Είχες πάντα πάθος με την φωτογραφία ή έγινε τυχαία; Πότε ξεκίνησες και πότε κατάλαβες ότι θα γινόταν επάγγελμα;
Η επαφή μου με την εικόνα γενικότερα άρχισε με τα κόμικς Μου φαινόταν μαγικό να διαβάζω και να με βάζει πιο βαθιά στην ιστορία το σκίτσο. Άρχισα να φτιάχνω δικές μου φανταστικές ιστορίες και να σκιτσάρω. Έτσι περνούσα ώρες. Σκίτσαρα τα εξώφυλλα στις αγαπημένες μου κασέτες, ζωγράφισα στο θρανίο μου το πορτρέτο του Τζιμ Μόρισον και πήρα την πρώτη μου αποβολή γιατί η φιλόλογος θεώρησε πως την δούλευα δημοσίως στην τάξη όταν στην ερώτησή της, ποιός είναι αυτός; Είπα είναι ο Τζίμ Μόρισον, Τραγουδιστής των doors και συγγραφέας. Έχει γράψει "Τα νέα πλάσματα" δε τον ξέρετε; Δεν τα λες αυτά σε φιλόλογο. Ακολούθησαν τα κολάζ ιστορίες χωρίς λόγια, κολάζ στο κομοδίνο, στους τοίχους του σπιτιού μου, του σχολείου, της πλατείας, της πλατείας της άλλης γειτονιάς, όπου έβρισκα. Έφτιαχνα μια φανταστική ιστορία και έψαχνα εμμονικά να βρω τις φωτογραφίες για να την αποτυπώσω. Έβρισκα συνήθως από εφημερίδες, από περιοδικά που αγόραζα η ζητούσα να μου χαρίσουν, η στην ανάγκη έκλεβα κιόλας ώστε να ολοκληρώσω τη φανταστική ιστορία μου. Δεκαέξι χρονών μπήκα στον φωτογραφημένο κόσμο αγοράζοντας την πρώτη μου φωτογραφική μηχανή, στο πρώτο μου ταξίδι εκτός συνόρων στην Ιταλία. Μου άρεσε να φωτογραφίζω ανθρώπους και όχι τοπία, φίλους, γνωστούς, αγνώστους, σε πάρτι, σε εκδρομές. Επίσης αυτό με έκανε πιο κοινωνικό. Επάγγελμα έγινε αφότου είδα τα ασπρόμαυρα του Χέλμουτ Νιούτον και τα καρέ του Ντίνου Διαμαντόπουλου. Όλα ήρθαν μόνα τους. Το 1987,το περιοδικό ΚΛΙΚ άνοιγε το δρόμο για να ακολουθήσουν κι άλλοι τίτλοι περιοδικών, η φωτογραφία είχε πρωταγωνιστικό ρόλο πλέον. Έτσι βρέθηκα στο πόστο των φωτογραφικών παραγωγών, συνεργάστηκα στενά με φωτογράφους που εκτιμούσα και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα.
Ποιο είναι το αγαπημένο σου είδος φωτογράφησης (live, πορτρέτα)
Αγαπημένο μου στιλ είναι τα πορτρέτα και οποιαδήποτε συνθήκη στο δρόμο.
Οι φωτογραφίες μουσικών και live που δημοσιεύεις στην στήλη σου Photo Pass στο athensvoice.gr πως προέκυψε; Τι σε έσπρωξε σε αυτή την κατεύθυνση;
Δεν είμαι φωτογράφος μουσικών αποκλειστικά. Είμαι πορτρετίστας. Τα live προέκυψαν και μου αρέσει. Η μουσική και η φωτογραφία είναι οι τέχνες που αγαπώ και χαίρομαι που συνδυάστηκαν.
Δεν έχω προσπαθήσει κάτι τέτοιο. Μερικά πράγματα απλά προκύπτουν.
Πες μας μια φωτογράφηση για την οποία είσαι υπερήφανος.
Η φωτογράφηση για την οποία είμαι πιο περήφανος από όλες δεν είναι προς δημοσίευση. Είναι προσωπική.
Ποια είναι η αγαπημένη σου μπάντα /τραγουδιστής φωτογραφικά μιλώντας;
Οι Radiohead. Μέχρι τότε μετράω τις μέρες ως τον Ιούλιο που θα φωτογραφίσω τους Black Keys στη Ρώμη.
Ποιες είναι οι δυσκολίες που συναντάς όταν φωτογραφίζεις live και ποιες όταν κάνεις πορτρέτο;
Εφόσον ο φωτισμός είναι το πιο βασικό ζήτημα, στα live συναντάς συχνά αυτή τη δυσκολία, ειδικά σε κλειστούς χώρους. Στα πορτρέτα τις συνθήκες φωτισμού τις ελέγχω εγώ είτε διαλέγοντας φώτα είτε με φυσικό φως. Εκεί έχει να κάνει με τη ματιά και την εμπειρία.
Τι είδους φωτογραφική μηχανή χρησιμοποιείς όταν φωτογραφίζεις; Είναι διαφορετική από εκείνη που παίρνεις για να τραβήξεις μια φωτογραφία για τον εαυτό σου;
Φακούς αλλάζω, Το φωτογραφικό σώμα είναι πάντα Canon.
Δεν υπάρχει καλύτερο και χειρότερο. Προσωπικά προτιμώ ασπρόμαυρο.
Από την εμπειρία σου στο χώρο τι συμβουλή θα έδινες σε ένα παιδί που θα αποφάσιζε να ακολουθήσει την δική σου πορεία στη μουσική βιομηχανία;
Να έχει τη δική του ταυτότητα. Να διαφοροποιηθεί.
Ποιους μεγάλους φωτογράφους εκτιμάς/ σε εμπνέουν;
Είμαι λάτρης του Helmut Newton, έχω πάρει κατεύθυνση από το στιλ του Ντίνου Διαμαντόπουλου και δηλώνω fan του Σπύρου Στάβερη.
Μένεις στα Εξάρχεια. Είναι η γειτονιά σου πηγή φωτογραφικής έμπνευσης;
Τα Εξάρχεια είναι ένα καζάνι που βράζει για διάφορους λόγους είτε πολιτικούς, είτε καλλιτεχνικούς. Δε γίνεται να μην είναι πηγή έμπνευσης αυτή η συνθήκη.
Ήθελες ποτέ να γίνεις μουσικός; Τι είδος μουσικής σου αρέσει;
Ποτέ. Ακούω κυρίως Rock χωρίς να είμαι κλειστός όμως. Υπάρχουν μπάντες που ο ήχος τους δεν είναι είναι αμιγώς ροκ αλλά έχουν rock attitude. Μου αρέσουν π.χ οι Radiohead, μου αρέσει και ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου. Δε θέλω να με φυλακίσει ένα είδος ακόμα και αν είναι το αγαπημένο μου.
Προτιμάς να φωτογραφίζεις φτασμένους μουσικούς ή νέα παιδιά;
Δεν έχω προτίμηση, αρκεί να έχει κάτι να μου πει για να πατήσω πάνω σε αυτό και να βγει ένα καλό αποτέλεσμα. Υπάρχουν κάποιοι καλλιτέχνες που δε χρειάζεται να κάνουν κάτι, γεμίζει η σκηνή από την παρουσία τους. Για παράδειγμα όταν είδα τη συναυλία των Rage Against The Machine και μόνο που βγήκαν στη σκηνή υπήρχε δέος. Η μισή συναυλία ήταν η στιγμή που βγήκαν στη σκηνή.
Ποιο είναι το πιο κολακευτικό σχόλιο που σου έχουν πει για τη στήλη σου Photo pass στην Athens Voice;
Η στήλη είναι αποτέλεσμα συνεργασίας. Το να μας λένε άνθρωποι που ήταν στη συναυλία ότι το κλίμα έχει μεταφερθεί ακριβώς ή άνθρωποι που δεν πηγαίνουν σε live να σου λένε ότι ένιωσαν ότι βρέθηκαν εκεί είναι πολύ κολακευτικό. Στην ουσία ο στόχος είναι να μεταφερθεί το κλίμα μέσα από το κείμενο και τις φωτογραφίες, να μην είναι τίποτα στημένο.
«Δεν ξέρω ποια γρανάζια κινούνται μέσα μας όταν κοιτάμε φωτογραφίες, ειδικά φωτογραφίες καλλιτεχνών όπως ο Cartier-Bresson, αλλά δεν είναι μόνο η όραση που δουλεύει, ούτε μονάχα η φαντασία»
8°
