Σε μία τελετή στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του Λονδίνου ανακοινώθηκαν οι νικητές του διαγωνισμού «Φωτογράφος Άγριας Φύσης της Χρονιάς». Η εφταμελής κριτική επιτροπή ανέδειξε ως μεγάλο νικητή τον Ολλανδό Μαρσέλ βαν Ούστεν, για τη φωοτγραφία του «Το χρυσό ζευγάρι», που απεικονίζει δύο χρυσούς πιθήκους στα όρη Qinling της Κίνας, ενώ τον αντίστοιχο τίτλο για τον διαγωνισμό των νεότερων ηλικιών έλαβε ο Σκάι Μίκερ από τη Νότια Αφρική με τη φωτογραφία «Λεοπάρδαλη σε χαλάρωση».
Ο Ούστεν έλαβε το ποσό των 10.000 λιρών, ενώ στους νικητές των υπόλοιπων κατηγοριών δόθηκαν από 1.000 έως 2.500 λίρες και ένα ταξίδι στο Λονδίνο. Οι συμμετοχές για τα βραβεία του 2019 θα μπορούν να τεθούν από τις 22 Οκτωβρίου έως και τις 13 Δεκεμβρίου.
«Το χρυσό ζευγάρι» του Μαρσέλ βαν Ούστεν, Ολλανδία – Φωτογράφος της Χρονιάς, Πορτραίτα ζώων
Ένας αρσενικός χρυσός πίθηκος ξεκουράζεται σε έναν βράχο, ενώ του κάνει παρέα ένας θηλυκός της ομάδας του. Και οι δύο παρακολουθούν τον καβγά που συμβαίνει στην κοιλάδα ανάμεσα στους αρσενικούς αρχηγούς δύο άλλων ομάδων. Είναι άνοιξη στο δάσος της εύκρατης ζώνης της Κίνας στα όρη Qinling, το μόνο μέρος που υπάρχουν αυτοί οι υπό εξαφάνιση πίθηκοι. Για να δείξει τόσο το πανέμορφο τρίχωμα του αρσενικού, όσο και το εντυπωσιακό μπλε του πρόσωπο, ο Μαρσέλ έπρεπε να τραβήξει από μία οπίσθια οπτική γωνία. Πέρασαν πολλές μέρες παρατηρώντας την ομάδα για να επιτευχτεί αυτός του ο στόχος.
«Λεοπάρδαλη σε χαλάρωση» του Σκάι Μίκερ, Νότια Αφρική – Μεγάλος Νικητής Κατηγορίας 15–17 ετών
Η ηλικιωμένη Μαθόζα ήταν μισοκοιμισμένη, όταν επιτέλους την βρήκαν να είναι ξαπλωμένη σε ένα χαμηλό κλαδί δέντρου στην προστατευόμενη περιοχή Μασατού της Μποτσουάνα. Η Μαθόζα (Mathoja), δηλαδή «αυτή που περπατάει κουτσαίνοντας», είχε τραυματιστεί όταν ήταν ακόμα μωρό, αλλά κατά τ’ άλλα είναι ένα υγειές και ήρεμο οχτάχρονο. Το πρωινό φως ήταν αγνό, φύλλα συνεχώς έπεφταν στο πρόσωπο της και τα μάτια της ήταν ελάχιστα ανοιχτά, κάνοντάς το πολύ δύσκολο στον Σκάι να συνθέσει τη λήψη που ήθελε. Τελικά, μία αχτίδα φωτός έδωσε μία λάμψη στα μάτια της και τον βοήθησε να τραβήξει το αξιομνημόνευτο πορτραίτο.
«Σαλαμάνδρα» του Ντέιβιντ Χερασίμτσουκ, ΗΠΑ – Νικητής Κατηγορία Συμπεριφορά: Αμφίβια και Ερπετά
Τα πράγματα δεν φαίνονταν καλά για το υδρόβιο φίδι του βορρά, που ήταν πιασμένο γερά στα σαγόνια μίας πεινασμένης θαλάσσιας σαλαμάνδρας, αλλά ήταν ένα αξιοσημείωτο εύρημα για τον Ντέιβιντ. Καθώς ακολουθούσε τον ποταμό Τέλικο του Τενεσί, σε μία αναζήτηση για ζώα του γλυκού νερού (πράγμα που έχει κάνει για αμέτρητες ώρες τα τελευταία 7 χρόνια), ενθουσιάστηκε όταν παρατήρησε το μοχθηρό αμφίβιο με το θήραμα του να πασχίζει να ξεφύγει.
