7 Ελληνίδες χορεύτριες μας μιλάνε για την καθημερινότητά τους

«Υπάρχουν παράδρομοι που οδηγούν στην ευτυχία και ο χορός είναι ένας από αυτούς».

Έτσι πίστευε η μπαλαρίνα Vicki Baum και αρκετοί είναι όσοι φαίνονται να συμφωνούν μαζί της. Ο χορός είναι άλλωστε τόσα πολλά παραπάνω από την κίνηση του σώματος, κυρίως αν τον ερωτευτείς πραγματικά. Πρόκειται για έναν παντοδύναμο τρόπο έκφρασης, μία γνωριμία με έναν τελείως διαφορετικό κόσμο, ο οποίος σε παρασύρει σε άγνωστα, μουσικά μονοπάτια και σου μαθαίνει αλήθειες της ζωής. Μιλήσαμε με εφτά Ελληνίδες χορεύτριες, διαφορετικών ειδών μουσικής, για το πως το συγκεκριμένο πάθος τους επηρεάζει την καθημερινότητά τους. Από τις ώρες που περνάνε κάνοντας εξάσκηση μέχρι την διατροφή που ακολουθούνε.

Eιρήνη Ζάττα
Σύγχρονος χορός

Το ξεκίνημα
Η ενασχόληση μου με τον χορό ξεκίνησε από πολύ νωρίς. Στην ηλικία των 10 ετών η προπονήτρια που είχα στη ρυθμική γυμναστική μου πρότεινε να δώσω εξετάσεις στο προεπαγγελματικό τμήμα της Κρατικής Σχολής Ορχηστικης Τέχνης, όπου έδωσα και πέρασα. Η καθημερινότητά μου λοιπόν ανέκαθεν εμπεριείχε τον χορό οπότε ήταν αυτονόητο για μένα πως θέλω να ασχοληθώ επαγγελματικά. Έτσι μαζί με τις πανελλήνιες έδωσα εξετάσεις στο επαγγελματικό τμήμα της ΚΣΟΤ και πέρασα.

Η καθημερινότητα, οι δυσκολίες, η διατροφή
Ο χρόνος που πλέον αφιερώνω χορεύοντας κάθε μέρα εξαρτάται από το αν θα έχω πρόβες ή διδασκαλίες. Σε γενικές γραμμές όμως αφιερώνω από τρεις έως εφτά ώρες.
Σίγουρα ο τρόπος ζωής μου επηρεάζεται από τον χορό. Παρ' όλα αυτά ,όσον αφορά τη διατροφή, ποτέ δεν πιέστηκα να ακολουθήσω ένα αυστηρό πρόγραμμα. Έτρωγα πάντα ό, τι ήθελα αλλά φυσικά προσπαθώ να μην ξεπερνάω το μέτρο. Ο χορός αφορά το σώμα αλλά και το μυαλό οπότε ο σωστός ύπνος είναι σημαντικός και θέλω πάντα να κοιμάμαι αρκετά ώστε να μπορώ ν’ αντεπεξέλθω.  Ένας χορευτής αντιμετωπίζει πολλές δυσκολίες τόσο στην εκπαίδευση του όσο και στην επαγγελματική του πορεία αλλά νομίζω η μεγαλύτερη δυσκολία για τους Έλληνες ειδικά είναι η υποβάθμιση και η αντιμετώπιση που βιώνει. Καμία όμως δυσκολία δεν μπορεί να στερήσει το συναίσθημα που βιώνουμε όταν χορεύουμε και για μένα αυτή είναι η μεγαλύτερη επιβράβευση.

Ελένη Βρύνιου
Κλασικό μπαλέτο

Το ξεκίνημα
Ξεκίνησα να ασχολούμαι με τον χορό και συγκεκριμένα το μπαλέτο σε μικρή ηλικία χωρίς όμως να φανταστώ ποτέ ότι μεγαλώνοντας θα συνέχιζα επαγγελματικά. Άργησα να συνειδητοποιήσω ότι ο χορός θα γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου, κάτι που συνέβη στην ηλικία των 19 ετών. Αισθάνθηκα αρκετές φορές ότι μέσα από αυτόν μπορούσα να εκφράσω ακόμα και τα πιο βαθιά μου συναισθήματα. Μεγάλο ρόλο έπαιξαν για μένα δύο δάσκαλοί μου, η κ. Βάσια Γερασίμου και ο κ. Δημήτρης Καμινάρης που μέχρι και σήμερα με καθοδηγούν και με εμπνέουν. Εκείνοι ήταν και ο λόγος που με έκαναν να αποφασίσω ότι ο χορός και εγώ θα γίνουμε αχώριστοι φίλοι.

