«Στις Μικρές Πατρίδες μας»: Βίωμα στις γειτονιές της κεντρικής Αθήνας και της Αχαρνών

Πιστεύατε ποτέ ότι στο κέντρο της Αθήνας θα είχατε την ευχαρίστηση να απολαύσετε ένα ευεγερτικό μασάζ και κόμμωση από λεπτεπίλεπτα χέρια μεντόρων του είδους; Ότι σε κομμωτήρια για άντρες προσφέρεται μασάζ κεφαλιού μαζί με καθαρισμό προσώπου με ατμό, μόνο με 15 ευρώ;

Ότι μπορείτε να αποτοξινωθείτε με διατροφή υγιεινή και αφροδισιακή; Ότι χορεύετε ινδικά; Ότι τσουγκρίζετε με την ευχή «καμπάι», που στα κινεζικά σημαίνει «στην υγειά σου», ποτηράκια αλκοολούχο απόσταγμα δημητριακών; Ότι προσευχόσαστε χορεύοντας στους ρυθμούς γκόσπελ, σε εκκλησιές αφρικανικές, πρώην νυχτερινά κέντρα, μαζί με την αφρικανική κοινότητα ντυμένη στα λαμέ παραδοσιακά φορέματα και κοστούμια με λουστρίνια; Ότι χάνετε στον κινέζικο τζόγο, όμως o νικητής σάς κερνά όλο το βράδυ με τα κέρδη του; Ότι σας περιγράφουν τη μοίρα σας στο κινέζικο ωροσκόπιο, ότι τραγουδάτε καραόκι, τραγούδια λαϊκά κινεζικά; Ότι εξασκείστε στο τάι-τσι καθώς κάνετε τα ψώνια σας στις «Μικρές Πατρίδες», όπως χαρακτηριστικά ονομάζω τις γειτονιές του κέντρου και της Αχαρνών όπου συναντάμε ασιάτες, αφρικανούς και ανατολικοευρωπαίους και φωτογραφίζουμε στα βιωματικά εργαστήρια, την καθημερινότητά τους και τους τόπους προσευχής τους.                                         

Γνωρίζετε ότι η υπόγεια Αθήνα έχει μεταμορφωθεί σε τζαμί; Όπου όταν ολοκληρώνουμε τη φωτογράφιση της προσευχής τους, οι πιστοί μάς στρώνουν εξαιρετικό δείπνο; Ότι σε ένα ολόκληρο κτίριο της Ομόνοιας ζούνε Ινδοί και μας καλούνε στα θρησκευτικά τους έθιμα, που κάνουν στον ημιώροφο ναό τους, κάτω από το βλέμμα του Κρίσνα και της Σίβα;

Στις Μικρές Πατρίδες μεγάλωσα. Αχαρνών 21, πλατεία Βάθη. Απέναντι από την αθάνατη μουσική σκηνή «Κύτταρο», όπου διατηρούσαν κατάστημα οι γονείς μου. Τριγυρνούσα από παιδί, ανάμεσα σε επιπλάδικα και βιοτεχνίες στρωμάτων, δισκάδικα LP όπου παραγγέλναμε επιλογές τραγουδιών και μας έγραφαν οι καταστηματάρχες, σε είδη προικός και ζαχαροπλαστεία με σοκολατίνες ποντικάκι και ρυζόγαλα, σε ασημικά γιαννιώτικα και σε βιτρίνες με όπλα κυνηγετικά. Εκεί, κάποτε οι έμποροι της ελληνικής επαρχίας παζάρευαν τα κεφαλοτύρια, τη ρίγανη, τα σαπούνια και τα δέρματα.

Σήμερα, ανάμεσα στα χιλιών λογής μπαχάρια Ασιατών, ανάμεσα στα νοστιμότατα, αυθεντικά φαλάφελ του ενός ευρώ και στις απομιμήσεις των Κινέζων, οι μετανάστες που έχουν παιδιά ελληνικής ιθαγένειας –μετά γραφειοκρατικής δυσκολίας– λάμπουν με τη χάρη τους, το εμπορικό τους δαιμόνιο, την ανεξάντλητη εργατικότητα, τη φιλοσοφημένη τιμιότητα και κυρίως την αγαπησιάρικη ευγένειά τους. Σε κάθε φωτογραφική μας επίσκεψη «σκλαβωνόμαστε» από τη φιλοξενία τους.

