Ο Μπεν Έβανς, καλλιτέχνες με αναπηρία και η Στέγη στο Kdf 27

Βρισκόμαστε μόλις λίγες ώρες πριν την έναρξη του 27^ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, μιας διοργάνωσης θεσμό που παρουσιάζει σταθερά ένα πλούσιο πρόγραμμα με εντυπωσιακές παραστάσεις, φέρνοντας για ακόμα μια φορά το κοινό κοντά στη μαγεία του χορού.

Από τις 16 μέχρι τις 25 Ιουλίου, οι επισκέπτες στην όμορφη μεσσηνιακή πόλη της Καλαμάτας θα έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν πρωτότυπες performances στην Κεντρική και Εναλλακτική Σκηνή Μεγάρου Χορού Καλαμάτας, στην κεντρική πλατεία και στο Αμφιθέατρο του Κάστρου, παράλληλες δράσεις, καθώς και εκπαιδευτικά προγράμματα για παιδιά και νέους.

Το πρόγραμμα της Εναλλακτικής Σκηνής ξεκινά με το «Mixed Doubles». Πρόκειται για μια χορευτική παράσταση στην οποία το φεστιβάλ σε συνεργασία με τη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση παρουσιάζει τέσσερα συμπεριληπτικά ντουέτα που δημιούργησαν οι Faizah Grootens, Βενετσιάνα Καλαμπαλίκη, Diego Tortelli και Roser López Espinosa και στα οποία συμμετέχουν χορευτές με και χωρίς αναπηρία. Αυτά τα ντουέτα, δημιουργήθηκαν μετά από ανάθεση των σκηνών των Holland Dance Festival (Ολλανδία), Στέγη Ιδρύματος Ωνάση (Ελλάδα), Oriente Occidente Dance Festival (Ιταλία) και Skånes Dansteater (Σουηδία), στο πλαίσιο του τετραετούς ευρωπαϊκού δικτύου Europe Beyond Access με συγχρηματοδότηση του προγράμματος «Δημιουργική Ευρώπη» της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Επικεφαλής –μεταξύ άλλων– του Europe Beyond Access, ευρωπαϊκού προγράμματος που στοχεύει να φέρει στο προσκήνιο της ευρωπαϊκής πολιτιστικής σκηνής καλλιτέχνες παραστατικών τεχνών με αναπηρία, είναι ο Βρετανός Μπεν Έβανς.  

Το ταξίδι της ενασχόλησής του με το θέατρο και πιο συγκεκριμένα με την ποικιλομορφία του κοινού σε αυτό τον κλάδο και αργότερα τον ακτιβισμό, έχει μια ενδιαφέρουσα πορεία. «Η αλήθεια είναι ότι, όπως για πολλούς καλλιτέχνες και επαγγελματίες του χώρου του πολιτισμού, στην αρχή της καριέρας μου δεν είχα συγκεκριμένο σχέδιο, ήθελα απλά να κάνω θεατρικές παραγωγές. Κοιτάζοντας όμως πίσω, σίγουρα υπάρχουν κάποια θέματα που υπερίσχυσαν και το diversity βρίσκεται στην κορυφή της λίστας», μας λέει από την Καλαμάτα, μερικά εικοσιτετράωρα πριν την πρεμιέρα της παράστασης «Mixed Doubles».

Ο Μπεν Έβανς μιλά στην ATHENS VOICE

Ο γνωστός θεατρικός σκηνοθέτης, ακτιβιστής και διευθυντής του Ovalhouse, μας μίλησε για την καλλιτεχνική του διαδρομή και το έργο του, τα ευρωπαϊκά προγράμματα Arts & Disability του British Council και Europe Beyond Access τα οποία διευθύνει και τη συνεργασία του με το Ίδρυμα Ωνάση στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.

Πώς θα χαρακτηρίζατε τα πρώτα χρόνια της καριέρας σας, τι ήταν αυτό που σας κέντρισε το ενδιαφέρον στις παραστατικές τέχνες και πώς προέκυψε η εστίασή σας στη διαφορετικότητα (diversity) στο θέατρο;
Σπούδασα θέατρο σε ένα πανεπιστημιακό πρόγραμμα σπουδών που εξερευνούσε το πολιτικό και ιστορικό πλαίσιο μέσα στο οποίο αναπτύχθηκαν διάφορα θεατρικά είδη και γράφτηκαν σπουδαία θεατρικά έργα σε παγκόσμιο επίπεδο.

