Ο Μιχάηλ Βαρθακούρης μιλά για την πρώτη του έκθεση φωτογραφίας με τίτλο «Πλην Πυρός» στην Blender Gallery, για το Instagram, την Πάρο και τα όνειρα του.
Ο Μιχαήλ Βαρθακούρης είναι cool. Εκεί που δεν το περιμένεις, πετάει βαθυστόχαστες ατάκες που δεν είναι δάνεια ή τσιτάτα, αλλά οι σκέψεις του. Συναντηθήκαμε ένα πρωινό στα μέρη του, τα νότια, και δεν χρειάστηκε κάποια «εισαγωγή» για... να σπάσει ο πάγος. Για την ακρίβεια, στη θέση του «πάγου» υπήρχαν ένα ζεστό χαμόγελο και πολλή όρεξη για κουβέντα.
Με αφορμή την πρώτη του έκθεση φωτογραφίας με τίτλο «Πλην Πυρός», η οποία θα φιλοξενηθεί στην Blender Galleryσε επιμέλεια τηςΘέμιδας Σακελλαρίου, συζητήσαμε για τις καλλιτεχνικές του ανησυχίες και την έμπνευση (μισεί τη λέξη «μούσα»), μιλήσαμε για το νησί του, για τη σχέση με τα αδέλφια του, για τα τατουάζ του και συμφωνήσουμε, κλείνοντας, ότι το καλύτερο ταϊλανδέζικο της πόλης βρίσκεται στον Πειραιά.
Ο Μιχαήλ ξεκίνησε πριν από περίπου 10 χρόνια, με το (τότε) κορίτσι του, να βγάζει φωτογραφίες οι οποίες έπαιρναν πολύ καλό feedback στα social media, στο Instagram και ειδικά στο Facebook, που εκείνη την εποχή κατείχε ακόμα τα πρωτεία. «Έκανα τις πρώτες μου εκτυπώσεις και τις έβαλε η μητέρα μου στο μαγαζί της στην Πάρο. Άρεσαν πολύ στον κόσμο. Για να καταλάβεις, πήγαιναν και έβγαζαν φωτογραφία δίπλα στις φωτογραφίες μου». Έτσι, άρχισε να βλέπει τη φωτογραφία ως δουλειά, γιατί με την αθλητική δημοσιογραφία, που έχει σπουδάσει, δεν ασχολήθηκε ποτέ. «Έκανα κάποιες φωτογραφίσεις για περιοδικά, για video clips αλλά και τα μενού στα εστιατόρια, φωτογράφιζα μαγαζιά και ξενοδοχεία, γάμους, βαπτίσεις... μέχρι και δίσκο του πατέρα μου έχω κάνει!».
Συνεργάστηκε με τον πατέρα του Γιάννη Πάριο για τις ανάγκες του εξωφύλλου δίσκου του, μια συνεργασία η οποία του απέφερε και έναν πλατινένιο. «Ναι, έχω πάρει πλατινένιο πριν τον Νικόλα» – γελάσαμε με την καρδιά μας. Ο Νικόλας είναι ο Good Job Nicky και μικρότερος αδελφός του Μιχαήλ, ο οποίος ταρακούνησε τη δισκογραφία το καλοκαίρι του 2020 με το «January 8th» και από τότε κάνει άλματα εντός και εκτός συνόρων. Πριν συνεχίσουμε να μιλάμε για την έκθεσή του, τον ρωτάω για τη σχέση του με τον αδελφό του και η στιχομυθία πήγε ως εξής:
Πώς τα πας με τον αδελφό σου; «Με ποιον απ’ όλους;» Με όλους! «Η σχέση μου με τον Νικόλα είναι τέλεια. Ίσως η καλύτερη που έχεις δει σε αδέλφια. Έχουμε 4,5 χρόνια διαφορά. Τον αγαπώ πολύ, τον στηρίζω, τον θαυμάζω, είμαι ο μεγαλύτερός του fan από τότε που εσείς δεν τον ξέρατε. Είναι ο καλύτερός μου φίλος στον κόσμο – το ίδιο θα σου πει και αυτός για μένα. Με τον Χάρη έχουμε πολύ καλές σχέσεις – εκπληκτικές. Είναι υπεύθυνος για την κουλτούρα που έχουμε εμείς οι μικρότεροι και για το χιούμορ – μας έμαθε να βλέπουμε Simpsons!»
