Μα δεν παραείναι μικρή για να διαθέτει ώριμη ματιά και να ανθολογεί portfolio που διεκδικεί έντυπο κλέος; Σύμφωνοι, έλα όμως που το χάρισμα ηλικία δεν κοιτά. Ούτε εκπορεύεται απαραίτητα από ολοκληρωμένες σπουδές - ποιο ιερατείο διδάσκει άλλωστε φωτογραφία στην Ελλάδα;
Γεννημένη το 1993, η Αλεξάνδρα Αδαμίδου προστίθεται στο παλμαρέ των ανήσυχων νέων που μας εξιτάρουν με την αφοπλιστική τιμιότητα ενός e-mail: Αυτή είναι η δουλειά μου, σας αρέσει; Και με το παραπάνω! Μακάρι να προκόψει αυτό το κορίτσι που διαμορφώνει δικές του οπτικές πραγματικότητες χάρη σε ένα νοσταλγικό βλέμμα που αρέσκεται στις απαλές αποχρώσεις, οι οποίες αντανακλούν το απόφως περασμένων δεκαετιών, όταν δεν ξεθωριάζουν εντελώς χάριν της λατρείας του ασπρόμαυρου.
Πώς συνδυάζονται οι δυο αισθητικοί της κόσμοι; Δεν θα ήταν ευκολότερο για την ίδια να δοκιμάσει μια πιο γυαλιστερή, glossy εικόνα; «Πιστεύω ότι, όταν τα χρώματα δεν κλέβουν την παράσταση, μπορούμε να διακρίνουμε καλύτερα την ομορφιά μιας φωτογραφίας. Όταν χρησιμοποιώ χρώματα, συνήθως αυτά είναι ξεθωριασμένα και αναδύουν μια αίσθηση παρελθόντος, όπως πολύ σωστά παρατήρησες. Μου αρέσει πολύ αυτή η ατμόσφαιρα και γι’ αυτό τη χρησιμοποιώ αρκετά. Ο λόγος που δεν φτιάχνω έντονα χρωματιστές ή αψεγάδιαστες εικόνες είναι διότι απέχουν από την πραγματικότητα. Δεν με ενδιαφέρει να παρουσιάζω ανθρώπους με ένα μη ρεαλιστικό τρόπο. Οι άνθρωποι είναι ετερόκλητοι και ουδέποτε τέλειοι, και αυτό δεν είναι κακό να το απεικονίζουμε, ανεξάρτητα από τις επιταγές του κόσμου της μόδας».
Μη διαθέτοντας το παραμικρό υπόβαθρο πέρα από τις δοκιμασίες της εργατικής τάξης, η Αλεξάνδρα δεν προοριζόταν για καλλιτεχνίες, βάσει της φυσιολογικής εξέλιξης των πραγμάτων. Αποφοίτησε από ένα ΙΕΚ μάρκετινγκ, σέρβιρε ροφήματα σε καφέ-μπαρ του Κιλκίς, έβγαλε μεροκάματα σε βιοτεχνία φασόν, δούλεψε πωλήτρια σε μαγαζί με εποχιακά - τέτοιο σχολείο δεν το λες και St. Martins. Κατόρθωσε ωστόσο να παρακολουθήσει σεμινάρια επί τετραετία, να αποκτήσει ευχέρεια στο Photoshop και το Lightroom, καθώς και να απασχοληθεί περιστασιακά σε εταιρίες φωτογραφίας.
Η συνέχεια της ιστορίας συνοψίζεται μέσα από φίλους που εξυπηρέτησαν τον ρόλο μοντέλου, μια σελιδούλα στο Behance που προσέλκυσε ενδιαφέρον, πρώτες συμμετοχές σε εκθέσεις και, προπάντων, η συμπερίληψη έργων της στο Recycled Moustache Festival, στο Λιμάνι της Θεσσαλονίκης, μια εμπειρία την οποία ακόμη να ξεχάσει. «Με στήριξαν φίλοι και οικογένεια, γνώρισα κόσμο, γνώρισα φωτογράφους σαν εμένα. Ήταν η πρώτη φορά που δημοσίευσα φωτογραφίες μου πέρα από το ίντερνετ. Tο συναίσθημα που έχεις όταν σου σφίγγουν το χέρι διαφέρει από ένα απλό "like"».
Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου στο μέλλον, Αλεξάνδρα; Τα έντυπα στην Ελλάδα καταρρέουν, οι φωτογράφοι δουλεύουν περίπου δωρεάν. Υπάρχει περίπτωση να κατορθώσεις να σταθείς επαγγελματικά; «Μια φωτογραφία δεν ξεθωριάζει ούτε από τον χρόνο ούτε από τους καιρούς» πιστεύει. «Αυτό που θέλω να κάνω είναι να φωτογραφίζω, και η φωτογραφία είναι κάτι που θα υπάρχει πάντα, είτε σε έντυπη είτε σε ψηφιακή μορφή. Οπότε είμαι αισιόδοξη ότι οι άνθρωποι σαν εμένα θα είναι πάντα χρήσιμοι και ότι και εγώ με τη σειρά μου θα βρω μια θέση στον όμορφο κόσμο της φωτογραφίας». Τελικά αξίζει να εμπιστεύεσαι τους νέους. Δύσκολα ενδίδουν σε απογοητεύσεις.
«Δεν ξέρω ποια γρανάζια κινούνται μέσα μας όταν κοιτάμε φωτογραφίες, ειδικά φωτογραφίες καλλιτεχνών όπως ο Cartier-Bresson, αλλά δεν είναι μόνο η όραση που δουλεύει, ούτε μονάχα η φαντασία»
7°
