The Olympic Cypher: Ο χορός συνοδεύει την Ολυμπιακή Φλόγα

Χορεύουν την ενότητα, τη συντροφικότητα, τη νίκη, την ήττα, την αποτυχία, τη μοναξιά, τον αγώνα, την αγάπη. Έξι χορευτές και χορεύτριες με διαφορετικές χορευτικές καταβολές, Άιντι Ορμένι (Bboy Aidi), Χαρά Κυριακάκη (Bgirl Happy), Χάρης Χατζηανδρέου (Haribo), Παύλος Λυκούδης (Okamillito), Σεβαστή Ζαφείρα και Σωκράτης Ρομφαίας (bboy Socrates), συναντιούνται σε έναν κοινό χορευτικό κύκλο πάνω σε κοινές θεματικές. Ο χορογράφος Ηλίας Χατζηγεωργίου και η ομάδα χορευτών του The Olympic Cypher διαχειρίζονται τον χώρο, τον χρόνο και τον αριθμό των ατόμων στον κύκλο, άλλες φορές αυτοσχεδιάζοντας πάνω σε κοινούς εννοιολογικούς άξονες και άλλοτε μέσα από χορογραφημένα μέρη, ερμηνεύοντας κάθε φορά μια μοναδική περφόρμανς υπό τους ήχους της πρωτότυπης ηλεκτρονικής μουσικής του Αλέξη Φάλαντα που δημιουργεί μια μοναδική σύνθεση και παίζει live on the spot.

Με αφορμή την Ολυμπιακή Λαμπαδηδρομία στην Ελλάδα, η Πρεσβεία της Γαλλίας, το Γαλλικό Ινστιτούτο Ελλάδος και το Flux Laboratory παρουσιάζουν το Olympic Cypher. Με σκοπό να τιμηθεί το breakdance, το νέο άθλημα των Ολυμπιακών και Παραολυμπιακών Aγώνων στο Παρίσι το 2024, θα διοργανωθούν από τις 16 έως και τις 26 Απριλίου μια σειρά από περφόρμανς που θα συνοδεύσουν την Ολυμπιακή Φλόγα από την Αρχαία Ολυμπία στην Αθήνα. Η πορεία των χορευτικών παραστάσεών τους ακολουθεί εκείνη της Ολυμπιακής Λαμπαδηδρομίας, κάνοντας στάσεις σε ορισμένες πόλεις: στην Ολυμπία στις 16 Απριλίου (Αφή), στον Πειραιά στις 17 Απριλίου, στα Χανιά στις 18 Απριλίου, στον Βόλο στις 20 Απριλίου, στα Ιωάννινα στις 23 και κατόπιν στην Αθήνα στις 26 για την Τελετή Παράδοσης της Ολυμπιακής Φλόγας στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Η ομάδα συναντά επί σκηνής breakdance χορευτές και χορεύτριες από κάθε πόλη, οι οποίοι συμμετέχουν στη δράση εκπροσωπώντας την τοπική χορευτική κοινότητα. Η ιδιαιτερότητα είναι πως η παράσταση δεν είναι ποτέ ακριβώς η ίδια. Σόλο, ντουέτα, τρίο, κουαρτέτα δημιουργούνται στιγμιαία και χάνονται ξανά σε αυτόν τον κύκλο που στο τέλος ανοίγει στο κοινό για να συμμετέχει με τους χορευτές.

Λίγο πριν την ανοιχτή τους πρόβα μιλήσαμε με τον Ηλία Χατζηγεωργίου και τον Αλέξη Φάλαντα για την ομάδα που έχει στόχο να αναδείξει τη σχέση μεταξύ της τέχνης και του αθλητισμού καθώς και τις κοινές τους αξίες. Μια απροσδόκητη συνάντηση στη Θεσσαλονίκη πριν κάποια χρόνια, μια μπουγάτσα και μια εξίσου απροσδόκητη συζήτηση σε λάθος context ήταν η αρχή για μια δυνατή συνεργασία. Έκτοτε βρήκε ο ένας στον άλλον έναν φίλο, συνεργάτη και συνοδοιπόρο. «Σε πρώτο χρόνο πρότεινα στον Ηλία να παίξει σε ένα βίντεο κλίπ μου και σε δεύτερο ο Ηλίας μου πρότεινε να γράψω μουσική για την πρώτη παράσταση που συνεργαστήκαμε. Χτίσαμε πολύ γρήγορα μια σχέση εκτίμησης, σεβασμού και αγάπης που βασίστηκε όχι μόνο στις ομοιότητες, αλλά και στις αλληλοσυμπληρούμενες διαφορές – αυτές είναι και που δίνουν το ενδιαφέρον και την εξέλιξη σε οποιαδήποτε σχέση και συνεργασία» λέει ο Αλέξης.

