O Χρήστος Κισατζεκιάν, οι μυθικές rock εικόνες και η ζωή του

Γεννήθηκε περίπου μαζί με το ροκ εν ρολ και μεγάλωσε γενιές μακρυμάλληδων με τις εικόνες του και τα κείμενά του, αφού στα χρόνια που δεν υπήρχαν social media ο μόνος τρόπος να μάθεις τι είχε συμβεί σε μια συναυλία ήταν οι λήψεις του στα μουσικά περιοδικά. 31 χρόνια τώρα ο Χρήστος Κισατζεκιάν φωτογραφίζει σε Ελλάδα και εξωτερικό τους μεγαλύτερους μουσικούς θρύλους, τις ανερχόμενες μπάντες, την ατμόσφαιρα των live gigs στην πόλη. Και συνεχίζει ακάθεκτος στην πρώτη γραμμή. Στη νέα του στήλη Rock Monuments στo athensvoice.gr θα βλέπουμε και θα διαβάζουμε κάθε εβδομάδα σπάνιες εικόνες, μοναδικές ιστορίες και αξέχαστες συναντήσεις με τους «ήρωες» του σκληρού ήχου. Ήταν μια καλή αφορμή να τον συναντήσουμε στο στούντιό του.  

Η πιο δύσκολη συναυλία που έχεις ζήσει σαν φωτογράφος είναι…
Δύσκολη ως προς τι; Ο βαθμός δυσκολίας σε φωτογραφική κάλυψη συναυλίας μπορεί να έχει χίλια δυο πρόσωπα. Ας απαριθμήσω μερικά μονάχα: Χάλια φώτα. Δηλαδή αυτά τα άθλια κόκκινα φώτα που ουσιαστικά τυφλώνουν το κοινό και εμάς τους άμοιρους φωτογράφους, αντί να αναδεικνύουν τα πρόσωπα των καλλιτεχνών. Στριμώκωλο photo pit. Τόσο, που ποδοπατάμε ο ένας τον άλλον ώστε να αλλάξουμε καμιά γωνία λήψης στα τρία πρώτα τραγούδια. Αιφνίδια απαγόρευση φωτογράφισης κάτω από τη σκηνή και εξορισμός μας στον πύργο ηχοληψίας, εκατό μέτρα μακριά, και αρκετές φορές δίχως έγκαιρη ενημέρωσή μας ώστε να έχουμε μαζί μας τα «κανόνια» μας. Να ρίχνει τουλούμια στο Terra Vibe Park ή την Πλατεία Νερού και να μη ξέρεις πού να κρυφτείς ώστε να περισώσεις τον εξοπλισμό σου. Πόσο μάλλον να έχεις τον ξεμωραμένο Ozzy να μας σημαδεύει με το κανόνι πεπιεσμένου αφρού μετατρέποντάς μας σε… Casper; Δεκάδες οι ιστορίες το λοιπόν, ανάλογα με το είδος του «παλουκιού» μα και το μέγεθός του, αν θες!
Θα επιλέξω το πρώτο πολυήμερο διεθνές φεστιβάλ που κάλυψα στη ζωή μου: το «Monsters of Rock» στο Donington στις 17 Αυγούστου του 1996, παραθέτοντας όσο πιο λακωνικά μπορώ την Οδύσσεια που βιώσαμε με τον Χάκο Περβανίδη ως εκπρόσωποι του περιοδικού Metal Hammer… Η επανασύνδεση της αυθεντικής σύνθεσης των Kiss με τις «μάσκες» τους ήθελε φυσικά headliners, πάνω κι από τον «πληγωμένο» Πρίγκιπα του Σκότους, Ozzy, αφού δεν είχε στα αριστερά του τον Zakk μα τον διάττοντα Joe Holmes. 

