Μια διαδρομή στο φωτογραφικό σύμπαν της Χριστίνας Παπαδοπούλου

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στις Βρυξέλλες, στην οικογένειά μου όλοι ασχολούνταν με την τέχνη, οι γονείς μου και η μεγαλύτερη αδερφή μου με το θέατρο, η μεσαία με τη ζωγραφική, εγώ με τον κλασικό χορό. Είκοσι ετών ξεκίνησα να εργάζομαι στην Εθνική Όπερα Βρυξελλών ως χορεύτρια αλλά και κομπάρσος ενώ παράλληλα μελετούσα Ιστορία Τέχνης.

Πότε ήρθες στην Ελλάδα;
Τη δεκαετία του ‘90, όταν ήμουν 24 χρονών. Σήμερα ζω στην Αθήνα όπου εργάζομαι ως καθηγήτρια γαλλικών, ένα επάγγελμα που λατρεύω. Η πρώτη δεκαπενταετία δεν ήταν εύκολη, λόγω της αναπηρίας του πατερά μου ύστερα από εγκεφαλικό επεισόδιο. Δεν είχα χρόνο για δημιουργία, δεν υπήρχε χρόνος ούτε για τα πιο βασικά, η φροντίδα ενός αγαπημένου σου ανθρώπου με αναπηρία απαιτεί όλη σου την αφοσίωση και προσοχή.

Ουσιαστικά βιώνεις δίπλα στον άνθρωπό σου τον εγκλεισμό του, ο οποίος μπορεί να είναι μακροχρόνιος. Με το πέρας αυτής της περιόδου;
Όταν τελείωσε αυτή η δύσκολη περίοδος και ηρέμησα ψυχικά, η ανάγκη μου για ελευθερία και ανεμελιά ήταν τεράστια! Με οδήγησε σε μεγάλους περίπατους στην πόλη και στη φύση και σε ταξίδια. Πάντα είχα μαζί μου μια μικρή μηχανή τσέπης. Ήθελα να αποτυπώσω όλα τα μαγικά που έβλεπα γύρω μου και ήταν κάτι που δεν χόρταινα.

Κι αυτό σε έκανε να σκεφτείς ότι ήθελες να γνωρίσεις τη φωτογραφία καλύτερα.
Ακριβώς! Το 2015 με 2016 παρακολούθησα βασικά μαθήματα φωτογραφίας για αρχάριους στον Δήμο Αργυρούπολης και μετά, το 2017, συνέχισα παρακολουθώντας μαθήματα δημιουργικής φωτογραφίας σε σεμινάρια του Βασιλικού Λουκά. Εκεί, άρχισα πραγματικά να καταλαβαίνω τι σημαίνει φωτογραφία και τότε δημιούργησα το πρώτο μου project.

«Άνθη», ένας τίτλος απόλυτα συμβολικός νομίζω. Μίλησέ μου λίγο για αυτή τη δουλειά.
Αφορά πορτραίτα γυναικών διαφόρων ηλικιών, κυρίως ασπρόμαυρα. Μεγάλωσα σε γυναικοκρατούμενο σπίτι και μέσα από την δουλειά μου συνεργάζομαι με μητέρες και νέες κοπέλες, τις αγαπώ τις γυναίκες, τις παρατηρώ τόσα χρονιά, μου ήταν τελείως φυσικό να τις φωτογραφίσω. Την αγάπη μου για τα λουλούδια την έχω κληρονομήσει από τη μητέρα μου και τη γιαγιά μου, θυμάμαι πάντα τον κήπο της τελευταίας σαν το πιο όμορφο μέρος του κόσμου, έτσι σε αυτό το project πάντρεψα τα δύο αυτά στοιχεία. Μπορεί να φαίνεται ρομαντικό σε πρώτη ανάγνωση, αλλά για μένα το «Άνθη» είναι πολλά παραπάνω. Αντιπροσωπεύει τη δύναμη, τη γενναιοδωρία, την ισορροπία και την ομορφιά, κυρίως την εσωτερική.

Αμέσως μετά ακολούθησε μια περίοδος ενασχόλησής σου με τη φωτογραφία που κάποιος θα μπορούσε να χαρακτηρίσει ως «μοναχική».
Μετά τα μαθήματα ακολούθησε η συμμετοχή μου στο φωτογραφικό πειραματικό παιχνίδι του Αχιλλέα Νάσιου καθώς και σε τρείς ομαδικές εκθέσεις. Όλα έγιναν πολύ γρήγορα με αποτέλεσμα να θέλω να απομακρυνθώ και να δουλέψω μόνη μου, με την ηρεμία και την ελευθερία που είχα και έχω τόσο ανάγκη. Το να δουλεύεις χωρίς καθοδήγηση έχει τις δυσκολίες του αλλά το θεωρώ απαραίτητο για να καταλάβεις κάποια πράγματα και να αφομοιώσεις καλύτερα κάποια άλλα. Θέλω να κάνω τα λάθη μου, να τα αγαπήσω και να πάω παρακάτω. Φυσικά, όταν νιώθω ότι χρειάζομαι μια διαφορετική ματιά ζητάω τη γνώμη φίλων φωτογράφων που εκτιμώ και εμπιστεύομαι την κρίση τους.

