- CITY GUIDE
- PODCAST
-
25°
Η ιστορία πίσω από τις μεγάλες φωτογραφίες του 2018
Διεθνείς φωτορεπόρτερ θυμούνται τις καλύτερες φωτογραφίες που τράβηξαν την χρονιά που φεύγει
![112491-222742.jpg 112491-222742.jpg](/images/120x120/3/jpg/sites/default/files/contributor/112491-222742.jpg)
![guillermo_arias.jpg guillermo_arias.jpg](/images/1074x600/3/jpg/sites/default/files/article/2018/12/31/guillermo_arias.jpg)
Σύνοδος ΗΠΑ – Βόρειας Κορέας. 12 Ιουνίου. «Είναι η πιο σημαντική χειραψία που έχω καλύψει στην καριέρα μου».
«Είχα φωτογραφίσει τον Τραμπ όταν έφτανε στο ξενοδοχείο του από το αεροδρόμιο της Σιγκαπούρης καθώς και τον κόσμο που είχε έρθει να τον χειροκροτήσει και να τον δει από κοντά, ενώ περνούσε το κομβόι των αυτοκινήτων του. Το πλήθος υποδέχτηκε με τον ίδιο τρόπο και τον Kim Jong-un. Υπήρχε στον αέρα ένας ειλικρινής ενθουσιασμός για την συνάντηση των δύο πιο σημαντικών ηγετών του κόσμου. Ήταν πολύ διαφορετικά όλα με την χειραψία τους. Όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Ήμουν πολύ αφοσιωμένος στο έργο μου. Δεν ξέρω καν αν συζήτησαν όταν έφτασαν στο δωμάτιο. Ήμουν συγκεντρωμένος και προσπαθούσα να αποτυπώσω διαφορετικά πλάνα, ένοιωθα κάθε δευτερόλεπτο να περνάει και άκουγα το κάθε κλικ της φωτογραφικής μου μηχανής. Προσπαθούσα να εφαρμόσω όσα είχα μάθει από τους συναδέλφους μου και να διατηρήσω την ηρεμία μου, για να κάνω το καλύτερο μου και να βγάλω την καλύτερη φωτογραφία. Ήμουν δίπλα σε έναν φωτογράφο από άλλο πρακτορείο. Ήμασταν μόνο εμείς οι δύο και ένας καμεραμάν. Όταν ο Donald Trump και ο Kim Jong-un έφυγαν , κοιταχτήκαμε με έκπληξη αλλά και ανακούφιση. Ήταν σίγουρα η πιο σημαντική χειραψία που έχω καλύψει στην καριέρα μου. Για μένα, η εικόνα η ίδια είναι πιο σημαντική από την ομορφιά της φωτογραφίας. Τεκμηριώνει μία από της πιο απροσδόκητες συναντήσεις. Οι συνάδελφοί μου συχνά λένε πόσο εκτιμούν τις φωτογραφίες που δείχνουν αυτά τα κλάσματα δευτερολέπτου πριν τα χέρια συναντηθούν σε μία χειραψία. Σαν να παγώνει την στιγμή στον χρόνο».
Νίκη της Γαλλίας στο Μουντιάλ. 15 Ιουλίου. «Είναι η πρώτη φορά που ένοιωθα τις πλάκες του Τροκαντερό να δονούνται».
