Το «Μένουμε Σπίτι» σε δέκα κλικ από τη φωτογράφο Εβίτα Σκουρλέτη

Μένουμε σπίτι, ναι. Όμως δεν είμαστε ίδιοι όσοι μένουμε σπίτι. Ούτε έχουμε τα αντίστοιχα προνόμια. Για παράδειγμα είναι άλλο πράγμα να είσαι φωτογράφος κλεισμένος σε ένα σπίτι με μια κάμερα και άλλο να μην είσαι. Στην πρώτη περίπτωση, μπορείς να εμπνευστείς ακόμα και από το τασάκι που χρόνια έχει να σε κοιτάξει και να πείτε μια κουβέντα. Η δεύτερη περίπτωση για την ώρα δεν μας ενδιαφέρει γιατί η φωτογράφος Εβίτα Σκουρλέτη -συνεργάτιδα της ATHENS VOICE- γράφει στη νέα στήλη «Μένουμε Σπίτι» και μοιράζεται μαζί μας δέκα εικόνες από την ημέρα της καραντίνας της μέχρι σήμερα. 

«Δεν είναι και τίποτα, σιγά. Δεκαπέντε μέρες στο σπίτι, παρέα με το σκύλο μου, τις ταινίες μου, τα βιβλία μου. Ζάχαρη. Ανανέωσα και τη συνδρομή στο chess.com και κοίτα με πώς θα “νοικοκυρέψω” κάτι φρέσκους που προκαλούν.

Και μαγείρεμα! Ε ναι! Μπριζόλα μόσχου με βραστές πατάτες, αρακά και καρότα με σάλτσα από ελαιόλαδο, λεμόνι, θυμάρι και μουστάρδα. Μούρλια σου λέω. Έχω και κάτι άλλα κατά νου για τη συνέχεια.

Η μπριζόλα, πάντως, θα κάτσει καλά με το “Vlahalla Murders” στο Netflix. Nordic noir ωραιότατο και συνεπές με το genre του. Αργότερα, όταν βαρεθώ να σπεκουλάρω ποιος Σκανδιναβός έκανε τον φόνο, θα το γυρίσω σε Σακελλάριο.

Θανασάκης ο Πολιτευόμενος! Τι σενάριο, τι ερμηνείες, τι μεγαλείο. Μια ταινία που εξελίσσεται σε δύο μόνο locations και καταφέρνει να σε μπάσει μέσα σε έναν ολόκληρο κόσμο που κρατάει από το ’50 ως το σήμερα. Θα μου πεις ως θεατρικό πρωτό-γράφτηκε εξού και η δραματουργία είναι τόσο καλοδουλεμένη. Από την άλλη, όμως, ο Σακελλάριος είχε γενικά αυτή την ποιότητα σε όλες του τις ταινίες. Αυτή που σε κάνει να μη νιώθεις καν πως βλέπεις ηθοποιούς να παίζουν. Να, εδώ, είναι περισσότερο σαν να βρίσκεσαι κι εσύ στο σαλονάκι του Μελέτη (Ντίνος Ηλιόπουλος) και συμμερίζεσαι από κοντά την αγωνία αυτού του δουλευταρά μπακάλη όταν η αδελφή του (Άννα Συνοδινού) σνομπάρει -με εξαιρετική μαεστρία- τη ζωή που κοπίασε να στρώσει για χάρη της.

Κι αυτή η Άννα Συνοδινού ήταν απίστευτη ηθοποιός και πανέμορφη γυναίκα. Με το τελευταίο οι περισσότεροι γνωστοί και φίλοι, διαφωνούν. Δεν τους αδικώ. Βλέπεις, το μάτι έχει συνηθίσει σε εκκωφαντικά όμορφες γυναίκες και μια διακριτική παρουσία -αυτή που απαιτεί να της δώσεις χρόνο για να την εκτιμήσεις- περνάει στο ντούκου. Κρίμα που δεν έχουμε πια τον χρόνο για τους διακριτικούς και τις διακριτικές.

Το ίδιο πάνω-κάτω συμβαίνει και με τους τραγουδιστές. Αν δεν έχει μεγάλη έκταση η φωνή, αν δεν σου παίρνει τ’ αυτιά, δεν την λογαριάζει ο κόσμος για καλή. Να ξέρεις, όμως, αυτές τις μέρες εδώ μέσα, δεν ακούγεται κάτι άλλο από την βραχνάδα του Tom Waits. Ο δίσκος του “Closing Time” είναι η αναπαυτική μου πολυθρόνα δίπλα στο παράθυρο. Όταν μπαίνει, όμως, το “Ice Cream Man” - χα!- σηκώνομαι από την πολυθρόνα και χορεύω μπροστά στο τζάμι που με καθρεφτίζει. Γιατί όχι; Πλάκα έχω.

Netflix, Σακελλάριος, μαγείρεμα, σκάκι, Tom Waits, βόλτες με τον σκύλο. Πάει μπροστά και με τραβάει. Δεν έχει ξαναδει τη γειτονιά έτσι ερημική και βρίσκει ευκαιρία να μυρίσει όλες τις γωνιές. Κι αυτή εδώ, στο κλειστό εστιατόριο. Και την άλλη στο κλειστό μπαράκι. Αφήνει και το στίγμα της, φυσικά. Στην επιστροφή ζορίζεται. Βλέπεις, δεν παίρνουμε το ασανσέρ και κάπου στον τρίτο όροφο τα φτύνει. Είναι μετά από βόλτα, είναι και 10 χρονών, έχει ζήσει και 4 χρόνια στον δρόμο δύσκολα. “Κουνήσου” της λέω “ευκαιρία να σφίξουν οι κώλοι”. Με βλέπει που γελάω και παίρνει μπρος το κορίτσι μου. Σαλτάρει και με πάει πάλι τρένο μέχρι την πόρτα μας.

Παπούτσια και ρούχα στο μπαλκόνι, πλύσιμο χεριών, περνάω κλειδιά, λουρί και κινητό με οινόπνευμα. Είμαι υπερβολική, ε; Γιατί όχι; Πλάκα έχω.

Στο κρεβάτι έχω για παρέα τον Στέφαν Τσβάιχ. Μου τον “σύστησε” ένας φίλος με την Σκακιστική Νουβέλα και από τότε η σχέση μας έδεσε. Αμόκ, Λεπορέλλα, Στο Φως του Φεγγαριού και και και. Αυτές τις μέρες διαβάζω το Beware of Pity. Είναι ένα ακόμη ψυχολογικό αριστούργημα που μοιάζει να βάζει τα πράγματα στην θέση τους. Ήρεμα. Καληνύχτα».