Τα φωτογραφικά projects ξεκινούν από μια ιστορία, ένα συναίσθημα, μια ιδέα που κουβαλάς μέσα σου και θέλεις να εκφράσεις με εικόνες. Δεν ξέρεις πόσο χρόνο θα χρειαστείς για την ολοκλήρωσή τους καθώς σε οδηγούν από μόνα τους. Κάτι που ισχύει και στην περίπτωση του τελευταίου σου project.
Ναι, εδώ και δύο χρόνια δουλεύω στο «L’histoire d’une fille». Αυτή η ιστορία θα μπορούσε να είναι οποιασδήποτε γυναίκας. Εδώ περνάω στο έγχρωμο κυρίως. Το συγκινητικό για εμένα είναι ότι τα μοντέλα μου είναι πρώην μαθήτριές μου που ενηλικιώθηκαν, οι μητέρες τους που με τον καιρό χτίσαμε μια σχέση εμπιστοσύνης, φίλες μου, μέλη της οικογένειάς μου.

«Οικειότητα» είναι η πρώτη λέξη που μου έρχεται στο μυαλό. Είναι σημαντική αυτή η οικειότητα κατά τη διάρκεια της φωτογράφισης;
Φυσικά! Γιατί θέλω τα μοντέλα μου να αφεθούν τελείως, δεν σκηνοθετώ, δεν χρησιμοποιώ εφέ ή οτιδήποτε θα μπορούσε να τους αποσπάσει την προσοχή, θέλω την αλήθεια τους, περιμένω να αφεθούν όπως αφήνεται ένα παιδί στην αγκαλιά της μητέρας του, τότε νομίζω βγαίνει κάτι μοναδικό στην καθεμία, στην έκφρασή της, στο βλέμμα της, στη στάση του σώματος της. Αυτό το project είναι ακόμη σε εξέλιξη, ωστόσο έχω κάνει ένα μικρό βίντεο που μπορεί να το δει καθένας στο YouTube και που έχει παρουσιαστεί στο I.Focus Gallery.

Τον τελευταίο καιρό έχει αρχίσει να σε ενδιαφέρει και ο κινηματογράφος. Έτσι δεν είναι;
Ο κινηματογράφος είναι ένα μέσο τελείως διαφορετικό από τη φωτογραφία, έχουν όμως κοινά αφηγηματικά εργαλεία. Αυτή την περίοδο παρακολουθώ ένα σεμινάριο κινηματογράφου με τον Γιάννη Στρατουδάκη στο I. Focus, που είναι πραγματικά πολύ ενδιαφέρον. Στο πλαίσιο του σεμιναρίου αυτού δουλεύω «Το ελάφι», ένα μικρό παραμύθι.

Αν αποφασίσει κάποιος να ασχοληθεί με τη φωτογραφία, θεωρείς ότι το να παρακολουθήσει μαθήματα σε κάποια σχολή ή ομάδα είναι αρκετό; 
Πιστεύω πως τα μαθήματα φωτογραφίας δεν αρκούν από μόνα τους, χρειάζεται πολλή δουλειά και φυσικά, κάτι που για μένα έχει τεράστια σημασία, να καλλιεργείς τον εαυτό σου συνεχώς. Η επαφή με τις άλλες τέχνες, τα βιβλία, τα ταξίδια, όλα είναι ερεθίσματα για να εξελίσσεσαι και κατά συνέπεια να εξελίσσεται η δουλειά σου. Με τη φωτογραφία, η μάθηση δεν τελειώνει ποτέ. Κάτι που βρίσκω ιδιαίτερα γοητευτικό.

Πες μου τους λόγους που σε κάνουν να φωτογραφίζεις.
Φωτογραφίζω γιατί με κάνει να νιώθω σαν παιδί, γιατί με βοηθάει να απομακρυνθώ από οτιδήποτε κάνει γκρι την καθημερινότητά μου. Γιατί θέλω να εξακολουθώ να αναζητώ την απλότητα, την καθαρότητα, την αλήθεια, την αρμονία κι αυτό το προσπαθώ μέσα από τον φακό μου.

Κάποιο φωτογραφικό «ταξίδι» που έχεις στο μυαλό σου και θες να πραγματοποιήσεις στο μέλλον;
Αυτό που θα ήθελα για το μέλλον είναι να κάνω μια δουλειά αφιερωμένη στον Πόντο, από όπου προέρχονται οι πρόγονοί μου, ένα φωτογραφικό ταξίδι στις ρίζες μου. Σίγουρα θα απαιτήσει πολύ χρόνο και δουλειά αλλά ανυπομονώ να μπορέσω να ξαναταξιδέψω για να ξεκινήσω αυτή την καινούργια περιπέτεια!

Η φωτογραφική δουλειά της Χριστίνας Παπαδοπούλου στο Instagram: @christine.papado

Δείτε τα projects «Άνθη» και «L’histoire d’une fille», στο Youtube