Καθώς το φεστιβάλ προχωρά προς την λήξη του, οι τελευταίες μέρες δεν επιφύλασσαν το σπριντ που θα μπορούσε να δώσει σε μια χλιαρή χρονιά ένα εντυπωσιακό φώτο φίνις. Το διαγωνιστικό μετά τις αναλαμπές του Turin Horse και του Nader and Simin, a Seperation, ξεφούσκωσε με θόρυβο, αφήνοντάς μας να περιμένουμε μάταια μια ταινία που θα κάνει το πρωινό μας ξύπνημα για την προβολή των εννιά να μην μοιάζει με άδικο κόπο.
Mysterious World
Τουλάχιστον το Mysterious World του Βραζιλιάνου Ροντρίγκο Μορένο προβλήθηκε το μεσημέρι, αλλιώς έμοιαζε βέβαιο ότι η νυσταγμένη αίθουσα θα παραδινόταν αμαχητί στην αγκαλιά του Μορφέα. Διότι αυτή η απερίγραπτη ανοησία, έκανε τους πάντες να απορήσουν (για μια ακόμη φορά), σχετικά με τα κριτήρια με τα οποία το φεστιβάλ επιλέγει τα φιλμ του διαγωνιστικού και κέρδισε αντί για χειροκροτήματα, μερικά κουρασμένα σφυρίγματα και κάποια γέλια αποδοκιμασίας. Με ήρωα έναν νεαρό άντρα που κάνει τον Γούντι Άλλεν να μοιάζει το πιο σέξι πλάσμα στον κόσμο και μια ιστορία που σέρνει τα πόδια της ανάμεσα σε μια κωμωδία χωρισμού και έναν νυσταλέο σουρεαλισμό, δίχως να κατορθώνει να πάει πουθενά, το φιλμ μπορεί να ιδωθεί μόνο σαν άσκηση στην κινηματογραφική δύναμη της αδράνειας. Δηλαδή, με δυο λέξεις κάτι αφόρητα βαρετό και επώδυνα ανούσιο.
Περίπου με ανάλογες λέξεις μπορείς να περιγράψεις το φιλμ του Κορεάτη Λι Γιουν-Κι, Come Rain Come Shine. Άλλο ένα ζευγάρι χωρίζει, αλλά περνούν μια τελευταία μέρα μαζί στο σπίτι, πακετάροντας τα πράγματα της γυναίκας που φύγει, ενώ έξω βρέχει υποτίθεται καταρρακτωδώς. Απ ότι μαθαίνουμε η πλημμύρα γκρεμίζει μια γέφυρα, πράγμα που εμποδίζει την σύζυγο να φύγει, αλλά κάθε πλάνο έξω από το σπίτι δεν αποκαλύπτει τίποτα περισσότερο από μια αναιμική ψιχάλα. Το ίδιο συμβαίνει και με τα συναισθήματα. Υποτίθεται ότι ένα δράμα ξετυλίγεται εδώ, το τέλος μιας σχέσης και ένας τυφώνας από συναισθήματα που δεν μπορούν να εκφραστούν, αλλά το μόνο που βλέπεις στην οθόνη, είναι δυο άνευρους, αδιάφορους ανθρώπους να χαζεύουν ανταλλάσσοντας μια δυο υποτίθεται βαθυστόχαστες σαχλαμάρες. Με τόση πλήξη, ευτυχώς που χώρισαν...
If not Us, Who
Το If Not Us Who, του πρώην ντοκιμαντερίστα Αντρές Βάιελ τουλάχιστον είχε λίγο ενδιαφέρον, μια πρωταγωνίστρια που έβρισκε εξαιρετικά δύσκολο να κρατήσει το εσώρουχό της στη θέση του, κάμποσες σκηνές σεξ και δεδομένου ότι διαδραματίζεται στα 60's μερικά τρίο και μπόλικες κουβέντες για την επανάσταση. Βασισμένο στην αληθινή ιστορία του συγγραφέα Μπέρνβαρντ Βέσπερ και της Γκούντρουν Ένσλιν μέλους αργότερα της Φράξιας του Κόκκινου Στρατού και ερωμένης του Αντρέας Μπάαντερ, είναι τουλάχιστον πετυχημένα περιγραφικό. Ακόμη κι έτσι δεν βρίσκει ποτέ την ένταση και το πάθος που απαιτεί η Ιστορία, που πλέον μοιάζει να αποτελεί για το γερμανικό σινεμά κάτι αντίστοιχο του δικού μας εμφυλίου για τους σκηνοθέτες της δεκαετίας του 80. Μια πληγή που πρέπει να ξύσουν ακόμη κι αν τις περισσότερες φορές οι ενασχόληση τους με το συγκεκριμένο θέμα, αφήνει του θεατές να... ξύνουν απορημένοι το κεφάλι τους.
Το Lipstikka του Καναδού Τζόναθαν Σαγκάλ διαδραματίζεται στο Λονδίνο του σήμερα κι έχει ως ηρωίδες δυο κοπέλες από την Παλαιστίνη που μοιράζονται ένα επώδυνο μυστικό από το παρελθόν και μια ερωτική σχέση. Η μία είναι πλέον παντρεμένη με ένα παιδί, έναν πετυχημένο σύζυγο με τον οποίο έχουν μια τυπική σχέση κι ένα ευρύχωρο ακριβό σπίτι. Η άλλη έρχεται ένα πρωί από το πουθενά με μια αίσθηση απειλής να την συνοδεύει. Στην πορεία της μέρας τα μυστικά τους θα αποκαλυφθούν και μέσω flash back θα ανακαλύψουμε τον δεσμό που τις ενώνει και την μνήμη ενός γεγονότος που καθόρισε τις ζωές τους. Με δυο συγκρατημένες ερμηνείες, μια έξυπνη ιδέα για τον τρόπο που ο καθένας μας διαχειρίζεται τις αναμνήσεις και τα τραύματά του και ένα συγκινητικό φινάλε, το φιλμ του Σαγκάλ ήταν τουλάχιστον συμπαθητικό στην μετριότητά του.
Forgiveness of Blood
Η τελευταία ταινία του διαγωνιστικού ήταν το The Forgivness of Blood του Τζόσουα Μάρστον, δεύτερη του μετά το Maria Full of Grace. Μια ιστορία βεντέτας τοποθετημένη στην Αλβανία, ήταν με διαφορά η πιο φιλόδοξη απ όσες είδαμε από το φιλμ του Μπέλλα Ταρ και μετά. Μπορεί η δύναμη που υποσχόταν η ιστορία να μην έκανε την εμφάνισή της παρά μόνο στα τελευταία, ευχάριστα μη δραματικά λεπτά του φιλμ, όμως ακόμη κι έτσι δεν μπορούσες να μην θαυμάσεις την μη τουριστική ματιά, την στιβαρή σκηνοθεσία και τις δυνατές ερμηνείες των ντόπιων μη επαγγελματιών ηθοποιών.
Bullhead
Αν όμως το διαγωνιστικό ήταν γεμάτο απογοητεύσεις τις τελευταίες μέρες, το Πανόραμα μας επιφύλασσε τουλάχιστον μια εντυπωσιακή έκπληξη. To Bullhead του Βέλγου Μάικλ Ρ. Ρόσκαμ, είναι ένα εκ πρώτης όψεως αστυνομικό θρίλερ με φόντο την βιομηχανία κρέατος στην Φλάνδρα και την μαφία των αυξητικών ορμονών. Με ήρωα έναν άντρα απειλητικό στο τεράστιο σώμα του, που μοιάζει φουσκωμένος από οργή, το φιλμ εξερευνά μια σειρά από θέματα που πάνε πολύ πιο πέρα από την αστυνομική ίντριγκα και ταξιδεύει μπρος πίσω στον χρόνο για να αποκαλύψει μια ιστορία συναρπαστική, σοκαριστική, συγκινητική, σκληρή, απόλυτα μαγνητική. Ο Ρόσκαμ δεν επιδεικνύει κανένα από τα ελαττώματα ενός πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη, αντίθετα χειρίζεται την δαιδαλώδη ιστορία και τους ήρωες με εντυπωσιακή άνεση και δομεί το φιλμ με τρόπο που κορυφώνει την ένταση και τον αντίκτυπό του. Την παράσταση εν τούτοις κλέβει ο πρωταγωνιστής του Ματίας Σόνερτς, όχι μόνο για την πιο εντυπωσιακή κινηματογραφική μεταμόρφωση από την εποχή του Ρόμπερτ Ντε Νίρο στο Οργισμένο Είδωλο, αλλά κυρίως για την δύναμη της ερμηνείας του. Ο Σόνερτς, πήρε εικοσιοκτώ κιλά σε μύες στην διάρκεια δυο χρόνων για να παίξει τον ρόλο, αλλά δεν είναι τόσο η μυική του μάζα που κάνει την ερμηνεία του συγκλονιστική, όσο ο τρόπος που κάτω από τον όγκο του κατορθώνει να χωρέσει την ουσία του χαρακτήρα του και να μας κάνει να αναρωτηθούμε τι τελικά είναι αυτό που “κάνει έναν άντρα”...
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
19°