Με ενδιέφερε πάντα η πολιτική και η αγάπη μου για το θέατρο συνδέεται με τον ακτιβισμό μου: η δουλειά μου ως νέος ακτιβιστής κατά του απαρτχάιντ με οδήγησε στα έργα των Νοτιοαφρικανών θεατρικών συγγραφέων Athol Fugard και Winston Ntshona και του ηθοποιού John Kani. Και η δράση ως ακτιβιστής της ΛΟΑΤ κοινότητας με οδήγησε σε μια σειρά του έργου θεατρικών συγγραφέων που εξερεύνησαν τη ζωή των γκέι και λεσβιών στη σκηνή.

Βέβαια, ο Έλληνας αναγνώστης σας δεν χρειάζεται καμία υπενθύμιση για το γεγονός ότι το δράμα αναπτύχθηκε ταυτόχρονα με τη δημοκρατία - ήταν πάντα συνδεδεμένα. Για να κατανοήσουμε πλήρως τα ζωτικά ερωτήματα της εποχής μας, χρειαζόμαστε ένα ασφαλές μέρος για να διερευνήσουμε τον τρόπο με τον οποίο το άτομο σχετίζεται με την ευρύτερη κοινωνία και έναν τόπο στον οποίο οι εναλλακτικές απόψεις του κόσμου μπορεί να φτάσουν στα άκρα. Για μένα λοιπόν, ως νέος ακτιβιστής, το θέατρο ήταν μια καλλιτεχνική αλλά και ταυτόχρονα πολιτική πρόκληση.

Τώρα που βρίσκομαι στην Ελλάδα και σκέφτομαι ξανά τις αρχαίες τραγωδίες, μου θυμίζουν ότι πολλά από τα έργα του Αισχύλου, του Σοφοκλή ή του Ευριπίδη έδωσαν φωνή στους αδύναμους. Εκείνους που δεν είχαν φωνή στην αρχαία κοινωνία, όπως οι χορωδίες γυναικών σκλάβων, οι υπηρέτες, οι συλληφθέντες εχθροί και οι ανίκανοι να πολεμήσουν λόγω πολύ μεγάλης ηλικίας. Και φυσικά, αυτές οι φωνές παρουσιάζονταν μπροστά σε ένα ακροατήριο όπου βρίσκονταν οι υπεύθυνοι λήψης αποφάσεων και ηγέτες της κοινωνίας. Είναι μια πολύ ισχυρή εικόνα, μια εικόνα που καθοδήγησε την καριέρα μου υποστηρίζοντας την είσοδο ενός μεγαλύτερου φάσματος φωνών στην πολιτιστική αρένα: ένας τρόπος να αλλάξω την κοινωνία μέσω της πολιτιστικής εκπροσώπησης.

Αυτό που συνειδητοποιώ τώρα είναι ότι όλη μου η καριέρα επικεντρώθηκε στη διεύρυνση της πρόσβασης στον πολιτισμό, υποστηρίζοντας λιγότερο γνωστούς καλλιτέχνες- που εργάζονται εκτός του mainstream- να βρουν και να αναπτύξουν την καλλιτεχνική τους φωνή και να βρουν την πλατφόρμα τους. Επίσης στο να διασφαλίσω ότι το κοινό μέσα στα θέατρα αντιπροσωπεύει, όσο το δυνατόν περισσότερο, την κοινωνία έξω στο δρόμο.

Για παράδειγμα, η παραγωγή για την οποία είμαι περισσότερο υπερήφανος ως νέος θεατρικός σκηνοθέτης, ήταν ένα διετές πρότζεκτ στο οποίο η ομάδα πήρε συνέντευξη από εξόριστους της Ζιμπάμπουε στο Ηνωμένο Βασίλειο και σχεδίασε μια παραγωγή που διερεύνησε τον τρόπο με τον οποίο οι μετανάστες εγκαταλείπουν το σπίτι τους και βιώνουν τις προκλήσεις της διαδικασίας μετανάστευσης. Περάσαμε αμέτρητες ώρες με καταπληκτικά άτομα που είχαν βιώσει την πιο βάναυση ζωή και καταφέραμε να μετατρέψουμε τα δικά τους λόγια σε μια θεατρική παράσταση που παρουσιάστηκε σε βουλευτές, στα μέσα ενημέρωσης και άλλους. Δεν θα ισχυριζόμουν ποτέ ότι μια παραγωγή μπορεί να αλλάξει τον κοινωνικό ή πολιτικό διάλογο, νομίζω όμως ότι παρουσιάζοντας ιστορίες και εμπειρίες στη σκηνή, η πραγματικότητα των πολιτικών αποφάσεων αποκτά ένα πιο συγκεκριμένο και ανθρώπινο χαρακτήρα. Το θέατρο είναι μια άσκηση ενσυναίσθησης και όλοι χρειαζόμαστε περισσότερο από αυτή στη ζωή μας.

