38 φωτογραφίες από Σαββατόβραδο με Covid-19 στην Αθήνα

Πληκτρολόγησα 6, όνομα, επώνυμο, διεύθυνση. Φόρεσα τα αθλητικά μου και ετοιμάστηκα για την καθημερινή άσκηση. Με βοηθάει να σκέφτομαι καθαρά. Άσε που κουράζομαι κάπως και κοιμάμαι μια λογική ώρα. Όταν μένεις για μεγάλο διάστημα εντός, χρειάζεσαι μια νέα καθημερινότητα με νέες ρουτίνες. Το άραγμα θέλει πρόγραμμα. Αλλιώς βουλιάζεις. 

 

Ήταν Σάββατο και ώρα δέκα. Εικόνα της βραδινής πόλης δεν είχα. Η βόλτα μου συνήθως ήταν ο γύρος του ιστορικού κέντρου. Το να μπορείς να πηγαίνεις με τα πόδια στο city center είναι η μεγαλύτερη πολυτέλεια κατά τη γνώμη μου. Χρονόμετρο, gps, set, go.

 

Κατέβηκα τη σκάλα και πέρασα με φόρα τη μεταλλική είσοδο. Βγήκα στον δρόμο και άρχισα να κατηφορίζω με ένα μικρό, όμως, σφίξιμο. Υπήρχε συνεχώς μια αίσθηση ότι κάτι κάνω λάθος. Μια ενοχή. Ήμουν μόνος και έτρεχα. Δεν έκανα κάτι λάθος, δεν έβαζα κάποιον σε κίνδυνο. Το ξεπέρασα. Όσο συνέχιζα, ένιωθα σαν να μπαίνω όλο και πιο μέσα σε μια ζώνη, ίδια με αυτή του έργου «Στάλκερ». Ψυχή δεν υπήρχε. Ούτε ένας άνθρωπος, για ώρα. Τέτοια αίσθηση δεν είχα ποτέ. Ήταν απόκοσμα. Άδεια πόλη. Ένα τσιμεντένιο κουφάρι. Ο Δεκαπενταύγουστος μοιάζει με πάρτι μπροστά σε αυτό εδώ. Μπορώ να πω ότι φοβήθηκα σε κάποια σημείο. Ένας ποδηλάτης, ένας ακόμη που έτρεχε, δυο σκυλιά που έβγαζαν βόλτα τα αφεντικά τους. Ένα αυτοκίνητο, ένα άδειο λεωφορείο. Το όχημα της αστυνομίας.  Ο κενός δρόμος της Σταδίου με τα κίτρινα φώτα, μόνο που τώρα έμοιαζαν με αυτά της εντατικής. Όταν έφτασα στο Σύνταγμα και είδα του εύζωνες και τρεις ακόμη ανθρώπους, μου έκανε εντύπωση, χάρηκα με κάποιον τρόπο. Αλλά δεν μου άρεσε αυτό που ένιωθα και έβλεπα. Μου θύμιζε περίπτωση αρρώστου, που δεν θέλει να τον επισκεφθείς στο νοσοκομείο μέχρι να αναρρώσει.