Ένα απόγευμα στην παλαιότερη ταβέρνα της Αθήνας, το ιστορικό «Δίπορτο»

Όσες φορές και αν πέρασα από την Πλατεία Θεάτρου, το μάτι μου δεν το είχε πιάσει. Το υπέροχο όμως νεοκλασικό των 150 ετών έκρυβε μια ταβέρνα φερμένη από άλλη εποχή. Εκεί χόρταιναν όσοι δούλευαν στην αγορά και τα πέριξ, ενώ το βαρελίσιο κρασί ξεκίναγε τα γλέντια των εργατών που τελείωναν αργά με το κλείσιμο της υπόγας, για να πάνε σπίτια τους.

Μου το είπε ο Μήτσος το Δίπορτο, μια μέρα που θέλαμε να φάμε μετά τη δουλειά. Έψαχνα σε μέρη που ξέρω, αλλά ούτε που μου πέρναγε από το μυαλό ότι ήταν μαγαζί εκεί κάτω. Ούτε ταμπέλα, ούτε καταλόγους, ούτε πολυτέλειες, ούτε ποικιλία. Απλά, λίγα και καλά.

Όπως γράφει ο Γιώργος Πίττας, στο Greek Gastronomy Guide:

«Κατεβαίνοντας με προσοχή τα σκαλάκια, στο αριστερό μας χέρι βρίσκεται η κουζίνα και ακριβώς στον απέναντι τοίχο μια σειρά από θεόρατα βαρέλια των 600 κιλών. Στα δέκα περίπου τραπεζάκια, στρωμένα με λαδόκολα, δεν θα βρεις ταμπέλα ρεζερβέ, αλλά δύσκολα να κάτσεις μοναχός σου να φας πριβέ. Το μαγαζί είναι συνήθως φίσκα και γι’ αυτό κάθεσαι προσωρινά με κάποιους άλλους μέχρι να αδειάσει κάποιο τραπέζι. Ώσπου ν’ αδειάσει όμως, έχεις πιάσει ήδη συζήτηση και δύσκολα ξεκολλάς.

Γίνονται εύκολα παρέες στο Δίπορτο. Το άλλο καθηλωτικό χαρακτηριστικό είναι ότι από την ώρα που θα κάτσεις μέχρι την ώρα που θα σου πάρει ο κυρ-Μήτσος την παραγγελία δεν μεσολαβούν πάνω από τριάντα δευτερόλεπτα. Το πολύ άλλα εξήντα για να σου έρθουν τα πρώτα, δεύτερα και ό,τι άλλο έχεις παραγγείλει. Οι επιλογές σου δεν είναι δα και πολλές. Φασολάδα, ρεβυθάδα, φασόλια, κουκιά, φάβα σκέτη ή παντρεμμένη, μπακαλιάρος, τηγανητές σαρδέλες, πατάτες γιαχνί, κοκκινιστό με μακαρόνια, κριθαράκι γιουβέτσι, σαλάτες και κρασάκι… Αλλά από γεύσεις, μία και μία.

Στο Δίπορτο συχνάζω εδώ και πολλά χρόνια. Ο παλιός ιδιοκτήτης του, ο κυρ-Μιχάλης, Πάσχα του 1991 πήγε από εγκεφαλικό μέσα στην ταβέρνα. Το μαγαζί δεν το πήραν τα παιδιά του, που άλλωστε ποτέ δεν ασχολούνταν, αλλά ο κυρ-Μήτσος ο σερβιτόρος, που φιλότιμος, δουλευταράς και σχολαστικά παστρικός, σε κερδίζει με την πρώτη ματιά με την ευγενική φυσιογνωμία του και το καλοκάγαθο πρόσωπό του. Φορώντας πάντα την πεντακάθαρη, άσπρη πουκαμίσα εργασίας εξυπηρετούσε και βόλευε κόσμο και κοσμάκι.

Από τα παλιά χρόνια το Δίπορτο ήταν η ταβέρνα της Αγοράς. Από τα χαράματα από δω παρελαύναν όλα τα επαγγέλματα, φουρνιές-φουρνιές. Πρώτοι-πρώτοι οι ψαρομανάβηδες που φέρναν τα ψάρια στην αγορά, μετά οι μανάβηδες, τα χασαπάκια και τόσοι άλλοι κι αυτό το γεγονός -σε αντίθεση με τα περισσότερα μαγαζιά της γύρω περιοχής- απομάκρυνε τον κίνδυνο να μετατραπεί σε τουριστικό αξιοθέατο και σε ψεύτικο σκηνικό».

Δίπορτο, Σωκράτους 9 & Θεάτρου

Περισσότερες φωτογραφίες στο προσωπικό μου instagram εδώ