Ένας χρόνος ακριβώς πέρασε από την τελευταία φορά που κατέβηκα ρυθμικά τα σκαλιά στέλνοντας 11 η ώρα, Σάββατο βράδυ, sms «Babe, ξεκίνησα, τα λέμε εκεί». Σε αυτή την περίεργη επέτειο βρεθήκαμε, από κυνική σύμπτωση στον δρόμο, με τον φίλο που το βράδυ αυτό επέλεγε τη μουσική στην Cantina Social, αγαπημένο μπαρ που συνηθίζαμε να επισκεπτόμαστε για το «σβήσιμο» – άλλη μια σύμπτωση. Ωστόσο, δεν ήταν ένα ακόμη ανέμελο βράδυ. Τα πρώτα κρούσματα corona είχαν ανακοινωθεί και νιώθαμε ένα απροσδιόριστο μούδιασμα. Όμως τα ποτά κατέβαιναν, χαρούμενος ο κόσμος πηγαινοέρχονταν στον στενόμακρο χώρο και οι αγκαλιές, τα φιλιά, το λίκνισμα ακολουθούσαν το γκρουβ της μουσικής των Diskotekken με πείσμα. Μέχρι τη στιγμή που εμφανίστηκε η πρώτη μασκοφορεμένη κοπέλα. Μετά από plus και βάλε Baltica, μέσα στο μισοσκόταδο, νόμιζα πως έβλεπα τον Χάρο από την «7η σφραγίδα» να περιφέρεται ανάμεσά μας και τα πλακάκια των τοίχων να θυμίζουν σκακιέρα. Την επομένη ανακοινώθηκαν τα πρώτα μέτρα και τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
Για όλους εκείνους που αναπνέουν πιο ευχάριστα το βράδυ, το night life της Αθήνας είναι ψυχαγωγία. Κυριλέ, λουξάτα και μπαρουτοκαπνισμένα στέκια, μέθυσοι και σοδάκηδες, χίπστερ ήχοι, βαριά λαϊκά, μπίτια, πριόνια, γκοθ, ίντιδες, μπουζουκάτοι, όλοι. Μπαρ ολ ντέι, απογευματινά, άφτερ, στριπτιτζάδικα, υπόγες και ταράτσες. Ούλτρα κλάσικς και νέα όπενινγκς. Μούρες κατεβασμένες σαν αφρικανικές μάσκες, δίπλα σε φρέσκα δροσερά πρόσωπα, τα λένε, ανταλλάζουν, κάνουν σχέδια, γνωρίζονται, συνεργάζονται, φλερτάρουν, ερωτεύονται, τσακώνονται, μετριούνται στο μπόι, πίνουν, χορεύουν, τραγουδάνε ή απλώς απολαμβάνουν ήσυχοι. Τα μέρη που προσφέρονται είναι ετερόκλητα και ατελείωτα, όπως και το ωράριο. Όταν βγαίναμε, κάποιοι είχαμε –για κάθε περίπτωση– γυαλιά ηλίου στην τσέπη.
Το παράδοξο είναι ότι, παρά το ξέχειλο της νύχτας, μας χαρακτηρίζει μια κομψή κουλτούρα στο αλκοόλ. Συγκριτικά με άλλες χώρες, δεν μεθάμε σαν μαλάκες. Το διευρυμένο ωράριο μάς χαλαρώνει και πίνουμε με το πάσο μας. Που μαζί με το –ανεκτίμητο– να μπορείς να διασχίσεις με τα πόδια όλο το κέντρο απ’ άκρη σ’ άκρη, κάνει την Αθήνα μοναδική, βολική και ωραία, σαν αγαπημένο blue jean. Έτσι το bar hopping αναδεικνύεται ως το τοπικό σπορ. Και οι επισκέπτες από άλλες μεγαλουπόλεις του κόσμου, το λατρεύουν περισσότερο από εμάς που το έχουμε δεδομένο. Όπως δεδομένο είναι ότι ταβέρνες, κουτούκια και εστιατόρια, που περισσότερο λειτουργούν σαν night clubs, σερβίρουν φαγητό και μετά τις 12. Ναι τι; Αφού ξενυχτάμε. Πεινάμε ξανά εκεί, στην ίδια ταβέρνα, μετά από πέντε ώρες.
Σε ενεστώτα χρόνο. Ακόμη ονειρευόμαστε αυτές τις βραδιές και δεν μπορούμε να πιστέψουμε αυτό που ζούμε τώρα. Όμως η αλήθεια είναι ότι μάλλον μια ολόκληρη εποχή έκλεισε, όπως την ξέραμε. Και για τους παλιότερους γλετζέδες των 60s, 70s, 80s, 90s παίζει να ήμασταν και φλώροι, σαν τα memes για το Πασόκ. Σίγουρα, όμως, θα έρθει μια άλλη, καινούρια εποχή. Διαφορετική, μετα-Covid, που θα την αγαπήσουμε και αυτή. Αναμένουμε να δούμε τι θα γίνει όταν ανοίξουν ξανά η εστίαση και τα μπαρ, όταν φωτιστεί η νύχτα με κόσμο λαμπερό και ξαναμμένο.
Περισσότερες φωτογραφίες στο προσωπικό μου instagram εδώ
10°
