Στέφανος Δημουλάς: Ο χορευτής που θα θέλαμε όλοι για κολλητό

Mόλις 28 ετών με συνεργασίες με την Kate Moss, τη Royal Opera House και τη National Geographic, και ταυτόχρονα με αλλεργία ακόμα και στον ίδιο του τον ιδρώτα και με την κρυφή συνήθεια να βάζει άρωμα πριν κοιμηθεί. Ο Στέφανος Δημουλάς δεν ξεχώρισε τυχαία τη φετινή σεζόν. Χορευτής νεοκλασικού μπαλέτου και χορογράφος με έδρα το Λονδίνο, με ατάκες θανατηφόρες προσφέροντας γέλιο και ταυτόχρονα μαθήματα ζωής, μπήκε στα σπίτια μας μέσα από το «Dancing with the stars» ως ο δεύτερος νεότερος κριτής παγκοσμίως στην ιστορία του τηλεοπτικού διαγωνισμού χορού και έγινε ο κολλητός που όλοι θα θέλαμε να αποκτήσουμε. Φαίνεται λοιπόν πως πέρα από τον θαυμασμό που δείξαμε όλοι με τον ρόλο του ως Μάνος Χατζηδάκις στο ντοκιμαντέρ «Μάνος Χατζιδάκις: Είδωλο στον καθρέφτη (2008)» ή με το ελληνικό του ντεμπούτο με την πρώτη του δημιουργία μεγάλης χορευτικής παραγωγής, το «Titan Prometheus» (sold-out μέσα σε 2 ώρες!), και την ακτιβιστική του δράση, θα δείχνουμε και ένα respect σε κάθε του κουβέντα. Ας τον γνωρίσουμε, λοιπόν, λίγο καλύτερα μιας και ίσως μιλάμε για ένα από τα λίγα άτομα που δεν βλέπουν σειρές γιατί, όπως μου είπε, «ξεμωραίνεται».

Θα μπω κατευθείαν στο «ψητό». Γιατί χορευτής νεοκλασικού μπαλέτου και όχι μοντέρνου ή Latin ή γενικά οποιουδήποτε άλλου είδους;
Για να ανακαλύψω το είδος χορού που μου ταίριαζε –σωματικά και ψυχικά– πήρε αρκετό χρόνο. Πιο συγκεκριμένα, πήρε αρκετές συνεργασίες και δοκιμασίες. Ξεκινώντας από την εφηβική μου ηλικία, αντιλαμβανόμουν πως το πιο σύγχρονο κινησιολογικό λεξιλόγιο με έκανε να αισθάνομαι πιο άνετα και πιο εκφραστικά. Στη συνέχεια, δοκιμάζοντας διάφορα είδη χορού, αλλά κυρίως διάφορες και διαφορετικές επαγγελματικές συνεργασίες – από musical μέχρι καθαρά κλασικό μπαλέτο– κατέληξα πως ο νεοκλασικός χορός ήταν το ιδιαίτερο εκείνο είδος που μου ταίριαζε ψυχή τε και σώματι. Εξού και το πτυχίο μου στο Modern Ballet στη Βασιλική Ακαδημία Χορού της Σκωτίας.

Σαν παραλίγο μπαλαρίνα, ξέρω και θυμάμαι πως η πειθαρχία που χρειάζεται στον συγκεκριμένο χώρο είναι απίστευτη. Εσένα αυτό σε δυσκόλεψε ή ήταν η κινητήριος δύναμη ώστε να γίνεις καλύτερος; Θα μας εκμυστηρευτείς την πιο δύσκολη στιγμή που αντιμετώπισες ως χορευτής;
Με δυσκόλεψε πολύ. Το σώμα μου δεν είναι καθόλου εύκολο, εύκαμπτο και σταθερό. Έπρεπε, λοιπόν, να αποκτήσω χορευτικά στοιχεία που ήταν αντίθετα από τη φυσική μου σωματική δομή. Γιατί στην τελική τι είναι τεχνική στον χορό; Η εκμάθηση του σώματος να πηγαίνει αντίθετα στους νόμους της φύσης. Στην αρχή, το γεγονός ότι οι φυσικές μου δυσκολίες με εμπόδιζαν να γίνω η καλύτερη εκδοχή μου εξήπτε τη φαντασία μου και με έκανε να φτάνω το σώμα μου στα όριά του. Δεν αποδεχόμουν το σώμα μου, τη δομή του, τα κόκαλά του όπως ήταν. Κάτι τέτοιο οδήγησε και στην πιο δύσκολη στιγμή που αντιμετώπισα στο δεύτερο έτος των σπουδών μου. Τον τραυματισμό. Ο φόβος και ο τρόμος μας ως χορευτές!