Ποιος σε παρέσυρε στη φωτογραφία και ποιος στο ροκ εν ρολ;
Χα! Μήπως ο ίδιος και ο αυτός; Αναφέρομαι στον αείμνηστο, κατά δέκα χρόνια μεγαλύτερο αδελφό μου, τον Βύρωνα. Και τούτο διότι ήταν αυτός που με την απευθείας σκοπεύσεως Minolta του με έστηνε, έντυνε κι έβαφε τα πρωινά φωτογραφίζοντάς με, και το βραδάκι με πότιζε με την αφρόκρεμα της επανάστασης του rock’n’roll: Beatles, Rolling Stones, Cream, Hendrix, Santana, Jethro Tull, Wishbone Ash, Grand Funk, Simon & Garfunkel… Συγχρόνως, αυτός και οι τρεις κολλητοί του φίλοι μαζεύονταν στο υπνοδωμάτιό μας με τα ακουστικά τους όργανα και παίζανε τραγούδια από όλους τους παραπάνω, αφήνοντας μονάχα εμένα να εισβάλω στο καταφύγιό τους. Άντε λοιπόν να ξεφύγεις από όλα αυτά! 

Από τις εκατομμύρια φωτογραφίες που έχεις τραβήξει για ποια είσαι πιο περήφανος;
Δόξα τον Θεό, δεν είναι μονάχα μια θα έλεγα… Και τούτο όχι επειδή την έχω «δει» και είμαι ψώνιο, μα εφόσον έχω δοκιμάσει και δοκιμαστεί σε πάμπολλες εκφάνσεις της φωτογραφικής τέχνης. Για αυτό και μόνο. Όμως με το στανιό, αν πρέπει να επιλέξω το πολύ δυο-τρεις από αυτές παραμένοντας συνειδητά στα χωράφια των συναυλιών, θα πω τις εξής: Την πασιφανή έκπληξη του ματωμένου Iggy Pop επί σκηνής του ιστορικού Rock Of Gods Festival το καλοκαίρι του 1996 στην μπούκα του λιμανιού του Πειραιά. Από όσο γνωρίζω, έχει γίνει viral, παγκοσμίως. Την απίστευτη πόζα που μου χάρισε ο Paul Stanley των Kiss στο Terra Vibe Park το Μάιο του 2008, σε απόσταση μισού μέτρου από το φακό μου. Θεωρώ πως τούτη η εικόνα είναι από τις δέκα πιο άρτιες φωτογραφίες όλης μου της πορείας… Σε βαθμό που δεν επιδέχεται την παραμικρή παρέμβαση. Πρόσεξες τι έχει πάνω στη γλώσσα που μου έβγαλε για δυο δευτερόλεπτα; Μια άσπρη πένα! Και θα ολοκληρώσω με την αξέχαστη εμπειρία που μου χάρισαν οι Motorhead το Νοέμβριο του 1998 στη Θεσσαλονίκη, backstage. Για δεκαπέντε λεπτά της ώρας έζησα ένα όνειρο, ξύπνιος. Να έχεις τον Lemmy και την παρέα του να σε κερνά Jack Daniels με Coca-Cola, να σου κάνει σκέρτσα και γκριμάτσες και να αστειεύεται μαζί σου χαλαρά… Ανατριχίλες.  

Γεννήθηκες στα Πατήσια των 60s και τα 70s σε βρήκαν στα εκπαιδευτήρια Δούκα. Πόσο διαφορετική ήταν η πόλη τότε και πώς βρέθηκες εκεί;
Να εξηγήσω λοιπόν καταρχάς γιατί δεν πήγα π.χ. στο 8ο δημόσιο σχολείο της γειτονιάς μου. Είχε προηγηθεί ο χαρισματικός αδελφός μου ο Βύρων που διέπρεψε τόσο στη σχολή Μωραΐτη, ώστε να δημιουργήσει «απαγορευτικό» για μένα, μην τυχών ζήσω κάτω από τη βαριά σκιά των επιτευγμάτων του. Κατ’ εμέ, σωστότατη η επιλογή των δικών μου να μη με γράψουν εκεί λοιπόν! Με την ίδια λογική όμως, σκέφτηκαν πως μπορεί να ένιωθα «ριγμένος» αν με έγραφαν σε δημόσιο. Λογικό κι αυτό. Οπότε έψαξαν και βρήκαν τα Εκπαιδευτήρια Δούκα ως Σολομώντεια λύση. Ήταν πράγματι ένα σχολείο που κοιτούσε μπροστά, από κάθε άποψη.
Το πώς φύτρωσα στην πλατεία Καραμανλάκη (ή Καλλιγά) στο ύψος της στάσης Καλλιφρονά της λεωφόρου Πατησίων, είχε να κάνει με τις επιλογές των επαναπατριζόμενων γονέων μου. Ως Αιγυπτιώτες, δηλαδή γεννημένοι στο Κάιρο από Έλληνες γονείς (και Αρμένη πατέρα ο πατέρας μου), όντας εκδιωγμένοι από τον Gamal Abdel Nasser, αναζήτησαν μια καλή περιοχή κοντά στο κέντρο των Αθηνών. Όποιοι έχουν ξεπεράσει τα πενήντα χρόνια ζωής γνωρίζουν καλά πως τις δεκαετίες των 50s, 60s & 70s η Κυψέλη, τα Πατήσια και η Φωκίωνος Νέγρη ήταν άλλο ένα Κολωνάκι! Όσο για τους νεότερους πάλι, μπορούν να απολαύσουν ελληνικές ταινίες εποχής όπως το «Μια Ιταλίδα από την Κυψέλη» με τη Μάρω Κοντού ώστε να αντιληφθούν όλα τα παραπάνω.

