• Με "Αληθινό Θράσος" ξεκίνησε το 61° Φεστιβάλ κινηματογράφου του Βερολίνου. Το ρημέικ του φιλμ του Χένρι Χαθαγουέι, που είχε χαρίσει στον Τζον Γουέιν το μοναδικό του Όσκαρ ερμηνείας, είναι όχι τυχαία η μεγαλύτερη μέχρι σήμερα εμπορική επιτυχία στην καριέρα των αδελφών Κοέν. Μαζί κλασσικό κι ανανεωτικό γουέστερν, δίνει την ευκαιρία στον Τζεφ dude Μπρίτζες, να χτίσει έναν ακόμη αξιομνημόνευτο χαρακτήρα και να κάνει ακόμη και τους αγγλόφωνους θεατές να εκτιμήσουν την αξία των υποτίτλων.
• Στην τελετή έναρξης του φεστιβάλ, η πρόεδρος Ισαμπέλα Ροσελίνι, με γυαλί δασκάλας (αλλά και μιας ηλικίας καθότι τα χρόνια περνούν), διάβασε με όλο το σοβαρό ύφος που απαιτούσε η περίσταση, μια επιστολή του Ιρανού σκηνοθέτη Τζαφάρ Παναχί, ο οποίος θα ήταν μέλος της κριτικής επιτροπής αλλά βρίσκεται φυλακισμένος στην Τεχεράνη. Το ιαρανικό καθεστώς του έχει απαγορεύσει να κάνει σινεμά για τα επόμενα είκοσι χρόνια, αλλά όπως έγραψε ο ίδιος, “μπορεί να μου έχουν απαγορεύσει να σκέφτομαι και να γράφω, αλλά δεν μπορούν να με εμποδίσουν να ελπίζω ότι σε είκοσι χρόνια, ο φόβος και η ιερά εξέταση θα έχουν δώσει τη θέση τους στην ελευθερία των ανθρώπων και του λόγου...”
• Η νεαρή πρωταγωνίστρια των Κοέν, Χάιλι Στάινφελντ, δεν είναι η μόνη ανήλικη ηθοποιός που δίνει μια αξιοθαύμαστα ολοκληρωμένη ερμηνεία το φεστιβάλ. Στο αργεντίνικο El Premio που είδαμε στο διαγωνιστικό, η επτάχρονη Πόλα Γκαλινέλι Χέρτζογκ είναι απλά συναρπαστική στον ρόλο ενός κοριτσιού που κρύβεται με την μητέρα της σε μια ξεχασμένη από τον θεό επαρχία για να ξεφύγουν από το δικτατορικό καθεστώς της χώρας. Λίγες ώρες αργότερα στο Tomboy της γαλλίδας Σελίν Σκιαμά, η εντεκάχρονη Ζόι Εράν, υποδύεται με περισσότερη ωριμότητα και φυσικότητα απ όση θα τολμούσες να φανταστείς, ένα κορίτσι που μοιάζει με αγόρι και που αφήνει τους καινούριους φίλους της να νομίζουν ότι είναι όντως.
• Καθώς τα χρόνια περνούν, ο Κέβιν Σπέισι μοιάζει όλο και περισσότερο στο ινδαλμά του, Τζάκ Λέμον, κάτι που επιβεβαιώσαμε για μια ακόμη φορά βλέποντάς τον να περπατά στο κόκκινο χαλί, για την ταινία του Τζ. Σ. Τσάντορ Margin Call. Μια ιστορία για την οικονομική κρίση στην Αμερική μοιάζει ότι πρέπει για το διαγωνιστικό του Βερολίνου, (ειδικά όταν το καστ περιλαμβάνει σταρ σαν τον Κέβιν και τον Τζέρεμι Άιρονς), αλλά κανείς δεν μοιάζει να ενθουσιάστηκε, εκτός από τους θαυμαστές που περίμεναν στο κρύο να ουρλιάξουν...
• Η πρώτη ταινία από την Αλβανία που συμμετείχε ποτέ στο φεστιβάλ, είναι συμπαραγωγή με την χώρα μας. Η Αμνηστία του μόνιμου κάτοικου Ελλάδας Μπουγιάρ Αλιμάνι, είναι ένα "σπαρτιάτικο" δράμα, για μια γυναίκα κι έναν άντρα που γνωρίζονται στην φυλακή, όπου επισκέπτονται τους συζύγους τους. Μια ερωτική σχέση γεννιέται, αλλά όταν η κυβέρνηση χαρίσει αμνηστία στους κρατουμένους, όλα ανατρέπονται. Η πρώτη δημοσιογραφική προβολή χτες, ήταν γεμάτη ασφυκτικά, όχι μόνο από περιέργεια για μια κινηματογραφία σχεδόν παντελώς άγνωστη, αλλά γιατί το φιλμ μοιάζει να έχει χτίσει ήδη μια φήμη ανάμεσα στους φεστιβαλιστές. Οι πρώτες εντυπώσεις: πετυχημένα ρεαλιστικό ύφος του φιλμ, εντυπωσιακή φωτογραφία και δυνατές ερμηνείες σε ένα μεγάλου μήκους ντεμπούτο που (παρά τις επί μέρους αντιρρήσεις) δικαιώνει τις υποσχέσεις που είχαν αφήσει οι μικρού μήκους του Αλιμάνι.
• Τέλος επειδή αυτός ο πλανήτης προφανώς δεν έχει αρκετούς σκηνοθέτες, ο πρώην πρόεδρος της Τσεχοσλοβακίας (αλλά και της Τσεχίας) Βάκλαβ Χάβελ ετοιμάζεται να γίνει και κινηματογραφιστής. Το τρέιλερ της πρώτης ταινίας του που είναι βασισμένη στο θεατρικό του με τίτλο Leaving, προβάλλεται σε υποψήφιους αγοραστές και χρηματοδότες και σύμφωνα με τον σεναριογράφο και σκηνοθέτη του είναι βασισμένο στον Βασιλιά Λιρ και τον Βυσινόκηπο και μιλά για “το τέλος. Το τέλος ενός άντρα. Το τέλος μιας κοινότητας. Το τέλος του έρωτα”. Το τέλος της λογικής ίσως;
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
20°