«Διψασμένος για αίμα» του Τόμας Π. Πεζάκ, Γερμανία/Νότια Αφρική – Νικητής Κατηγορίας Συμπεριφορά: Πτηνά
Όταν οι προμήθειες λιγοστεύουν στη Νήσο Γουλφ, στα βόρεια Γκαλαπάγκος, οι σπιζίδες με τα μυτερά ράμφη μετατρέπονται σε βρικόλακες. Στόχοι τους είναι τα θαλασσοπούλια νάζκα και άλλα μεγάλα πτηνά. Οι σπιζίδες τρέφονται κυρίως με σπόρους και έντομα, τα οποία όμως συχνά στερεύουν και έτσι πίνουν αίμα για να επιβιώσουν. «Έχω δει περισσότερους από μισή ντουζίνα σπιζίδες να πίνουν από ένα μόνο Νάζκα» λέει ο Τομ. Από το να αφήσουν τις φωλιές τους, τα Νάζκα προτιμούν να ανέχονται τους βρικόλακες και η απώλεια αίματος δεν φαίνεται να τους προκαλεί κάποια μόνιμη βλάβη.
«Σφήκες λάσπης πλάθουν τη λάσπη» της Τζορτζίνα Στάιτλερ, Αυστραλία – Νικήτρια Κατηγορίας Συμπεριφορά: Ασπόνδυλα
Ήταν μία καυτή καλοκαιρινή μέρα και μία λακκούβα στο Walyormouring της Δυτικής Αυστραλίας βούιζε. Η Τζορτζίνα ήταν εκεί από νωρίς για να φωτογραφίσει πτηνά, αλλά την προσοχή της τράβηξαν οι εργατικές σφήκες λάσπης. Ήταν θηλυκές και έσκαβαν την μαλακή λάσπη στην άκρη του νερού, ενώ μετά έπλαθαν την λάσπη σε μπάλες για να δημιουργήσουν «δωμάτια» για αβγά στις κοντινές τους φωλιές. Μία θηλυκή έχτισε την εξωτερική της φωλιά αποκλειστικά μόνο από λάσπη κυλινδρικά «δωμάτιο» μετά το «δωμάτιο».
«Η Κουχίργουα θρηνεί το μωρό της» του Ρικάρντο Νούνιεζ Μοντέρο, Ισπανία – Νικητής Κατηγορίας Συμπεριφορά: Θηλαστικά
Η Κουχίργουα, μία νεαρή θηλυκή γορίλας της οικογένειας του βουνού Νκουρίνγκο στο δάσος Bwindi της Ουγκάντα, αρνιόταν να εγκαταλείψει το νεκρό μωρό της. Αυτό που αρχικά ο Ρικάρντο νόμιζε ότι είναι μία χούφτα από ρίζες, κατέληξε να είναι το μικροσκοπικό πτώμα. Οι οδηγοί του είπαν ότι όταν γέννησε είχε κακό καιρό και μάλλον το μωρό πέθανε από το κρύο. Στην αρχή, η Κουχίργουα αγκάλιασε και χάιδεψε το σώμα του και το κουβάλησε στους ώμους της. Βδομάδες μετά, άρχισε να τρώει ότι είχε απομείνει από το πτώμα, συμπεριφορά που ο οδηγός είχε συναντήσει μόνο ακόμα μία φορά.
«Έρημο λείψανο» της Τζεν Γκίτον, Γερμανία/ΉΠΑ – Νικήτρια Κατηγορία Φυτά και Μύκητες
Τα κουκουνάρια μίας θηλυκής βελβίτσια στοχεύουν στον ουρανό πάνω από την Έρημο Ναμίμπ. Αυτοί οι επιζώντες της ερήμου έχουν μία συναρπαστική βιολογία. Τα αρσενικά και τα θηλυκά φυτά παράγουν ξεχωριστά κουκουνάρια. Κάθε φυτό δημιουργεί μόνο δύο φύλλα, έναν μίσχο και μία ρίζα. Ο ξύλινος μίσχος σταματά να μεγαλώνει προς τα πάνω, αλλά πλαταίνει με το πέρασμα των χρόνων δημιουργώντας ένα είδος δίσκου, αλλά τα δύο αρχικά φύλλα συνεχίζουν να μεγαλώνουν και σταδιακά να διαχωρίζονται.
«Νυχτερινή πτήση» του Μάικλ Πάτρικ Ο’ Νιλ, ΗΠΑ – Νικητής Κατηγορίας Υποβρύχια
Σε μία νυχτερινή βουτιά στα βαθιά νερά του Ατλαντικού, μακριά από το Παλμ Μπιτς της Φλόριντα, ο Μάικλ κατάφερε έναν χρόνιο στόχο του, να φωτογραφίσει ένα ιπτάμενο ψάρι, με τέτοιο τρόπο, ώστε να αποτυπώνεται η ταχύτητα, η κίνηση και η ομορφιά αυτού του «φανταστικού δημιουργήματος». Την μέρα, αυτά τα ψάρια είναι σχεδόν αδύνατο να πλησιαστούν. Ζώντας στην επιφάνεια, είναι πιθανά θηράματα για πολλά μεγαλύτερα ζώα, όπως ο τόνος, ο ξιφίας και το σκουμπρί. Την νύχτα είναι πιο προσιτά, καθώς κολυμπούν αργά για να τραφούν από το πλανκτόν στην επιφάνεια.
