Ψιλόλιγνη φιγούρα κάπως υπερκινητική. Φορά γυαλιά μυωπίας με χοντρό μαύρο σκελετό. Μαλλιά κάπως ανακατεμένα. Κρατά στο χέρι μία μικρή αναλογική μηχανή, μιλάει με ενθουσιασμό μικρού παιδιού, κουνώντας θεατρικά τα μακριά και αδύνατα χέρια του. Καθώς τον προσπερνάμε με κατεύθυνση το φουαγέ του Παλλάς, γυρίζω στη φίλη μου: «Μα αυτός δεν είναι;».
Έχουμε μόλις περάσει δίπλα από τον Richard Bellia που φωτογραφίζει μία ξανθιά κοπέλα στα σκαλιά του Παλλάς. Μας πιάνει αυτό το «είδα τον καλλιτέχνη, ουαου» και φτάνουμε ακόμα πιο ενθουσιασμένες στην έκθεση. Εκ πρώτης μας φαίνεται μικρή. Εντυπωσιαζόμαστε από το μέγεθος των εκτυπώσεων, από την πυκνότητα του μαύρου στις φωτογραφίες του, από τα αγαπημένα μας μουσικά είδωλα που κοίταξαν κάποτε μέσα στο φακό του. Αλλά θέλουμε κι άλλο. Στο κέντρο του φουαγιέ υπάρχει ένα τραπέζι. Πάνω του κουτιά φωτογραφικού χαρτιού, η αγαπημένη Χάσελμπλαντ του Bellia, συντροφιά του τα τελευταία 36 χρόνια και κάποιες φωτογραφίες τυλιγμένες σε ρολό.
«Γεια σας, είμαι ο φωτογράφος», Ο Richard Bellia μας συστήνεται με δική του πρωτοβουλία και μας ρωτά αν θέλουμε να δούμε περισσότερες φωτογραφίες. Κομπλαρισμένες, σαστισμένες και ταυτόχρονα έκπληκτες από την απλότητα του καλλιτέχνη και τη διάθεσή του να διαδράσει με τον κόσμο που επισκέπτεται την έκθεσή του, λέμε ναι. Τα φωτογραφικά κουτιά ανοίγουν και ο Bellia έχει μία ιστορία να πει για κάθε φωτογραφία που περνά από τα χέρια του.
Ξεχωρίζω πέντε και σας τις μεταφέρω με βαριές τύψεις, καθώς η συνάντησή μου με τον Bellia δεν ήταν μία προγραμματισμένη συνέντευξη, αλλά μία υπέροχη συγκυρία που πάντα θα αναρωτιέμαι αν έπρεπε να την κρατήσω μόνο για μένα και να μην υπακούσω στην ανάγκη που οδήγησε να κάνω αυτή τη δουλειά, την ανάγκη να μοιράζομαι όμορφες ιστορίες.
Η τελευταία φωτογραφία των Smiths
Ανάμεσα στις φωτογραφίες που δεν εκτίθενται, αλλά βρίσκονται μέσα στα πολύτιμα κουτιά του Bellia και μία που εικονίζει τον Morissey, χωρίς μπλούζα σε μετέωρη στάση καθώς εγκαταλείπει τη σκηνή. «Είναι από το τελευταίο live των Smiths. Εδώ είναι ο Morissey λίγο πριν κατέβει από τη σκηνή. Υπάρχει μάλιστα βίντεο και αν κοιτάξεις πολύ προσεχτικά, θα με δεις στα δεξιά κάτω από τη σκηνή να κάνω ένα μικρό άλμα για να πετύχω αυτή τη λήψη. Αν το καλοσκεφτείς είναι η τελευταία φωτογραφία των Smiths.
Επίσης από την έκθεση μου έλειψε και μία φωτογραφία του David Bowie που έχει παίξει σχεδόν σε όλα τα δημοσιεύματα που προαναγγέλλουν την έκθεση. Είναι μέσα στα «μαγικά κουτιά» του Bellia. Όταν τη σηκώνει στα χέρια του τον ρωτώ γιατί δεν είναι κι αυτή στον τοίχο. «Θες όντως να ξέρεις;», λέει και παίρνει μία έκφραση απελπισίας, «Έχω χάσει το αρνητικό. Έχω αυτή και άλλη μία σπίτι, συνεπώς, δεν υπάρχει περίπτωση να τη βάλω ποτέ στον τοίχο».