Η καθημερινότητα, οι δυσκολίες, η διατροφή
Η μέρα μου ξεκινάει από νωρίς το πρωί Αφιερώνω καθημερινά τουλάχιστον 6 ώρες εξάσκησης κυρίως στο μπαλέτο αλλά και στον σύγχρονο χορό. Πολλές είναι οι φορές που πρέπει να δουλέψω επιπλέον πάνω σε βήματα ή κάποια χορογραφία, μέχρι να τα τελειοποιήσω. Θέλοντας και μη η καθημερινότητα μου επηρεάζεται απο όλο αυτό. Ο χορός είναι μια τέχνη που απαιτεί πολλές θυσίες. Προσπαθώ να κοιμάμαι νωρίς και να ακολουθώ ένα υγιεινό πρόγραμμα διατροφής και αποφεύγω το αλκοόλ, αφού άλλωστε λίγες είναι οι φορές που μπορώ να βγω έξω για ποτό. Ευτυχώς δεν είμαι και το πιο party animal άτομο! Ένα πράγμα που πραγματικά με δυσκολεύει είναι που πρέπει να αποφεύγω την ζάχαρη. Σοκολάτες και άλλες κυριακάτικες λιχουδιές. Η μεγαλύτερη δυσκολία για εμένα είναι η διαχείριση της κούρασης σε συνδυασμό με την συνεχή προσπάθεια που απαιτεί ο χορός. Το σώμα του χορευτή είναι συνεχώς πληγωμένο μιας και είναι το εργαλείο της δουλειάς του. Με αυτόν το τρόπο όμως έρχεται και η στιγμή που οι κόποι του ανταμείβονται. Το θερμό χειροκρότημα στο τέλος μιας παράστασης είναι ίσως η μεγαλύτερη επιβράβευση.

Έλενα Ευαγγελία
Τζαζ και χοροί swing

Το ξεκίνημα
Ξεκίνησα να αγαπώ τα μαθήματα χορού από πολύ μικρή. Έφυγα στο Λονδίνο στα 19 για να μάθω όσo περισσότερα γινόταν, ήμουν εμμονική με την τεχνική και ήθελα να ανακαλύπτω συνέχεια νέες προσεγγίσεις. Υπήρξα τρομερά αφοσιωμένη και παρόλο που δεν είχα ασχοληθεί πολύ με το μπαλέτο -απαιτούμενο για την ελληνική σκηνή- και το σώμα μου δεν είχε τις ευκολίες των άλλων κοριτσιών, επέμενα πολύ, μέχρι που ο ρυθμός μου χτύπησε την πόρτα. Βρισκόμουν σε μια ατελείωτη ουρά για μια οντισιόν όταν είδα ένα ζευγάρι να χορεύει swing στο δρόμο, πάνω στις μελωδίες ενός σαξοφωνίστα σε ένα πεζόδρομο του Islighton. Εκεί έγινε το κλικ.
Πλέον προσπαθώ να κάνω προπόνηση δύο ώρες κάθε μέρα ή να βρίσκω χρόνο ανάμεσα στα μαθήματα που διδάσκω. Ευτυχώς υπάρχουν και οι πιο προχωρημένοι μαθητές μου που προπονούμαστε μαζί ή οι συνάδελφοι σε άλλες πόλεις με τους οποίους θα κάνουμε battle αυτοσχεδιασμού ανταλλάσσοντας βιντεάκια από τις προπονήσεις.

Η καθημερινότητα, οι δυσκολίες, η διατροφή
Προσπαθώ να κοιμάμαι καλά. Οι ώρες διδασκαλίας είναι πάνω από πέντε καθημερινά και έτσι νιώθω αρκετά καταβεβλημένη στο τέλος της ημέρας. Μια καλή διατροφή σίγουρα βοηθάει, κυρίως προσπαθώ να μη το παρακάνω (!).
Η μεγαλύτερη δυσκολία είναι το ίδιο το σώμα. Καθώς αυτό μεταβάλλεται πρέπει να μπορέσεις να βρεις διαφορετικούς τρόπους να το χρησιμοποιήσεις. Σκέψου έναν βιολονίστα να καλείται να παίζει με ένα βιολί που αλλάζει συνεχώς. Είναι δύσκολο και πολλές φορές δημιουργεί απογοήτευση αλλά σου δίνει ταυτόχρονα και την ευκαιρία να ανακαλύψεις διαφορετικές εναλλακτικές, διαφορετική προσέγγιση στο δικό σου χορό. Όσο για την επιβράβευση, είναι η ευκαιρία να δεις τον εαυτό σου μέσα από ένα διαφορετικό καθρέπτη. Να εκφράσεις συναισθήματα σε μια γλώσσα χωρίς σύνορα. Είναι ένας international κώδικας επικοινωνίας, ο οποίος σου επιτρέπει να έχεις τη δική σου φωνή και ταυτόχρονα να μπορείς να επικοινωνήσεις με όσους θέλουν να ακούσουν, ανεξάρτητα από καταγωγή, το φύλο και καταβολές.

Μαριλένα Κάτσικα
Xοροί latin

Το ξεκίνημα
Κάνω χορό από πολύ μικρή, περίπου από έξι χρόνων. Όλα αυτά τα χρόνια βέβαια το έκανα σαν χόμπι λόγω σχολείου και διαφόρων υποχρεώσεων. Μετά τις πανελλήνιες ξεκίνησα να ασχολούμαι πιο εντατικά, ειδικά με το λάτιν που είναι η αδυναμία μου. Είχα περισσότερο χρόνο στη διάθεσή μου χωρίς το σχολείο για να ανακαλύψω πόσο αναγκαίος ήταν πάντα ο χορός στη ζωή μου. Αν πρέπει να διαλέξω μια στιγμή που με έκανε να υποσχεθώ ότι δεν θα περάσει ούτε μία μέρα χωρις να χορεύω, αυτή θα πρέπει να ήταν όταν έμαθα πόσο περήφανο κάνω τον προπονητή μου και πόσο πολύ πιστεύει σε μένα.
Συνήθως κάνω 4-5 ώρες προπόνηση τη μέρα. Κάποιες φορές μπορεί περισσότερες κάποιες λιγότερες, όταν νιώθω ιδιαίτερα κουρασμένη.

Η καθημερινότητα, οι δυσκολίες, η διατροφή
Φυσικά και η ζωή μου επηρεάζεται από το άθλημα που έχω επιλέξει. Αρχικά όλοι οι χορευτές νομίζω μαθαίνουν να ζουν με τον πόνο, αφού ύστερα από κάποιες προπονήσεις νιώθω ότι πονάει μέχρι και το παραμικρό σημείο του σώματος μου. Τώρα όσον αφορά τις υπόλοιπες υποχρεώσεις μου, δεν θα σου κρύψω ότι ο χορός τρώει αρκετές ώρες από τη μέρα μου επομένως δεν βγαίνω τόσο και δεν έχω το χρόνο να κάνω όσα πράγματα θα ήθελα, όπως εκδρομές, βόλτες, θέατρα, διάβασμα. Αυτό όμως είναι δική μου επιλογή και την υποστηρίζω. Σχετικά με τη διατροφή, ποτέ δεν ήμουν από τα άτομα που θα πρόσεχα ή θα στερούμουν κάτι που ήθελα να φάω ή να πιω. Δεν θα κρύψω ότι καταναλώνω αρκετό φαγητό ειδικά μετά τις προπονήσεις γιατί η κόπωση και η εξάντληση είναι μεγάλη. Προσπαθώ να τρώω αρκετό πράσινο, να πίνω βιταμίνες και ηλεκτρολύτες και να μένω μακριά από αλκοόλ και βαριά φαγητά πριν τους αγώνες.
Η μεγαλύτερη δυσκολία και το μεγαλύτερο εμπόδιο τις περισσότερες φορές για μένα είναι ο ίδιος μου ο εαυτός. Ο χορός συνδυάζει σκέψη, κίνηση και αντίληψη. Αλλά το σώμα θέλει το χρόνο του για να συνηθίσει σε βήματα και φιγούρες. Θέλει τρομερή υπομονή και επιμονή για να γίνεις καλός χορευτής. Κι επειδή είχα συνηθίσει στη ζωή μου να είμαι η καλύτερη σε ότι κάνω αισθάνθηκα τόσο «μικρή» όταν κατάλαβα πόσα πράγματα δεν γνωρίζω για το χορό, πόσα πράγματα έχω να μάθω για το σώμα μου και τις δυνατότητες μου. Για μένα όμως το πιο σημαντικό είναι ότι ο χορός με συνδέει με τους ανθρώπους γύρω μου. Με βοηθά να εκφραστώ. Με πεισμώνει και πάντα με οδηγεί σε νέες πτυχές του χαρακτήρα μου. Και τελευταίο, νομίζω όπως και για όλους τους χορευτές, δεν υπάρχει πιο γλυκιά ανταμοιβή από το χειροκρότημα, είτε προέρχεται από ένα άτομο είτε από εκατό.

Ουρανία Γκάνια
Pole dancing

Το ξεκίνημα
Ασχολούμαι σοβαρά με το pole τα τελευταία περίπου 2 χρόνια. Σαν παιδί έκανα συγχρονισμένη κολύμβηση, με τις Πανελλήνιες και τα πρώτα χρόνια στη σχολή είχα πλήρη αποχή απ’ την γυμναστική μέχρι που κάποια στιγμή ανακάλυψα το pole dancing και το αγάπησα. Δεν υπήρξε συγκεκριμένη στιγμή που αποφάσισα ότι αυτό θέλω να κάνω στη ζωή μου, αλλά όταν βλέπεις ότι κάτι που ξεκίνησες τυχαία «για να κάνεις λίγη γυμναστική», προπόνηση την προπόνηση σε ενθουσιάζει όλο και πιο πολύ και θες να αφιερώνεις όλο και περισσότερο χρόνο σε αυτό, καταλαβαίνεις ότι δεν είναι απλά ένα χόμπι.

Η καθημερινότητα, οι δυσκολίες, η διατροφή
Πλέον κάνω προπονήσεις 5 με 6 φορές την εβδομάδα (μία ή δύο μέρες τη βδομάδα ξεκούραση απαραίτητα). Κάθε μέρα μπορεί να αφιερώσω συνήθως από 1 έως 3 ώρες, τις οποίες όμως θα κάνω και ευλυγισία και ενδυνάμωση εκτός στύλου. Η καθημερινότητα μου τώρα είναι εξής: ξυπνάω όσο το δυνατόν νωρίτερα, πηγαίνω στην δουλειά (ευτυχώς έχω την τύχη να δουλεύω μόνο πρωί αυτήν την περίοδο) μέχρι τις 15:00, γυρνάω σπίτι, βγάζω βόλτα τα σκυλιά μου, τρώω μεσημεριανό και μετά από λίγο φεύγω για προπόνηση. Γυρνάω το βράδυ ή το απόγευμα και μετά είτε θα αφιερώσω χρόνο να διαβάσω για την σχολή είτε θα δω κάποια σειρά, ανάλογα τα κουράγια.
Σαφώς και η διατροφή παίζει μεγάλο ρόλο, κάτι που άργησα πολύ να καταλάβω: από πέρσι κάνω συγκεκριμένη διατροφή (όχι για να αδυνατίσω φυσικά-έχω πολύ χαμηλό ποσοστό λίπους, κάτω από 20%) την οποία σε γενικές γραμμές τηρώ. Μία περίοδο είχα κόψει τελείως και το αλκοόλ, πλέον θα πιω ένα ποτό αν προκύψει, αλλά όχι πολύ συχνά. Όταν πρόκειται για περίοδο προετοιμασίας για διαγωνισμούς φυσικά τότε η διατροφή πρέπει να γίνεται 100% αυστηρή, δηλαδή απαγορεύεται η ζάχαρη και το αλκοόλ Όσον αφορά τον ύπνο προσπαθώ να κοιμάμαι νωρίς και να ξυπνάω νωρίς αλλά φυσικά δεν πετυχαίνει πάντα. Η μεγαλύτερη δυσκολία είναι τόσο ότι πρέπει να είσαι συνεπής, ακόμα και τις μέρες που είσαι κουρασμένος-η, διαφορετικά δεν προχωράς, όσο και ότι δυστυχώς όλες αυτές οι δραστηριότητες κοστίζουν αρκετά, οπότε τα χρήματα που άλλοι δαπανούν σε ρούχα εμείς τα ξοδεύουμε στο pole. Αν έχεις οικονομικό περιορισμό πρέπει να δουλεύεις περισσότερο μόνος-η σου και πολλές φορές αυτό σημαίνει ότι προχωράς πιο αργά. Επίσης, το χειρότερο που μπορεί να βιώσει ένας/μία αθλητής στο pole είναι κάποιος σοβαρός τραυματισμός που θα τον κρατήσει εκτός προπονήσεων. Εκεί θέλει πολλά ψυχικά αποθέματα για να μην σε πάρει από κάτω. Η μεγαλύτερη επιβράβευση είναι κάθε φορά που φεύγεις απ’ την προπόνηση χαρούμενος, οι στιγμές που συνειδητοποιείς πόσο έχεις εξελιχθεί και πόσο έχει βελτιώσει και επηρεάσει τη ζωή σου αυτή η δραστηριότητα.

