Sergei Polunin: «Πώς τα γκρέμισα όλα και ξανάρχισα απ’την αρχή»

Ο Σεργκέι Πολούνιν είναι αληθινός σταρ. Για τους σωστούς λόγους κι όχι επειδή είναι απλώς κομήτης ή κάποιο κατασκεύασμα των μίντια. Τον συναντήσαμε και μιλήσαμε μαζί του με αφορμή το ντοκιμαντέρ «Ο χορευτής», που περιγράφει με ακρίβεια τη ζωή του κι εξηγεί διεξοδικά πώς αυτό το φτωχόπαιδο από ένα χωριό της Ουκρανίας έφτασε να γίνει ο «νέος Νουρέγιεφ». Ταυτόχρονα όμως, δίπλα σε κάποιο εγκώμιο για το ταλέντο του, ακουγόταν και μια μπηχτή για την επιπόλαιη ζωή, τα μεθύσια ή ακόμη και τα τατουάζ του «κακού παιδιού του μπαλέτου». Από τη στιγμή μάλιστα που ο Πολούνιν πήρε την απόφαση να εγκαταλείψει το Βασιλικό Μπαλέτο του Λονδίνου στα 22 του κι ενώ είχε γίνει ήδη ο νεότερος πρώτος χορευτής στην ιστορία του Covent Garden, οι κακές γλώσσες μετατράπηκαν από απλές ψιχάλες σε καταιγίδα!

Τελικά ποιος ήταν ο λόγος που αποφασίσατε να εγκαταλείψετε το χορό τόσο νωρίς;

Είχα πάψει να απολαμβάνω το χορό. Όλη αυτή η αυστηρή, σχεδόν στρατιωτική πειθαρχία, το εξαντλητικό πρόγραμμα, η προσήλωση σε έναν και μόνο στόχο που είναι κυρίως το κλασικό μπαλέτο, παραμελώντας όλα τα άλλα στη ζωή σου, είναι πράγματα που κάποια στιγμή σε κουράζουν. Ε, για μένα αυτή η στιγμή ήρθε τότε.

Οι οικονομικές απολαβές που είχατε στο Λονδίνο σάς ικανοποιούσαν;

Το πρόβλημα δεν ήταν οικονομικό. Άλλωστε προέρχομαι από μια πολύ φτωχή οικογένεια που έχει μάθει στα μέλη της να ζουν με ελάχιστα χρήματα. Όπως είπα και πριν οι βασικοί λόγοι ήταν άλλοι για να πάρω την απόφαση να τα παρατήσω. Περισσότερο με καταπίεζε η έλλειψη ελευθερίας σε ό,τι κι αν έκανα. Είχα πολλές δεσμεύσεις από συμβόλαια και πράγματα που δεν είχαν ουσιαστική σχέση με το χορό. Όλο αυτό είχε καταντήσει εκτός από κουραστικό και αντιδημιουργικό. Όταν δεν απολαμβάνεις αυτό που κάνεις, στην ουσία μετατρέπεσαι σε ένα είδος υποκριτή. Κι αυτό δεν ήθελα να μου συμβεί. Έτσι αποφάσισα να τα γκρεμίσω όλα και να ξαναρχίσω από το μηδέν.

Ποια είναι τα χαρακτηριστικά που χρειάζεται να έχει κανείς για να γίνει μεγάλος χορευτής; Θυμάμαι μια χαρακτηριστική σκηνή στην ταινία, όπου η μητέρα σας αφηγείται τον τρόμο μιας νοσοκόμας στο μαιευτήριο όταν άνοιγε τα πόδια σας, που μόλις είχατε γεννηθεί κι εκείνα άνοιγαν όλο και πιο πολύ κάτι που δεν είχε δει σε κανένα άλλο μωρό μέχρι τότε

Ναι, είναι αλήθεια αυτό! Τουλάχιστον έτσι μου έχουν διηγηθεί και μένα αφού δεν θα μπορούσα να το θυμάμαι (γέλια). Προφανώς κάποια κορμιά με περισσότερη ελαστικότητα, όπως το δικό μου, διαθέτουν την κατάλληλη ευλυγισία για το χορό. Όμως χωρίς δουλειά και μόνο με το ταλέντο δεν γίνεται τίποτα. Μόνο με πολλή και σκληρή προπόνηση θα καταφέρει κάποιος να γίνει επαγγελματίας χορευτής. Επίσης πρέπει να ξεκινήσει από μικρή ηλικία το χορό, ώστε να μυηθεί για τα καλά στα μυστικά του και να φτάσει κάποτε, αν είναι τυχερός και ταλαντούχος, στο απώγειο της τέχνης του.

