H drag queen σκηνή της Αθήνας στον φακό του Νίκου Μενουδαράκου

Αντισυμβατικές, πολύχρωμες, φαντασμαγορικές, μυστηριώδεις. Οι φωτογραφίες του Νίκου Μενουδαράκου αποτυπώνουν την απελευθερωμένη ατμόσφαιρα στα shows που δίνει η drag queen σκηνή της Αθήνας αλλά και την προετοιμασία της μεταμόρφωσής της. Ζώντας από κοντά για χρόνια τις εμφανίσεις σε στέκια της LGBTQ+ κοινότητας και όχι μόνο, ανθολογεί μερικές από τις πιο χαρακτηριστικές στιγμές στη συλλογή του «Comfortably Wild» η οποία εκτίθεται εδώ και λίγες ώρες στην έκθεση «Head On Photo Festival», στο Σίδνεϊ, αλλά και σε όλο τον κόσμο on-line.

Πώς προέκυψε η σειρά φωτογραφιών «Comfortably Wild»;

Έψαχνα να δουλέψω ένα φωτογραφικό project, μια ιστορία λίγο διαφορετική από τα συνηθισμένα, με κύριο στοιχείο πάντα τον άνθρωπο αλλά και τη κοινωνία. Κάποια στιγμή, μια φίλη μου φωτογράφος μου ζήτησε να πάμε μαζί να καλύψουμε ένα πάρτι των Banana Boys στο Ρομάντσο που γινόταν τότε στα πλαίσια του Athens Pride. 12 performers μαζί, σε ένα διαφορετικό fashion show. Εκεί ξεκίνησαν όλα. Από πάρτι σε πάρτι, από μαγαζί σε μαγαζί, από σπίτι σε σπίτι. Φωτογράφιζα, τους έδινα φωτογραφίες, τις ανέβαζαν, με έμαθαν και σιγά σιγά γνώρισα πολλούς από τους performer και τους ακολουθούσα στο βαθμό που μπορούσα και μου το επέτρεπε και η πρωινή δουλειά μου. Έτσι, σιγά σιγά είχα μαζέψει ένα αρκετά καλό φωτογραφικό υλικό και άρχισα να χτίζω το «Comfortably Wild».

Τι έμαθες που δεν γνώριζες για την drag σκηνή της Αθήνας, τραβώντας αυτά τα πορτρέτα τα τελευταία τρία χρόνια;

Η αλήθεια είναι ότι δεν γνώριζα τίποτα. Ήμουν πάρα πολύ περίεργος για το τι θα αντιμετωπίσω. Για μένα είχε τεράστιο ενδιαφέρον όλο αυτό, με τη μεταμόρφωση των πρωταγωνιστών και πως άλλαζαν σε superstar με το που έβγαιναν να κάνουν το σόου τους. Εγώ προσπαθούσα να είμαι όσο πιο διακριτικός γίνεται. Μου άρεσε πολύ να φωτογραφίζω backstage. Όλη η προετοιμασία τους είναι μια μεταμόρφωση. Η μεταμόρφωση είναι σαν ιεροτελεστία. Μια διαδικασία με μακιγιάζ πάνω από δύο ώρες. Μια χoρογραφία, μια πρόβα τους πριν βγουν στη σκηνή. Εκεί αφήνουν πίσω τον απλό καθημερινό εαυτό τους και φοράνε έναν άλλον, αυτόν της πρωταγωνίστριας, της superstar που είναι έτοιμη και σίγουρη να κάνει το σόου της και να διασκεδάσει το πλήθος. Εμφανίζονται στη σκηνή διαφορετικοί ή καλύτερα διαφορετικές και μεταμορφωμένες.

Τι ήθελες να αποτυπώσεις σε αυτές τις φωτογραφίες;

Σε όλο αυτό με τράβαγε πολύ η μεταμόρφωσή τους, γι’ αυτό και φωτογράφιζα backstage. Με τράβαγε το χρώμα, το έντομο μακιγιάζ, οι περούκες τους και τα ευφάνταστα κουστούμια τους. Πάντα στο όριο του κιτς. Προσωπικά, πάντα με γοήτευε το κιτς και το αντιμετώπιζα πάντα «τρυφερά». Άργησα πολύ να καταλάβω προς τα που πάει το project. Στην αρχή απλά φωτογράφιζα. Μου άρεσε όλη αυτή η διαφορετικότητα που είχα μπροστά μου, μια διαφορετική πραγματικότητα στα όρια της φαντασίας. Δύο χρόνια μετά, αποφάσισα να βάλω τις φωτογραφίες σε μια σειρά και να δημιουργήσω ένα portfolio με τις εικόνες. Τότε είχα μια καλύτερη εικόνα για τη δουλειά και για την εξέλιξή της και πήγαινα πιο στοχευμένα στο τι να φωτογραφίσω. Μου αρέσει που στις εικόνες μου φαίνεται όλο αυτό σαν κάτι απλό και προσιτό, που θα μπορούσε να κάνει ο καθένας. Δεν υπάρχει κάτι χυδαίο ή κάτι υπερβολικό. Ξεκινώντας το 2016 να φωτογραφίζω τη queer σκηνή της Αθήνας που ήταν σχετικά στην αρχή της, τέσσερα χρόνια μετά, έχω αποτυπώσει ένα μέρος της σκηνής αυτής και της εξέλιξής με ένα τρόπο απλό και προσιτό σε όποιον το βλέπει, πάντα με σεβασμό ως προς τους πρωταγωνιστές.