Στα 30 μου διηύθυνα το θεατρικό πρόγραμμα του Ovalhouse, ενός μικρού Λονδρέζικου θεάτρου, γνωστού για την ποικιλομορφία του κοινού του και την αντισυμβατικότητα των φιλοξενούμενων καλλιτεχνών. Ένα θέατρο που ιστορικά  υποστήριξε πολλά πολιτικά και καλλιτεχνικά κινήματα που συμβάλλουν στην καλλιτεχνική διαφορετικότητα. Η πρώτη παρέλαση του βρετανικού Gay Pride στη δεκαετία του 1970 οργανώθηκε σε αυτό το θέατρο και το καλλιτεχνικό πρόγραμμα παρουσίασε στη σκηνή ιστορίες ομοφυλόφιλων, λεσβιών και τρανσέξουαλ: ο Malcolm X έδωσε διάλεξη σε αυτό το θέατρο και το πρόγραμμα υποστήριξε πολλές από τις θεατρικές ομάδες Μαύρων και Ασιατών του Ηνωμένου Βασιλείου. Στην πολιτιστική διαφορετικότητα έρχεται να προστεθεί η υποστήριξη των ριζοσπαστικών ομάδων τέχνης και καλλιτεχνών με αναπηρία από τη δεκαετία του ’80, στο θέατρο των οποίων κατακρίνονταν οι ανισότητες που βίωναν στην κοινωνία του Ηνωμένου Βασιλείου.

Στο Ovalhouse λοιπόν συνεργάστηκα για πρώτη φορά με ανάπηρους καλλιτέχνες  που προβλημάτισαν τις αντιλήψεις μου για το ποιος μπορεί να κάνει θέατρο και χορό και επίσης με βοήθησαν να κατανοήσω ότι καλλιτέχνες έξω από το mainstream, δεν επιθυμούν απαραίτητα να λειτουργούν το ίδιο όπως όλοι οι άλλοι. Μερικές φορές οι μορφές τέχνης πρέπει να αμφισβητούνται και να αλλάζουν ριζικά.

Είστε υπεύθυνος των ευρωπαϊκών προγραμμάτων Arts & Disability του British Council και Europe Beyond Access. Θα μπορούσατε να μας πείτε γι’ αυτά τα πρότζεκτ και τις προοπτικές τους;

Το να αμφισβητούν οι καλλιτέχνες με αναπηρία το status quo, αποτελεί κεντρική ιδέα στο πρόγραμμα μας Arts & Disability του British Council, διεθνούς οργανισμού του Ηνωμένου Βασιλείου για τις πολιτιστικές σχέσεις και τις εκπαιδευτικές ευκαιρίες, αλλά και κεντρικό στοιχείο του ευρωπαϊκού project καλλιτεχνικών παραστάσεων, Europe Beyond Access, το οποίο συντονίζουμε.

Ο Βρετανός εικαστικός καλλιτέχνης Yinka Shonibare, περιγράφει το Disability Arts ως «το τελευταίο πρωτοποριακό κίνημα». Πρόκειται για μια προβοκατόρικη δήλωση που πιστεύω ότι αποτυπώνει τέλεια τη ριζοσπαστική πρόκληση που παρουσιάζουν στις τέχνες οι καλλιτέχνες με αναπηρία. Δεν επιμένουν μόνο στο να εκπροσωπούνται οι ζωές, εμπειρίες, ιστορίες και τα σώματά τους στη σκηνή, στην οθόνη και σε γκαλερί ως θέματα και υποκείμενα, αλλά ταυτόχρονα αμφισβητούν πολλές από τις προϋποθέσεις πάνω στις οποίες βασίστηκε για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα το καθεστώς τεχνών, αμφισβητούν τις συμβατικές παραδοχές για τις μορφές της τέχνης.

