Ένας δημοσιογράφος που ζει απομονωμένος σε ένα χωριό της Ελλάδας θα επιστρέψει στην Αθήνα για να εξιχνιάσει το φόνο ενός αδελφικού του φίλου. Στην πορεία θα βρει την άκρη από ένα κουβάρι μυστικών που οδηγεί σε μια μεγαλύτερη συνωμοσία και σε μια υπόθεσή από το παρελθόν.
Με λίγες εξαιρέσεις (όχι πάντα πετυχημένες) το ελληνικό σινεμά δεν μοιάζει να κατόρθωσε (ή ακόμη και να δοκίμασε) να ανοιχτεί όσο θα έπρεπε σε κινηματογραφικά είδη όπως το θρίλερ και το νουάρ. Με τις «Μαριονέτες» ο Παντελής Καλατζής θέλει να κάνει ακριβώς αυτό, ακολουθώντας τη λογική ενός αμερικάνικου θρίλερ συνωμοσίας με νουάρ αναφορές και ξεκάθαρα mainstream στόχο. Βασισμένος σε ένα σενάριο που μπορεί να μην πηγαίνει πέρα από τις συνηθισμένες θεματικές του είδους, μα που κατορθώνει να τις μεταφέρει πειστικά και ταιριαστά στην ελληνική πραγματικότητα, χτίζει μια ταινία που δεν είναι μόνο άρτια τεχνικά, αλλά που πετυχαίνει να σε πείσει και να σε εμπλέξει στην ατμόσφαιρά της. Οι «Μαριονέτες» λειτουργούν αποτελεσματικά σαν μια ιστορία μυστηρίου (ακόμη κι αν δεν είναι δύσκολο να προβλέψεις την «ανατροπή» τους), και ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί με εξαιρετικό τρόπο τους χώρους και την Αθήνα για να στηθεί μια νουάρ πόλη, διαφορετική από αυτή που αναγνωρίζεις, ενώ δεν διστάζει να συμπεριλάβει στην ιστορία ακόμη και κάτι σαν ένα πολιτικό σχόλιο για τους μηχανισμούς της δύναμης και της εξουσίας.
Ένας λαϊκός ποιητής που κριτικάρει το πολιτικό και ταξικό σύστημα της Ινδίας βρίσκεται κατηγορούμενος σε ένα δικαστήριο για το θάνατο ενός εργάτη ο οποίος υποτιθέμενα «αυτοκτόνησε» μετά από μια παράστασή του.
Μια ταινία για το δικαστικό σύστημα της Ινδίας δεν ακούγεται κάτι συναρπαστικό, όμως το «Δικαστήριο» κατορθώνει να χτίζει ένα απόλυτα διαπεραστικό πορτρέτο της σύγχρονης ινδικής κοινωνίας μέσα από μια ιστορία που είναι την ίδια στιγμή χαμηλότονη μα και βαθιά αποτελεσματική. Δομημένο σε σκηνές στην αίθουσα του δικαστηρίου, αλλά και σε άλλες που ακολουθούν τους πρωταγωνιστές (τους αντίδικους, τον κατηγορούμενο, τον πρόεδρο) στην καθημερινή τους ζωή, δείχνοντας με απόλυτα διακριτικό μα κι αποκαλυπτικό τρόπο την κοινωνική δομή, τον τρόπο σκέψης, τις ταξικές και πολιτικές διαφορές. Νατουραλιστικό, απλό μα ιδιαίτερα γοητευτικό, είναι μια εξαιρετική, ανέλπιστη έκπληξη που σε κερδίζει.
45 χρόνια (45 Years) ****
Σκηνοθεσία: Άντριου Χέι
Παίζουν: Σαρλότ Ράμπλιν, Τομ Κόρτνεϊ
Ένα ζευγάρι, λίγο πριν την επέτειο των 45 χρόνων γάμου του, θα μάθει ένα νέο που θα ανατρέψει την ισορροπία της μακροχρόνιας αγάπης τους.
