Όταν γνώρισα και φωτογράφισα τον Σον Κόνερι στην Αθήνα

Ο Σον Κόνερι άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 90 ετών στις 31 Οκτωβρίου 2020, έχοντας γίνει σύμβολο της κινηματογραφικής κουλτούρας. Στις 23 Ιανουαρίου 2001 είχε βρεθεί στην Αθήνα συνοδεύοντας τη σύζυγό του Μισελίν Ροκμπρίν στην έκθεση που είχε εγκαινιάσει ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ως υπουργός Πολιτισμού, μαζί με τον Κύπριο ομόλογό του, Ουράνιο Ιωαννίδη, στον καινούργιο-τότε-πολυχώρο «Αθηναΐς» στο Βοτανικό. Με «πρωταγωνιστή» των έργων της τον Σον Κόνερι, οι δημιουργίες φιλοξενήθηκαν για μια εβδομάδα και η έλευση του μεγάλου σταρ του σινεμά έλαβε μεγάλες διαστάσεις στα μίντια και τους κοσμικούς κύκλους της εποχής. Ο φωτογράφος Γιάννης Βελισσαρίδης ήταν εκεί καλύπτοντας ως «σκιά» του Σον Κόνερι το γεγονός και μοιράζεται την εμπειρία που έζησε κοντά στον Σερ.

Ήταν, θυμάμαι, σίγουρα πριν από το 2000, αφού τότε είχα πληρωθεί σε δραχμές την φωτογράφηση του πολυχώρου της Αθηναΐδας. Περίπου 2.000.000 δραχμές. Διόλου ευκαταφρόνητο ποσόν. Ξεκίνησα να την φωτογραφίζω από εργοτάξιο έως ότου ολοκληρώθηκε και ο παραμικρός λειτουργικός χώρος της. Ο Όμιλος Μαμιδάκη, με είχε εντάξει ως φωτογράφο του, τότε, στους κόλπους του. Και όταν λέω τότε, εννοώ, στα τέλη της δεκαετίας του 1990, που για εμένα αποτελούσε την χρυσή μου εποχή, αυτή της δισκογραφίας.

Η Μαίρη Χάλαρη, μια σπουδαία κυρία επί των δημοσίων σχέσεων, είχε πάρει, εκείνη την εποχή, μεταγραφή από την Minos Emi, στην Αθηναΐδα. Με γνώριζε πολύ καλά, από την αποκλειστική, κυρίως, συνεργασία μου με τον Γιώργο Νταλάρα, για τον οποίο ήταν Υπεύθυνη Τύπου, στην δισκογραφική Minos Emi

Το 2001, στο πρώτο event της Αθηναΐδας, τόσο η ίδια η εταιρεία όσο και η Μαίρη Χάλαρη με επέλεξαν για να μου αναθέσουν την φωτογράφηση. Το event, λοιπόν, είχε τίτλο: «Ο Sean Connery στην Αθηναΐδα». Ήταν στο πλαίσιο μιας έκθεσης ζωγραφικής, της αγαπημένης του συζύγου, Micheline Roquebrune.

«Είναι αποκλειστικότητα», μου είπε. «Δεν θα έχουμε άλλους φωτογράφους και θέλουμε να την καλύψεις εσύ. Μπορείς;». «Φυσικά, με μεγάλη μου χαρά», της απάντησα, αφού πρώτα της εξήγησα ότι δεν θα μπορούσα να έχω κι άλλους να μπλέκονται στα πόδια μου, για να βγάλω ωραίο το θέμα, ή, όπως ήθελα και του άξιζε, εν πάση περιπτώσει. Η Μαίρη, καταλάβαινε πολύ καλά τι της έλεγα διότι γνώριζε ότι ένα τέτοιο ρεπορτάζ είχε τις δικές του δυσκολίες και ιδιομορφίες. Έτσι συνεννοηθήκαμε.

Την ημέρα των εγκαινίων, ο εκθεσιακός χώρος ήταν γεμάτος με εικαστικά έργα της Μισέλ Ροκμπρίν. Μια αίθουσα με έργα τέχνης, περίτεχνα στημένα, ομολογουμένως. Κάθισα σε μια γωνιά και περίμενα υπομονετικά να έρθει ο Σον Κόνερι. Όπως μου είπαν, είχαν εφεδρεία τελικά κι έναν άλλο φωτογράφο, για παν ενδεχόμενο, αλλά στο δελτίο τύπου τελικά «έπαιξαν» οι δικές μου φωτογραφίες.

Όλοι περιμέναμε την άφιξη του Κόνερι και της συζύγου του, για να ξεκινήσει το κοσμικό γεγονός. Τριγύρω, μ’ έναν πρόχειρο υπολογισμό, πρέπει να είχε γύρω στα είκοσι άτομα σεκιούριτι, που είχαν απλωθεί απ’ άκρη σ’ άκρη. Η αίθουσα είχε δύο εισόδους. Η μία ήταν για τους δημοσιογράφους και η άλλη για τους επίσημους προσκεκλημένους.

Η προσέλευση του κοινού γινόταν με περιοριστικά μέτρα, ώστε να καθίσταται αδύνατο να προσεγγίσει άλλος δημοσιογράφος ή φωτογράφος το θέμα μου. Αργότερα, δεν μπορώ να ξέρω αν άφησαν τους δημοσιογράφους να μπουν, αλλά αυτό που ξέρω είναι πως άλλο φλας στον χώρο, εκτός από το δικό μου, δεν άστραψε.