Εγώ γεννήθηκα το 1966. Άρα ουσιαστικά οι μνήμες μου ξεκινούν θολά στις απαρχές των χρυσοκέντητων (από τη μουσική σκοπιά του σκληρού rock) 70s. Κάτι που ελάχιστοι Αθηναίοι γνωρίζουν είναι το αποκαλούμενο αστικό, πολεοδομικό θαύμα της Πλατείας Καραμανλάκη που θα μπορούσε να έχει αλλάξει το πρόσωπο όλης της πρωτεύουσας. Δηλαδή το «πείραμα» που ήθελε κάθε οικοδομικό τετράγωνο με μια κεντρική πλατεία σε ρόλο «πνεύμονα», και γύρω-γύρω τις πολυκατοικίες με πρασιές που επέβαλε ένα διάταγμα του 1939, μα δυστυχώς βρήκε εφαρμογή μόνο στην περίπτωσή της. Η οδός Ευπαλίνου μάλιστα είχε πάρει βραβείο ως ο πιο πράσινος δρόμος του 6ου διαμερίσματος το 1967!

Αν σου πω πως όλα τα πρώτα μου χρόνια τα θυμάμαι ασπρόμαυρα, θα γελάσεις; Και δεν θα ξεχάσω ποτέ τον σοκαριστικά ανατριχιαστικό ήχο των ερπυστριών των τανκς που μονοπώλησαν την Πατησίων το Νοέμβρη του 1973, μα και τον αντίστοιχο από τις ριπές των πολυβόλων.

Όμως στον αντίποδα της πολιτικής αναμπουμπούλας, η ευρύτερη περιοχή υπήρξε από την αντιπολίτευση και μετά μια από τις κοιτίδες της ντόπιας σκηνής του rock, γειτονιά και «πατρίδα» θρυλικών σχημάτων όπως οι MGC του Πουλικάκου, οι Σπυριδούλα, Apocalypsis, Nemesis κ.α. Σε απόσταση αναπνοής η Πλατεία Αμερικής και η Πλατεία Φωκίωνος Νέγρη, ένας τόπος γεμάτος rock clubs, live clubs, επαγγελματικά studios ηχογραφήσεων μα και ερασιτεχνικά προβάδικα που νοικιάζαμε και μονώναμε με χαρτονένιες αυγουλοθήκες, όπως και θρυλικές κινηματογραφικές αίθουσες (το «Φιλίπ», ο «Αχιλλέας», η «Άντζελα») όπου κάθε Κυριακή πρωί έσφυζαν από ροκάδες για τις συναυλίες που ξεκίνησε τότε να διοργανώνει ο Μαστοράκης. Με βιώματα σαν και αυτά που προανέφερα όσον αφορά τον αδελφό μου, άντε λοιπόν να ξεφύγεις από το να μπεις και συ σε τούτο το γοητευτικό γαϊτανάκι!