Τα άλλοτε παραμελημένα, σκοτεινά και βρώμικα ισόγεια καταστήματα της κεντρικής Αθήνας και των πέριξ ανακαινίστηκαν από τους ίδιους. Οι στοές της Ομόνοιας και των γύρω στενών, επίσης. Φωτίστηκαν με το κόκκινο φως των ανατολίτικων φαναριών και οι σχιστομάτες έμποροι ανέβασαν στα ύψη τον εμπορικό αέρα της περιοχής.

Στην Κίνα, το δεύτερο παιδί στην οικογένεια είναι απαγορευμένο από τον νόμο και εδώ τα ζευγάρια δεν κρατιούνται... Στο σπίτι πάνε μόνο για έναν ύπνο. Όλη η οικογένεια μεγαλώνει μέσα στο εμπόριο, στις κούτες, στα αλισβερίσια, στα τηλέφωνα και στα φαξ. Ένα ζευγάρι Κινέζων ηλικιωμένων μαγειρεύει στο κουζινάκι τους και διανέμει καθημερινά στις δώδεκα και στις έξι τις λιχουδιές που τους παραγγέλνουν τηλεφωνικά οι καταστηματάρχες.

«Ελληνικό είναι το αίμα που κυλάει στις φλέβες μας» λένε. Αδυναμία έχουν στα θαλασσινά που σερβίρουν στις Τζιτζιφιές και στην Πειραϊκή.

Ανοίγουν μαγαζί, καφετέριες με μπιλιάρδα, διαδίκτυο και σαλόνια –καραόκι– που είναι και η αγαπημένη τους διασκέδαση. Αρχικά, είχανε προβλήματα μέχρι που συγκεντρώσανε υπογραφές των γειτόνων για να δούνε την ως τότε μαραζωμένη πόλη να παίρνει ψυχή και να καθαρίζει.

Το μόνο που με ανησυχεί είναι ότι οι Μικρές Πατρίδες εξαφανίζονται, καθώς ολόκληρα τετράγωνα ξεπουλούνται σε Άραβες, Ρώσους και Κινέζους επιχειρηματίες που τα ανακαινίζουν με έναν ρυθμό κάπως αχαρακτήριστο και κενό, ώστε μετατρέποναι σε σπίτια ενοικιαζόμενα τύπου Airbnb και ξενοδοχεία.

Έτσι, το πολύχρωμο, πολύβουο, πολυεθνικό αθηναϊκό κέντρο της διαφορετικότητας και της αποδοχής της, μέσα σε μια δεκαετία, ενδέχεται να είναι πανάκριβες σουίτες, καφέ και ρεστοράν με μόνους «κατοίκους» τουρίστες από την Αμερική και την Ευρώπη.

Αγαπώ να πηγαίνω βόλτα στην Αναξαγόρα, απέναντι από την ευ-φορία Αθηνών, και να καλημερίζω το χαμόγελο του Κινέζου εμπόρου που κάνει τάι-τσι στον πάγκο του, πειράζει;

ΙΝFO
Η Μάρω Κουρή, η σπουδαία φωτογράφος και ρεπόρτερ που εδώ και 30 χρόνια γυρνάει τον πλανήτη φωτογραφίζοντας τη «διαφορετικότητα» προτού καν ο όρος ανακαλυφθεί, ετοιμάζει τα επόμενα φωτογραφικά, βιωματικά εργαστήριά της με το όνομα «Μικρές Πατρίδες» και μας στέλνει το πρόγραμμα.

 

Αναλυτικά:

Περισσότερα: Facebook: marokouriphotogaphy, Instagram: Maro_Kouri Maro_kouri@yahoo.com, τηλ.6977296831 (WhatsApp, Viber)