Φωτογραφίες με κέντρο την ανθρώπινη μορφή, τη γυναικεία φιγούρα, την αγάπη, τον ερωτισμό, τη σεξουαλικότητα
Οι φωτογραφίες σου ουρλιάζουν ρομαντισμό. Αυτή είσαι στ’ αλήθεια; Εξηγήσου!
Σε ευχαριστώ, λατρεύω που εντοπίζεις αυτό στη δουλειά μου. Ποτέ δεν θεωρούσα τον εαυτό μου ρομαντικό, αλλά κάποιος κάποτε με ρώτησε κάτι παρόμοιο και νομίζω πως τελικά είμαι, με την έννοια του ότι προσπαθώ να βρίσκω ένα μεγαλύτερο, βαθύτερο νόημα γύρω μου. Διαβάζω πολλά για το σύμπαν, τα άστρα, τους πλανήτες και δεν μπορώ παρά να πιστεύω πως όλοι και όλα συνδέονται με κάποιο τρόπο, πως τα πράγματα συμβαίνουν για κάποιο λόγο και όχι μερικώς από συμπτώσεις. Με αυτήν την έννοια λοιπόν, μπορώ να πω πως είμαι πολύ ρομαντική.
Μεγάλο μέρος της δουλειάς σου είναι τα αυτοπορτρέτα. Μερικές φορές μέσα σε σπίτια με υπέροχο φως, άλλες στη φύση συγχωνευμένη με το τοπίο. Γιατί συμβαίνει αυτό;
Υποθέτω πως σαν φωτογράφος είναι φυσικό να θέλεις να φωτογραφίζεις ανθρώπους και το να χρησιμοποιείς τον εαυτό σου ως μοντέλο δεν είναι κάτι νέο (όπως η δουλειά της Francesca Woodman, για παράδειγμα). Παρ’ όλα αυτά, νιώθω πως όσο εξελίσσομαι στη φωτογραφία με τα χρόνια, τα αυτοπορτρέτα γίνονται πιο ουσιώδη για εμένα. Διηγούνται την ιστορία μου και με κάποιο περίεργο τρόπο και την ιστορία διαφορετικών γυναικών. Γυναικών που υπήρξαν πριν από εμένα, γυναικών που θα υπάρξουν μετέπειτα. Είναι κάπως δύσκολο να το εξηγήσω, αλλά πιστεύω πως οι γυναίκες που τραβούν αυτοπορτρέτα θα καταλάβουν τι εννοώ. Είναι ένας τρόπος να δείχνεις ποια είσαι, ένας τρόπος να αποδέχεσαι τον εαυτό σου και να προσπαθείς να φτιάξεις κάτι όμορφο με αυτό.
Γνωρίζω πως κατάγεσαι από τη Βόρεια Ουαλία, όπου ζεις και αιχμαλωτίζεις τοπία, θάλασσες, άλογα, το φεγγάρι. Βλέποντας τις φωτογραφίες σου, θα έπαιρνα όρκο πως εκεί νιώθεις σπίτι σου, γιατί νιώθω γαλήνη και ηρεμία όταν παρατηρώ αυτό το μέρος του κόσμου μέσα από τα μάτια σου. Καταλαβαίνω καλά; Αν ναι, ποια είναι τα στοιχεία εκείνα που κάνουν αυτό το μέρος σπίτι σου;
Αισθάνομαι πολύ τυχερή που ζω σε ένα μέρος στο οποίο νιώθω τέτοια έλξη και τόσο δυνατή «σύνδεση». Σε ευχαριστώ ξανά, είναι πολύ όμορφο αυτό που λες σχετικά με την ηρεμία και τη γαλήνη κοιτώντας τη δουλειά μου. Έχεις δίκιο, αισθάνομαι σπίτι μου αυτό το μέρος. Όσο για τα στοιχεία εκείνα που μου δημιουργούν αυτό το αίσθημα, είναι φυσικά ο τόπος που κατοικούν τόσες αναμνήσεις και οικογενειακοί δεσμοί, υπάρχουν όμως και άλλοι λόγοι. Δεν είμαι σίγουρη πως έχω τις κατάλληλες λέξεις για να το περιγράψω ακριβώς. Μπορώ όμως να πω πως νιώθω μια πνευματική επαφή με αυτό το μέρος που ξεπερνά παρελθόν, παρόν και μέλλον. Το να νιώθεις κάπου σπίτι σου, ξεπερνάει κάθε μορφή χρόνου. Όταν περπατώ στο αγαπημένο μου μέρος στο νησί, κατά μήκος της ακτής, προσπαθώ να νιώθω τα πόδια μου να αγγίζουν το έδαφος, το χώμα, και τον αέρα να με περιβάλλει. Τότε θυμίζω στον εαυτό μου πως οτιδήποτε και να συμβεί θα μπορώ πάντα να έχω πρόσβαση σε αυτό το συναίσθημα και αυτό φτάνει.
