Ένας Αμερικάνος αστροναύτης μετά από ένα ατύχημα «ναυαγεί» στον Άρη και πρέπει να επιβιώσει όσο μια ομάδα επιστημόνων της NASA προσπαθεί να τον φέρει πίσω, σώο.
Είναι άβολο να δακρύζεις φορώντας τα 3D γυαλιά σου κι αν αναρωτιέστε γιατί κάποιος μπορεί να δακρύζει σε μια τρισδιάστατη ταινία επιστημονικής φαντασίας μάλλον δεν είστε προετοιμασμένοι για την απροσδόκητη, υπέροχη κινηματογραφική απόλαυση που είναι η «Διάσωση» του Ρίντλεϊ Σκοτ. Μπορεί σε μια εύκολη ανάγνωση να μοιάζει σαν μια διαστημική εκδοχή του «Ναυαγού» δίχως την μπάλα του βόλεϊ και τον Άρη αντί για ένα τροπικό νησί, αλλά στην πραγματικότητα περισσότερο από θρίλερ επιβίωσης το φιλμ είναι μια συναρπαστική φέτα θεαματικού σινεμά με καρδιά που δεν απλουστεύει ούτε την επιστημονική του βάση ούτε την ουσία του για χάρη της επιτυχίας. Δεν βουτάει στο μελοδραματισμό με τον τρόπο που το έκανε το «Gravity», για παράδειγμα, δεν χάνεται σε τόσο υπαρξιακές αναζητήσεις όσο το «Interstellar», αλλά κατορθώνει να στέκεται πάνω κι από τις δύο ταινίες ορίζοντας μια νέα κορυφή για τα φιλμ επιστημονικής φαντασίας. Κυρίως γιατί ακόμη κι αν η φαντασία είναι εκεί, ακόμη περισσότερο είναι η επιστήμη –πιθανότατα το φιλμ θα εμπνεύσει μια νέα γενιά αστροναυτών και φυσικών– και γιατί ξέρει πως στην καρδιά κάθε ταινίας που θέλει να σε κερδίσει οφείλει να υπάρχει ένας άνθρωπος στον οποίο μπορείς να δεις τον εαυτό σου. Και στο πρόσωπο του Μαρκ Γουάτνεϊ του Ματ Ντέιμον δεν βλέπεις απλά έναν ήρωα με τον οποίο το κοινό μπορεί να ταυτιστεί, μα σχεδόν την ίδια την κινητήρια δύναμη της ανθρωπότητας να δοκιμάσει τα όριά της, τα όρια του κόσμου, την περιέργεια και τη δύναμή της, να ανακαλύψει, να προχωρήσει μπροστά. Κι αυτό από μόνο του θα ήταν απόλυτα συγκινητικό, ακόμη κι αν το φιλμ του Σκοτ δεν ήταν τόσο καλοφτιαγμένο, χορταστικό, πολυεπίπεδο, απλά εξαιρετικό.
Δύο ομάδες ορειβατών δοκιμάζουν να κατακτήσουν την κορυφή των Ιμαλαΐων, αλλά παγιδεύονται στα χιόνια.
Βασισμένη σε αληθινά γεγονότα, όπως τα κατέγραψε ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Τζον Κρακάουερ που συμμετείχε στην αποστολή, η ταινία του Μπαλτάζαρ Κορμακούρ εξιστορεί μια περιπετειώδη ιστορία η οποία όμως πάσχει από ένα σοβαρό πρόβλημα. Όσο κι αν αναγνωρίζεις το θάρρος και τη θέληση των ηρώων να κατακτήσουν κάτι τόσο μεγαλειώδες όσο την κορυφή των Ιμαλαΐων, αδυνατείς να νιώσεις συμπόνια για την τύχη τους. Είναι δύσκολο να δεις ως ήρωες ανθρώπους που πληρώνουν 65.000 δολάρια για να προκαλέσουν την τύχη τους σε κάτι που μπορεί να τους σκοτώσει και δυστυχώς όλο το μελόδραμα και η γλυκερή μουσική του κόσμου δεν μπορεί να βοηθήσει αυτή τη δίχως λόγο ύπαρξης ταινία να τα καταφέρει.