Τη στιγμή που ανέβηκες πρώτη φορά σε μεγάλη σκηνή, υποθέτω, τη θυμάσαι. Πότε συνέβη αυτό και ποια είναι η πιο έντονη στιγμή από εκείνη την ημέρα;
Η αλήθεια είναι ότι έχω έναν έρωτα με τα θέατρα και τις σκηνές τους και είμαι τόσο ευγνώμων, που μέχρι στιγμής τα χορευτικά μου βήματα έχουν βρεθεί σε αρκετές πανέμορφες σκηνές, με την αγαπημένη μου να είναι η Royal Opera House στο Covent Garden. Η πρώτη μου, όμως, επαφή με μεγάλη σκηνή ήταν το 2017, όταν μου ανακοινώθηκε πως με δέχθηκαν να χορέψω στην παγκόσμια περιοδεία ενός νέου χορευτικού μιούζικαλ, του «Voices Of The Amazon», περιοδεία η οποία συμπεριλάμβανε την Πετρούπολη και το Χονγκ Κονγκ. Η τελευταία στάση μας ήταν στο μαγευτικό και παγκοσμίου βεληνεκούς θέατρο του Sadler’s Wells στο Λονδίνο. Περιττό να σας πω πως το κινητό μου εκείνη τη μέρα δεν σταμάτησε να βγάζει φωτογραφίες!

Πέρα από εξαιρετικός επαγγελματίας στον χώρο σου, αν κάποιος σε παρακολουθήσει στα social, όπως εγώ από πέρυσι, θα δει πως ποτέ δεν ντρέπεσαι να γράψεις την άποψή σου, κάτι το οποίο εμένα προσωπικά με κράτησε στο προφίλ σου. Ήσουν TEDx speaker, θίγεις θέματα σημαντικά και ταυτόχρονα ευαίσθητα, που λίγα δημόσια πρόσωπα θίγουν, και πάντα είσαι εκεί να περάσεις ένα μήνυμα ακόμα και μέσα από ένα post description. Αυτή η ανάγκη πώς σου προέκυψε; Για τι θέμα θα ήθελες να μιλήσεις, αν σου δινόταν η ευκαιρία να ξανακάνεις TED talk;
Ευχαριστώ πάρα πολύ για τα εγκωμιαστικά σας σχόλια. Αισθάνομαι συχνά την ανάγκη να εκφράζω τις αλήθειες μου δημόσια είτε με τα λόγια είτε με το χορό μου, όταν εγώ και μόνο εγώ είμαι έτοιμος να τις μοιραστώ. Αυτή η ανάγκη προέκυψε από την παρατήρησή μου πως πολλοί άνθρωποι γύρω μου εθελοτυφλούν. Εθελοτυφλούν στο να συμβιβάζονται με την πραγματικότητα.
Στα social μιλάω για πράγματα που υφίστανται. Μιλάω για πράγματα που υπάρχουν στη ζωή. Παρουσιάζω πραγματικότητες στις οποίες πιθανώς ο κόσμος έχει εκτεθεί στην καθημερινότητά του, αλλά ίσως δεν θέλει να συμβιβαστεί με αυτές και επιλέγει τον στρουθοκαμηλισμό. Και ξέρετε, πολλές φορές, ο κόσμος δεν είναι έτοιμος να ακούσει την αλήθεια. Δεν πίστεψα ποτέ μου ότι έπρεπε να είναι ο συνομιλητής μου (εν προκειμένω ο follower, ο θεατής, ο ψηφιακός φίλος κ.λπ.) έτοιμος εκ των προτέρων για να εκφράσω εγώ την αλήθεια μου και ίσως για αυτό να θεωρείται πως θίγω «ανοιχτά», θέματα «κλειστά».
Κάποια παλιά, αν όχι αρχαία προβλήματα, χρήζουν σύγχρονων λύσεων. Γι’ αυτό λοιπόν ας χρησιμοποιήσουμε την τηλεόραση, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, την τεχνολογία γενικότερα, για να μιλάμε πιο ανοιχτά για αυτά τα ζητήματα.
Αν γίνει ποτέ μία επόμενη ομιλία μου TEDx (σοκαριστικό το πόσο προετοιμασία θέλει παρεμπιπτόντως!), τότε θα της έβαζα τον τίτλο «Όταν αγαπάς κάτι, το προστατεύεις».