Από τότε έχουν συνεργαστεί ξανά συνθέτοντας πρωτότυπη μουσική για την παράσταση που παρουσιάστηκε στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας 2020, και για την παράσταση που παρουσιάστηκε στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση στο πλαίσιο του 9ου Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων 2022.

Συνέντευξη με τον χορογράφο Ηλία Χατζηγεωργίου και τον συνθέτη Αλέξη Φάλαντα

Ο χορός ήρθε στη ζωή του Ηλία όταν «γνώρισε» τον Michael Jackson, ενώ ο ίδιος ξεκίνησε να χορεύει στις πλατείες στα δυτικά προάστια ως αυτοδίδακτος χορευτής hip hop στην ηλικία των 10 ετών. Στα φοιτητικά του χρόνια, ενώ ονειρευόταν ότι θα γίνει ψυχολόγος, αποφάσισε πως ο χορός είναι αυτό με το οποίο θέλει να ασχοληθεί. Έχει εργαστεί ως επαγγελματίας χορευτής και δάσκαλος χορού τα τελευταία 20 χρόνια. Έχει συνεργαστεί με σημαντικούς καλλιτέχνες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και διδάσκει χορό σε σχολές και ιδρύματα, σε ερασιτέχνες και επαγγελματίες χορευτές. Από το 2009 είναι μέλος της χορευτικής ομάδας Aερίτες. Από το 2019 έως το 2022 διετέλεσε σύμβουλος χορού στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου. Του αρέσει άλλωστε να δημιουργεί παραστάσεις, events, φεστιβάλ αλλά και να χορεύει στο μετρό, ενώ περνά τον ελεύθερο χρόνο του ηρεμώντας από την ταλαιπωρία του «ανελεύθερου χρόνου του».

«Η τριαντάλεπτη παράσταση εμπνέεται από τη ζωή του καθενός από εμάς κι από τη σχέση του με τη hip hop χορευτική και μουσική κουλτούρα. Μια κουλτούρα που μπορεί να προέρχεται από το εξωτερικό αλλά μεταμορφώνεται από χώρα σε χώρα. Μια διεθνής χορευτική γλώσσα που μιλά και εμπνέει περισσότερο τα λαϊκά στρώματα και κουβαλάει αξίες όπως η αναγνώριση, ο σεβασμός, η ενότητα και η προσωπική φωνή. Το hip hop και το break έχουν ως βασικό άξονα το freestyle και φυσικά δεν θα ήθελα να το εξαιρέσω από μια performance που μιλάει για τα συγκεκριμένα είδη.

»Ταυτόχρονα, σε κάθε πόλη εκτός Αθήνας, θα καλούμε guests που εκπροσωπούν την hip hop κουλτούρα στην πόλη τους. Καθένας/καθεμία φέρνει και κάτι διαφορετικό, έτσι κάθε performance θα είναι ένας ζωντανός οργανισμός. Έπειτα θα καλέσουμε το κοινό να χορέψει μαζί μας, οπότε θα διαρκέσει όσο χρειαστεί» μου λέει ο χορογράφος.

Οι Ολυμπιακοί αγώνες και η είσοδος του break στη διοργάνωση της Γαλλίας είναι μια αφορμή για τον performer να μιλήσει για το εδώ και τώρα, το εμείς και το σχετίζεσθαι, και να θυμίσει στον κόσμο ότι οι χορευτές είναι τόσο αθλητές όσο και καλλιτέχνες. «Μας αρέσει που θα υπάρχουν πρωταθλητές/ υπερήρωες των Ολυμπιακών αγώνων που θα προέρχονται από τον δρόμο, αλλά η ζωή είναι στην καθημερινότητα, στην τέχνη, στην επαφή και στο μοίρασμα, και ο χορός είναι εκεί πρωτίστως γι’ αυτά. Ανοιγόμαστε στο κοινό και καλούμε σε συμμετοχή ελπίζοντας ότι θα βρεθούμε με περισσότερο κόσμο, θα ζήσουμε μαζί τους μια πρόκληση και θα τους ζητήσουμε να γίνουν μαζί μας καλλιτέχνες και συν-δημιουργοί. Αυτό που θεωρώ ότι μας λείπει περισσότερο σήμερα είναι η συμμετοχή με τη φυσική μας ύπαρξη.

