Η Athens Voice και το COCIO διψάνε για vintage ζαχαρένιες ιστορίες από τη χρονοκαψούλα του 1951, τη χρονιά που γεννήθηκε η μαγική συνταγή του διάσημου σοκολατούχου γάλακτος και το ντουέτο των Μοντγκόμερι Κλιφτ και Ελίζαμπεθ Τέιλορ αναζητούσε μια θέση στον ήλιο.
Ο Τσάρλι Τσάπλιν την αποκάλεσε ως την καλύτερη ταινία όλων των εποχών, μιας και εκείνη τη χρονιά το «Μια Θέση στον Ήλιο» σάρωσε τις υποψηφιότητες για τα Όσκαρ, προτεινόμενο για εννιά. Σήκωσε τα έξι, μεταξύ των οποίων και αυτό της καλύτερης σκηνοθεσίας, ω, ήταν μια απίθανη χρονιά για τον Μόντι και τη Λιζ.
Το ντουέτο των Κλιφτ και Τέιλορ ευτύχησε να φιλμογραφηθεί τόσο όμορφα μα και τόσο καταραμένα, μιας και στο στόρι της ταινίας, εκείνος υπέρμετρα κούκλος και αριβίστας κι εκείνη υπέρτατα πλούσια και λαμπερή, απαρτίζουν τις δυο πλευρές ενός ερωτικού τριγώνου, που με την προσθήκη της Σέλεϊ Γουΐντερς κάνουν κομμάτια το αμερικάνικο όνειρο της εποχής. Που δεν ήταν άλλο από την κοινωνική ανέλιξη με κάθε μέσο, ακόμα κι αν εν ονόματι του pursuit of happiness χρειαστεί να απολέσεις κάθε έννοια τιμής, ντομπροσύνης και υπόληψης.
Το 1951, τη χρονιά που στη Δανία γεννήθηκε το COCIO, η Αμερική καθηλώνεται από το κάλλος των δυο σταρ, καθώς ερμηνεύουν στο πανί το προσαρμοσμένο για τις ανάγκες της ταινίας εμβληματικό μυθιστόρημα «Αμερικάνικη Τραγωδία» του Θίοντορ Ντράιζερ: ο Κλιφτ το φτωχόπαιδο πιάνει δουλειά στο ξενοδοχείο του θείου του, ερωτεύεται την ταπεινή εργάτρια Σέλεϊ, μα φτιάχνει και σχέση με την πάμπλουτη και γοητευτική Τέιλορ, κορίτσι της high society κι εγγυημένο διαβατήριο για τον κόσμο της ευτυχίας. Μια λίμνη, μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη, ένα ένοχο μυστικό, και ορίστε το δράμα εν εξελίξει, που ακόμα και σήμερα παραμένει αξεπέραστο, μιας και η ταινία «αποτελεί μια πολιτιστική, ιστορική και αισθητικά σημαντική κληρονομιά», όπως αποφάνθηκε κατά την τελετή απονομής των βραβείων Όσκαρ η επιτροπή σοφών της Ακαδημίας.
Το βλέμμα του Μοντγκόμερι Κλιφτ: υγρό σαν λιωμένη ζάχαρη. Ο ίσκιος και η πανέμορφη αύρα της Ελίζαμπεθ Τέιλορ, κορμί σοκολατένιο και ομορφιά να την πιεις στο ποτήρι. Και η αρχή μιας καλλιτεχνικής σχέσης ανάμεσά τους, που συνεχίστηκε και αργότερα, μιας και συμπρωταγωνίστησαν και στο «Όσα δεν Σβήνει ο Χρόνος» μα και στο «Ξαφνικά Πέρυσι το Καλοκαίρι». Αιώνια σύμβολα ενός vintage φιλμ, που, όσες φορές και να δούμε, πάντα θα μας συγκινεί η ερμηνεία και η λάμψη τους.
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
«Είναι δύσκολο να ζεις με εμφύσημα. Δυσκολεύομαι ακόμα και να πάω από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη. Είναι λες και περπατάς με μια πλαστική σακούλα γύρω από το κεφάλι σου»
12°
