Πέντε ζευγάρια και οι σεξουαλικές φαντασιώσεις τους αποτελούν τη βάση μιας κωμωδίας που εκτός από αστεία θα μπορούσες να την πεις με κάποιο τρόπο και ρομαντική.
Το σεξ με τον έναν ή τον άλλο τρόπο αποτελεί ένα από τα θέματα που απασχολούν σταθερά το σινεμά – όπως άλλωστε και τους ανθρώπους που κάνουν ή βλέπουν ταινίες. Ερωτικό ή μη, αστείο ή δραματικό, συνηθισμένο ή «βρώμικο», έχει χρησιμοποιηθεί σχεδόν με κάθε τρόπο που μπορείς να φανταστείς στο σινεμά. Το φιλμ του Τζος Λόσον δοκιμάζει να κάνει κάτι καινούργιο, μια κωμωδία για τις ερωτικές «διαστροφές» που να είναι την ίδια στιγμή τολμηρή αλλά και τρυφερή. Ακούγεται σαν ένας μάλλον δύσκολος συνδυασμός, αλλά το φιλμ τον πετυχαίνει, χρησιμοποιώντας γερές δόσεις ενός συχνά άβολου χιούμορ και βάζοντας στη θέση των ηρώων ανθρώπους που δεν απέχουν πολύ από αυτό που αποκαλούμε «συνηθισμένους». Και η γκάμα των φαντασιώσεων, ή των διαστροφών τους αν θέλετε, καλύπτει μια μεγάλη περιοχή από το σχεδόν αστείο μέχρι το ελαφρώς ανησυχητικό, αλλά όλες αντιμετωπίζονται με έναν τρόπο που κατορθώνει να βρίσκει το χιούμορ στην κάθε κατάσταση, δίχως όμως να τις γελοιοποιεί ή να τις υπονομεύει. Από μια γυναίκα που φαντασιώνεται το βιασμό της, μια άλλη που ερεθίζεται όταν ο σύντροφός της κλαίει κι ένα βαρετό υπάλληλο που μπορεί να κάνει σεξ με τη γυναίκα του μόνο όταν εκείνη κοιμάται, το «Μαζί σου κι ας πεθάνω» χρησιμοποιεί μερικές παράδοξες ερωτικές πρακτικές για να μιλήσει για κάτι γνώριμο: τις ίδιες τις σχέσεις. Κι όλο αυτό το δειγματολόγιο ερωτικών ιδιομορφιών μεταμορφώνεται στην πορεία σε μια γοητευτική, συχνά απόλυτα αστεία κι εντέλει ρομαντική κομεντί για την αλήθεια της ανθρώπινης επαφής. Η τελευταία του ιστορία μάλιστα, αυτή ενός κωφάλαλου άντρα που προσπαθεί να επικοινωνήσει με μια γυναίκα σε sex line, είναι ίσως ό,τι πιο αστείο κι αξιαγάπητο είδαμε εδώ και πολύ καιρό στο σινεμά και ο καλύτερος τρόπος για να κλείσει μια ταινία που μπορεί να φέρει λέξεις κι αισθήματα σαν τα παραπάνω σε περιοχές της σεξουαλικότητας που δεν συνηθίζουν να κατοικούν.
Τρία χρόνια αφού ο στρίπερ Μάικ εγκατέλειψε την ενεργό δράση για να γίνει ξυλουργός, επιστρέφει στη σκηνή για να συμμετάσχει με την ομάδα του σε ένα συνέδριο στριπτίζ που υπόσχεται άφθονο χρήμα.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το «Magic Mike ΧΧL» είναι μια ΧΧL σαχλή ταινία, αλλά πώς μπορείς να την κατηγορήσεις για οτιδήποτε, όταν είναι τόσο διασκεδαστική; Αυτό το road movie θυμίζει στη δομή του το «Πρισίλα η Βασίλισσα της Ερήμου», αλλά με στρέιτ άντρες που γδύνονται αντί για drag queens (αν και στην πορεία θα συναντήσουν αρκετές drag queens επίσης), αλλά είναι πιθανότατα ακόμη πιο απλοϊκό από εκείνο το φιλμ. Ίσως για να ταιριάζει με την απλοϊκή σκέψη των working class ηρώων του που ονειρεύονται ένα καλύτερο μέλλον. Όμως είναι εξίσου καλόκαρδο κι αστείο, διασκεδαστικό και με τον τρόπο του θεαματικό, μια ταινία που ξέρει τα όριά της και που δεν φιλοδοξεί να προσφέρει πολλά παραπάνω από ένα σχεδόν σταθερά κολλημένο στο πρόσωπο χαμόγελο και κάμποσο θέαμα, αντιστρέφοντας τους ρόλους και βάζοντας τους άντρες στο ρόλο του ερωτικού «αντικειμένου», σε μια ανατροπή που αν πρέπει ντε και καλά να θεωρητικοποιήσετε, θα μπορούσε να ιδωθεί ως και ριζοσπαστική για τα χολιγουντιανά δεδομένα.