Για σας πότε ήρθε αυτή τη στιγμή;

Καθώς όλη η ζωή μου ήταν από μια ηλικία και μετά μόνο ο χορός, αφοσιώθηκα πλήρως σε αυτό και εκεί γύρω στα 19 κατάφερα να κάνω όλα όσα ονειρεύεται να πετύχει ένας επαγγελματίας χορευτής όσον αφορά το καλλιτεχνικό κομμάτι της δουλειάς του. Εννοώ πως όποια δυσκολία είχα χορευτικά μέχρι εκείνη την εποχή, κατάφερα και την ξεπέρασα.

Μέχρι να συμβεί όμως αυτό στερηθήκατε πολλά, όπως δείχνει και το ντοκιμαντέρ. Κυρίως τους γονείς, την οικογένειά σας...

Αυτό ήταν το δυσκολότερο σημείο στη ζωή μου. Και ο χωρισμός με τη μητέρα μου στο Λονδίνο αλλά κυρίως όταν σε πολύ μικρή ηλικία αναγκάστηκα να αποχωριστώ τον πατέρα και τη γιαγιά μου που ξενιτεύτηκαν σε Πορτογαλία και Ελλάδα για να δουλέψουν και να μπορέσουν να καλύψουν τα έξοδα της εκπαίδευσής μου στο Κίεβο. Είναι βέβαιο ότι εκεί κάπου τέλειωσαν τα ξένοιαστα, ευτυχισμένα χρόνια για όλους μας και άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για τη διάλυση της οικογένειάς μου.

Από εκείνο το σημείο όμως αρχίζει ουσιαστικά και η εκπαίδευσή σας στο χορό και μπαίνουν οι βάσεις για να κάνετε την καριέρα του σημαντικού χορευτή…

Ειλικρινά μου κόστισε η απώλεια της παιδικότητάς μου. Επίσης θα τα θυσίαζα όλα αυτά χωρίς δεύτερη σκέψη προκειμένου να είχα πίσω την οικογένειά μου.

Ένα κρίσιμο σημείο στη ζωή σας −από ότ,ι δείχνει το φιλμ− είναι η συμμετοχή σας στο μουσικό βίντεοκλιπ «Take me to church» του Hozier το οποίο έγινε viral στο διαδίκτυο…

Ήταν μια εποχή που θεωρούσα ότι η σχέση μου με το χορό είχε κλείσει και έπρεπε να ψαχτώ διαφορετικά σε επίπεδο καλλιτεχνικής έκφρασης. Το τραγούδι αυτό το λάτρεψα και θεώρησα ότι ήταν ιδανική ευκαιρία για να δώσω μια τελευταία αλλά σημαδιακή για μένα παράσταση στην οποία θα έδινα τον καλύτερο εαυτό μου. Σε καμιά περίπτωση δεν φαντάστηκα ότι θα γινόταν όλο αυτό που συνέβη –σ.σ. σχεδόν 17 εκατομμύρια views καταγράφονται στο YouTube μέχρι σήμερα– και προβληματίστηκα για το τι έπρεπε να γίνει από εδώ και στο εξής. 

Και τι αποφασίσατε;

Για κάποιο μαγικό λόγο αυτή η εμπειρία μού ξαναθύμισε τη λατρεία μου για το χορό. Έτσι, παρότι είχα αποφασίσει να ασχοληθώ με άλλα πράγματα –πήρα μαθήματα υποκριτικής, είχα προτάσεις για κινηματογραφικές ταινίες, με ενδιαφέρει η μόδα–, ξαφνικά αναζωπυρώθηκε η αγάπη μου για αυτόν. Και να που σε λίγο θα τα ξαναπούμε στην Αθήνα, όπου θα εμφανιστώ μαζί με τη φίλη μου Ναταλία Οσίποβα.

Την οποία στο φιλμ δεν τη βλέπουμε καθόλου. Ήταν επιλογή σας να κρατήσετε μακριά από την κάμερα τα αισθηματικά σας;

Όχι, απλώς έτυχε. Άλλωστε τον καιρό εκείνο που ο Στίβεν Κάντορ ετοίμαζε την ταινία ήμουν μόνος μου. Λίγο πριν την ολοκλήρωση του φιλμ γνώρισα τη Ναταλία και μάλιστα φαίνεται λίγο σε μια σκηνή προς το φινάλε.

INFO: Η ταινία «Ο χορευτής» κυκλοφορεί στις αίθουσες από τις 24 Νοεμβρίου 2016 σε διανομή Filmtrade. Επίσης ο Σεργκέι Πολούνιν με τη Ναταλία Οσίποβα (σύντροφο και στη ζωή του) θα δώσουν στο Παλλάς στις 1-2-3 Δεκεμβρίου 2016, τρεις παραστάσεις σύγχρονου χορού, με την υπογραφή της Μέκκας του είδους, του περίφημου Sadler's Wells, σε χορογραφία των Sidi Larbi Cherkaoui, Russell Maliphant και Arthur Pita.