Οκτώ νέοι χορογράφοι μιλούν για το χορό (τους)

«Χορέψτε όσο αντέχετε». Με αυτή τη μαγική εντολή, η Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση μάς καλεί για 7η χρονιά με τα χορευτικά μας παπούτσια φορεμένα στο μυαλό να την επισκεφθούμε και να χαθούμε στον ρυθμό του διημέρου Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων που έρχεται στις 1 και 2 Φεβρουαρίου με παράλληλες δράσεις που θα ξεκινήσουν στις 27 Ιανουαρίου. Το πρόγραμμα, όπως το ξέρουμε, θα πάει κάπως έτσι: Δύο μέρες, οκτώ πρωτότυπα έργα, δύο έργα-έκπληξη πριν από την επίσημη έναρξη, δύο εργαστήρια, μία συζήτηση, έντεκα νέοι δημιουργοί. Από τις 5 το απόγευμα έως τις 11 το βράδυ. Πριν συμβεί όλο αυτό, ζητήσαμε από τους νέους χορογράφους που θα συμμετάσχουν στο Φεστιβάλ να μας μιλήσουν, για τι άλλο; Για τον χορό. 

Vanishing Point

Χορός είναι: «Ο τρόπος μου να εκφράζομαι, να επικοινωνώ και να επιβιώνω. Φόβαμαι πως θα είναι πολύ πιο αφιλόξενος ο κόσμος για μένα, αν χρειαστεί κάποτε να σταματήσω να χορεύω».

Μνήμες από την πρώτη χορευτική εμπειρία: «Ήμουν στο τέλος της δραματικής σχολής, πριν ακόμα σπουδάσω χορό στην ΚΣΟΤ σε μια παράσταση της Πέρσας Σταματοπούλου και θυμάμαι να απολαμβάνω μια πρωτόγνωρη ησυχία στο κεφάλι μου. Μόνο στον χορό βρίσκω αυτήν την ησυχία και τη δύναμη να χάνομαι, να αφήνομαι». -Αλέξανδρος Βαρδάξογλου

Χορός είναι: «Ο τρόπος που επιλέγω να επικοινωνώ. Στόχος είναι η δημιουργία αληθινών σχέσεων και ενδιαφερόντων καταστάσεων μέσα από τις οποίες μου δίνεται η δυνατότητα να εξερευνώ τα όρια και τα ενδεχόμενα της ίδιας της σύνθεσης και συνεπώς της ύπαρξης και της συσχέτισής μου με αυτή».

Μνήμες από την πρώτη χορευτική εμπειρία: «Για την πρώτη φορά που η δίκη μου χορευτική και χορογραφική εμπειρία ήρθε σε επαφή με το κοινό δεν μπορώ στην πραγματικότητα να μιλήσω, γιατί όσο αφορά τη δημιουργία ο τρόπος σκέψης μου τείνει να μην είναι γραμμικός στον χρόνο. Έχει να κάνει με γεγονότα και καταστάσεις που εκτείνονται στη διάρκεια όλου του χρόνου ή που συρρικνώνεται σε απειροελάχιστου μεγέθους στιγμές, και πάλι χωρίς χρονική σειρά ή λογική συνοχή». -Δάφνη Αντωνιάδου

Α Little More Than Nothing

Χορός είναι: «Σχέσεις – με τον εαυτό μας, με τους άλλους, με τον κόσμο. Σχέσεις που αναπτύσσονται βγαίνοντας από το εγώ, σε μια προσπάθεια να φτάσουμε το εσύ και εγώ, το εμείς, και που βασίζονται στην αλήθεια του σώματος.