Φαίνεται ότι σε ενδιαφέρει η γυναικεία φιγούρα, γι’ αυτό και εκθέτεις τον εαυτό αλλά και άλλους (μερικώς) γυμνούς, δεν έχει να κάνει όμως απλώς με τη γυναικεία φιγούρα, έχει να κάνει με την αγάπη, τον ερωτισμό, την σεξουαλικότητα, σωστά;
Ναι, σωστά! Έχει να κάνει επίσης με τα αρχέτυπα, το θηλυκό και το αρσενικό, τη χάρη, την ομορφιά, τη δύναμη, τα δεινά. Όλα τα προηγούμενα μπορεί κανείς να τα αισθανθεί και να τα δει στην ανθρώπινη μορφή. Είναι και θα είναι ένα από τα πιο υπέροχα πράγματα για να φωτογραφίζουμε. Αγαπώ την τόσο εύθραυστη αλλά και τόσο δυνατή, ζωοδόχο δύναμη της γυναικείας φιγούρας. Φωτογραφίζοντας το σώμα μου μπορώ και αποδέχομαι τον εαυτό μου και συμβιβάζομαι με τον τρόπο που με βλέπει η κοινωνία μέσω του σώματός μου, πριν από καθετί.
Υπάρχουν μέρες που πιέζεις τον εαυτό σου να βγει έξω και να βγάλει φωτογραφίες; Ποια είναι η διαδικασία με την οποία δουλεύεις;
Φυσικά στην Ουαλία βρέχει συχνά και έχει κρύο, που σημαίνει πως, όταν ο καιρός είναι ζεστός, πρέπει να τον εκμεταλλευτείς και να βγεις έξω και να φωτογραφίσεις. Κάποιες φορές δεν νιώθεις πως έχεις έμπνευση ή πως είσαι δημιουργικός, αλλά φωτογραφίζεις παρ’ όλα αυτά. Θα έλεγα πως στο τέλος τέλος η περισσότερη δουλειά μου γεννιέται οργανικά και με φυσικό τρόπο, ωθούμαι στη φωτογραφία εύκολα και συχνά. Δεν αρχίζω έχοντας κάποιο συγκεκριμένο όραμα ή κάποια συγκεκριμένη συνθήκη στο μυαλό μου, αλλά σκέφτομαι πολύ πριν να αποφασίσω κάτι και προσπαθώ να αφομοιώνομαι και να δουλεύω ανάλογα με το περιβάλλον, τις συνθήκες που επικρατούν και το αποτέλεσμα που φαίνεται να προκύπτει. Νιώθω ευγνώμων που ζω κάπου όπου ο τόπος αντηχεί μέσα μου τόσο πολύ που μου επιτρέπει να δουλεύω σε μόνιμη βάση. Ίσως γι’ αυτό η δουλειά μου εξελίσσεται, λόγω της αγάπης μου για το τοπίο. Ίσως γι’ αυτό να μη γίνεται διαφορετικά, τουλάχιστον τη δεδομένη χρονική στιγμή.
Όντας Έλληνας και καλλιτέχνης, δεν μπορώ παρά να μη ρωτήσω εάν μπορείς να ζήσεις μέσω της τέχνης σου. Είναι αυτή μια δουλειά που πληρώνει τους λογαριασμούς;
Καλή ερώτηση. Είμαι πολύ επιφυλακτική στο να ζω μέσω της τέχνης επειδή δεν θέλω να εμπλέκονται παράγοντες που έχουν να κάνουν με τα χρήματα τη στιγμή που δημιουργώ. Λατρεύω που είναι το πάθος μου και μεγαλώνει μέσα μου οργανικά, σύμφωνα με την ιστορία μου και όχι σύμφωνα με τον οικονομικό παράγοντα. Λέγοντάς το αυτό, πρέπει επίσης να πω πως είναι απίστευτο συναίσθημα όταν κάποιος αγαπά τόσο πολύ τη δουλειά μου ώστε να την αγοράσει. Προσωπικά πιστεύω πως έχει να κάνει με τον εαυτό μου και με το να εμμένω αληθινή απέναντί του, διασφαλίζοντας πως οι φωτογραφίες μου έχουν ακεραιότητα. Αν έτσι μπορώ να βγάλω λεφτά, χαίρομαι. Αν όχι, θα συνεχίζω πάντα να βγάζω φωτογραφίες.
«Δεν ξέρω ποια γρανάζια κινούνται μέσα μας όταν κοιτάμε φωτογραφίες, ειδικά φωτογραφίες καλλιτεχνών όπως ο Cartier-Bresson, αλλά δεν είναι μόνο η όραση που δουλεύει, ούτε μονάχα η φαντασία»
18°
