Ένα πρωινό στο ναυπηγείο του κύριου Πράσινου στη Σαλαμίνα

Ο Δημήτρης μού έδειχνε παλιές φωτογραφίες από το αρχείο του, ενώ παράλληλα μου μίλησε για τον πατέρα του, έναν από τους τελευταίους μάστορες που επιμένει να δουλεύει με τις παραδοσιακές τεχνικές, ενώ γύρω του τα πάντα αλλάζουν. Σαν βγαλμένο από τις σελίδες ενός διηγήματος του Παπαδιαμάντη ή από έναν στίχο του Ελύτη, το καρνάγιο του κύριου Πράσινου στη Σαλαμίνα είναι από αυτά τα μέρη που αντιστέκονται στον χρόνο και κρατούν ζωντανές τις μνήμες μιας άλλης δεκαετίας, μιας άλλης Ελλάδας.

Καθώς μπαίνεις στον χώρο του καρνάγιου αντικρίζεις τα μεγάλα ξύλινα σκάφη να στέκονται έξω απ’ το νερό. Εκεί είναι που συνειδητοποιείς το πραγματικό τους μέγεθος. Με υποδέχτηκε ο γιος του ιδιοκτήτη, ο Δημήτρης, και μου μίλησε για την τέχνη του πατέρα του και για το πώς αυτή, χρόνο με τον χρόνο, αργοπεθαίνει. «Η τέχνη του καραβομαραγκού ξεκίνησε από τον παππού μου και πέρασε στις επόμενες γενιές», μου είπε. Έφερε να μου δείξει το πρώτο εργαλείο του παππού του, ένα σκεπάρνι. «Αυτό τα ξεκίνησε όλα». Τα εργαλεία, φθαρμένα από τον χρόνο και τη χρήση, φαίνεται να κουβαλούν μέσα τους ιστορίες από δεκαετίες σκληρής δουλειάς.

Κάπου εκεί ανάμεσα στις τεράστιες ξύλινες βάρκες στα μηχανήματα και στις στοίβες από πριονίδι, κατάλαβα ότι το καρνάγιο δεν είναι απλώς ένα μέρος, αλλά ένα ζωντανό μουσείο της ιστορίας και της παράδοσης. Ένας χώρος όπου η τέχνη του καραβομαραγκού, που έχει τις ρίζες της βαθιά στην ελληνική ναυτική κληρονομιά, αντιστέκεται πεισματικά στο πέρασμα του χρόνου.

*Ο Γ.Ν. είναι φωτογράφος και έχει παρακολουθήσει σεμινάριο φωτογραφίας στη σχολή Apeiron Studio του Θανάση Καρατζά