Μνήμες από την πρώτη χορευτική εμπειρία: «Τα λεπτά πριν την αρχή της παράστασης θυμάμαι να είναι γεμάτα αγωνία. Μια γλυκιά αγωνία που, αν και ζόρικη, με κρατούσε έτοιμο, συγκεντρωμένο. Ανυπομονούσα.  Μόλις ξεκίνησε, έφυγαν όλα. Θυμάμαι μια ζεστασιά μόνο μετά». -Χρήστος Μούχας

Χορός είναι: «Αυτό που εμφανίζεται, όταν κάτι διακυβεύεται. Η διαχείριση των συλλογικών και προσωπικών αντιφάσεων, όπως για παράδειγμα το ότι η Athens Voice ρωτάει κι εμείς απαντάμε». -Κάντυ Καρρά, Χαρά Κότσαλη

Μνήμες από την πρώτη χορευτική εμπειρία: «Μόλις διαπιστώσεις ότι κάθε φορά είναι πρώτη φορά, σταματάς να μνημονεύεις την πρώτη φορά. Είναι πάντα τρομακτικά και ωραία. Ενδιαφέρον θα ήταν να μπορούσα να μιλήσω για τη φορά πριν καταλάβω ότι εκείνη ήταν η πρώτη φορά που χόρευα μπροστά σε κοινό». -Κάντυ Καρρά

Μνήμες από την πρώτη χορευτική εμπειρία: «Οι πρώτες φορές στα πράγματα είναι στο φαντασιακό περιβεβλημένες με μυθολογικη αχλή, που στην πραγματικότητα σε πολλές περιπτώσεις δεν τους αντιστοιχεί. Την πρώτη φορά που χόρεψα μπροστά σε “κοινό”, δοκίμασα και δοκιμάστηκα. Το ίδιο μου συμβαίνει μέχρι σήμερα». -Χαρά Κότσαλη

DisJoint

Χορός είναι: «Κίνηση και ακινησία. Είναι η μουσική μου, η μουσική σου, η μουσική του. Είναι ύπαρξη, είναι ροή και παύση. Ο χορός υπάρχει παντού αρκεί να είσαι εκεί για να τον δεις ή για να τον νιώσεις».

Μνήμες από την πρώτη χορευτική εμπειρία: «Είναι ιδιαίτερη η στιγμή που βρίσκεσαι πάνω στη σκηνή. Η πρώτη μου εμπειρία, αν και κουβαλούσε το άγχος του πρωτάρη, ήταν εντέλει ευχάριστη και λυτρωτική. Ήθελα να το ξανακάνω και το κυνηγούσα όλο και πιο πολυ. Έχει μεγάλο ενδιαφέρον να βρίσκεσαι στη θέση του ερμηνευτή, καθώς ανακαλύπτεις πολλές διαφορετικές πτυχές του εαυτού σου και με κάποιο τρόπο βρίσκεις τη θέση σου στον κόσμο». -Αναστασία Βαλσαμάκη

Reverie

Χορός είναι: «Για μας είναι εικαστική τέχνη. Τον αντιλαμβανόμαστε ως design, καθώς όταν δημιουργούμε οραματιζόμαστε σχήματα, μορφές και δομές που χτίζουν οπτικά περιβάλλοντα. Το ανθρώπινο σώμα, η ενέργεια και η δυναμική του καθώς και η δυνατότητά του για μεταμόρφωση μέσω της κίνησης είναι η πρώτη ύλη για κάθε σύνθεση και το μέσο επικοινωνίας της κάθε ιστορίας».

Μνήμες από την πρώτη χορευτική εμπειρία: «Στην ουσία δεν υπάρχει πρώτη ή τελευταία φορά, το συναίσθημα είναι πάντα το ίδιο. Άγχος προετοιμασίας, ενθουσιασμός, ηλεκτρισμός παράστασης και μετά ηρεμία».  -Γεωργία Τέγου, Μιχάλης Θεοφάνους 

