Φωτογραφια

Η Φωνή του Αντώνη: Το ευαίσθητο και αιχμηρό οικογενειακό πορτρέτο που βραβεύτηκε

Ο Χρήστος Καπάτος φωτογράφισε και βιντεοσκόπησε τον πατέρα του, όταν εκείνος άρχισε να αντιμετωπίζει προβλήματα ομιλίας

21.05.2018, 15:49
Θανάσης Καρατζάς
2’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Eπιλογές

Frankenstein & Eliza στο θέατρο Πορεία: Κριτική Δημήτρη Τσατσούλη

Θεατρο - Οπερα Frankenstein & Eliza: Μια παράσταση για ένα καυτό ζήτημα της εποχής

Δημήτρης Τσατσούλης

TV + Series Εκατό χρόνια μοναξιά | Netflix: Το αδύνατο που έγινε δυνατό

Τάνια Σκραπαλιώρη

Μουσικη Γιώργος Καρράς: Από τότε που έπαιζε με τις Τρύπες, μέχρι τον δεύτερο προσωπικό του δίσκο

Γιώργος Φλωράκης

Η πρώτη χρήση της φωτογραφικής μηχανής ήταν η συγκράτηση μιας στιγμής ενός γεγονότος, ένα φαινομενικά ακριβές αποτύπωμα της πραγματικότητας. Όσοι γνώριζαν τις αξίες της εικόνας μέσα από άλλες τέχνες, σύντομα αντιλήφθηκαν ότι αυτό που αποτυπώνεται στη φωτογραφία είναι ένα αυθαίρετο κομμάτι του χώρου αυτής της πραγματικότητας και ένα εξίσου αυθαίρετο κομμάτι του χρόνου της, μαζί με την υποκειμενικότητα της πρόθεσης από τον φωτογράφο, άρα και την αποκλιση απο μια αντικειμενική πραγματικότητα. Άλλωστε αυτό είναι το ντοκουμέντο.

Η αναμνηστική φωτογραφία είναι η επιθυμία του καθένα να κρατήσει το παρελθόν του, και να καταγράψει τη ζωή του. Για αυτό η συγγένεια της καλλιτεχνικής και της αναμνηστικής φωτογραφίας εντοπίζεται σε πολλά επιμέρους χαρακτηριστικά τους.

Ο Χρήστος Καπάτος, με μία τέτοια ανάγκη, επανασυστήνει το οικογενειακό αρχείο κρατώντας κομματιαστά φωτογραφίες, σημειώσεις και ό,τι άλλο τον συνδέει με την οικογένειά του και τον πατέρα του, ενώ παράλληλα δημιουργεί νέες φωτογραφίες που προσθέτει σε αυτό το συνθετικό πρότζεκτ, με ευαισθησία, τρυφερότητα, αλλά και αιχμή ώστε να δώσει το τελικό σχήμα στο φωτογραφικό του εγχείρημα.

Το 2011, μετά από ένα πολύ σοβαρό ατύχημα, ο Χρήστος Καπάτος αποφασίζει να εγκαταλείψει μια επιτυχημένη καριέρα στον χώρο της ναυτιλίας και μετακομίζει πίσω στο πατρικό του. Την ίδια περίοδο ο πατέρας του, Αντώνης, αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα ομιλίας, λόγω μιας σειράς εγκεφαλικών επεισοδίων. Οι μόνοι που μπορούν να τον κατανοήσουν είναι ο γιος και η σύζυγός του. Το 2012 ο Χρήστος ξεκινά να κινηματογραφεί τη ζωή του στο σπίτι, σε μια προσπάθεια να συμφιλιωθεί με το νέο αυτό μοντέλο συνύπαρξης. Κι ενώ αρχικά επιδιώκει να απεικονίσει την αγωνία, τις ανησυχίες, τη σύγχυση αλλά και την ελπίδα για το μέλλον, τελικά ανακαλύπτει εκ νέου την οικογένειά του υπό ένα διαφορετικό πρίσμα και, μαζί με αυτή, τη φωνή του Αντώνη.

Η φωνή του Αντώνη «Antonis’ voice» προβλήθηκε στα πλαίσια του 20ού Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης και απέσπασε το βραβείο ντοκιμαντέρ πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη του Ελληνικού Προγράμματος διάρκειας άνω των 50 λεπτών. Παράλληλα πραγματοποιήθηκε η έκθεση φωτογραφίας του Χρήστου Καπάτου, «Antonis’ voice (A family portrait)» σε επιμέλεια Γιάννη Καρπούζη.