Μάτι, ένα μήνα μετά

Κείμενο: Χρήστος Βρεττός

Μια θάλασσα γεμάτη κοχύλια που χτενίζαμε με τις μάσκες μας. Κρυφτό, κυνηγητό (και οι σχετικοί τσακωμοί) στις αυλές, μπάσκετ στο λιμάνι και ανέμελες καλοκαιρινές ταινίες στο Ρία και το Μαϊάμι. Αυτό ήταν πάνω κάτω το μέσο καλοκαίρι μας στο Μάτι. Τον χειμώνα τον περνούσαμε προσπαθώντας να πείσουμε τους φίλους μας ότι η τοποθεσία «Μάτι» δεν είναι απλώς ένα κακόγουστο γλωσικό αστείο, αλλά πραγματικά υπάρχει.

Cut to the next scene και τα γαλήνια στενά του χωριού μας αποτελούν πρωτοσέλιδο στα μεγαλύτερα διεθνή ειδησογραφικά δίκτυα. Η φωτιά κινήθηκε αφύσικα γρήγορα αιφνιδιάζοντας τον κόσμο. Ο πυκνός καπνός που έπνιξε τους δρόμους συνέβαλε στο γενικό κλίμα πανικού και αποπροσανατολισμού, εμποδίζοντας τους κατοίκους του Ματιού να εκκενώσουν την περιοχή με ασφάλεια και ταχύτητα.

Και έτσι το μόνο που μας έμεινε από όσους και όσα κάηκαν είναι οι αναμνήσεις. Από πρόσωπα που μεγαλώσαμε μαζί και αγαπήσαμε μέχρι χώρους που συνηπάρξαμε και γελάσαμε και δημιουργήσαμε κοινότητες.

Μαζεύοντας τα συντρίμμια λοιπόν –κυριολεκτικά και μεταφορικά– κοιτάμε μπερδεμένα, αλλά επίμονα, στον ορίζοντα προσποιούμενοι ότι το απέραντο γαλάζιο μπροστά μας κάπως θα μας κάνει να ξεχάσουμε την καμμένη βία πίσω μας.