»Από τους 32 αθλητές-χορευτές που θα συμμετάσχουν στους Ολυμπιακούς είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις κάποιους και να διαλέξεις. Παρ’ όλα αυτά έχω μια ιδιαίτερη συμπάθεια προς τη γαλλική σκηνή, γενικά στην κουλτούρα του hip hop, και θεωρώ ότι έχει ποιοτικά και καλλιτεχνικά στοιχεία που την κάνουν σύγχρονη, ενώ ακόμη σε μεγάλο βαθμό η κουλτούρα σχετίζεται και με έναν πιο πολιτικό λόγο. Δεν είμαι λοιπόν ακριβώς φαν, αλλά υποστηρίζω τις δύο γαλλικές συμμετοχές – τη Sussy και τον Dany Dan».

O Hλίας και ο Αλέξης δεν πιστεύουν ότι υπάρχει δημιουργία χωρίς πρόκληση και κάθε φορά η αντιμετώπιση είναι διαφορετική. Δεν υπάρχει συνταγή. «Παίρνουμε αυτή την ευκαιρία να χορέψουμε με τους άλλους, μαζί», όπως μου εξηγεί ο Ηλίας. Ο Αλέξης υποστηρίζει ότι «πρόκληση παραμένει αυτό που έχει νόημα για εσένα να ολοκληρώνει στο μέρος του και την πρόθεση των ανθρώπων με τους οποίους συνεργάζεσαι. Αυτό δεν λύνεται παρά μονάχα με δοκιμή. Κάποιες φορές ενσωματώνεται αυτούσιο, κάποιες άλλες πρέπει να κάνει μερικές διαδρομές για να βρει την τελική του μορφή. Συγκεκριμένα στη συνεργασία μου με τον Ηλία υπάρχει γνήσια εκατέρωθεν εμπιστοσύνη στη συγκεκριμένη διαδικασία, αλλά και μια άτυπη συμφωνία, ότι προτείνουμε χωρίς όρια και αν για κάποιον λόγο χρειαστεί οριοθετούμε αργότερα. Αυτό έχει κάνει τη συνεργασία μας να φέρει τόσο τις αρετές της ελεύθερης, χωρίς δεσμεύσεις, προσωπικής έκφρασης, όσο και την ανακούφιση της μοιρασμένης αγωνίας που προσφέρει η συνεργατική δημιουργία».

Ο Αλέξης κατάγεται από τη Θεσσαλονίκη και το ορεινό χωριό Λιβάδι Ολύμπου, όπου έχει περάσει το μεγαλύτερο μέρος των διακοπών του από την παιδική ηλικία μέχρι σήμερα. Αυτό το μέρος και κάποιοι ανθρώποι από εκεί του έχουν χαρίσει στιγμές ηρεμίας, ελευθερίας και ουσιαστικής γείωσης. Δεν μπορεί να φανταστεί τον εαυτό του να ανταπεξέρχεται τον υπόλοιπο χρόνο στο αστικό περιβάλλον, χωρίς αυτή τη ζωτική επανεκκίνηση. Μου το αναφέρει γιατί έχει άμεση σχέση με την ελευθερία του στην πρόθεση της δημιουργίας. Η μουσική σαν ενεργή ενασχόληση ξεκίνησε στα 11 του χρόνια, όταν άρχισε κλασική κιθάρα σε ωδείο. Στον ελεύθερο του χρόνο, πάλι, κάνει βόλτες στον ήλιο και παράλληλα καταναλώνει διαρκώς τεχνολογικές και τεχνικές γνώσεις και πληροφορίες. Για εκείνον σήμερα η μουσική σύνθεση παραμένει μοναχική διαδικασία, στο πρώτο στάδιό της, πριν να μπορεί να γίνει και συλλογική, επομένως το μέρος που προτιμά να συνθέτει ηλεκτρονική μουσική είναι το σπίτι του –όπου έχει και το στούντιό του–, ενώ παράλληλα ασχολείται επαγγελματικά με την ηχοληψία και το βίντεο.

Η αναζήτηση των μουσικών ακουσμάτων του πρότζεκτ ξεκίνησε από τον ίδιο παρακολουθώντας κάποια αφιερώματα και συνεντεύξεις των πρωτεργατών του breakbeat είδους. Προσπαθώντας να καταλάβει την αρχική πρόθεση πίσω από αυτή τη γέννηση, εκείνο που τον εντυπωσίασε περισσότερο ήταν η ρητή ανάγκη τους να βρίσκουν τα σημεία σε ηχογραφήσεις όλων των μουσικών στιλ στα οποία το ρυθμικό στοιχείο απογυμνώνεται από την υπόλοιπη ενορχήστρωση, δίνοντας τη δυνατότητα σε εκείνους να το αποκόψουν και να δημιουργήσουν μια λούπα η οποία συνδυαστικά με άλλες θα φτιάξει μια διαδοχή. Ένα νέο κομμάτι που βασίζεται σε ρυθμολογικές εναλλαγές, το οποίο θα έκανε τον κόσμο να συνεχίζει αδιάκοπα να χορεύει.

«Το breakbeat σαν είδος διαδόθηκε τόσο και ενσωματώθηκε σε μια γκάμα ειδών που αποτελεί πλέον βιωμένο άκουσμα, ώστε να το γνωρίζουμε σαν υφή. Έτσι άρχισα να συνθέτω με τη δική μου μουσική γλώσσα κρατώντας την επίγευση από τα ακούσματα αυτά και με τελικό σκοπό η μουσική να προκαλεί το έναυσμα για χορό. Αυτό που προσπαθούμε να πετύχουμε, όμως, είναι η κάθε τέχνη να είναι αυτοτελής και μαζί να συνδυάζονται τόσο οργανικά που η παράσταση να βιώνεται σαν σύνολο, χωρίς να φαίνεται ότι η μία ακολουθεί την άλλη. Μέσα σε αυτήν την “ενιαιότητα”, η χορογραφία θα επηρεάσει τη μουσική και το αντίστροφο. Η εναντίωση στη λογική των δευτερευόντων ή συμπληρωματικών τεχνών σε ένα δημιούργημα, αποτελεί έκφραση για εμάς και αυτό αφορά σε όλα εκείνα τα στοιχεία που συναποτελούν το τελικό αποτέλεσμα. Η επιλογή των μουσικών στοιχείων γίνεται στo πλαίσιo μιας κοινής αισθητικής που έχουμε με τον Ηλία και κινούμαστε σε ένα αρκετά μεγάλο φάσμα στιλ που μας εμπνέουν, από τα οποία αντλούμε και τις αναφορές μας».

«Η μουσική και ο ήχος για εμένα είναι όσο σημαντικός είναι και ο χορός. Συναντιόμαστε με τον Αλέξη πολύ πριν από την έναρξη των προβών και συζητάμε την ιδέα. Δεν προπορεύομαι της μουσικής του, μπορεί να έρθει μια ιδέα από κάτι που μου προτείνει εκείνος και αντίστροφα, μια αρχική ιδέα ή πρόταση δική μου να του κινητοποιήσει μία ή περισσότερες συνθέσεις. Γενικά το δουλεύουμε μαζί, επιλέγουμε, διαφωνούμε και επιχειρηματολογούμε, μου “πουλάει” ιδέες και του “πουλάω” ιδέες. Η επιλογή των συνθέσεων, πέρα από το αν ταιριάζει με τη δραματουργία μιας ιδέας, πρέπει κατά κύριο λόγο να μας λέει κάτι προσωπικά και να ευθυγραμμίζεται με εμάς συναισθητικά, αισθητικά και ιδεολογικά» προσθέτει ο Ηλίας.