Είναι ένα εγχείρημα το οποίο έχει ολοκληρωθεί ή συνεχίζεται;

Όσο βρίσκω νέα πρόσωπα σε νέα μέρη με τρώει να τα φωτογραφίζω και να εμπλουτίζω το project. Η drag σκηνή στην Ελλάδα εξελίσσεται και μεγαλώνει διαρκώς, αλλά εγώ νιώθω ότι είμαι στο 90% του project.

Το καλύτερο σχόλιο που άκουσες ή διάβασες για τη σειρά «Comfortably Wild» είναι…

Σχόλια άκουσα αρκετά, αλλά κρατάω κουβέντες από δύο ανθρώπους που εκτιμώ τη δουλειά τους και την άποψή τους. Ο Κώστας Αντωνιάδης μου είχε πει ότι είναι μια σπουδαία δουλειά και ο Τάσος Βρεττός ότι είναι φανταστική δουλειά και είμαι έτοιμος για ατομική έκθεση. Τότε αγχώθηκα.

Προτιμάς να σκηνοθετείς τις φωτογραφίες σου ή τραβάς αυθόρμητα κλικ;

Προτιμώ να τραβάω αυθόρμητα, μου αρέσει να κινούμαι στο χώρο «αόρατος». Τραβάω πολλά κλικ, επεξεργάζομαι το χώρο, το φωτισμό, τα πρόσωπά τους και το μακιγιάζ, τα ρούχα τους και ανάλογα τραβάω ότι μου φαίνεται ενδιαφέρον. Το χέρι του πάει μόνο του. Υπάρχουν φωτογραφίες που τις τραβάω και ξέρω ότι δεν θα τις χρησιμοποιήσω ποτέ. Παρόλα αυτά σε κάποια πράγματα το χέρι πάει μόνο του και τα τραβάω. Κάποια πορτραίτα τα στήνω εγώ. Αν βρω έναν ωραίο τοίχο μέσα στο χώρο, ένα ιδιαίτερο background, ένα ωραίο φως τότε όταν είναι έτοιμοι –ή σχεδόν έτοιμοι– τους στήνω και τους φωτογραφίζω. Μου αρέσει επίσης, να τους φωτογραφίζω όταν δεν είναι 100% έτοιμοι. Για παράδειγμα, βαμμένοι αλλά ακόμα χωρίς ρούχα, ή με τα ρούχα στην αρχή του μακιγιάζ κτλ. Έχει τελείως διαφορετική δυναμική το σώμα και η πόζα τους τότε.

Μίλησέ μας για τη συμμετοχή σου στο «Head On Photo Festival, που ξεκίνησε πριν λίγες ώρες στο Σίδνεϊ…

Το καλοκαίρι του 2019 αποφάσισα να κάνω μερικά portfolio reviews στο πλαίσιο του Athens Photo Festival, ώστε να ακούσω σχόλια και κριτικές για το project. Μετά από αυτό ένιωθα έτοιμος και σίγουρος για τη δουλειά μου και αποφάσισα να το στείλω σε φεστιβάλ. Το «Head On Photo» δεχόταν συμμετοχές τότε και το έστειλα. Η αλήθεια είναι ότι δεν το περίμενα να μπω σε ένα τόσο μεγάλο φεστιβάλ στην άλλη άκρη του κόσμου και όλο αυτό από τη μία μου δίνει πολύ μεγάλη χαρά αλλά από την άλλη με αγχώνει για το επόμενο βήμα.

Πότε έπιασες την πρώτη φωτογραφική μηχανή στα χέρια σου; Θυμάσαι την πρώτη εικόνα που τράβηξες;

Στα παιδικά μου χρόνια, έπαιζα με μια yashica electro 35 των γωνιών μου. Ούτε που θυμάμαι τι έβγαζα. Ένιωθα ότι είχα στα χέρια μου ένα όπλο και πίσω από αυτό ήμουν άτρωτος. Μεγαλώνοντας και περνώντας στη ψηφιακή εποχή, αγόρασα μια Nikon και φωτογράφιζα από βαρετά ηλιοβασιλέματα μέχρι περίεργους γέρους στα νησιά.

Πώς σε βρήκε η περίοδος του «Μένουμε Σπίτι»;

Μου πήρε καμιά 10αριά μέρες να βρω τα πατήματά μου στη νέα καθημερινότητα και μετά όλα κυλούσαν σχετικά γρήγορα. Δουλειά από το σπίτι, γυμναστική, διάβασμα, Netflix και ατελείωτες βόλτες στον Λυκαβηττό. Προσπάθησα να φωτογραφίσω την άδεια Αθήνα αλλά συνειδητοποίησα ότι χωρίς το ανθρώπινο στοιχείο, χανόταν η ομορφιά της πόλης.

Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που θα κάνεις μετά την άρση των περιοριστικών μέτρων;

Ένα κυριακάτικο τραπέζι με τα αγαπημένα μου πρόσωπα.

Ακολουθήστε τον φωτογραφικό κόσμο του Νίκου Μενουδαράκου στο site του www.menoudarakos.com και στο instagram.