Στον σύγχρονο χορό, για παράδειγμα, υπάρχουν καλλιτέχνες με αναπηρία που αμφισβητούν την ιδέα ότι η δεξιοτεχνία, η ομορφιά ή η αθλητικότητα μπορούν να επιτευχθούν μόνο από έναν συγκεκριμένο τύπο σώματος ή από έναν χορευτή που κινείται με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Εάν ο σύγχρονος χορός είναι μια εξερεύνηση του τρόπου με τον οποίο τα σώματα κινούνται στον χώρο, τότε διαφορετικά σώματα και διαφορετικοί τρόποι κίνησης παρέχουν νέες και συναρπαστικές ευκαιρίες για τη μορφή της τέχνης.

Για μεγάλο χρονικό διάστημα, που συνεχίζεται ακόμα και σήμερα, υπήρχε (και υπάρχει) η ιδέα ότι η συμμετοχή των ατόμων με αναπηρία στις τέχνες είναι συμμετοχική ή θεραπευτική. Οι τέχνες θα μπορούσαν να είναι ένα ευχάριστο χόμπι (αν είσαι τυχερός) ή ένας «συμπαθητικός» περισπασμός. Αλλά η ιδέα μιας καλλιτεχνικής καριέρας ήταν αδιανόητη για ένα άτομο με αναπηρία. Πράγματι, μόλις πρόσφατα ήταν παράνομο στην Ελλάδα να γίνονται δεκτά αυτά τα άτομα στις δραματικές σχολές.

Είμαι στην ευχάριστη θέση να πω ότι αυτό έχει αρχίσει να αλλάζει. Κάτι αξιοσημείωτο συμβαίνει σε όλη την Ευρώπη. Είμαι περήφανος που το έργο μας στο British Council συμβάλλει σε αυτό. Το πρόγραμμά μας δεν παρουσιάζει μόνο και προβάλει καλλιτέχνες με αναπηρία παγκόσμιας κλάσης, σε συνεργασία με μερικά από τα κορυφαία mainstream  φεστιβάλ και χώρους της Ευρώπης, αλλά μοιραζόμαστε επίσης τις βέλτιστες πρακτικές για πολιτιστικούς οργανισμούς και για υπεύθυνους χάραξης πολιτικής για τον πολιτισμό, σχετικά με τον τρόπο δημιουργίας ενός πολιτιστικού οικοσυστήματος που αγκαλιάζει καλλιτέχνες με αναπηρία ως μέρος της πολιτιστικής κοινότητας.

Δεν είναι εύκολο για τους οργανισμούς και τους πολιτικούς να εξετάζουν τα εμπόδια στην ισότητα που έχουν δημιουργήσει ασυνείδητα στον πολιτιστικό τομέα. Η φιλοσοφία μας είναι ότι συνεργαζόμενοι και ανταλλάσσοντας διεθνή παραδείγματα, ο καθένας μπορεί να ξεκινήσει το ταξίδι προς μεγαλύτερη ισότητα στις τέχνες. Το σημαντικό είναι να κάνουμε αυτά τα πρώτα βήματα προς αυτόν τον στόχο.

Ωστόσο, είμαι περήφανος που το μεγάλο ευρωπαϊκό μας πρότζεκτ Europe Beyond Access, δεν κάνει μόνο ένα πρώτο βήμα - κάνει τεράστια άλματα προς τα εμπρός. Στην πραγματικότητα, είμαστε το μεγαλύτερο διεθνικό Arts & Disability πρότζεκτ στον κόσμο.

Το Europe Beyond Access είναι ένα ευρωπαϊκό πρόγραμμα Τεχνών και Αναπηρίας που επιτρέπει σε καλλιτέχνες με αναπηρία να σπάσουν «τις γυάλινες οροφές» των τομέων του χορού και του θεάτρου. Οι καλλιτέχνες επωφελούνται από τη συνεργασία με διεθνείς συναδέλφους τους - αναπτύσσοντας τις καινοτομίες και την καριέρα τους. Παρουσιάζουμε 21 φεστιβάλ χορού και θεάτρου και αναθέτουμε νέα έργα που θα περιοδεύσουν σε όλη την Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένου του Φεστιβάλ Χορού της Καλαμάτας αυτή την εβδομάδα. Αναπτύσσουμε νέο κοινό χορού και θεάτρου, αμφισβητώντας αυτό που υπάρχει ώστε να αναθεωρήσει τις προκαταλήψεις του σχετικά με το έργο των καλλιτεχνών με αναπηρία, και επίσης να υποστηρίξει την παρουσία τους – παρέχοντάς τους ευκολότερη πρόσβαση και προσκαλώντας τους σε παραστάσεις από καλλιτέχνες με παρόμοια εμπειρία αναπηρίας.