Κάποια στιγμή, έφτασε ο Σον και η ατμόσφαιρα σαν να άλλαξε! Ήταν ήρεμος, φιλικός, ζεστός, αγέρωχος και φυσικά Σερ! Η σύζυγός του, Μισέλ, ήταν πραγματικά κοντή. Μα, τότε, ένιωσα πως ο έρωτας και η αγάπη, ύψος δεν κοιτά. Άλλωστε ο Σον ήταν Σερ και στην ψυχή.

Μου έδωσαν μερικά ενσταντανέ, μπροστά στα έργα της και λίγο αργότερα, άρχισαν να καταφθάνουν και οι επίσημοι. Ανάμεσά τους, η κυρία Βαρδινογιάννη, η κυρία Λάτση, ο Νίκος Κούρκουλος, ο Βαγγέλης Παπαθανασίου και πολλοί άλλοι.

Φωτογράφιζα με άνεση, που δεν με άγχωνε καν το να αλλάξω φιλμ στην κάμερά μου. Στην πριβέ εκδήλωση, όλοι κι όλοι οι καλεσμένοι, δεν ξεπερνούσαν τους πενήντα. Ωστόσο, η Αθήνα είχε βουίξει γι’ αυτή την πολυαναμενόμενη άφιξη, αρκετές μέρες πριν.

Στον χώρο που είχαν «μαντρώσει» τους δημοσιογράφους οι σεκιούριτι, ήταν και είκοσι, περίπου, φωτογράφοι, με σκοπό να τραβήξουν έστω μία φωτογραφία με τον Κόνερι, αλλά ήταν απαγορευτικό, λόγω της μεγάλης απόστασης που τους χώριζε. Λίγο αργότερα, έγινε ένας «τσαμπουκάς», διαπληκτίστηκαν οι φωτογράφοι με τους σεκιουριτάδες, επειδή οι πρώτοι ήθελαν να βρίσκονται στη θέση μου, κι άρχισαν να λένε «αυτόν, γιατί τον αφήνετε» και κάτι τέτοια, αλλά εγώ δεν έδινα σημασία. Συνέχιζα, αφοσιωμένος την δουλειά μου. Ήμουν ο αποκλειστικός φωτογράφος του κι αυτό ήταν μια ιδιαίτερη τιμή και πολύ μεγάλη χαρά, για εμένα. Μόνο που κατάλαβα ότι οι συνάδελφοί μου, θα έπαιζαν ξύλο προκειμένου να πάρουν τη θέση μου.

Η απόσταση μεταξύ εμού και του Σον Κόνερι, ήταν προκαθορισμένη. Δεν ανταλλάξαμε ποτέ, ούτε λέξη, ούτε νεύμα. Αυτός στεκόταν εκεί και εγώ απλώς έκανα την δουλειά μου. Πλησίαζα μέχρι το πλαίσιο του ορίου, έπαιρνα την πόζα μου και μετά απομακρυνόμουν, παρακολουθώντας την εξέλιξη του event. Δεν είχα χάσει κανένα στιγμιότυπο και η βραδιά κυλούσε πολύ όμορφα.

Ήξερα ότι απέναντί μου είχα τον Τζέιμς Μποντ, τον Βενεδικτίνο Γουλιέλμο της Μπάσκερβιλ, από το Όνομα του Ρόδου, κι ένιωθα ένα κάποιο δέος, δεν μπορώ να πω… Όμως, θα προτιμούσα να πιώ ένα τσάι μαζί του, να τα λέγαμε λίγο οι δυο μας και να τον φωτογράφιζα, πιο απλά, κατά την διάρκεια αυτής της ζεστής μας κουβέντας.

Έπειτα από τέσσερις ώρες, περίπου, κατεβήκαμε από τον χώρο της έκθεσης, στο υπέροχο ρεστοράν «Red», της Αθηναΐδας, για το δείπνο.

Κάθε του κίνηση και χειρονομία, είχε αριστοκρατικότητα, καλλιέργεια και φινέτσα. Ήταν αληθινός Σερ, λιγομίλητος, ευφυής, ευχάριστος, μ’ ένα μοναδικό, απαράμιλλο, στιλ. Εγώ ήμουν «ετοιμοπόλεμος» και καθόμουν διακριτικά, δίπλα από το τραπέζι που θα γευμάτιζαν. Προς το τέλος της βραδιάς, κάτι είπε στην σύζυγό του, εκείνη γύρισε και με κοίταξε και μου χαμογέλασαν, και οι δύο, γλυκά.

Τότε, ο Σερ, για να μ’ ευχαριστήσει για όλη την διακριτικότητα που επέδειξα στο event, αλλά και τον σεβασμό με τον οποίο χειρίστηκα τα θέματα της φωτογράφησης, σηκώθηκε και μόνος του, μου παραχώρησε μια πόζα! Εννοείται πως την τράβηξα και μετά από αυτό είπα «το ‘χω!».

Κάπως έτσι και μακαρίζοντας την τύχη μου αποχώρησα από την εκδήλωση και τους άφησα να εκφραστούν, να γελάσουν, ν’ αστειευτούν ελεύθερα, όπως συνηθίζεται, άλλωστε, με τους απανταχού stars.

Ακολουθήστε τον φωτογραφικό κόσμο του Γιάννη Βελισσαρίδη στο site του, στο Instagram και το Facebook.