Πιο σημαντικό και χρήσιμο είναι σε αυτή τη ζωή να ανακαλύψεις τι πραγματικά θέλεις να κάνεις και να δοθείς ολοκληρωτικά σε αυτό, παρά να δίνεσαι ολοκληρωτικά σε κάτι που ΣΟΥ ΕΙΠΑΝ ότι είναι αυτό που πραγματικά θέλεις να κάνεις. 

Φέτος σε βλέπαμε στο «Dancing With The Stars». Πώς το αποφάσισες να κάνεις το βήμα από τη σκηνή στη μικρή οθόνη; To φοβήθηκες ή δεν το σκέφτηκες καθόλου;
Το σκέφτηκα πάρα πολύ, ομολογώ. Δεν ήταν μία εύκολη καταφατική απάντηση. Τα μεγαλύτερά μου «ναι» ήρθαν από τα μεγαλύτερά μου «όχι». Όταν ήρθε, λοιπόν, η πρόταση από την Project Manager του «Dancing With The Stars», αναρωτήθηκα μήπως ήρθε η ώρα για άλλο ένα «όχι». Ζυγίζοντας όμως τα πράγματα και μιλώντας με έμπιστους ανθρώπους μου, κατέληξα πως είναι η ώρα να δοκιμάσω και να δοκιμαστώ σε κάτι διαφορετικό της καλλιτεχνικής μου πορείας.
Δεν το μετανιώνω ούτε λεπτό. Και θα το ξανά έκανα. Γιατί δεν άλλαξαν καθόλου η καλλιτεχνική μου ταυτότητα και ο χαρακτήρας μου. Όπως μπήκα στο σόου, έτσι και βγήκα. Παράλληλα, βγήκα από το σόου έχοντας πια στη βαλιτσούλα μου τόση καινούργια γνώση, συνειδητοποιώντας πόσο επαγγελματικά χορτάτος άνθρωπος είμαι και κυρίως ξεκάθαρος, ότι δεν έχω απωθημένα. Απωθημένα να γίνω γνωστός, να γίνω κάποιος άλλος, να βγω στην τηλεόραση, να με φροντίζουν. Με φροντίζω μια χαρά και από μόνος μου. Και άλλο ένα «γιατί θα το ξανά έκανα;». Γιατί προσέφερα. Αισθάνθηκα πως άνθρωποι άγνωστοί μου, ακόμα και άνθρωποι στο ίδιο το τηλεοπτικό κανάλι, πήραν από εμένα. Πήραν γνώσεις, ενέργεια, ελπίδα. Από ένα νέο σχετικά παιδί που έχει απύθμενη όρεξη να δουλέψει σωστά και δυναμικά!

Στο «DwtS», πέρα από κριτής, σχεδόν πάντα έχεις το χάρισμα και να μεταφέρεις μηνύματα. Μάλιστα, ατάκες και απόψεις σου γίνονται viral. Τι θα ήθελες να μείνει στους θεατές από αυτά που έχεις πει; Το μήνυμα που θα ήθελες να περάσεις ως Στέφανος Δημουλάς.
Αυτό μου έκανε κι εμένα εντύπωση. Πρωτίστως γιατί δεν ήταν καθόλου προκαθορισμένο. Δευτερευόντως γιατί δεν πίστεψα ούτε στιγμή πως κάτι από αυτά που λέω είναι καινούργια. Αλλά η ανταπόκριση του κόσμου, η ανάγκη τους να ακουστούν και η αγάπη τους να εκφράζονται με τον δικό μου τρόπο, με εντυπωσίασε και με έκανε να δω πως για κάποιους όντως είναι καινούργια. Με έκανε να καταλάβω για άλλη μία φορά πως κάτι το δεδομένο στο δικό μου μυαλό (η γυναικεία ενδυνάμωση, η ενσυναίσθηση της κάθε ετερότητας, η κοινωνική συμπερίληψη, η πολυπολιτισμικότητα) είναι κάτι το αμφισβητήσιμο στο μυαλό του άλλου. Αισθάνομαι, αν θέλετε, κάτι σαν πολιτιστικός προβοκάτορας και προσπαθώ να εμφυσήσω την κοινωνική μου πραγματικότητα στους γύρω μου.
Ένα μήνυμα-φράση που θα προτιμούσα να μείνει στο πέρας του χρόνου είναι αυτό που είπα σε ένα από τα επεισόδια: «Το πάθος δεν έχει φύλο». Παθιαστείτε ανεξαρτήτως αρσενικού, θηλυκού, ουδέτερου! Θα πω και ένα δεύτερο… «Οι τοξικοί άνθρωποι δεν αλλάζουν ποτέ. Το μόνο που αλλάζουν είναι τα θύματά τους». Γι’ αυτό… μακριά!