«Το βράδυ του τελικού του Μουντιάλ, το Γαλλικό Πρακτορείο έστειλε φωτογράφους σε πολλά σημεία του Παρισιού. Είχα μαζί μου έναν μοτοσικλετιστή και γυρνούσαμε τους δρόμους και έτσι μπορούσα να πηδάω από την μηχανή όποτε έβλεπα μία δυνατή σκηνή. Ήταν κάπου μετά τις 11 το βράδυ και πριν τα μεσάνυχτα. Ο αγώνας είχε τελειώσει από τις 6.30 το απόγευμα, παρόλα αυτά υπήρχε ακόμα κόσμος στους δρόμους. Πήγαμε στο Τροκαντερό όπου είχαν μαζευτεί καμιά εκατοστή άτομα. Το σημείο που είναι καθαρά τουριστικό, δεν είχε κανέναν τουρίστα εκείνη τη στιγμή. Υπήρχαν μόνο Γάλλοι που είχαν την αίσθηση ότι ήταν οι βασιλιάδες του κόσμου. Καπνογόνα, τραγούδια, σημαίες. Νοιώθαμε ακόμα έντονη την ευφορία γύρω μας. Όλοι χοροπηδούσαν πιασμένοι από τους ώμους. Ήταν η πρώτη φορά που ένοιωσα τις πλάκες του Τροκαντερό να δονούνται. Η αίσθηση ήταν περίεργη, σαν να βρίσκομαι σε τραμπολίνο. Ήταν εύκολο να αποτυπώσω σε εικόνα τον ενθουσιασμό όλου του Παρισιού, ακόμα και όλης της χώρας. Κάποιες φωτογραφίες δεν έχουν ανάγκη από λεζάντα για να μπορέσει όποιος τις βλέπει να διακρίνει τα συναισθήματα».
Πυρκαγιές στην Καλιφόρνια. Από τα μέσα Ιουλίου. «Όταν ο άνεμος αλλάζει γρήγορα κατεύθυνση, η πυρκαγιά γίνεται ανεξέλεγκτη».
«Το να είναι κανείς φωτογράφος στην Καλιφόρνια, σημαίνει βασικά να δουλεύει στις πυρκαγιές καθώς υπάρχουν τουλάχιστον τρεις μεγάλες κάθε χρόνοι. Φτάνοντας στο σημείο, είναι τρομακτικό αφού οδηγείς μόνος σε έρημους δρόμους δίπλα στα βουνά, ψάχνοντας την ιδανική πρόσβαση στη φωτιά. Όταν εντοπίσεις τους πυροσβέστες, είσαι πιο χαλαρός γιατί γνωρίζουν πώς να μείνεις ασφαλής. Όση ώρα εργάζονται, δεν επικοινωνούν καθόλου. Μόλις όμως κάνουν διάλλειμα, υπάρχει ένα πραγματικό αίσθημα συντροφικότητας μεταξύ τους, ακόμα κι αν είναι εξαντλημένοι. Οι φωτογράφοι φοράμε τις ίδιες στολές με αυτούς για να προστατευόμαστε από τις φλόγες. Ο καπνός όμως των σπιτιών που καίγονται είναι πολύ επικίνδυνος με τα επιβλαβή αέρια του καμένου πλαστικού και του καουτσούκ στην ατμόσφαιρα. Έτσι φοράμε πάντα μάσκες που όμως δυσκολεύουν πολύ το έργο μας. Επιπλέον, ο φωτογραφικός μας εξοπλισμός δεν αντέχει πολύ ώρα σε τόσο ψηλές θερμοκρασίες. Ο μεγάλος κίνδυνος όμως είναι όταν ο άνεμος δυναμώνει ξαφνικά ή αλλάζει κατεύθυνση. Εκεί η πυρκαγιά γίνεται εντελώς ανεξέλεγκτη».
Κατάρρευση γέφυρας στην Γένοβα. 14 Αυγούστου. «Νοιώθαμε τον τρόμο των κατοίκων, αλλά διατηρούσαν την ηρεμία τους και την αξιοπρέπειά τους».