Λιλή Σπανίδη
Κλασικό μπαλέτο και τζαζ

Το ξεκίνημα
Ασχολήθηκα σοβαρά με τον χορό από έξι ετών και μπήκα γρήγορα στην διαδικασία εξετάσεων για απόκτηση διπλωμάτων. Επομένως από τότε που με θυμάμαι τον λάτρευα. Παλαιότερα αφιέρωνα ένα 8ωρο μόνο για μαθήματα για εμένα, ως μαθήτρια. Από τότε που ξεκίνησα να διδάσκω, οι δικές μου ώρες είναι πιο περιορισμενες καθώς σωστή διδασκαλία είναι πολύ σημαντική.

Η καθημερινότητα, οι δυσκολίες και η διατροφή
Η ζωή μου δεν επηρεάζεται από τον χορό γιατί απλά η ίδια μου η ζωή είναι ο χορός. Όσο μπορώ ανά περιόδους προσέχω την διατροφή μου χωρίς να έχω όμως εμμονές. Είμαι πολύ τυχερή που δεν καπνίζω και δεν έχω εξαρτήσεις. Δεν πίνω καθόλου αλκοόλ ούτε καφέ, όμως ποτέ δεν μου άρεσαν, επομένως δεν αισθάνομαι ότι χάνω κάτι! Η μεγαλύτερη δυσκολία στον χορό από την δική μου πλευρά ως χορεύτρια είναι να ξεπεράσει τα όριά μου. Να φτάσω ως εκεί που το σώμα μου δεν θα με προδώσει. Η μεγαλύτερη δυσκολία από την πλευρά του δασκάλου είναι να μπορέσει να απεξαρτηθεί από την ματαιοδοξία του να είναι ο ίδιος χορευτής και να έχει βασικό σκοπό να δημιουργήσει νέους καλούς χορευτές.
Η μεγαλύτερη επιβράβευση στον χορό είναι πολλά διαφορετικά πράγματα. Το χειροκρότημα όσο είσαι πάνω στην σκηνή, το συναίσθημα όταν δεν θες να τελειώσει το μάθημα, τα χαμόγελα και η αγκαλιά των παιδιών στο κλείσιμο ενός μαθήματος.