Αυτό το πρότζεκτ συγκεντρώνει μερικούς από τους κορυφαίους πολιτιστικούς οργανισμούς της Ευρώπης – χώρους εκδηλώσεων, φεστιβάλ και ομάδες με διεθνή φήμη για την παρουσίαση ό,τι καλύτερου υπάρχει στις σύγχρονες παραστατικές τέχνες. Για παράδειγμα, στην Ελλάδα είμαστε πολύ χαρούμενοι που συνεργαζόμαστε ξανά με τη Στέγη. Στη Γερμανία συνεργαζόμαστε με τον μεγαλύτερο γερμανικό χώρο εκδηλώσεων ανεξάρτητου χορού και θεάτρου, το Kampnagel. Στην Ολλανδία, συνεργαζόμαστε με το υψηλού προφίλ Holland Dance Festival. Και οι άλλοι συνεργάτες μας, Skånes Dansteater (Σουηδία), Oriente Occidente (Ιταλία) και Per.Art (Σερβία), συνεισφέρουν με το κύρος και το δημόσιο προφίλ τους στο πρότζεκτ. 

Μας υποστηρίζει η Ευρωπαϊκή Ένωση μέσω του προγράμματος «Δημιουργική Ευρώπη» - με τη μεγαλύτερη επιχορήγηση για καλλιτέχνες με αναπηρία, το ποσό των 2 εκατομμυρίων ευρώ, για τα οποία είμαστε πολύ ευγνώμονες. Ωστόσο, οι δικοί μας οργανισμοί συνεισφέρουν στο πρότζεκτ άλλα 2 εκατομμύρια ευρώ. Νομίζω ότι είναι σημαντικό, καθώς δείχνει ότι για εμάς αυτή η δραστηριότητα δεν είναι ένα μικρό εκπαιδευτικό έργο ή πρόγραμμα προσέγγισης, δεν είναι μια ερασιτεχνική συμμετοχή. Δεσμεύουμε χρήματα από το βασικό καλλιτεχνικό μας πρόγραμμα, καθώς πιστεύουμε στην ποιότητα του πρότζεκτ.

Συνεργάζεστε με το Ίδρυμα Ωνάση για την παράσταση «Mixed Doubles» που παρουσιάζεται στην Καλαμάτα. Πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία και τι να περιμένουμε από την performance; 

Το «Mixed Doubles» που παρουσιάζεται την Παρασκευή, είναι πραγματικά ένα αξιοθαύμαστο χορευτικό δρώμενο. Τέσσερα νέα ντουέτα χορού, που δημιουργήθηκαν από ζεύγη χορευτών προερχόμενα από τέσσερις χώρες (Ελλάδα, Σουηδία, Ιταλία και Ολλανδία) εμφανίζονται μαζί σε μια ενιαία παραγωγή. Το κοινό θα μπορεί να δει το έργο τεσσάρων διαφορετικών χορογράφων και ίσως να διακρίνει μερικές από τις διαφορές στα εθνικά χορογραφικά και χορευτικά στιλ. Φυσικά, είναι σημαντικό να πούμε ότι το έργο περιλαμβάνει χορευτές με και χωρίς αναπηρία. Αλλά αυτό που ενδιαφέρει εμένα περισσότερο είναι η υψηλή ποιότητα των παραστάσεων και τα διαφορετικά είδη χορού.

Είμαι ιδιαίτερα ενθουσιασμένος που βλέπω το έργο της ελληνικής ομάδας, όπως υποστηρίζεται από τη Στέγη που υπήρξε πραγματικός πρωτοπόρος στην Ελλάδα στη στήριξη των χορευτών με αναπηρία ως επαγγελματίες. Για περισσότερα από 8 χρόνια βοηθούν τους αναδυόμενους καλλιτέχνες να αναπτύξουν το ταλέντο τους, έχει προσκαλέσει στη χώρα μας διεθνείς εμπειρογνώμονες για να ενθαρρύνουν και να δημιουργήσουν προκλήσεις στους ντόπιους καλλιτέχνες και, ως ένα από τα κορυφαία πολιτιστικά ιδρύματα της Ευρώπης, έχει ενσωματώσει καλλιτέχνες με αναπηρία στα μεγάλης επιρροής πολιτιστικά του πρότζεκτ.

