Τέχνηcolor σε 11 καρέ

Σύμφωνοι, έχουμε δει το «Γεράκι της Μάλτας» σε έγχρωμη εκδοχή, και δεν ήταν εξίσου συναρπαστική. Το ίδιο ισχύει και για το «Καζαμπλάνκα», ή οποιοδήποτε άλλο επανεπεξεργασμένο κλασικό νουάρ σας έρχεται πρόχειρα στο νου. Μοιάζει θαρρείς και μαζί με το έντονο κοντράστ και τον χαμηλό φωτισμό, οι κλασικές ταινίες σε επιχρωματισμένες εκδόσεις να έχουν απολέσει και κάτι από την αίγλη τους, τον ιδιαίτερο εκείνο τύπο αγέραστου γκλάμουρ και εξπρεσιονισμού που αποπνέει διαχρονικά το πρωτότυπο.

Το γιατί προτιμούμε να εικάζουμε το χρώμα του κοστουμιού του Σαμ Σπέιντ ή την απόχρωση του κραγιόν της Μπρίτζιτ Ο’Σόνεσι, αντί να γνωρίζουμε εξαρχής ότι είναι μπλε και βαθυκόκκινο αντίστοιχα, μπορεί και να έχει να κάνει με την ιδιαίτερη γοητεία που δεν παύει να ασκεί το ρετρό, ίσως όμως και με ανερμήνευτους μηχανισμούς της φαντασίας, που προτιμά να πλάθει σενάρια, αντί να της υπαγορεύεται η πλοκή.

Ισχύει κάτι ανάλογο και για την τέχνη της φωτογραφίας; Η σύγκριση θα ήταν άνιση, από την άλλη όμως, και παρά όλους τους θεσπέσιους κολορίστες του στερεώματος, ποιος θα μπορούσε να κατονομάσει επιδραστικότερο φωτογράφο από τον Cartier-Bresson; Παρακάτω πάντως παραθέτουμε ορισμένα καλαίσθητα δείγματα ασπρόμαυρων ενσταντανέ, τα οποία δουλεύτηκαν ψιλοβελονιά με το Photoshop, προκειμένου να μας προσφέρουν όμορφα, ανανεωμένα στιγμιότυπα.

Ο Μαρκ Τουέιν, περίπου το 1909.

Τόμας Έντισον, Τζον Μπάροουζ και Χένρι Φορντ. Φλόριδα, Μάρτιος 1914.

Επιζώντες του στρατοπέδου συγκέντρωσης Wobbelin, 1945.

Παιδί και ελεφαντάκι. Λονδίνο, 1945.

Η ηθοποιός Μίστι Άιερς, 1955.

Ο Κλιντ Ίστγουντ τσεκάρει το περίστροφό του, στην κατοικία του στο Λος Άντζελες. 1 Ιουνίου 1956.

1957. Ο Στιβ Μακ Κουίν στην αγαπημένη του Τζάγκουαρ XK-SS.

Ο Malcolm X το 1960.

Λούις και Λουσίλ Άρμστρονγκ, Κάιρο, 1961.

Οι Μπιτλς το 1962.

Μια νεότατη Ελίζαμπεθ Τέιλορ.

Ο Πάμπλο Πικάσο καθισμένος μπροστά σε έργο του, στην κουζίνα του σπιτιού του.