Το ρυθμικό στοιχείο αποτελεί τη βάση της δομής και άλλοτε προέρχεται αμιγώς από μια λούπα κρουστών, ενώ άλλες φορές δίνεται από άλλα στοιχεία της μουσικής σύνθεσης, εξυπηρετώντας τον πρωταρχικό σκοπό που ήταν η εύρεση μοτίβων που κινούν, με τη «συλλογή» δειγμάτων να αντικαθίσταται από την πρωτότυπη σύνθεση. «Η ευγένεια και η εσωστρέφεια που μπορεί να έχει η κλασική κιθάρα, με έχει επηρεάσει κατά τη σύνθεση της ηλεκτρονικής μουσικής ώστε να μην επιζητώ την αίσθηση του ρυθμού πάντοτε από τα κρουστά των οποίων η ύπαρξη δεσπόζει σε μια ενορχήστρωση. Και σαν ακροατή, πάντοτε με δονούσε βαθύτερα όταν η αίσθηση του ρυθμού προερχόταν από κάτι πιο μελωδικό, από κάτι το οποίο περνάει υποσυνείδητα, ή ακόμη και από τη δύναμη που μπορεί να έχει ο συνδυασμός φαινομενικά αδύναμων στοιχείων. Οπότε, αυτό είναι κάτι που έκανα και τώρα, κρατώντας σε αρκετά σημεία τα κρουστά ως στοιχείο που δίνει εμφατικά την προέλευση του στιλ.

»Ως προς τη συλλογή δειγμάτων, το breakbeat βασίστηκε στον μουσικό δανεισμό από διάφορες ηχογραφήσεις, κάτι το οποίο θαυμάζω σαν δημιουργία και σαν συνδυαστική ευρηματικότητα, ωστόσο προτιμώ να συνθέτω πρωτόλεια μουσικά θέματα, που και αυτό από μία σκοπιά μπορώ να πω ότι είναι συνδυασμός μοτίβων, τα οποία προέρχονται όμως από τα διάφορα στιλ στα οποία μπορεί να έχω συνθέσει ανά τα χρόνια» αναφέρει ο συνθέτης.

Ποιο είναι όμως το μήνυμα που θέλουν να περάσουν συνδυάζοντάς τη μουσική με τον χορό; Ο Ηλίας δεν θέλει να περάσουν κάποιο μήνυμα, θέλει να μπορούν να συνεργάζονται άφοβα και με ειλικρίνεια και το ίδιο προσδοκά και από τους υπόλοιπους συνεργάτες τους. Ο Αλέξης επισημαίνει πως «όταν έχεις την πρόθεση να συνδυάσεις στοιχεία τα οποία μπορούν από μόνα τους να φέρουν μια αυτοτέλεια, κατά τον συγκερασμό το αποτέλεσμα θα είναι πιο απρόβλεπτο και με ισχυρότερη δυναμική. Και πέρα από την απήχηση που έχει αυτό, είναι και για εμάς έντονη και μοναδικά ευχάριστη διαδρομή, έως ότου δημιουργηθεί κάτι».

Τους ρώτησα αν μπορούν να περιγράψουν μια μικρή ιστορία κάποιου/ας χορευτή/χορεύτριας που να τους συγκίνησε και να τους έβαλε σε σκέψεις κατά τη διάρκεια των προβών ή και της σύνθεσης. Ο Ηλίας μου απάντησε πως «η ιστορία σχεδόν κάθε καλλιτέχνη είναι μια συγκινητική ιστορία αν την ακούσεις προσεκτικά και αντιληφθείς σε πόσα πράγματα έχει αποφασίσει να πάει κόντρα για να κάνει αυτή τη δουλειά. Η απόφαση δε του χορού, και ειδικά στην Ελλάδα, συνήθως αποτελεί κατ’ εξακολούθηση οικονομική αυτοκτονία. Πώς να μη συγκινηθείς με αυτήν την αυταπάρνηση του καλλιτέχνη;»

Ο Αλέξης μου λέει: «Την πρώτη φορά που είδα πρόβα με δική μου μουσική –στο πρώτο έργο που συνεργαστήκαμε με τον Ηλία– με πήραν τα δάκρυα. Και πέρα από τη συναισθηματική φόρτιση, εντυπωσιάστηκα βαθιά από ένα συγκεκριμένο σημείο για το οποίο κατά τη σύνθεση είχα τελείως διαφορετική μετάφραση στο μυαλό μου και ο Ηλίας το πήρε και έκανε χορογραφικά κάτι τελείως παράταιρο ως προς το τι μπορούσα να εκλάβω εγώ εκείνη τη στιγμή. Όταν το ξανασκέφτηκα, κατάλαβα ότι κάπου βαθιά μέσα μου υπήρχε και αυτή η ερμηνεία. Και ενθουσιάστηκα τόσο με την προοπτική πως αυτές οι ανατροπές θα συμβαίνουν κάθε φορά» .