Ο Bellia, ο Jean-Michel Jarre και το τρίτο στοιχείο
Πέφτει πάνω σε μία φωτογραφία του Jean-Michel Jarre, ένα ομολογουμένως σαγηνευτικό πορτρέτο του Γάλλου πιονέρου της ηλεκτρονικής που έχει ευλογήσει το απογευματινό φώς. Ο Bellia θυμάται, «Έπρεπε να περιμένω το κατάλληλο φως, για να μην τον τυφλώνει και μισοκλείσει τα μάτια του. Είναι όλα υπόθεση δύο λεπτών. Ξέρεις τι κάνω; Έχω γνωρίσει όλους αυτούς τους διάσημους τύπους. Δεν είναι πάντα εύκολο να διαδράσεις μαζί τους. Έτσι βάζω ανάμεσα σε μένα και σε αυτούς ένα τρίτο στοιχείο, το φως. “Ω, γεια σου είσαι τόσο διάσημος και πλούσιος εγώ τώρα θα σε φωτογρ… Α! Κοίτα τι φοβερό φως!”, όταν σε εκείνο το σημείο ο άλλος γυρίσει να δει το φως, τότε ξέρεις ότι έχεις κερδίσει».
Ανάμεσα στις φωτογραφίες και μία που δείχνει ένα σκιτσάκι που ο Johnny Rotten των Sex Pistols έχει ζωγραφίσει με μαρκαδόρο στους τοίχους του στούντιο που πρόβαραν μεταξύ 1975 – 1976. Ο Bellia αναφέρει ότι κάποια στιγμή η τοίχοι είχαν καλυφθεί με ταπετσαρία και ότι 35 χρόνια μετά όταν αυτές αφαιρέθηκαν, τα σκίτσα ήταν ακόμη εκεί. Επεσήμανα, ότι αυτό μοιάζει με αρχαιολογική ανακάλυψη και τότε ο Bellia αποφασίζει να πάει βαθύτερα στην ιστορία. «Είχα μία έκθεση στο York στην Αγγλία. Ανάμεσα στο κοινό και ένας καθηγητής αρχαιολογίας από το Πανεπιστήμιο του York. Είναι εκεί πίνει τα κρασιά του και χαζεύει το φυλλάδιο της έκθεσης. Ανάμεσα στις φωτογραφίες και αυτή εδώ, όπου έχω τη διεύθυνση του στούντιο, τα πάντα, κάθε πληροφορία. Μέρες μετά βλέπω στο BBC “Σημαντική ιστορική ανακάλυψη από τον τάδε καθηγητή αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου του York για την πανκ κουλτούρα του έθνους μας”. Έπαθα σοκ. Δεν υπήρξε εφημερίδα που να μην έγραψε για αυτή την ιστορία, ψάξτε το και θα το βρείτε. Έγινα έξαλλος. Το καρπώθηκε όλο ως δική του ανακάλυψη. Επικοινώνησα μαζί του και του είπα, “Αυτό το λες ανακάλυψη; Εγώ το λέω social drinking!”».
Οι Cure Πριν και Μετά
Ο Bellia έχει τραβήξει αμέτρητες φωτογραφίες τους Cure. Μεταξύ αυτών δύο που κρύβουν μία απόλυτα 80s ιστορία. «Έψαχναν να βρουν κόκα και ήταν πάρα πολύ ξενερωμένοι, έτσι στην πρώτη φωτογραφία είναι κατσουφιασμένοι. Αλλά δες εδώ τη δεύτερη! Είναι τραβηγμένη είκοσι λεπτά μετά, αφού βρήκαν και έκαναν κόκα είναι όλοι χαρούμενοι».
«Δεν ξέρω ποια γρανάζια κινούνται μέσα μας όταν κοιτάμε φωτογραφίες, ειδικά φωτογραφίες καλλιτεχνών όπως ο Cartier-Bresson, αλλά δεν είναι μόνο η όραση που δουλεύει, ούτε μονάχα η φαντασία»
Ένα συλλογικό εγχείρημα της Αστικής μη Κερδοσκοπικής Εταιρείας Αρχείων Πηνελόπης Μασούρη με έργα 30 φωτογράφων στους Δήμους Λουτρακίου, Περαχώρας, Αγίων Θεοδώρων και Σοφικού Κορινθίας
12°
