Νύχτες με take away cocktail λίγο πριν το επίσημο άνοιγμα

Μια εβδομάδα πριν και με τον εγκλεισμό να μας έχει χτυπήσει στο κεφάλι, κάθε μικρή συνάντηση με φίλους έμοιαζε με σκηνή κωμικής ταινίας όπου ξεκινούσαμε να χαμογελάμε από μακριά όταν εντοπίζαμε τους φίλους μας, επιταχύναμε κατά πάνω τους, πηγαίναμε για αγκαλιά, κόβαμε ταχύτητα για να ακουμπήσουμε αγκώνα -ξενέρωτο τέρμα- και μετά χαζογελάγαμε από χαρά ενώ ακολουθούσαν ασυναρτησίες για πόση ώρα.
 

Μετά από 50 μέρες σκληρής καραντίνας, γιατί για κάποιους έπαιζε και η soft version, βγήκαμε να βολτάρουμε αφού μάθαμε ότι εμφανίστηκαν τα take away cocktails. Σαν να κουνάς κόκκαλο σε σκύλο, ένα πράγμα. Υποσχεθήκαμε να πάρουμε μερικά και να πάμε απόμερα να τα πιούμε συνετά και όμορφα. Φτάνοντας στο speakeasy σημείο όμως, η φάση ήταν τόσο γλυκιά και κεφάτη που δεν μπορούσες παρά να ενδώσεις με όση ωριμότητα και απόσταση ήταν δυνατή. Χαρά, καλοκαιρινά ρούχα, γέλια, πειράγματα και πολύχρωμος κόσμος σε σκαλοπάτια, χύμα στον δρόμο κάτω, όρθιοι, μια street κατάσταση τέρμα αθηναϊκή.
 

Για λίγα λεπτά, καταπίνοντας ένα θεόξινο Think pink σαν να ήταν το νοστιμότερο πράγμα του κόσμου, σκεφτόμουν τα εγκαίνια της Ομόνοιας, τις μεταλαβιές, τις τράπεζες, τις μπουκωμένες βόλτες στη Δ. Αεροπαγίτου και Απ. Παύλου με μουσικούς ανά 20 μέτρα με ηχεία και μεγάφωνα και άπειρο κόσμο να κάνει μίνι συναυλίες όλη την προηγούμενη εβδομάδα, τους αστυνομικούς που απλώς χάζευαν τα παιδιά να αγκαλιάζονται και να χορεύουν χύμα, τη μαρίνα του Φλοίσβου, τους ατσεκάριστους τουρίστες που θα αρχίσουν να έρχονται κ.ά. Έχεις ποτέ νιώσει να οδηγείς σούπερ προσεκτικά στον δρόμο, αλλά να βλέπεις ότι θα εμπλακείς σε κάθε στροφή σε ατύχημα με το τρόπο που οδηγούν οι υπόλοιποι;
 

Κάθε μέρα που πήγαινα, ο κόσμος αυξανόταν. Καθημερινές δεν άδειαζε ούτε μετά τις τρεις. Η ουρά ήταν πλέον της μισής ώρας αναμονής για τα κοκτέιλ. Τα διπλανά μίνι μάρκετ ξεπουλούσαν μπίρες. Το Σάββατο και την Κυριακή, με τον καύσωνα να τα δίνει όλα, υπήρχε κόσμος με μαγιό και σαγιονάρα, ενώ το όλο σκηνικό δεν αραίωνε ούτε μετά τις πέντε. Χθες άνοιξαν σχεδόν κανονικά και τα δύο διπλανά μαγαζιά, τίγκαραν με δυνατές μουσικές για κράχτη στον δρόμο και το μόνο που άκουγες ήταν τα τραγούδια mashup τουρλέ. Οι φάτσες άλλαξαν. Ήρθαν και οι γνωστοί που πρέπει να παρκάρουν τη μηχανή ποζαριστά πάνω στον πεζόδρομο ανάμεσά μας, με την εξάτμιση στη διαπασών. Κάθε έννοια απόστασης ή προσοχής εξατμίστηκε. Time to go. Έτσι και αλλιώς ανοίγουν από Δευτέρα, κάπως έστω, τα υπόλοιπα και θα πάω στα στέκια τα αγαπημένα.