Η Αθήνα του Χριστόφορου Παπακαλιάτη

O Χριστόφορος Παπακαλιάτης είναι ηθοποιός, σκηνοθέτης, σεναριογράφος από τους πιο δημοφιλείς της γενιάς του. Ξεκίνησε τηλεόραση από τα 16 του. Τα τηλεοπτικά του σίριαλ όπως το «Δυο μέρες μόνο», το «4», «Να με προσέχεις» κ.ά. έκαναν ρεκόρ τηλεθέασης όπως ρεκόρ εισιτηρίων έκανε και η πρώτη του ταινία «Αν» όταν προβλήθηκε το 2012. Αυτό τον καιρό τελειώνει τη δεύτερη ταινία του «Ένας άλλος κόσμος» που έγραψε και σκηνοθέτησε ο ίδιος.

Πρόκειται για μία ερωτική τριλογία με κοινό φινάλε. Τρεις ιστορίες αγάπης ανάμεσα σε Έλληνες και ξένους υπηκόους, η οποία ξεδιπλώνεται σε μια Ελλάδα που αλλάζει ραγδαία. Τρεις γενιές που πολεμούν να αντέξουν μια σκληρή πραγματικότητα, μέσα από ένα δυνατό έρωτα.

Διαφορετικές ιστορίες, διαφορετικές γενιές, διαφορετικές οπτικές. Ο παρανομαστής, όμως, κοινός. Η οικονομική κρίση, το εργασιακό, το μεταναστευτικό, ο φασισμός, αλλά και το αιώνιο ερώτημα «ο Έρωτας μπορεί να τα αλλάξει όλα;».

Ένα καστ σημαντικών ηθοποιών από Ελλάδα, Ευρώπη, Αμερική και Ασία δίνει φως στους ήρωες και τις ιστορίες τους. Ανάμεσά τους, ο J.K.Simmons, ο οποίος βραβεύτηκε με Όσκαρ Β’ ανδρικού ρόλου αλλά και Χρυσή Σφαίρα, για την ταινία «Whiplash» («Χωρίς μέτρο»). Πρωταγωνιστούν, επίσης, οι: Χριστόφορος Παπακαλιάτης, Andrea Osvart, Μαρία Καβογιάννη, Μηνάς Χατζησάββας, Tawfeek Barhom, Νίκη Βακάλη.

Τι είναι αυτό που δε θα άλλαζες με τίποτε στην Αθήνα;
Την Πλάκα. Γιατί είναι πάνω από μας και την ίδια στιγμή για όλους μας. Μέσα σε κάθε εποχή αλλά μακριά από κάθε τι προσωρινό.
Έχει πράσινο, έχει χρώμα, έχει ζωή, έχει μύθο, έχει μουσική, έχει έρωτα, έχει τέχνη, έχει γνώση.
Έχει διάρκεια. Περπατάς, παρατηρείς, γνωρίζεις, μεγαλώνεις, μετανιώνεις, μαθαίνεις, θυμώνεις, αγαπάς, αφήνεις, κρατάς, πέφτεις, ξανασηκώνεσαι και αυτή είναι εκεί.
Κάνεις βόλτα και απλά χαμογελάς. Αυτό γιατί να το αλλάξει κάποιος;
Ξέρεις ότι δεν είναι όλα έτσι όμορφα, αλλά σε ανακουφίζει που υπάρχουν έστω και αυτά τα λίγα.

Ποια είναι η αγαπημένη σου βόλτα στην Αθήνα;
Ξεκινάς από την Πλάκα ενώ περπατάς στη Λυσίου, περνάς το καφέ «Μελίνα», στρίβεις αριστερά στη Μνησικλέους ανεβαίνεις τα σκαλιά, περνάς από το «Γιασεμί» της Μαρίζας (εννοείτε πως τρως μία πορτοκαλόπιτα) και μετά χάνεσαι στα Αναφιώτικα ενώ την ίδια στιγμή απορείς πώς γίνεται να είσαι στο κέντρο μιας πόλης και να έχεις την αίσθηση ότι περπατάς σε ένα νησάκι... (Έχει άλλο ήχο)
Βγαίνεις στον πεζόδρομο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου και αρχίζεις να περπατάς προς Θησείο, ενώ σουρουπώνει. Περνάς έξω από το Cine Θησείο (αναθαρρεύεις που έχει μία τεράστια ουρά με θεατές).
Περνάς από μπαράκια τίγκα στον κόσμο, με άλλο στιλ, άλλες ηλικίες, διαφορετικές μουσικές μπλέκονται (μερικές στιγμές ενοχλητικά) αλλά δεν σε νοιάζει και πολύ γιατί αυτός είναι και ο σκοπός. Να μπλέκονται.
Βγαίνεις Ψυρρή και θυμάσαι που πριν 20 χρόνια η περιοχή αυτή είχε αρχίσει πολύ αισιόδοξα να φτιάχνεται αλλά στο δρόμο κάπου, κάτι χάθηκε. (Ξέρεις τι χάθηκε. Αυτό που δεν υπήρχε ποτέ. Αλλά προτιμάς να μην το πολυσκέφτεσαι, για να μη σου χαλάσει η βόλτα...  Το βλέμμα σου πέφτει στα θετικά).
Περνάς Μοναστηράκι, ανεβαίνεις Αιόλου, Κολοκοτρώνη, Πλατεία Αγίας Ειρήνης και χάνεσαι στο λαβύρινθο με όλα τα παλιά υφασματάδικα της Αθήνας που τώρα έχουν μεταποιηθεί σε μπαρ, εστιατόρια, bistro και ένα χαοτικό, αντιφατικό αλλά την ίδια στιγμή και ποιοτικό στιλ σε κάνει να γουστάρεις που έχει τόσο ζωή γύρω σου.
Ακόμα και όλες αυτές οι χιλιάδες φθαρμένες, μικρές αφίσες που είναι χιλιοκολλημένες η μια πάνω στην άλλη από (συναυλίες, θεατρικές σκηνές, εκθέσεις) έχουν μια αισθητική και ένα στίγμα.