Ανήκω στη γενιά της Generation Z. Μια γενιά που φοβόμαστε να κάνουμε αυτά που ονειρευόμαστε επαγγελματικά, λόγω βιοπορισμού, λόγω ίσως κριτικής. Αν ερχόταν ένα παιδί της γενιάς μου και σου έλεγε πως θέλει να ανέβει στις πουέντ του αλλά φοβάται την απόρριψη, τι θα του έλεγες;
Έχει έρθει. Ή μάλλον έχουν έρθει. Και θα συνεχίσουν να έρχονται. Γιατί, όταν αγαπάς κάτι, αμφιβάλλεις για το αν του είσαι αρκετός.
Ας αφήσω, όμως, για λίγο τα βαθυστόχαστα λόγια κι ας γίνω ρεαλιστής (μου αρέσει κι αυτό καμιά φορά). Στην πραγματικότητα του σήμερα και όχι των γονιών μας, χρήσιμο θα ήταν να συνειδητοποιήσουμε όλοι πως με οτιδήποτε κι αν καταπιαστεί κάποιος επαγγελματικά, δεν θα υπάρξει σταθερότητα. Παίρνοντας, λοιπόν, αυτό ως δεδομένο και επειδή δεν έχω 102 σελίδες στη διάθεσή μου για να το αναλύσω (τόσο περίπου θα μου πάρει), καταλήγω στο εξής: πιο σημαντικό και χρήσιμο είναι σε αυτή τη ζωή να ανακαλύψεις τι πραγματικά θέλεις να κάνεις και να δοθείς ολοκληρωτικά σε αυτό, παρά να δίνεσαι ολοκληρωτικά σε κάτι που ΣΟΥ ΕΙΠΑΝ ότι είναι αυτό που πραγματικά θέλεις να κάνεις. Οι περισσότεροι άνθρωποι δουλεύουν για να κρατήσουν τη δουλειά τους, αντί για να κάνουν καλή δουλειά. Γιατί; Γιατί δεν τους νοιάζει η δουλειά τους.
Και θα κλείσω την απάντησή μου σε αυτή την ερώτηση με μία φράση που λατρεύω του Robin Sharma: «Υπάρχουν πολλοί ανάμεσά μας που πεθαίνουν στα τριάντα και τους θάβουν στα ογδόντα». Μη γίνετε αυτοί οι πολλοί.

Χορός. Για τον καθένα έχει άλλη σημασία ως έννοια. Για εσένα;
Για εμένα ο χορός είναι δισυπόστατος. Έχει την καλλιτεχνική και την επαγγελματική μου υπόσταση. Χορός για μένα είναι μία άρρωστη υγεία. Ένας έμφυτος ιός που άπαξ και τον έχεις μέσα σου θα σε καταδιώκει για μια ζωή. Και αυτό επιτρέψτε μου να δώσω την άδεια να το καταλάβουν λίγο περισσότερο αυτοί που αγάπησαν τον χορό μα δεν μπόρεσαν να τον ακολουθήσουν. Αυτή είναι η καλλιτεχνική μου υπόσταση του χορού. Θυμάμαι πόσο μαγεμένος ήμουν όταν για πρώτη φορά πληρώθηκα για τον χορό μου, τη δουλειά μου. Δέκα χρόνια μετά, ακόμα νιώθω το ίδιο εκστατικά όταν αμείβομαι κάνοντας αυτό που αγαπώ. Να αμείβομαι για το κανονικότατο επάγγελμά μου. Αυτή είναι η επαγγελματική μου υπόσταση του χορού.