Για τον Ηλία αυτό το πρότζεκτ είναι άλλη μια ευκαιρία να κάνει τη δουλειά του με αγάπη, να δημιουργήσει, να επηρεαστεί, να κάνει λάθη, να μάθει κάτι, να συνεργαστεί, να κερδίσει, να χάσει. Ο Αλέξης, από την άλλη, πιστεύει πως μια παράσταση χορού όπως αυτή που θα συμβεί έξω στον κόσμο, σε τόσα διαφορετικά μέρη, είναι μια ευκαιρία να έρθουν οι άνθρωποι πιο κοντά στην κίνηση, να γνωρίσουν διαφορετικά στιλ, να εμπνευστούν και να μας εμπνεύσουν. «Κάθε φορά που βλέπω ανθρώπους –ιδίως παιδιά– να παρακολουθούν μια παράσταση το σέβομαι τόσο πολύ, όσο σέβομαι οτιδήποτε συναποτέλεσε και για εμένα κάποτε την έμπνευση να ασχοληθώ με τις τέχνες. Οι αφορμές για σκέψη και για έμπνευση είναι ζωτικής σημασίας, διότι ισορροπούν την τάση του σήμερα που επιτάσσει την πρακτικότητα έναντι του ονείρου, την ταχύτητα και το πεπερασμένο έναντι της ανακάλυψης και της οργανικής ωρίμανσης».

Το μόνο που αποζητά ο Αλέξης είναι ο κόσμος να μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει. «Να έχει τον ελάχιστο αναγκαίο χώρο για να υπάρχει. Τότε μόνο βιώνουμε την ωραιότητα της ύπαρξης. Δεν με ανησύχησε ποτέ το αν θα σταματήσει να υπάρχει δημιουργία και εξέλιξη, διότι είναι στη φύση του ανθρώπου. Με ανησυχεί η έλλειψη του ελάχιστου χώρου που δικαιούται η κάθε ύπαρξη. Και οποιαδήποτε διεργασία από μεριάς μου αποσκοπεί στη διάνοιξη χώρων, όχι μόνο σε προσωπικό, αλλά κυρίως στο συλλογικό επίπεδο, αποτελεί στόχο».

Ο Ηλίας αποζητά να ζήσει τη ζωή του όντας παρών. «Να βρίσκω πάντα την αγάπη, να κάνω τα πράγματα που με τρομάζουν. Να μη ζήσω πόλεμο, εγκλεισμό, αρρώστια και πείνα. Αγάπη και αλληλεγγύη και κουράγιο σε όποιον ζει σε τέτοιες συνθήκες».

Συντελεστές
Χορογραφία: Ηλίας Χατζηγεωργίου
Πρωτότυπη Μουσική/Live Performance: Αλέξης Φάλαντας
Βοηθός Χορογράφου: Aidi Ormeni
Ερμηνεία: Σεβαστή Ζαφείρα, Χαρά Κυριακάκη, Παύλος Λυκούδης, Σωκράτης Ρομφαίας, Χάρης Χατζηανδρέου, Aidi Ormeni (περισσότερα ονόματα θα ανακοινωθούν)
Σχεδιασμός φωτισμών: Νίκος Βλασόπουλος
Φωτογράφιση: Σπύρος Στρογγύλης
Κινηματογράφηση: Στέφανος Χατζής
Κοστούμια: Κωνσταντίνος Πριόβολος/VOID
Οργάνωσης & εκτέλεση παραγωγής: Αχιλλέας Σταύρου(Goodheart Productions)
Συντονισμός παραγωγής: Χρήστος Λουκατάρης (Goodheart Productions)
Παραγωγή: Γαλλικό Ινστιτούτο Ελλάδος, Πρεσβεία της Γαλλίας, Flux Laboratory
Με την Υποστήριξη του Ιδρύματος Fluxum
Με την αιγίδα της Πρεσβείας της Ελβετίας στην Ελλάδα

*Η ΑΤΗΕΝS VOICE είναι χορηγός επικοινωνίας.