«Ο λυπημένος κλόουν» του Τζόαν ντε λα Μάλλα, Ισπανία – Νικήτρια Κατηγορία Δημοσιογραφική Φωτογραφία Άγριας Φύσης
Ο Τιμπούλ, ένας νέος μακάκος με μακριά ουρά, τοποθετεί το χέρι του στο πρόσωπο του προσπαθώντας να δείξει πόσο άβολη είναι η μάσκα που φοράει. Ο ιδιοκτήτης του τον εκπαιδεύει να στέκεται όρθιος, ώστε να προσθέσει περισσότερα κόλπα στο ρεπερτόριο του. Οι παραστάσεις δρόμων με μακάκους έχουν απαγορευτεί σε αρκετές πόλεις, αλλά ακόμα πραγματοποιούνται στην Ινδονησία. Ο Τζόαν ξόδεψε πολύ χρόνο για να κερδίσει την εμπιστοσύνη των ιδιοκτητών μαϊμούδων της Σουραμπάγια. «Δεν είναι κακοί άνθρωποι», αναφέρει, «Απλά χρειάζονται ευκαιρίες για να βγάλουν αλλιώς λεφτά».
Μία συννεφιασμένη μέρα, ο Κριστομπάλ πέρασε το κανάλι Ερρέρα στη δυτική όχθη της Ανταρκτικής Χερσονήσου. Το συνεχές ρεύμα σε αυτό το ήρεμο κομμάτι νερού συγκεντρώνει παγόβουνα όλων των σχημάτων και μεγεθών. Διαλέγοντας ένα που έδειχνε υποσχόμενο – με περίπου 40 μέτρα μάκρος και 14 μέτρα ύψος – πέταξε το χαμηλού θορύβου ντρόουν του από πάνω και ανακάλυψε ένα σχηματισμό πάγου. Θερμότερος αέρας είχε λιώσει ένα μέρος της επιφάνειας δημιουργώντας μία πισίνα σε σχήμα καρδιάς μέσα στον πάγο, στην οποία κολυμπούσαν μερικές φώκιες.
«Υπογεγραμμένο δέντρο» του Αλεχάνδρο Πριέτο, Μεξικό – Από την νικητήρια φωτογραφική ιστορία «Περιπαίζοντας τον ιαγουάρο»
Ένας αρσενικός ιαγουάρος ακονίζει τα νύχια του και χαράζει την υπογραφή του σε ένα δέντρο στο όριο της περιοχής του στο βουνό στην περιοχή Sierra de Vallejo του Μεξικό, δυτικά της πολιτείας Ναγιαρίτ. Το σημείο οριοθέτησης έχει επιλεχθεί με προσοχή – το δέντρο έχει μαλακό φλοιό, επιτρέποντας τις βαθιές χαρακιές, που αποτελούν καθαρή προειδοποίηση για μη καταπάτηση, σε συνδυασμό με μία έντονη μυρωδιά. Ο Αλεχάνδρο έστησε την κάμερα του στα 6 μέτρα και μετά από 8 μήνες ο ιαγουάρος τελικά επέστρεψε για να φρεσκάρει το σημάδι του.
«Μητέρα υπερασπιστής» του Χαβιέ Ασνάρ Γκονζάλεζ ντε Ρουέδα, Ισπανία – Από το νικητήριο πορτοφόλιο άγριας φύσης
Μία μεγάλη μεμβρακίδα φυλάει την οικογένεια της, όσο οι νύμφες τρέφονται από τον μίσχο ενός στρυχνοειδούς φυτού στο Εκουαδόρ. Σε αντίθεση με άλλες μεμβρακίδες, που δέχονται βοήθεια και από άλλα έντομα, εδώ βλέπουμε ότι μόνος φύλακας είναι η μητέρα. Ακουμπά τα αβγά της στην κάτω πλευρά ενός στρυχνοειδούς φύλλου, τα καλύπτει με μία αραιή έκκριση και μετά χρησιμοποιεί ως ασπίδα το μικροσκοπικό σώμα της.
«Δεν ξέρω ποια γρανάζια κινούνται μέσα μας όταν κοιτάμε φωτογραφίες, ειδικά φωτογραφίες καλλιτεχνών όπως ο Cartier-Bresson, αλλά δεν είναι μόνο η όραση που δουλεύει, ούτε μονάχα η φαντασία»
10°