Πόσο και πώς άλλαξε η τεχνολογία τη φωτογραφία κατά τη γνώμη σου;
Όσο άλλαξε ριζικά, άλλο τόσο δεν άλλαξε σε τίποτα. Και τα δυο μαζί. Άλλαξε ριζικά σε τεχνικά κυρίως θέματα. Επειδή έζησα τη θεμελιώδη μετάβαση από το αναλογικό στο ψηφιακό πάνω στα ντουζένια μου, μέχρι κόκκαλο, μπορώ να βεβαιότητα να σου πω πως καταρχάς καταχαρήκαμε οι ηλίθιοι που δεν θα είχαμε πια να ξοδεύουμε τόσα φράγκα σε films, εμφανίσεις, εκτυπώσεις δειγμάτων και φωτογραφιών. Πόσο βλάκες, θεέ μου! Δεν βλέπαμε μπρος από τη μύτη μας. Και εν τέλει, όπως συμβαίνει και με τα computers, καλούμαστε κάθε τόσο να χορεύουμε το χορό της φωτιάς (στις τσέπες μας!) αναβαθμίζοντας το στόλο μας μα και τα αποθηκευτικά μας μέσα με το στανιό, αν θέλουμε να παραμείνουμε στο παιχνίδι. Όμως το πιο σημαντικό; Χάθηκε η ειδοποιός τεχνογνωσία, η βαθιά τεχνική κατάρτιση που έδινε ψωμάκι στον επαγγελματία! Τότε οι πελάτες σε καλούσαν για μεροκάματο ώστε να είναι σίγουροι πως θα έχουν την ίδια μέρα εικόνες από όσα σημαντικά ήθελαν να δημοσιοποιήσουν. Σήμερα και χθεσινός να είσαι, άσχετος ρε παιδάκι μου, βλέπεις μονομιάς το αποτέλεσμα, ε, και στα χίλια κλικ θα καταφέρεις να βγάλεις και δέκα αξιοπρεπή! Όσον αφορά όμως στη «ματιά» του φωτογράφου αυτή καθαυτή, την όλη αισθητική σου, δεν άλλαξε το παραμικρό κατά την ταπεινή μου άποψη. Εκεί, όλα παραμένουν ξανά στο χέρι, η πιο σωστά στο μάτι το δικό μου και το δικό σου.

Τόσες δεκαετίες, τόσοι ροκ σταρ. Ποιος σε ζόρισε περισσότερο και ποιος σου άφησε την καλύτερη εντύπωση;
Όσον αφορά το ζόρι, θα επιλέξω συνέντευξη και όχι φωτογράφιση. Η μικροσκοπική τηλεφωνική μου συνομιλία με τον 73χρονο Steve Howe τον Ιούλιο του 2011 πιστεύω λοιπόν πως είναι ό,τι χειρότερο μου έχει συμβεί εδώ και τριανταένα χρόνια! Δυστυχώς έτσι είναι. Έως και σήμερα αναρωτιέμαι τι διάολο τον ήθελε τόσο… εμετικά προσβλητικό απέναντί μου. Είχα προετοιμάσει δισέλιδο ερωτηματολόγιο για αυτόν τον (πλέον) Έκπτωτο Βασιλιά μου. Μα εξαρχής, με το που ξεκινούσα κάθε μου ερώτηση με μια διευκρινιστική κατάφαση, ως είθισται, με διέκοπτε λέγοντάς μου με ύφος θεόξινο «να σου πω, εσύ θα απαντάς ή εγώ; Προχώρα σε παρακαλώ κατευθείαν στην ερώτηση!»… Δεν πίστευα στα αυτιά μου. Επιπρόσθετα, παρότι είχα ζητήσει στον press manager της δισκογραφικής των Yes να ενημερώσει τον ήρωά μου πως θα αναφερθώ κάποιες φορές και στο παρελθόν του για τις ανάγκες της μόνιμης στήλης «One By One» που διατηρούσα στο Metal Hammer, όποτε το επιχείρησα με ξαναδιέκοπτε οργισμένα. Επτά λεπτά της ώρας άντεξα με το ζόρι. Προσπάθησα του κάκου να του εξηγήσω πως μιλά σε ένα βαμμένο οπαδό του που κατέχει ό,τι κι αν έχει ηχογραφήσει, μπας και τον συνεφέρω. Θες να ακούσεις την αντίδρασή του; «Τι, τώρα με γλύφεις δηλαδή κιόλας;». Είχα πάθει τέτοιο σοκ που πραγματικά σε κάποια φάση η ταχυπαλμία μου με έκανε να χάσω τα λόγια μου, τόσο, που του ζήτησα να το λήξουμε μονομιάς. Δεν το πίστευε. Κι όμως, είπα ως εκεί και του το έκλεισα στα μούτρα!

Όσον αφορά τις καλύτερες εντυπώσεις, θα αποφύγω συνειδητά την επανάληψη του να μνημονεύσω τους τρεις gentlemen που είχα την τύχη να συνομιλήσω -Peter Hammill, Jon Lord & Ronnie James Dio- και θα τιμήσω τον ταπεινό γίγα των χαμηλών συχνοτήτων: τον ερωτεύσιμο Victor Wooten! Μετά την ολοκλήρωση της ενενηντάλεπτης face-to-face συνομιλίας μας, ένιωθα… ερωτευμένος με άντρα! Γιατί; Ο άνθρωπος αυτός δεν είναι απλά ένας από τους πιο σημαντικούς και προικισμένους μπασίστες του πλανήτη μας. Πάνω από όλα είναι ένας αφάνταστα προσγειωμένος και προσιτός ανθρωπιστής. Μια μελλοντική περσόνα, μπροστά από την εποχή μας. Και ξέρεις κάτι;

Όπως όταν συμβαίνει το πρώτο συμβάν ακούς τον κρότο της κατακρήμνισης του ειδώλου σου, έτσι όταν επιβεβαιώνεται ο θαυμασμός σου όπως εδώ, νιώθεις δικαιωμένος!»

Γκρεμίστηκαν μύθοι που είχες για το ροκ μετά από τόσες συναντήσεις με τόσους θρύλους;
Ενώ το απευχόμουν σθεναρά, ναι, έγινε κι αυτό. Όμως ευτυχώς, οι περιπτώσεις αυτές στέκουν ως εξαιρέσεις σε ένα κανόνα που με θέλει επί τω πλείστων «δικαιωμένο» απέναντι σε όσους θαυμάζω.  

Αν πρέπει να επιλέξω μια ακόμη ξενέρα λοιπόν πέρα από κείνη του γεροξεκούτη Howe, θα έλεγα εύκολα την αποτροπιαστική έως και αποσβολωτική στάση του Alvin Lee στο Θέατρο Βράχων, στα πλαίσια του Blues Festival το 2001. Η ματαίωση της εμφάνισης του Gary Moore ήθελε τους δικούς μας θρύλους Socrates να ανοίγουν την αποφράδα αυτή βραδιά. Δεν θα ξεχάσω λοιπόν τον αείμνηστο Σπάθα να παίζει με κλειστά τα μάτια του το ανατριχιαστικό solo του εμβληματικού «Mountains» με το οποίο θα έκλειναν το show τους πριν τον ντολμά. Ε, ναι, τον ντολμά, όχι επειδή είχε παχύνει, μα για το ξερό του το κεφάλι. Εγώ που τον είχα εκεί ψηλά στο Πάνθεον κατέχοντας ό,τι κι αν έχει ηχογραφήσει, από κείνο το βράδυ έτσι τον σκέφτομαι: ντολμά, και μάλιστα γιαλαντζί!

Γιατί; Μα είσαι ρε φίλε αυτός που έγραψε έναν από τους ύμνους της νιότης μας («I Want to Change the World»). Και βγαίνεις επί σκηνής ευθαρσώς, ενώ συνάδελφός σου ακόμη αυτοσχεδιάζει πηγαία, για να μας καταδείξεις το ρολόι σου σε στιλ «τι θα γίνει ρε παιδιά, θα τελειώνετε να βγούμε και μεις ώστε να πάμε στα σπίτια μας επιτέλους!»; Σοβαρά τώρα; Τι, νυστάζεις και σου ροκάνισε το χρόνο ο Γιάννης μας; Αν σε πήραν τα χρόνια μάστορα, κάτσε σπιτάκι σου και πίνε χαμομήλι, αφήνοντας μας το δικαίωμα να σε θεωρούμε πρωτεργάτη μιας πολιτισμικής επανάστασης που έγραψε Ιστορία. Όχι γιαλαντζί ντολμά, παλιομαλάκα!

Πάγωσα. Όχι μονάχα εγώ. Θυμάμαι το ύφος του Τουρκογιώργη που αρχικά χαμογέλασε που τον είδε. Θα σκέφτηκε «ρε συ, τι, θα τζαμάρει μαζί μας ο Θεός;». Όμως στο επόμενο δευτερόλεπτο το χαμόγελο έδωσε τη θέση του σε μια ευθεία γραμμή αμηχανίας, σαν και κείνη του Σπάθα που εντωμεταξύ είχε πάθει μια απ’ τα ίδια!

Άστο ρε συ. Και μόνο που το θυμήθηκα, τσαντίστηκα!

Ζούμε σε μια χώρα όπου όλοι είναι πρόεδροι κι εσύ στους «Δειπνοσοφιστές». Τι παίζει με αυτή τη «λέσχη»;
Λες Πρόεδρε και γυρνούν οι μισοί, ξέρω! Κι εγώ μαζί τους, από το 1993 και δώθε. Το όλο σκηνικό ξεκίνησε με δυο φίλους και συναδέλφους από το Metal Hammer, τον αδικοχαμένο Χάρη Ευκαρπίδη και τον Τάσο Σταματούκο. Πού μας έχανες, πού μας έβρισκες, δοκιμάζαμε προτεινόμενα στέκια φαγητού σε όλο το λεκανοπέδιο της Αττικής. Σκοπός μας; Η καταγραφή των ταβερνών που ξεχωρίζουν για τουλάχιστον ένα λόγο, ήτοι ένα ξεχωριστό μεζέ/πιάτο/κοψίδι, την καθισιά τους, τη σχέση τιμής-ποιότητας, το μέγεθος των μερίδων, την εξυπηρέτηση μα και το δικό τους κρασάκι. Από το 1997 δε που ξεκίνησε η πρώτη ετήσια σύναξη των Δειπνοσοφιστών στο «Μουρούζη» Καλυβίων, στις 14 Σεπτεμβρίου, του Σταυρού, το πράγμα έγινε ακόμη πιο επίσημο, δίχως όμως ποτέ να μπούμε σε διαδικασίες καταστατικού και συλλογικότητας.

Αποτέλεσμα; Ως Πρόεδρας, έχω μπει πλέον στο έκτο χειρόγραφο μπλοκάκι, κατέχοντας εκατοντάδες καταχωρήσεις από όλη την επικράτεια της χώρας μας μα και του εξωτερικού.

Και αφού μιλάμε για rock’n’roll, κάτσε τώρα σε μια καρέκλα, μην πέσεις κάτω. Θες να ακούσεις μεταξύ άλλων επωνύμων ποιος είναι επίτιμο μέλος μας; Ο Scott Ian των Anthrax! Τους είχαμε πάει το 2005 στους «Φοίνικες» στην Αγία Βαρβάρα του Αιγάλεω για μάσα και ενθουσιάστηκε τόσο, που ενώ πίναμε ποτάκια μετά στις 45 Μοίρες, ζήτησε την άδειά μου ώστε να ιδρύσει κι αυτός dinner priests (έτσι τους μετέφρασε) στο Μαϊάμι. Oh, yes! Όπως και έκανε. Από τότε παρακαλώ, μαζεύονται κάθε τόσο έξη φίλοι από ό,τι μου είπε και δοκιμάζουν κυριλέ εστιατόρια φορώντας μάλιστα από μια ασημένια καρφίτσα με σκαλισμένο το εν λόγω logo! Καλό; Αναρωτιέμαι ποιοι… τυχάρπαστοι θα ‘ναι οι υπόλοιποι πέντε ρε συ! Κάτι μου λέει πως ένας τους είναι ο Dee Snider!

Ακολουθήστε τον φωτογραφικό κόσμο του Χρήστου Κισατζεκιάν στα sites livephotographs.com και eventsphotographer.gr