Η Athens Voice και το COCIO διψάνε για vintage ζαχαρένιες ιστορίες από τη χρονοκαψούλα του 1951, τη χρονιά που γεννήθηκε η μαγική συνταγή του διάσημου σοκολατούχου γάλακτος και ο Μάρλον Μπράντο στον ρόλο του Στάνλεϊ Κοβάλσκι στην ταινία «Λεωφορείο ο Πόθος» δίνει τα ρέστα του, αλλάζοντας τα έως τότε στάνταρ της αντρικής ηθοποιίας!
Βασισμένο στο θεατρικό έργο του Τένεσι Ουίλιαμς «A streetcar named desire», το 1951 το «Λεωφορείο ο Πόθος» μεταφέρεται στον κινηματογράφο από τον Elias Kazan. Η Μπλανς Ντιμπουά, καλλιεργημένη, μα διαλυμένη και οικονομικά χρεοκοπημένη, αναγκάζεται να επιστρέψει στο σπίτι της αδελφής της Στέλα, που παντρεμένη με τον αγροίκο Στάνλεϊ Κοβάλσκι αδυνατεί να αποτρέψει τη σύγκρουση και το δράμα. Η μεσήλικη Μπλανς, όπως την ερμηνεύει η Βίβιαν Λι, με τη φθίνουσα γοητεία, και ο νεαρός, αγροίκος, μα επικίνδυνα σέξι Μάρλον Μπράντο εμπλέκονται σε ένα παιχνίδι ταπείνωσης, υποταγής και επικίνδυνων σχέσεων σε μια ταινία-ορόσημο και μακριά από τις χολιγουντιανές νόρμες της εποχής, όπου το σινεμά ήταν ανώδυνο και ρετουσαρισμένο.
Ρεαλισμός κόντρα στα σεμνότυφα φιλμ της εποχής, εξ ου και η λογοκρισία που επέβαλε ψαλίδι σε αρκετούς διαλόγους και σκηνές. Ανάμεσα στην κόντρα της Μπλανς και του Στάνλεϊ καραδοκεί η σύγκρουση του παλιού με το καινούργιο, προσδίδοντας στο συμπαγές έως τότε αμερικάνικο όνειρο εφιαλτικές ραγάδες και ανομολόγητους εφιάλτες.
Το παίξιμο του Μάρλον αφήνει εποχή και οριοθετεί επίσης μια νέα μέθοδο υποκριτικής, άμεσης, ζωώδους, μαγνητικά σεξουαλικής και απείθαρχης που ριζοσπαστικά αλλάζει τους έως τότε κανόνες της ανδρικής ηθοποιίας. Πανέμορφος σαν άγγελος Κυρίου και με σήμα κατατεθέν το λευκό στενό τισέρτ, που ακόμα και σήμερα παραμένει fashion statement, ο Μάρλον Μπράντο του 1951, ως Στάνλεϊ Κοβάλσκι, ανατινάζει την ερμηνευτική φόρμα και προτείνεται για Όσκαρ. Τι κρίμα που δεν το κερδίζει, μα και τι χαρά που γεννιέται έτσι και επίσημα ο «μπραντικός» τρόπος αναπαράστασης και ο «μαρλονικός» τρόπος ερμηνείας, που ακόμα και σήμερα παραμένει αξεπέραστος.
Ναι, το 1951, χρονιά που γεννήθηκε το COCIO στη Δανία, στην Αμερική γεννιέται επίσης μια νέα «γεύση» υποκριτικής, που μαρτυρά πως κάτι καινούργιο φέρνει ο Μπράντο στον κινηματογράφο, προορισμένο να δοξαστεί και να μεγαλουργήσει.
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
«Είναι δύσκολο να ζεις με εμφύσημα. Δυσκολεύομαι ακόμα και να πάω από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη. Είναι λες και περπατάς με μια πλαστική σακούλα γύρω από το κεφάλι σου»
14°