Καλυμμένη πλήρως από την απάντηση, επιστρέφω στη φωτογραφία, η οποία, όπως με διορθώνει, δεν είναι το χόμπι του αλλά η βασική καλλιτεχνική του ανησυχία. «Ως παιδί οικογένειας καλλιτεχνών, μάλλον δεν γινόταν να γλιτώσω. Κάπου έπρεπε κι εγώ να έχω κλίση. Φωνή δεν έχω, υποκριτικές ικανότητες θα μπορούσες να πεις ότι έχω αλλά όχι σε βαθμό που να το κάνω ως δουλειά. Θα έκανα περισσότερο για πολιτικός, όχι για ηθοποιός. Δεν ξέρω αν με τιμά βέβαια αυτό». (Ξανά γέλια) Μου εξηγεί ότι η φωτογραφία είναι αυτό που κρατάει για τον εαυτό του για να είναι ευτυχισμένος, είναι ο δικός του τρόπος έκφρασης.
Ξεκίνησε να φωτογραφίζει τοπία. «Η εικόνα τού να βγάλω τον άνθρωπο δεν περνούσε καν από το μυαλό μου. Αυτό ήρθε με τα χρόνια. Άρχισα να φωτογραφίζω φίλες μου, και μου άρεσαν πολύ η εκφραστικότητα και η συνύπαρξη της γυναίκας με τη θάλασσα. Και οι δύο απαιτούν τον απόλυτο σεβασμό μας, κατά τη γνώμη μου: η γυναίκα και η φύση». Η Πάρος, το νησί του, είναι επίσης πηγή έμπνευσης. «Ήταν το πρώτο τοπίο που έβγαλα φωτογραφίες – τα νερά της Πάρου. Πάντα με ακολουθεί αυτό το νησί, το αγαπάω πολύ, είναι το “σπίτι μου”. Δεν είμαι παιδί της πόλης. Η φασαρία, το καυσαέριο, όλοι βιάζονται να ποδοπατηθούν, δεν τα αντέχω. Αυτή είναι η κλασική διαφωνία που έχω με τον Νικόλα, που του αρέσει πολύ η Νέα Υόρκη, ενώ εγώ τη θεωρώ απλώς “όχι για μένα”».
Οι φωτογραφίες του με τον καιρό έτυχαν θερμής αποδοχής, και, ως επακόλουθο, η οικογένεια και οι φίλοι τον «πίεζαν» να κάνει μια έκθεση. Όμως εκείνος δεν ήθελε να κάνει ένα τέτοιο βήμα. «Δεν είναι ότι δεν ήθελα να εκτεθώ. Δεν φοβάμαι. Όσο πιο εκτεθειμένοι είμαστε, τόσο πιο δυνατοί γινόμαστε, γιατί δεν έχουμε κάτι να κρύψουμε. Ωστόσο, κάτι με κρατούσε πίσω. Φέτος ήρθε η στιγμή που ήξερα ότι είμαι πραγματικά έτοιμος για μια έκθεση. Διάλεξα τα 10 αγαπημένα μου έργα και ετοιμάζω και κάποια installations. H φίλη μου, η Σμαράγδα, είναι πολλές φορές η έμπνευσή μου, θα τη δείτε στα 8 από τα 10 έργα της έκθεσης».