![stefano_rellandini.jpg stefano_rellandini.jpg](/images/w734/3/jpg/sites/default/files/stefano_rellandini.jpg)
«Ήμουν στα γραφεία του Reuters στο Μιλάνο, όταν είδα τι συνέβη στην τηλεόραση. Κατάλαβα αμέσως ότι πρόκειται για ένα τεράστιο δράμα. Είχα ήδη καλύψει στο παρελθόν αντίστοιχα γεγονότα: σεισμούς στην Ιταλία και στο Πακιστάν, αεροπορικά ατυχήματα, πλημμύρες και άλλα. Έτσι καβάλησα αμέσως το σκουτεράκι μου και ξεκίνησα. Εκεί αναζήτησα το καλύτερο σημείο για να αποτυπώσω την κατάρρευση. Πήρα την φωτογραφία από ένα σημείο μακριά από εκεί. Είχα την καλύτερη θέα. Με αυτήν την εικόνα, ήθελα να δείξω το εντυπωσιακό ύψος της γέφυρας και τον μόνιμο κίνδυνο που πλανιόταν πάνω από τα σπίτια και τα κτήρια. Η ατμόσφαιρα ήταν σουρεαλιστική. Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι μία γέφυρα που διασχίζει την πόλη, θα μπορούσε να καταρρεύσει, παρόλο που ένας μάρτυρας εκεί μου είπε: «Μία ζωή γνωρίζουμε ότι υπάρχουν προβλήματα. Γίνονται μονίμως εργασίες». Οι κάτοικοι ήταν τρομοκρατημένοι. Αλλά διατηρούσαν την ηρεμία τους και την αξιοπρέπειά τους».
Το καραβάνι των μεταναστών κατευθύνεται προς τις ΗΠΑ. 27 Οκτωβρίου. «Η αεροφωτογραφία επιτρέπει να δείξουμε τις χιλιάδες ανθρώπων που μένουν ενωμένοι και ήρεμοι».
«Ο ομοσπονδιακή αστυνομία του Μεξικού επέτρεψε στο καραβάνι να συνεχίσει να προχωράει αφού είχε αρχικά κλείσει το πέρασμα για πολλές ώρες. Αυτό μας επέτρεπε να έχουμε ένα μεγάλο τμήμα του κόσμου ενωμένο στον δρόμο και την ίδια στιγμή να έχουμε μία εικόνα που δείχνει το μέγεθος του πλήθους. Είχα ήδη αρκετές μέρες που βρισκόμουν εκεί και κάλυπτα το καραβάνι. Η ελπίδα υπήρχε έντονη στην ατμόσφαιρα. Βλέποντας τον κόσμο να ξεκινάει πάλι να προχωράει, κατευθύνθηκα στην άκρη της γέφυρας για να προετοιμάσω το drone μου. Η φωτογραφία πάρθηκε λίγα χιλιόμετρα μακριά από την Arriaga, στην περιοχή Chipas, και ενώ το πλήθος κατευθύνοντας προς το San Pedro, στα νότια του Μεξικού. Ήξερα ότι θα ήταν δύσκολο να βρω μία στιγμή όπου θα μπορούσα να αποτυπώσω το μεγαλύτερο τμήμα του πλήθους. Εκμεταλλεύτηκα την ευκαιρία που έδωσε το μπλόκο της αστυνομίας και με βοήθησε και το ωραίο φως και το τοπίο. Γνώριζα ότι θα ήταν μία σημαντική φωτογραφία αφού θα βοηθούσε να υπολογίσει κανείς το μέγεθος του καραβανιού. Αυτό που δεν γνώριζα, ήταν ότι θα ήταν η τελευταία φορά που θα τους βλέπαμε όλους μαζί, στο σύνολό τους. Η αεροφωτογραφία από μόνη της μοιάζει να μας απομακρύνει από τα αντικείμενα, αλλά κατά τη γνώμη μου, επιτρέπει να δείξουμε τις χιλιάδες ανθρώπων που έμειναν ενωμένοι και ήρεμοι».
Ο πόλεμος και το αγόρι στην Υεμένη. 30 Οκτωβρίου. «Το μικρό αγόρι έφτασε στο νοσοκομείο σε κρίσιμη κατάσταση, ανίκανο να κουνηθεί ή να μιλήσει».