Τριάντα χρόνια νωρίτερα, η μικρή Λίμπι είχε κατηγορήσει τον αδελφό της για τη φρικιαστική δολοφονία ολόκληρης της (υπόλοιπης) οικογένειάς της. Τώρα πια δεν είναι τόσο σίγουρη για την ενοχή του και, με αμοιβή από μια λέσχη εξιχνίασης εγκλημάτων, αποφασίζει να ξαναεπισκεφτεί την αλήθεια.
Ο Γάλλος Ζιλ Πακέ-Μπρενέρ καταπιάνεται με το μυθιστόρημα της Τζίλιαν Φλιν, γραμμένο τρία χρόνια πριν το «Gone Girl» που έμελλε να θριαμβεύσει στα χέρια του Ντέιβιντ Φίντσερ. Η πλοκή, δαιδαλώδης, χρωματισμένη από την παρακμή του χαμένου τόπου της κεντρικής Αμερικής, διατηρεί έντονο το σασπένς, μένοντας όμως αδιάφορη απέναντι στην ψυχοσύνθεση, τα κίνητρα, τις συγκρούσεις των ηρώων της. Έτσι η Σαρλίζ Θερόν κι ένα θαυμάσιο καστ δευτεραγωνιστών μένουν μόνοι να εξερευνούν το σκοτάδι τους με… τα μάτια, εκεί όπου το σενάριο τους εγκαταλείπει.
Amy: Το κορίτσι πίσω από το όνομα (Amy)***
Σκηνοθεσία: Ασίφ Καπάντια
Μετά το καθηλωτικό «Senna», ο Λονδρέζος ντοκιμαντερίστας επανέρχεται μ’ ένα πορτρέτο της Εϊμι Γουάινχαους, πιο συμβατικό αλλά και συναισθηματικά αφοπλιστικό.
Η ταινία, που προκάλεσε την οργή του πατέρα και του ατζέντη της, δεν έχει μυστικά να αποκαλύψει: η ζωή και ο πρόωρος θάνατός της στα 28 το 2011 ξετυλίχτηκαν μαγικά και τραγικά μπροστά στο κοινό, στο youtube, στα social και στις φωτογραφίες των παπαράτσι. Έτσι ο Καπάντια επικεντρώνεται στην «εσωτερική» Amy, χρησιμοποιώντας home videos, σημειώματα και συζητήσεις με τους εφηβικούς φίλους της και, πάνω απ’ όλα, τους απόλυτα βιογραφικούς στίχους των τραγουδιών της. Από το υλικό σχηματίζεται η μορφή ενός εκρηκτικού, ατίθασου κοριτσιού που, πραγματικά, δεν άντεχε τη δόξα, ήθελε απλώς να γράφει, να τραγουδάει και να ερωτεύεται. Κι αυτό, όσο πρωτόγονο και να μοιάζει, δεν θα αφήσει μάτι χωρίς δάκρυ και χείλη χωρίς να σιγομουρμουρίζουν.
Ακόμη: Ο Πολ Νιούμαν είναι ένας άντρας με παρελθόν που φτάνει σε μια μικρή πόλη του Μισισιπή για να κερδίσει την εύνοια ενός βαθύπλουτου ντόπιου που τον θεωρεί ιδανικό σύζυγό για την κόρη του, στο Μακρύ καυτό καλοκαίρι (Long Hot Summer). O Μάρτιν Ριτ διασκευάζει το βιβλίο του Γουίλιαμ Φόκνερ κι ο Νιούμαν και η σύζυγός του Τζόαν Γούντουγουορντ προσθέτουν class. >>> H ερωτική σχέση μιας υπηρέτριας σε έναν ξενώνα με το αφεντικό της γίνεται όλο και πιο έντονη και παράτολμη φτάνοντας στα άκρα στην «Αυτοκρατορία των αισθήσεων» (Ai No Korida)*** του Ναγκίσα Όσιμα, μια μελέτη πάνω στο πάθος και την ερωτική εμμονή που παραμένει ενδιαφέρουσα αν και όχι πλέον σκανδαλιστική.
Το φεστιβάλ της Αθήνας, που επιμελείται εδώ και 37 χρόνια ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης, συνεχίζει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους κινηματογραφόφιλους
«Είναι δύσκολο να ζεις με εμφύσημα. Δυσκολεύομαι ακόμα και να πάω από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη. Είναι λες και περπατάς με μια πλαστική σακούλα γύρω από το κεφάλι σου»
11°