Οι δύο Έλληνες χορευτές της παραγωγής, η Ειρήνη Κουρούβανη και η Βιβή Χριστοδουλοπούλου, έχουν εξελιχθεί πολύ από την πρώτη φορά που είδα τη δουλειά τους το 2013. Η Ειρήνη είναι υπερδύναμη, μια πραγματικά μοναδική χορεύτρια της Ευρώπης που κουβαλάει την παραολυμπιακή της δύναμη και τη συνδυάζει με την απόλυτη αφοσίωσή της στη σκηνή. Η Βιβή είναι χορεύτρια με τεράστια παρουσία στη σκηνή - είναι δύσκολο να πάρεις τα μάτια σου από πάνω της. Στο Re-call, χορογραφημένο από τη Βενετσιάνα Καλαμπαλίκη, το κοινό θα δει μαζί μερικούς από τους πιο ενδιαφέροντες Έλληνες καλλιτέχνες της σημερινής χορευτικής σκηνής.

Είναι τόσο υπέροχο να βλέπεις την ελληνική πρεμιέρα των ντουέτων στο Φεστιβάλ Χορού  Καλαμάτας, δίκαια αναγνωρισμένο ως μια από τις κορυφαίες πλατφόρμες χορού της Ευρώπης. Όπως υποδηλώνει το πρόγραμμά μας, καλλιτέχνες με αναπηρία σπάζουν τις «γυάλινες οροφές» της βιομηχανίας θεάτρου και χορού. Ανυπομονώ να ζήσω αυτή την εμπειρία με το ελληνικό κοινό.

Ποιος είναι ο Μπεν Έβανς

Ο Ben Evans, αφού εκπαιδεύτηκε και εργάστηκε ως θεατρικός σκηνοθέτης, ανέλαβε διευθυντής στο Oval House του Λονδίνου (νυν Ovalhouse), ένα θέατρο γνωστό για την ποικιλομορφία του κοινού του και την αντισυμβατικότητα των φιλοξενούμενων καλλιτεχνών του, ανάμεσα στους οποίους είναι πρωτοποριακά ονόματα από εθνοτικές μειονότητες, την κοινότητα ΛΟΑΤΚΙ+ και καλλιτέχνες με αναπηρία.

Στη συνέχεια, ο Μπεν Έβανς έγινε Διευθυντής δημιουργικού και καλλιτεχνικού προγράμματος της BeCreative, μιας ανεξάρτητης εταιρείας παραγωγής, όπου εργάστηκε σε μια ποικιλία διεθνών προγραμμάτων, ανάμεσα στα οποία ήταν και το στήσιμο του Θεατρικού Φεστιβάλ του Λάγκος στη Νιγηρία.

Ο Μπεν εντάχθηκε κατόπιν στο British Council, αρχικά ως σύμβουλος θεάτρου και χορού για τη Δυτική Ευρώπη και την Υποσαχάρια Αφρική, αργότερα ως επικεφαλής του τομέα τεχνών στην Πορτογαλία, ενώ σήμερα διευθύνει το πρόγραμμα Τεχνών & Αναπηρίας του British Council σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση, το οποίο περιλαμβάνει διμερή καλλιτεχνικά προγράμματα, ένα διαπεριφερειακό πρόγραμμα με αυτούς που χαράζουν πολιτικές στον πολιτισμό, καθώς και το πρόγραμμα Europe Beyond Access το οποίο αποσκοπεί να φέρει στο προσκήνιο της ευρωπαϊκής πολιτιστικής σκηνής καλλιτέχνες παραστατικών τεχνών με αναπηρία.

Info: Mixed Doubles. «Cornered» Faizah Grootens Holland Dance Festival, «Re-Call» Βενετσιάνα Καλαμπαλίκη Onassis Stegi, «Feeling Good» Diego Tortelli, FND/Aterballetto Oriente Occidente Dance Festival, «Fine Lines» Roser López Espinosa Skånes Dansteater. Σε συνεργασία με τη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση.
16/7, 19:30 (90’)
Για περισσότερες πληροφορίες, εισιτήρια και το πρόγραμμα του φεστιβάλ, πατήστε ΕΔΩ.