Ο πρώην πρωταθλητής κολύμβησης και σκηνοθέτης βραβευμένων μικρού μήκους, όπως το “See no Evil”, μας μιλά για την «Άπνοια», την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του που προβλήθηκε σε φεστιβάλ όπως του Μόντρεαλ και κέρδισε το βραβείο κοινού και το βραβείο της διεθνούς επιτροπής κριτικών στη Θεσσαλονίκη.
Η βασική αφορμή για την ταινία προέκυψε ενώ βρισκόμουν σε μία πισίνα και έκανα άπνοια και μάλλον αποκοιμήθηκα προσωρινά και είδα κανονικά ένα ολόκληρο όνειρο. Ενώ το όνειρο ήταν πλήρες και είχε την υποκειμενική διάρκεια 5 με 8 ωρών, η όλη ονειροπόληση δεν πρέπει να διήρκεσε πάνω από 25-40 δευτερόλεπτα μες στο νερό. Ξύπνησα επειδή ακούσια θέλησα να πάρω αναπνοή. Την κράτησα λίγο ακόμα και όταν αναδύθηκα είχαν περάσει στο σύνόλο 3΄ & 20΄΄.
● Ο σεναριογράφος Γιάννης Τσίρος έγραψε το σενάριο «κλέβοντας» κάποια πράγματα που καθόρισαν την προσωπικότητά μου. Όταν ολοκλήρωσε το σενάριο είδα ότι πράγματα που νόμιζα ότι απλά κουβεντιάζαμε σε ένα πλαίσιο γνωριμίας είχαν πάρει μορφή δραματουργική και με υπόγειους (ή υποβρύχιους!) μηχανισμούς που χρησιμοποίησε ο Γιάννης λειτούργησαν σαν καθρέφτης, για να μου φωτίσουν κάποια πράγματα για εμένα με τον πιο ποιητικό και δημιουργικό τρόπο.
● Ήθελα το φως να μην είναι ρεαλιστικό, καθώς όλη η ταινία είναι αφήγηση που προκύπτει από το μυαλό ενός ανθρώπου που βρίσκεται σε παρατεταμένη κατάδυση. Αφήνω τον εαυτό μου πολύ ελεύθερο. Δεν μιμούμαι τίποτα γιατί απλά δεν θα δέσει με ό,τι κάνω. Αφήνω την ταινία να βγει καθαρά από εμένα, δεν κυνηγάω αναφορές.
● Η επιμονή, η υπομονή, η διάθεση να κάνεις θυσίες, η γνώση ότι τίποτα δεν χαρίζεται αλλά όλα κατακτιούνται και διεκδικούνται, η έκθεση, η εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μου και στις δυνατότητές μου και η διάθεση για σκληρή δουλειά είναι τα στοιχεία που από πολύ μικρή ηλικία μού έδωσε ή με έκανε να συνειδητοποιήσω ο αθλητισμός. Το πιο πρακτικό όμως που μου έδωσε είναι η διαχείριση του άγχους και η αντοχή σε στρεσογόνες καταστάσεις μέσω της λειτουργίας της ρύθμισης της αναπνοής και μιας εμπειρίας διαχείρισης οριακών καταστάσεων.
● Τι δεν μας αφήνει σήμερα «να πάρουμε ανάσα»; Εντέχνως υπόγειες κοινωνικές προσταγές που μας απομακρύνουν από τις πραγματικές μας επιθυμίες και ανάγκες. Το οικοδόμημα της απώλειας του εαυτού μας χτίζεται από πολύ μικρή ηλικία και ύπουλα, μέσα κυρίως απο την οικογένεια, αλλά όχι μόνο, στην εξυπηρέτηση μια κοινωνίας υπερπαραγωγικής, άμετρα καταναλωτικής και φαινομενικής, παρά ουσιαστικής. Μιας κοινωνίας που σου ζητάει να την εξυπηρετήσεις ανάλογα με την ανάγκη της. Αν έχεις γεννηθεί σε εμπόλεμη ζώνη σού ζητάει να γίνεις στρατιώτης, αν έχεις γεννηθεί σε χώρα όπου το status ορίζει τις συνθήκες επιβίωσης σου ζητάει εμμέσως να γίνεις γνωστός, επιφανής κ.ο.κ. Αυτά είναι στοιχεία που δεν αφήνουν έναν άνθρωπο να αναπνεύσει Γι’ αυτό βλέπουμε τόσο συχνά ματαιωμένους ανθρώπους γύρω μας.
● Αν κάτι λέει στην ουσία η «Άπνοια» είναι ότι όπου και αν έχεις φτάσει και ό,τι και αν έχεις πετύχει, αν δεν προκύπτει βαθιά μέσα από την ουσία των πραγμάτων που είσαι και σε ενδιαφέρουν, πάλι εξακολουθητικά δεν θα νιώθεις ότι αναπνέεις για σένα και οι στιγμές που αναδύεται αυτή η αδυναμία στο φως είναι κυρίως σε συνθήκες πένθους.
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
«Είναι δύσκολο να ζεις με εμφύσημα. Δυσκολεύομαι ακόμα και να πάω από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη. Είναι λες και περπατάς με μια πλαστική σακούλα γύρω από το κεφάλι σου»
12°
