκαρ που ξεκίνησε κουβέντες και δίχασε για την ορθότητα του διαχωρισμού. 

● Την αίσθηση της γιορτής, που ακόμη και με πολλές απουσίες ή αμήχανες στιγμές κράτησε τη διάθεσή της (και τη δική μας) θετική. Και του χρόνου. 

«Τις ταινίες που βραβεύονται απόψε δεν τις έχω δει. Όχι γιατί δεν θέλω, αλλά γιατί δεν έχουν υπότιτλους»

 (Ο ηθοποιός του Θεάτρου Κωφών Απόστολος Γιαννόπουλος στην απονομή των βραβείων της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, ζητώντας τα αυτονόητα) 

Σκονάκι για τις Κάννες

Το μεγαλύτερο κινηματογραφικό φεστιβάλ του πλανήτη μόλις ξεκίνησε. Να οι τίτλοι που πρέπει να ξέρεις. 

>>> Ο Τέρενς Μάλικ επιστρέφει: Το πολυαναμενόμενο «Tree of Life» είναι η ταινία που όλοι περιμένουν να δουν. Εδώ και μερικά χρόνια. 

>>> Ο Λαρς Φον Τρίερ ευαγγελίζεται το τέλος: Το «Melancholia» είναι, σύμφωνα με τα λεγόμενά του, «μια πανέμορφη ταινία για το τέλος του 

κόσμου». Πάντα ανοιχτόκαρδος. 

>>> Ξέχνα τα μπότοξ: Ο Πέδρο Αλμοδοβάρ ξεσηκώνει από το «Hammer» και τα «Μάτια δίχως πρόσωπο», για να φτιάξει ένα δερματολογικό φιλμ τρόμου στο «La Piel Que habito».

>>> Θέλω να δω τον Πάπα: Ο Νάνι Μορέτι δεν τον βλέπει απλά, αλλά τον ψυχαναλύει κιόλας στο «Habemus Papap».

 >>> Friday I’ m in Love: O Σον Πεν φορά την περούκα του Ρόμπερτ Σμιθ των Cure κι αναζητά τον ναζί δολοφόνο του πατέρα του στο (στοιχηματίζουμε) ιδιοφυές «This Must be The Place» του Πάολο Σορεντίνο.

>>> Η γιορτή της μητέρας: Η Τίλντα Σουίντον είναι η μητέρα ενός έφηβου δολοφόνου στο «We Need to talk about Kevin» της Λιν Ράμσεϊ.