Σε ένα χωριό της Ανατολίας, η φτωχή οικογένεια ενός αγοριού δυσκολεύεται να βρει χρήματα για να αγοράσει το αρνί για το γλέντι που απαιτεί η επικείμενη περιτομή του.
Τόσο όμορφη όσο μια ταινία του Νουρί Μπιλγκέ Τζεϊλάν, αλλά για θεατές που βρίσκουν απαραίτητη την επιτήδευση για να θεωρήσουν μια ταινία καλή, το φιλμ του Κουτλούν Αταμάν προσφέρει μια μερίδα μεστού, απολαυστικού «λαϊκού» σινεμά που λειτουργεί σε πολλά επίπεδα. Με μια θαυμάσια, διασκεδαστική αλλά όχι κούφια ιστορία στο κέντρο του, με μαγευτική φωτογραφία που δεν ωραιοποιεί αλλά φωτίζει τον τόπο και τις ζωές των ηρώων του, με χιούμορ και διαπεραστική, σχεδόν πολιτική ματιά απέναντι σε μια Τουρκία που μένει προσκολλημένη σε έναν τρόπο ζωής και συμπεριφορές που είναι πια παρωχημένες, είναι από την αρχή ως το τέλος αστείο και δυνατό, τρυφερό και υπέροχο!
Το τελευταίο χτύπημα (Le Dernier Coup de Marteau) **
Ένα 13χρονο αγόρι γνωρίζει για πρώτη φορά τον πατέρα του, ένα διάσημο μαέστρο που έρχεται στο γειτονικό Μονπελιέ για να διευθύνει την 6η Συμφωνία του Μάλερ.
Χαμηλότονη και «μουσική», μια σιγανή ιστορία ενηλικίωσης που προτιμά να αφήνει στο θεατή να συμπληρώνει τα κενά και τις ανάσες που αφήνει. Κοιτάζοντας τον κόσμο των ενηλίκων και κυρίως τα λάθη και τα στραβοπατήματά τους μέσα από τα μάτια ενός παιδιού, το φιλμ μιλά για το πως η ωριμότητα δεν είναι απαραίτητα θέμα ηλικίας, για τον τρόπο που δημιουργείται μια σχέση αγάπης με δοκιμές και δισταγμούς σαν τον τρόπο που βάζεις τις νότες σε μια παρτιτούρα. Ήρεμο αλλά συγκινητικό, χωρίς να παραδίνεται στο μελόδραμα, δεν είναι κάτι που βλέπεις για πρώτη φορά, μα όπως μια όμορφη μελωδία είναι κάτι που αξίζει να «ακούσεις» ξανά.
Μήπως είσαι ο τύπος μου; (Pas Son Genre) **
Σκηνοθεσία: Λούκας Μπελβό
Παίζουν: Εμίλ Ντεκινί, Λοί Κορμπερί, Σαντρά Νκακέ
Ένας καθηγητής φιλοσοφίας παίρνει απόσπαση σε μια επαρχιακή πόλη και γνωρίζει μια κομμώτρια με την οποία δεν έχουν κανένα κοινό. Μήπως τελικά είναι ο τύπος του;
Πώς ξεκινώντας από μια σειρά στερεότυπα μπορείς να κάνεις μια ρομαντική κομεντί που να κατορθώνει να ανακαλύπτει κάτι ειλικρινές και τρυφερό μέσα από το γνώριμο. Το βασικό ατού είναι δίχως αμφιβολία οι ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών που απομακρύνουν τους χαρακτήρες από τα κλισέ και ειδικά η ερμηνεία της Εμιλί Ντεκέν. Η «Ροζέτα» των αδελφών Νταρντέν, ή η σπαρακτική πρωταγωνίστρια του «Πέρα από τη λογική», μεταμορφώνει την «ελαφριά» ηρωίδα της σε μια γοητευτική, πολύπλοκη γυναίκα και προσθέτει μια γλυκιά μελαγχολία στην κωμωδία ανυψώνοντας την ταινία σε μία από τις σπάνιες ρομαντικές κομεντί που θα μπορούσαν να είναι και αληθινές...
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
9°