Χορός είναι: «Μία γλώσσα, ένα μέσο επικοινωνίας, ένα μέσο επαφής με τον εαυτό και τον κόσμο. Είναι ο τρόπος μου να απορροφήσω και να χωνέψω τον εξωτερικό κόσμο, να τοποθετηθώ και να αντιδράσω πάλι πίσω, να τον συνεχίσω. Η διαδικασία δημιουργίας και η σωματική εμπειρία με φέρνουν πιο κοντά από τη μία σε μένα και απο την άλλη σε μία συλλογικότητα, ένα σύνολο. Επίσης, ο χορός για μένα είναι μια εναλλακτική γνώση. Μέσω του χορού η αντίληψή μου μπορεί να διαπεράσει δυαδικές και μονόπλευρες διαδικασίες και να παραδοθεί στην αίσθηση ως γνώση, επιτρέποντας εναλλακτικές ερμηνείες του τι συμβαίνει γύρω μου και μέσα μου. Μέσω της τέχνης, και ως δημιουργοί και ως κοινό, αναζητάμε απεγνωσμένα απαντήσεις και αφηγήσεις που θα εξηγήσουν και θα απαλύνουν το άγχος της άγνοιας, της αναποφασιστικότητας ή της μοναξιάς. Ο χορός στο ξεκόβει κατευθείαν! Εκεί βρίσκω ηρεμία, στην κατάσταση όπου το σώμα ανοίγει νέες κατευθύνσεις και αντί να απαντάει, ρωτάει. Κι έπειτα το όποιο εύρημα είναι βίωμα, το γνωστικό έρχεται σαν δεύτερο αποτέλεσμα».

Μνήμες από την πρώτη χορευτική εμπειρία: «Άγχος, τρέμουλο, άπειρος ενθουσιασμός, δραματική διάθεση. Και μετά κενό. Δεν θυμάμαι τίποτα, σαν να πήρα ένα χάπι που να σβήνει τη μνήμη για δέκα λεπτά, σαν να μην είχα τις αισθήσεις μου. Ήταν κάτι μαγικό, το σώμα μου πήγαινε». -Ηρώ Βασάλου

Re-call

Χορός είναι: «Ένα αίσθημα απόλαυσης που γεννάται από την αβεβαιότητα του χορού και που έρχεται κόντρα σε μια τάση συνεχούς ελέγχου».

Μνήμες από την πρώτη χορευτική εμπειρία: «Είχαμε ετοιμάσει με την αδερφή μου ένα χορευτικό να συνοδεύσει το τραγούδι που είχαμε επιλέξει για τον παιδικό διαγωνισμό. “Η Μαγιονέζα (Το κίτρινο χρώμα)” της Λ. Πλάτωνος από τον δίσκο της “Λιλιπούπολης”. Η παρουσίαση ήταν για εμάς το ίδιο με τις πρόβες που κάναμε μπροστά στη γιαγιά και τον παππού. Μας ενδιέφερε να είμαστε μαζί και να το κάνουμε σωστά. Το κοινό μας λάτρεψε, μας έδωσε το πρώτο βραβείο. Τι ευτυχία! Γλυκιά παιδική αθωότητα». -Βενετσιάνα Καλαμπαλίκη

ΖEPELIN BEND

Χορός είναι: «Σχολείο. Κάποτε τον αντιμετώπιζα πιο πολύ σαν φαινόμενο, σαν κάτι που συμβαίνει και όχι σαν πράξη, σαν κάτι που κάνει κάποιος. Νομίζω πως τώρα –και ενώ συνεχίζω να μην καταλαβαίνω για τι ακριβώς μιλάμε– πιο πολύ αντιλαμβάνομαι τον χορό σε σχέση με κάποιον, με ένα περιβάλλον, με μία εποχή, με μία κατάσταση κ.λπ. Με ενδιαφέρει στην παρούσα στιγμή ο χορός στη δυναμική του σχέση με αυτόν και αυτό που τον δουλεύει. Νιώθω ότι αυτή η κάπως πιο ρεαλιστική διάσταση του χορού είναι ολόκληρο σχολείο».

Μνήμες από την πρώτη χορευτική εμπειρία: «Παράσταση συνοικιακής σχολής κλασικού μπαλέτου, περίπου 6 χρονών, κόκκινο κραγιόν και ρουζ στα μάγουλα, χοντρό καλσόν, ζέστη, εκτυφλωτικά φώτα, γέλια στο κοινό, μέτρημα χρόνων. Δεν θυμάμαι να πέρασα άσχημα, αλλά δεν θυμάμαι πολλά περισσότερα εκτός από το ότι μου φάνηκε ότι ο χρόνος στη σκηνή πέρασε τρομακτικά γρήγορα. Ισως και να ήταν ένα μικρό σοκ». -Κατερίνα Ανδρέου

Info: 7ο Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων (1-2/2) στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση