Οι εικόνες της Mioara Chiparus έχουν λάβει δημοσιότητα για τον τρόπο που εκπλήσσουν τους θεατές και ξεφεύγουν από τα συμβατικά κλικ. Η Ρουμάνα φωτογράφος που ζει αυτή την περίοδο στην Αθήνα, ακολούθησε το πάθος της για την φωτογραφία μετά την ολοκλήρωση των σπουδών της στις Διεθνείς Σχέσεις, στο πανεπιστήμιο George Washington στις ΗΠΑ. Στα πορτρέτα της, οι ζωές των άλλων, προσφύγων, τσιγγάνων, ηλικιωμένων, φυσιογνωμιών από όλο τον κόσμο, εμπνέουν την ενσυναίσθηση της ανθρώπινης κατάστασης όπως βιώνεται στον 21ο αιώνα, αμφισβητώντας ρόλους κι εξερευνώντας την ανθρώπινη ύπαρξη.
Έχοντας ολοκληρώσει ένα μονοετές πρόγραμμα στην Leica Academy στην Αθήνα και παρακολουθώντας διάφορα εργαστήρια με τους φωτογράφους του πρακτορείου Magnum, Thomas Dworzak, Alex Webb, Gueorgui Pinkhassov και Jacob Aue Sobol, η Mioara Chiparus επέστρεψε με τη νέα σειρά εικόνων της «Προσωρινά σε αναστολή / Temprarily Suspended». Στιγμιότυπα παιδιών κι εφήβων από την περίοδο του lockdown στην Ελλάδα, οπτικές αποδείξεις της μοναξιάς και της απομόνωσης. Παρουσιάζοντας τα καρέ της, εξηγεί στην ATHENS VOICE πώς προέκυψαν.
«Το “Προσωρινά σε αναστολή” αποτυπώνει στιγμές από τη ζωή παιδιών και εφήβων κατά τη διάρκεια των δύο μηνών επιβαλλόμενης καραντίνας στην Ελλάδα. Με την έναρξη της απαγόρευσης της κυκλοφορίας άρχισα να παρατηρώ τη συμπεριφορά και τις καθημερινές συνήθειες του έντεκα ετών γιου μου. Ξαφνικά η ζωή του άλλαξε από την ελευθερία των μετακινήσεων και την παρέα με τους φίλους του, στην απόλυτη απομόνωση όπου κάθε δραστηριότητα έπρεπε να πραγματοποιηθεί πίσω από κλειστές πόρτες. Η επικοινωνία με τους φίλους και τους συμμαθητές του ήταν δυνατή μόνο μέσω τηλεφώνου. Μια αίσθηση μοναξιάς διαπέρασε το σπίτι όπου ο καθένας από εμάς έπρεπε να αναπροσαρμόσει την καθημερινή του ρουτίνα. Το σχολείο, η συνάντηση με έναν φίλο, η επίσκεψη σε μια παιδική χαρά, η βόλτα στην παραλία, τα ψώνια σε ένα κατάστημα ή ακόμη και η επίσκεψη στον γιατρό, που ήταν έως τώρα δεδομένα, δεν ήταν πλέον δυνατό να πραγματοποιηθούν, αναβλήθηκαν επ’ αόριστον και κανένας από εμάς δεν ήξερε για πόσο καιρό.
Το να ζεις με το “άγνωστο” ήταν τόσο δύσκολο όσο ο φόβος της ασθένειας των αγαπημένων ατόμων από τον Covid-19. Η αίσθησή μας για τον χρόνο και τον χώρο, και ίσως οι προτεραιότητές μας στη ζωή, άλλαξαν από το κλείσιμο αυτό. Οι γονείς δεν μπορούν παρά να αναρωτιούνται ποιες είναι οι μακροπρόθεσμες επιπτώσεις αυτής της εξωπραγματικής εμπειρίας στα παιδιά και τους εφήβους μας.
Κατά τη διάρκεια της καραντίνας, είχα μια όλο και αυξανόμενη περιέργεια για το πώς οι άλλοι άνθρωποι, ιδίως άλλες οικογένειες με παιδιά, αντιμετώπιζαν την περίεργη αυτή εποχή. Έψαξα την ευκαιρία να μπω στον κόσμο τους, να πάω πίσω από αυτές τις κλειστές πόρτες. Αλλά έπρεπε να περιμένω να αρθεί το κλείδωμα πριν εξασφαλίσω τη γονική άδεια και την προθυμία των νέων να μου αποκαλυφθούν καθώς αντιμετώπιζαν τη μοναξιά τους, την απογοήτευσή τους, την πλήξη και την αμηχανία τους, το άγχος τους και τις προκλήσεις τους στο να φαντάζονται και να αναπολούν τον κόσμο που γνώριζαν ως τώρα, πριν ξαφνικά έρθουν αντιμέτωποι με την κρίση αυτή.
Το “Προσωρινά σε αναστολή” συλλαμβάνει στιγμές, δραστηριότητες, σκέψεις και ευχές. Είναι μια ιστορία του τι έκαναν τα παιδιά μας για να διασκεδάσουν, να αντιμετωπίσουν τους φόβους τους, να διατηρήσουν κάποιο μέρος της πρώην ομαλότητας της ζωής τους. Οι φωτογραφίες είναι ένα αφιέρωμα σε αυτήν τη μοναδική εμπειρία, μια ιστορική στιγμή που ζήσαμε με στιγμές αποσύνδεσης, απομόνωσης και αυτοσυνείδησης. Μια εμπειρία που θα διαμορφώσει την οπτική και προοπτική των παιδιών μας για τη ζωή με τρόπους που δεν έχουν αποκαλυφθεί ακόμα».
13°
