Στο στρατόπεδο του Άουσβιτς, ένας Sonderkommando, Εβραίος κρατούμενος που βοηθά στη διαχείριση των κρατούμενων, ανακαλύπτει ανάμεσα στα πτώματα αυτό του γιου του. Κι αποφασίζει να του προσφέρει μια κανονική ταφή, αντί για έναν ομαδικό λάκκο.
Το φιλμ του Λάσλο Νέμες έσκασε με την ένταση ενός αληθινού σοκ στο φετινό φεστιβάλ των Καννών κι έφυγε από εκεί με το μεγάλο βραβείο της επιτροπής, ακόμη κι αν ειλικρινά του άξιζε κι ο Χρυσός Φοίνικας. Συγκλονιστικά κινηματογραφημένο σε τετράγωνο κάδρο, με τον πρωταγωνιστή «καθαρό» στο πλάνο αλλά όλα γύρω του φλου, σαν το σκηνικό ενός εφιάλτη, το φιλμ μοιάζει με ένα χέρι που τρυπά το στήθος και σου αρπάζει την καρδιά. Και τη σφίγγει δυνατά μέχρι να τελειώσει. Αυτή δεν είναι μια συνηθισμένη ταινία για το Ολοκαύτωμα, δεν είναι μια μελοδραματική ή έστω δραματική ιστορία για ήρωες και θύματα, αλλά μια κυριολεκτική απεικόνιση της κόλασης, μια συγκλονιστική μαρτυρία της παράνοιας που συγκλόνισε την ανθρωπότητα κι ακόμη ρίχνει τη σκιά της στην παγκόσμια Ιστορία. Όμως το φιλμ του Νέμες, δεν είναι ένα μάθημα Ιστορίας, αλλά ένα ταξίδι στο ανθρώπινο σκοτάδι και μαζί ένα σπουδαίο κινηματογραφικό κατόρθωμα εικόνας και ήχου, δύναμης και συναισθηματικής έντασης. Ένα φιλμ που έχει την ορμή και την ασφυκτική ατμόσφαιρα ενός αδυσώπητου θρίλερ που κατορθώνει να μεταδίδει όλο τον τρόμο και τη φρίκη, δίχως καν να την απεικονίζει. Το sound design, η συναισθηματική ένταση και η δύναμη της υποβολής κατορθώνουν να το κάνουν πολύ καλύτερα, και κάπως έτσι ο Λάσλο Νέμες χτίζει μία αληθινά μεγαλειώδη ταινία που απλά σε στοιχειώνει.
Με το νέο επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών να θέλει να καταργήσει το πρόγραμμα των πρακτόρων 00, ο Τζέιμς Μποντ τίθεται σε διαθεσιμότητα, αλλά αυτό δεν θα τον σταματήσει από την προσπάθειά του να ανακαλύψει ποιος κρύβεται πίσω από τη μυστική οργάνωση Spectre.
Ο Σαμ Μέντες επιστρέφει στο σύμπαν του 007 και αυτή τη φορά επιχειρεί να ενώσει τις γραμμές σχηματίζοντας μια μεγαλύτερη εικόνα για τον Τζέιμς Μποντ, το παρελθόν και την ιστορία του. Το εγχείρημά του έχει αναμφίβολα ενδιαφέρον, κάτι σαν το σχηματισμό μιας μεγαλύτερης αφήγησης που διατρέχει περισσότερες από μια ταινίες, όμως, ας μη γελιόμαστε, οι περισσότεροι από τους πιστούς του Μποντ είναι εκεί για την περιπέτεια, τα gadgets, τις εξωτικές τοποθεσίες, τις ατάκες, τα κορίτσια, τις εκρήξεις, τους κακούς. Και φυσικά το «Spectre» έχει απ’ όλα σε χορταστικές δόσεις και μάλιστα αυτή τη φορά αντί για bond girls έχει bond women, όπως η Μόνικα Μπελούτσι προτιμά να αποκαλεί το ρόλο της. Ναι, το φιλμ είναι χορταστικό, γεμάτο θέαμα και υπερβολική δράση, έξτρα δόση χιούμορ και μια γερή δόση camp, αλλά δεν κατορθώνει να αγγίζει την ένταση του «Skyfall», που ήταν σαφώς καλύτερη ταινία και κατόρθωνε να αγγίζει πολύ πιο ενδιαφέρουσες και ουσιαστικές πλευρές ενός χαρακτήρα που δεν φημίζεται για το βάθος ή την πολυπλοκότητά του.
>>> Τα Χριστούγεννα πλησιάζουν κι αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να προετοιμαστείτε για περισσότερες ταινίες σαν το «Μια φορά το χρόνο» (Love the Coopers) της Τζέσι Νέλσον στο οποίο η Νταϊάν Κίτον φιλοδοξεί να οργανώσει τα τέλεια Χριστούγεννα για την οικογένειά της συγκεντρώνοντας τέσσερις γενιές κάτω από την ίδια στέγη. Μόνο που όπως μπορείτε να φανταστείτε από μια κωμωδία για μια δυσλειτουργική οικογένεια, κάτι τέτοιο θα αποδειχθεί ιδιαίτερα δύσκολο.
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
«Είναι δύσκολο να ζεις με εμφύσημα. Δυσκολεύομαι ακόμα και να πάω από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη. Είναι λες και περπατάς με μια πλαστική σακούλα γύρω από το κεφάλι σου»
12°