Με αφοπλιστική ειλικρίνεια, ο Μιχαήλ Βαρθακούρης μου αποκαλύπτει ότι έχει άγχος για την έκθεση, και αυτό γιατί θέλει τα έργα του να «μιλήσουν» στους θεατές. Τον ενδιαφέρει να μη σπαταλήσει τον χρόνο του κόσμου, και στόχος του είναι ο επισκέπτης να φύγει από την γκαλερί με ωραία συναισθήματα. «Ελπίζω να τα καταφέρω. Ουσιαστικά, ο στόχος μου είναι όποιος έρθει στην έκθεση “Πλην Πυρός” να θέλει να δει και την επόμενη – γιατί θα υπάρξει και επόμενη». Τον ρωτάω αν έχει ήδη συμφωνήσει για μια δεύτερη δουλειά και μου απαντά με ύφος σοβαρό: «Βέβαια και το έχω συμφωνήσει με τον εαυτό μου». Γελάμε ξανά και επιβεβαιώνω το προαναφερθέν ταλέντο στην υποκριτική.
Κατά την άποψή του, δεν έχουν σημασία τα πράγματα που αγαπάς αν δεν τα μοιράζεσαι. Ο Μιχαήλ Βαρθακούρης θέλει αυτά που αγαπά και τον κάνουν ευτυχισμένο να τα κοινωνεί στον κόσμο, ώστε να μεταφέρει αυτό το συναίσθημα. Το επόμενο καλλιτεχνικό του βήμα το φαντάζεται με πρωταγωνίστρια πάλι τη γυναικεία μορφή αλλά εκτός νερού αυτήν τη φορά. «Δεν θα σε ενδιαφέρει το πού είναι τραβηγμένη η φωτογραφία, αν είναι σε βουνό ή σε αστικό τοπίο. Δεν θα έχει σημασία οπτικά. Θα εστιάσω στην κίνηση».
Κάποια ακόμη πράγματα που μάθαμε για τον Μιχαήλ Βαρθακούρη
Είναι χειμερινός κολυμβητής και έχει πολλά τατουάζ, που στην πλειονότητά τους δεν συμβολίζουν τίποτα το ιδιαίτερο. Αγαπημένο του φαγητό είναι ο μουσακάς και αγαπημένο γλυκό το cheese cake ή η lemon pie. Έχει μεγάλη αδυναμία στη μαμά του Σοφία Αλιμπέρτη, την οποία αποκαλεί «αρχόντισσα της Πάρου» (αν και είναι Κερκυραία) και, όταν μιλάει για εκείνη, φωτίζεται το πρόσωπό του. Η βασική του δουλειά είναι τα τουριστικά και γι’ αυτό επτά μήνες τον χρόνο βρίσκεται στο νησί. Δεν αποκλείει το ενδεχόμενο να ζήσει μόνιμα εκεί. Η αγαπημένη του παραλία είναι τα βραχάκια στον Φάραγγα. Το πιο πρόσφατο ταξίδι του είναι στη Σουηδία (για να χτυπήσει τατουάζ) και η αγαπημένη του φωτογραφία είναι αυτή που δεν έβγαλε ακόμα ή ίσως κάποια από τις 10 της έκθεσης
«Δεν ξέρω ποια γρανάζια κινούνται μέσα μας όταν κοιτάμε φωτογραφίες, ειδικά φωτογραφίες καλλιτεχνών όπως ο Cartier-Bresson, αλλά δεν είναι μόνο η όραση που δουλεύει, ούτε μονάχα η φαντασία»
Ένα συλλογικό εγχείρημα της Αστικής μη Κερδοσκοπικής Εταιρείας Αρχείων Πηνελόπης Μασούρη με έργα 30 φωτογράφων στους Δήμους Λουτρακίου, Περαχώρας, Αγίων Θεοδώρων και Σοφικού Κορινθίας
17°
© Γιάννης Ανδρουλάκης
© Γιάννης Ανδρουλάκης
