Ζωγραφίζεις! Μιλώντας για εικαστικά με τον Γιώργο Χωραφά
Η σχέση μου με τη ζωγραφική είναι αρκετά βαθιά. Ο αδελφός της μητέρας μου, ο Σταύρος Πατσούρης, είχε σπουδάσει στη σχολή Καλών Τεχνών και παρότι για διάφορους λόγους ποτέ δεν έγινε επαγγελματίας ζωγράφος, ποτέ δεν σταμάτησε να ζωγραφίζει. Μάλιστα τα γράμματα που μας έστελνε τότε στο Παρίσι ήταν γεμάτα σχέδια και σκίτσα, ήταν σχεδόν σαν υπέροχα κόμικ. Έχω ακόμη κάποια από αυτά. Κάθε φορά που ερχόμουν στην Ελλάδα ζούσα στο σπίτι του τα καλοκαίρια, και τον θυμάμαι πολύ έντονα στο ατελιέ του να δουλεύει. Επίσης ο ξάδελφός μου Αλέξανδρος Πατσούρης ήταν γλύπτης, σε πολύ διαφορετικό ύφος από αυτό του πατέρα του, δούλευε το μέταλλο και η ματιά του ήταν πολύ μοντέρνα. Είχε ήδη αρχίσει να χτίζει το όνομά του όταν δυστυχώς τον χάσαμε, πολύ νέο, από καρκίνο.
● Στην πραγματικότητα ήθελα να γίνω κι εγώ ζωγράφος κάποτε. Στις τελευταίες τάξεις του σχολείου έκανα βραδινά μαθήματα σχεδίου στη σχολή Beaux Arts των Βερσαλλιών, αν και ομολογώ ότι το έβλεπα περισσότερο ρομαντικά απ’ όσο κάποιος που είναι αποφασισμένος να το κάνει επάγγελμα.
● Αγαπούσα πολύ τη ζωγραφική, ιδιαίτερα τους φοβιστές. Αγαπημένοι μου ήταν ο Βαν Γκονγκ, ο Γκογκέν, ο Μπρακ, ο Ματίς, αλλά και οι ντανταϊστές και οι σουρεαλιστές. Ο Νταλί μάλιστα είχε κάνει τα σκηνικά μιας όπερας που είχε διευθύνει ο πατέρας μου στο Παρίσι και είχε δημιουργηθεί ένα μικρό σκάνδαλο, μια που επί σκηνής υπήρχε κάθε βράδυ ένα σκοτωμένο βόδι που έσταζε αίματα.
● Τους Έλληνες ζωγράφους τούς ανακάλυψα αργότερα από κάποιες εκθέσεις στο Παρίσι κι από αντίγραφα που συναντούσα σε δωμάτια ξενοδοχείων. Έτσι έμαθα τον Κωνσταντίνο Μαλέα, ας πούμε, ένα ζωγράφο που αγαπώ ιδιαίτερα. Ή τον Νικηφόρο Λύτρα. Όταν με πλησίασε ο Στέλιος Χαραλαμπόπουλος για την ταινία, μου έδωσε δύο dvd από τα ντοκιμαντέρ που είχε κάνει για τον Μπότσογλου και τον Μόραλη και ανακάλυψα αυτούς τους δύο κολοσσιαίους ζωγράφους. Στην προετοιμασία της ταινίας μελέτησα την ελληνική ζωγραφική και είχα την τύχη να γνωρίσω και τον ίδιο τον Μπότσογλου, που με βοήθησε πολύ.
● Η δική μου σχέση με τη ζωγραφική είχε μείνει στο σχέδιο και τα παστέλ, υλικά που δεν είχαν όγκο. Χρειάστηκε να μάθω να δουλεύω με υλικά που κρατούν μέσα τους, στις πινελιές, την ενέργεια του ίδιου του ζωγράφου. Η μπογιά έχει σώμα, σου αντιστέκεται, σου δίνεται. Ευτυχώς συνεργάστηκα με έναν εξαιρετικό καλλιτέχνη, τον Παναγιώτη Κουλουρά, που με απελευθέρωσε, με έμαθε να μη φοβάμαι. «Στη ζωγραφική τίποτα δεν είναι λάθος» μου είπε, μια κουβέντα που κρατάω.
Ο Κρίστοφερ Πέτι, ένας από τους πλέον ιδιοσυγκρασιακούς Βρετανούς δημιουργούς, απέδειξε με τη μετάβασή του από την κριτική στη σκηνοθεσία ότι κάθε κριτικός δεν είναι απλά ένας αποτυχημένος σκηνοθέτης. Η πρώτη του ταινία Radio On (γυρισμένη το 1980) είναι ένα σχεδόν μυθικό road movie που αναδίδει τη μυρωδιά του Βέντερς και του Γκοντάρ. Στο αφιέρωμα που διοργανώνει η Ταινιοθήκη της Ελλάδας στο έργο του (4-6/2), θα έχετε την ευκαιρία να ανακαλύψετε περισσότερες πλευρές ενός κινηματογραφιστή που δεν έδειξε ποτέ να υπάκουει σε καθιερωμένες κινηματογραφικές φόρμες και είδη.
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
«Είναι δύσκολο να ζεις με εμφύσημα. Δυσκολεύομαι ακόμα και να πάω από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη. Είναι λες και περπατάς με μια πλαστική σακούλα γύρω από το κεφάλι σου»
12°