Ahmad Al-Basha
«Πήρα αυτήν την φωτογραφία στο νοσοκομείο Muzaffar, στο Taez στη νοτιοδυτική Υεμένη. Η πόλη υπέφερε από μία καταστροφική ανθρωπιστική κρίση, εν μέσω ενός πολέμου που κυριαρχούσε στα προάστιά της και μίας κατάστασης πολιορκίας αφού οι δρόμοι όλοι είχαν κλείσει. Κανείς δεν μπορούσε να φύγει, αλλά δεν μπορούσε πια να φτάνει και ανθρωπιστική βοήθεια. Το μικρό αυτό αγόρι που βλέπουμε στη φωτογραφία λέγεται Ghazi. Έφτασε στο νοσοκομείο σε μία πολύ κρίσιμη κατάσταση, δεν μπορούσε ούτε να κουνηθεί, ούτε να μιλήσει. Υπέφερε από ασιτία και ζύγιζε μόνο 8 κιλά, κάτι που θα μπορούσε να οδηγήσει στον θάνατό του ανά πάσα στιγμή. Τον έφερε ο μεγάλος του αδερφός, μεγαλύτερος κατά δύο χρόνια. Δούλευαν μαζί σαν πλανόδιοι έμποροι στην γειτονιά τους αφού ο πατέρας τους είχε μείνει παράλυτος. Στήριζαν οικονομικά την οικογένειά τους που αποτελούνταν από οκτώ άτομα. Έβγαλα αυτήν την φωτογραφία την στιγμή που βγήκαν πολλά ρεπορτάζ για την σοβαρότητα της κατάσταση των παιδιών στην Υεμένη. Πάνω από 8 εκατομμύρια από αυτά απειλούνται σοβαρά από την ασιτία. Βρίσκομαι στην πόλη Taez από τότε που ξέσπασε ο πόλεμος, το 2015. Επισκέπτομαι συχνά τα νοσοκομεία για να φωτογραφίσω τις πληγές των αμάχων αλλά και την ασιτία που χτυπάει τα παιδιά μετά από τέσσερα χρόνια πολέμου. Την στιγμή που έβγαζα την φωτογραφία αυτή, είχα συναίσθηση ότι πρόκειται για σημαντική εικόνα. Τα παιδιά υποφέρουν, η κατάσταση είναι τραγική και όλα γίνονται ακόμα χειρότερα, όσο συνεχίζεται ο πόλεμος. Και θα γίνουν ακόμα χειρότερα αν ο πόλεμος δεν σταματήσει».
Επέτειος των 100 χρόνων από την Ανακωχή. 10 Νοεμβρίου. «Αυτή η φωτογραφία εκφράζει τη διάσταση της συμφιλίωσης αλλά και του ευρωπαϊκού οικοδομήματος».
«Πήρα την φωτογραφία στη διάρκεια των εορταστικών εκδηλώσεων για την επέτειο της λήξης του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η τελετή πραγματοποιήθηκε στη Rethondes, λίγα μόλις μέτρα από το σημείο που βρίσκονταν το βαγόνι μέσα στο οποίο Γαλλία και Γερμανία υπέγραψαν την ανακωχή το 1918. Πριν ακόμα φτάσουν η Μέρκελ και ο Μακρόν, είχα κάνει ρεπεράζ στην περιοχή για να βρω το καλύτερο σημείο να στηθώ για να φωτογραφίσω. Θα μπορούσα να είχα καθίσει στο πλάι, ώστε να έχω τους δύο ηγέτες σε προφίλ. Αλλά αν έκαναν κάτι, κάποια κίνηση, θα την έχασα. Η σκηνή της φωτογραφίας κράτησε κάποια δευτερόλεπτα. Βλέπουμε δύο ανθρώπους, οι λαοί των οποίων έκαναν πόλεμο 100 χρόνια νωρίτερα, να είναι μαζί. Αυτή η εικόνα εκφράζει επίσης την συμφιλίωση της στιγμής αλλά και αυτήν του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Θυμίζει την φωτογραφία από την συνάντηση ανάμεσα στον Helmut Kohl και τον François Mitterrand το 1984. Αυτήν είχα στο μυαλό μου και με βάση αυτήν, θεωρούσα ότι μία κίνηση ανάμεσα στον Μακρόν και την Μέρκελ ήταν πιθανή. Εδώ βρίσκονται μπροστά σε μία στήλη. Παρόλα αυτά, θεώρησα πιο σημαντικό να καδράρω την φωτογραφία με τρόπο να μην υπάρχει τίποτε άλλο ανάμεσα στους δύο ηγέτες και τον θεατή. Όποιος βλέπει την φωτογραφία, βρίσκεται έτσι απέναντι σε μία εικόνα που είναι κατά τη γνώμη μου, η εικόνα εκείνης της ημέρας».
ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ
![](/images/w400/3/jpg/files/2024-02-02/final-voice-choice4.jpg)
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Ο Αμερικανός ντοκιμαντερίστας Jacob Moe μας μυεί στη ναυτική κουλτούρα πέντε νησιών του Αιγαίου. Τι θα δούμε στην έκθεση.
Μια συζήτηση για τη σχέση του με την τέχνη της φωτογραφίας με αφορμή την ατομική του έκθεση «Καταστροφή και Αναγέννηση»
Σύντομη συζήτηση της Σώτης Τριανταφύλλου με τον διευθυντή φωτογραφίας με αφορμή την αυτοβιογραφία του που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πατάκη
Η ιδέα γεννήθηκε από την προσωπική ανάγκη για μια ακαθόριστη περιπλάνηση, για μια διαρκή παρατήρηση της πόλης και των ανθρώπων της
Σπουδαία κλικ του 20ού και 21ου αιώνα σε μια έκθεση αφιερωμένη στην απαράμιλλη συλλογή του εκκεντρικού μουσικού και του συζύγου του στο V&A
35 χρόνια τολμηρής, επαναστατικής φωτογραφίας σε ένα άλμπουμ, με περισσότερες από 300 εικόνες
Η γκαλερί Stefanidou Tsoukala υποδέχεται τον γνωστό φωτογράφο
Οι εντυπωσιακές φωτογραφίες των φιναλίστ του διαγωνισμού
Η έκθεση της φωτογράφου, «Everything is the Same but Everything is Different», και θέμα τη θάλασσα, πρωταγωνιστεί μέχρι 20 Ιουνίου στη Δημοτική Πινακοθήκη Πειραιά
Περισσότερες από 100 φωτογραφίες της Αμερικανίδας διάσημης καλλιτέχνιδας στην πρώτη της μουσειακή έκθεση στην Ελλάδα
Ένα οδοιπορικό στην μεταπολεμική Ελλάδα μέσα από περίπου 100 εικόνες του γνωστού φωτογράφου
Θα εκθέσουν τις φωτογραφίες τους στις γκαλερί της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης από τις 3 έως και τις 23 Ιουνίου 2024
«UN1QUE»: Τι θα δούμε στην Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων
«Την καλύτερη εκπαίδευση της ζωής, την έχω αποκτήσει στα ταξίδια μου ανά τον κόσμο»
Έκθεση των μαθητών της Artshot Gallery σε επιμέλεια του Κώστα Μασσέρα
Τα παιδικά χρόνια, η εξέλιξή της ως φωτογράφος, ο πόλεμος και το μετατραυματικό στρες και η ταινία για τη ζωή της
Μια συζήτηση με τη νικήτρια στην κατηγορία Wildlife & Nature των Sony World Photography Awards 2024
Συνέντευξη με την φωτογράφο και καθηγήτρια φωτογραφίας με αφορμή την έκθεση που έκανε πρόσφατα στην Πράγα
Οι φωτογραφίες του «Dear God, the Parthenon is still broken» συνθέτουν έναν παράλληλο κόσμο, αποκομμένο από τον τόπο και τον χρόνο
Μερικές σκέψεις με αφορμή την «Θεσσαλονίκη: Η Ιερουσαλήμ των Βαλκανίων 1870-1920», στο Εβραϊκό μουσείο του Παρισιού
Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.