Κάτι πάντα γίνεται πολύ κοντά σου… Έχεις την επιλογή.

Το μόνο που σε θυμώνει είναι αυτά τα αντιδραστικά γελοία graffiti που δεν έχουν καμία σχέση με την αρχική τέχνη του graffiti (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων).
Απορείς που ένας κάφρος πήγε και τσάκισε την είσοδο ενός νεοκλασικού κτιρίου και όλο αυτό το βάφτισε «αντίδραση». (Πόσο μαλάκας είναι;)
Το προσπερνάς και αυτό και βγαίνεις Σταδίου, περνάς Βουκουρεστίου στον πεζόδρομο με τα Θέατρα, τις βιτρίνες, το σύντομα ανακαινισμένο Ζόναρς (που από ό,τι ξέρω θα είναι μαγικό) και ένα άλλο αστικό τοπίο κάπως πιο ελιτίστικο, ακαδημαϊκό, κλασικό.  Απαραίτητο για το κάθε κέντρο.
Περνάς απέναντι Κολωνάκι, διαφορετικά μπαράκια, διαφορετικά μαγαζιά, άλλες γκαλερί, άλλες φάτσες (30 plus το λιγότερο) και άλλες μουσικές.
Έχουν ανοίξει τόσα πολλά και τόσο νέα μαγαζιά που από αυτό και μόνο καταλαβαίνεις ότι έχεις μεγαλώσει και πια δεν βγαίνεις τόσο έξω.
(Επίσης πολλοί φούρνοι. Δεν έχω ξαναδεί τόσους φούρνους σε μία βόλτα)

Πριν το καταλάβεις διασχίζεις τη Βασιλίσσης Σοφίας, γυρνάς το κεφάλι σου δεξιά και κοιτάς το Ηilton από μακριά (πανέμορφο αρχιτεκτονικά) αλλά περνάς απέναντι Ηρώδου Αττικού.
Εθνικός κήπος, Αίγλη Ζαππείου, πράσινο, (πάλι ουρά στο Cine Αίγλη) και χιλιάδες πιτσιρίκια να τρέχουν και να παίζουν ώστε οι μεγάλοι να πιουν ένα ποτό. Βγαίνεις Καλλιμάρμαρο βράδυ φωτισμένο σε κάνει και απορείς. (Που την πατήσαμε ρε γαμώτο; Πάλι ξέρεις την απάντηση αλλά δεν την αντέχεις).
Προχωράς στη Βασιλίσσης Όλγας και φτάνεις εκεί από όπου άρχισες. Πλάκα. Ένας γύρος ήταν.
Μέσα σε ούτε δυο ώρες έχεις κάνει το γύρο του κέντρου της πόλης σου. Έχει κι άλλο άμα θες. Και πιο άγριο, και πιο ήρεμο, και πιο βρώμικο, και πιο αφόρητο...

Εγώ όμως απόψε αυτό ήθελα να περπατήσω.

Μέσα σε δυο ώρες το καλό, το κακό, το άσχημο και το όμορφο… Ένα μικρό χάος που παράγει πολιτισμό, είτε κάποιοι το αφήνουν είτε όχι. Το χάος χωράει όλους μας.
Εμείς είναι το θέμα τι επιλέγουμε να συγκρατήσουμε απ’ αυτό.

Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που θα άλλαζες στην πόλη;
Τα μυαλά των κατοίκων της. Τη σκέψη τους, τη γνώση τους, τις προτεραιότητές τους, την αισθητική τους... 

* Η καινούργια ταινία του Χριστόφορου Παπακαλιάτη βγαίνει στις ελληνικές αίθουσες στις 17 Δεκεμβρίου 2015. Στο εξωτερικό θα κυκλοφορήσει με τον τίτλο «Worlds Arart».

Αυτά που αγαπάμε δεν τα αλλάζουμε με τίποτα. 
Γράψε και εσύ στο heineken.gr/athensmosaic τι δεν θα άλλαζες με τίποτα στην Αθήνα και βάλε τη δική σου ψηφίδα στο πραγματικό μωσαϊκό που θα δημιουργήσουμε μαζί στην καρδιά της πόλης!

#openathens