Το λιώσιμο των παγετών στις Ελβετικές Άλπεις θα φέρει στο φως το πτώμα της πρώην αρραβωνιαστικιάς εκείνου που είχε πεθάνει το 1962. Και η ταραχή του στο άκουσμα της είδησης θα κάνει εκείνη να αμφισβητήσει και τα 45 χρόνια που πέρασαν μαζί, απλώνοντας ένα διαφορετικό πάγο στη δική τους σχέση. Ο Άντριου Χέι, επιμελής παρατηρητής των ανθρώπινων σχέσεων, όπως έχει αποδείξει τόσο στο υπέροχο «Weekend» όσο και στο τηλεοπτικό «Looking», μιλά εδώ με τρόπο αφοπλιστικά απλό και συγκινητικό για την ουσία της σχέσης, για τα όσα ο χρόνος καλύπτει ή αποκαλύπτει. Κι έχει ένα εξαιρετικό, αψεγάδιαστο πρωταγωνιστικό ζευγάρι που δίνει στην ταινία ακόμη περισσότερη δύναμη και ανθρωπιά, μεταμορφώνοντάς τη σε κάτι ζωντανό και σπουδαίο.
Ένας Έλληνας δύτης που ζει στη Νέα Ορλεάνη δέχεται να καταδυθεί στο βυθό της Αλάσκα, σε ένα βυθισμένο αεροπλάνο. Η κοπέλα του, που τον περιμένει στην Ελλάδα, αποφασίζει να πάει να τον συναντήσει.
Γυρισμένη στις θάλασσες της Αλάσκα με μια περιπέτεια από τα γυρίσματα ως την ολοκλήρωσή της που κράτησε δέκα χρόνια, η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Γιάννη Φάγκρα μετά το «Πες στη Μορφίνη ακόμα την ψάχνω», είναι αναμφίβολα μια ταινία που αξίζει την προσοχή. Ένα θαλασσινό road movie για την αγάπη και την τρικυμιώδη της φύση, για τη μοναξιά και την αναζήτηση του εαυτού, το φιλμ φιλοδοξεί να είναι ένα ταξίδι τόσο εξωτερικό όσο και εσωτερικό. Μόνο που υποφέρει από την αδυναμία του να υποτάξει τις ιδέες σε μια πιο καθαρή φόρμα, να χτίσει μια πορεία που όπως αυτή ενός καραβιού οφείλει να έχει μια ξεκάθαρη ρότα, αλλιώς μοιάζει να πελαγοδρομεί δίχως να πιάνει ποτέ λιμάνι.
>>> Ο Όουεν Γουίλσον μεταμορφώνεται σε κατά λάθος action hero στο «Χωρίς διέξοδο» (No Escape) *½ του Τζον Έρικ Ντάουντλ, όταν μετακομίζοντας με την οικογένειά του σε μια χώρα της Νότιας Ασίας πέφτει πάνω στη δολοφονία του προέδρου και σε μια λαϊκή εξέγερση που στοχοποιεί τους Αμερικάνους. Και θα κάνει τα πάντα για να επιβιώσει. Κι όλα θα είναι προβλέψιμα.
>>> Ο Ζαν Ρενό είναι επικεφαλής μιας ομάδας αστυνομικών που χρησιμοποιούν αντισυμβατικές μεθόδους για να φέρουν αποτελέσματα στο «Οι επίλεκτοι» (Antigang) του Μπενζαμέν Ροσέ. Μόνο που μια ομάδα αδίστακτων ληστών θα δοκιμάσει την αποτελεσματικότητά τους και θα τους φέρει στα όριά τους, σε αυτό το βίαιο γαλλικό policier για τις μάζες
>>> Ο Βιν Ντίζελ κάνει αυτό ακριβώς που περιγράφει ο τίτλος στο «Ο τελευταίος κυνηγός μαγισσών» (The Last Witch Hunter) του Μπρεκ Άισνερ, μια περιπέτεια του μεταφυσικού, στην οποία σατανικές μάγισσες προσπαθούν ακόμη και τώρα να φέρουν το σκοτάδι στον κόσμο. Και, μιλώντας για σκοτάδι, νυστάξαμε ήδη...
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
«Είναι δύσκολο να ζεις με εμφύσημα. Δυσκολεύομαι ακόμα και να πάω από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη. Είναι λες και περπατάς με μια πλαστική σακούλα γύρω από το κεφάλι σου»
12°