Κατερίνα Τόλια
Τζαζ και χοροί swing

Το ξεκίνημα
Σαν παιδάκι είχα περάσει από διάφορα είδη χορού και αθλήματα. Η πρώτη μου επαφή με τους swing χορούς έγινε το 2012 και ξεκίνησα να ασχολούμαι σοβαρά το 2014, όταν πια είχα γυρίσει στην Ελλάδα από σπουδές στο εξωτερικό, παρακολουθώντας τακτικά μαθήματα στους Jump n Jive Athens Swing Team, σεμινάρια και φεστιβάλ. Τα τελευταία 5 χρόνια διδάσκω Authentic Jazz και Lindy Hop, καθώς και έχω ασχοληθεί και με άλλα είδη χορού της ίδιας «οικογένειας» (Collegiate Shag, Balboa, Boogie Woogie). Νομίζω ότι μέσα μας γνωρίζουμε πάντα τι θέλουμε να κρατήσουμε στη ζωή μας και για μένα ο χορός και η μουσική είναι πολύ σημαντικό κομμάτι της καθημερινότητας. Είναι αυτό που δίνει χρώμα ακόμα και στις πιο γκρίζες μέρες!

Η καθημερινότητα, οι δυσκολίες και η διατροφή
Η καθημερινή ενασχόληση με τον χορό μπορεί να είναι από 3 έως 8 ώρες. Έχω μία με δύο μέρες μέσα στην εβδομάδα που δεν έχω μαθήματα και δε θα ασχοληθώ καθόλου με το συνειδητά, ώστε να αφιερώσω χρόνο σε άλλα πράγματα. Η Κυριακή είναι η αγαπημένη μου μέρα καθώς είναι η πιο γεμάτη μέρα με πολλές επιλογές, όπου θα κοιμηθώ παραπάνω, θα συναντήσω τους φίλους μου, θα πάω στα σεμινάρια Body Percussion που παρακολουθώ μία φορά το μήνα, ίσως πάω θέατρο/σινεμά/συναυλία, ίσως πάω απλά μια βόλτα ή ίσως τελικά μείνω και σπίτι. Από το γεγονός και μόνο ότι αφιερώνω τόσες ώρες στο χορό, επηρεάζεται σίγουρα η ζωή μου. Αυτό έχει σίγουρα τη θετική πλευρά, την ενέργεια, την ευεξία και τη χαρά που σου δίνει το δημιουργικό κομμάτι, ενώ από την άλλη υπάρχουν και οι τραυματισμοί, η καταπόνηση του σώματος όταν είναι έντονοι οι ρυθμοί και το μη σταθερό πρόγραμμα δουλειάς.
Βέβαια αποτελεί πηγή έμπνευσης και για πολλά αλλά πράγματα! Έχω γνωρίσει διαφορετικά είδη χορού που έχω αγαπήσει (tap dance, house dance, hip hop, tango etc) και μπορώ να προβάλω τις επιρροές μου στο χορό που κάνω. Πάντα μου άρεσε να ταξιδεύω, αλλά όταν ξεκίνησα να επισκέπτομαι και να παίρνω μέρος σε φεστιβάλ χορού ανά τον κόσμο, ξεδιπλώθηκε μπροστά μου ένας άλλος καινούριος κόσμος. Υπάρχουν διαστήματα που γυμνάζομαι, τρέφομαι και κοιμάμαι καλά και διαστήματα που δεν κάνω τίποτα από όλα αυτά. Είναι δύσκολο, επειδή λείπω αρκετές ώρες από το σπίτι και γυρνάω αργά να διατηρήσω μία ισορροπία σε όλα αυτά. Πολύ αυστηρή δεν είμαι, μου αρέσει να υπάρχει μέτρο σε όλα δηλ. να χαίρομαι τα πράγματα που μου αρέσουν σε ένα λογικό βαθμό και να μη βάζω αυστηρούς περιορισμούς στον εαυτό μου. Θεωρώ ότι το ιδανικό είναι να βρεις τις ισορροπίες σου.
Για μένα δεν υπάρχει μεγαλύτερη επιβράβευση από την αγάπη και την αναγνώριση από τους μαθητές μου! Στο τέλος της προηγούμενης χρονιάς ήρθε ένας μαθητής μου και μου είπε ότι «σε ευχαριστώ που με βοήθησες να γνωρίσω αυτό το χορό, η ζωή μου δεν είναι πια η ίδια, θέλω να ξέρεις ότι αποτέλεσες μεγάλη πηγή έμπνευσης για μένα» και κάπου εκεί ένα δάκρυ κύλησε.