Ανέμελα καλοκαίρια

Προφανώς έχω ένα «κόλλημα» με τα καλοκαίρια, τις θάλασσες και τις παραλίες. Καλά, ΟΚ! Έχω πολλά «κολλήματα», αλλά το συγκεκριμένο είναι μάλλον το πιο διαχρονικό. Έχω φτάσει στο σημείο να είμαι στη θάλασσα σχεδόν καθημερινά, κάπου 340 μέρες το χρόνο. Και εκείνες τις ελάχιστες μέρες, που δεν προλαβαίνω να πεταχτώ για μια βουτιά, γιατί κάτι έτυχε ή γιατί ήμουν σε ταξίδι, κάτι με πιάνει.

Το «κόλλημα» αυτό, πέρα από την ψυχωτική του διάσταση, έχει και κάποια θετικά. Όταν είσαι καθημερινά στη θάλασσα για χρόνια, αποκτάς μια ιδιαίτερα ισχυρή αίσθηση του πότε πραγματικά κάνει κάνει κρύο ή ζέστη και του πως μεταβάλλεται ο καιρός, καθώς αλλάζουν οι εποχές κατά τη διάρκεια του έτους. Ξέρεις ακριβώς πότε έρχεται και πότε φεύγει το καλοκαίρι. Μιλάω για τις πραγματικές ημερομηνίες. Όχι για τις επίσημες.

Τέλος πάντων, οι παραλίες έχουν ήδη καθαριστεί, στις περισσότερες έχουν μπει ομπρέλες, οι τουρίστες έχουν ήδη κάνει αισθητή την παρουσία τους και τα τσιρίγματα, που υποδηλώνουν ότι το νερό είναι ακόμα κρύο, έχουν αρχίσει και αραιώνουν. Η αντίστροφη μέτρηση για την επίσημη έναρξη της θερινής περιόδου έχει αρχίσει.

Το καλοκαίρι στην Ελλάδα αρχίζει την ημέρα που κλείνουν τα δημοτικά σχολεία και τελειώνει την ημέρα που ξανανοίγουν. Δεν αλλάζει αυτό με τίποτα και για κανέναν λόγο. Η ελληνική κοινωνία έχει μια ιδιαίτερα σχέση με τα παιδιά. Να μην πω ότι ο Έλληνας ζει για τα παιδιά του ή μέσω των παιδιών του, γιατί είναι κομματάκι βαρύ, αλλά πάντως, αν το καλοεξετάσεις το πράγμα, βλέπεις ότι όλα και όλοι κινούνται γύρω από το σχολικό πρόγραμμα. Γονείς αλλά και παππούδες, γιαγιάδες ορίζουν σε μεγάλο βαθμό την καθημερινότητά τους σε αντιστοιχία με τις παιδικές δραστηριότητες. Και μέσα από αυτό το πρίσμα αντιμετωπίζουν και το καλοκαίρι.

Το καλοκαίρι για τα παιδιά είναι ανέμελο. Είναι γέλιο, χαρά, παιχνίδι, ξενοιασιά. Η ανεμελιά αυτή είναι μεταδοτική. Από τα παιδιά μεταδίδεται και στην υπόλοιπη κοινωνία και τελικά όλοι έχουν διάθεση για παιχνίδια κατά τη διάρκεια του θέρους. Βέβαια, δεν αρέσουν σε όλους τα ίδια παιχνίδια.

Όταν λέμε «toy camera», εννοούμε κάποιες φτηνιάρικες φωτογραφικές μηχανές με φιλμ, κατά βάση πλαστικές και με εξαιρετικά περιορισμένες δυνατότητες. Οι κάμερες αυτές για να βγάλουν κατιτίς χρειάζονται άπλετο φως, άρα το καυτό και υπέρλαμπρο ελληνικό καλοκαίρι βολεύει για να παίξεις μαζί τους. Είναι τώρα κάπου ένα δίμηνο, ίσως και παραπάνω, που βγάζω μανιωδώς φωτογραφίες κυρίως με τέτοιες μηχανές. Αρχικά βρήκα μία στο πατάρι και αφού έβγαλα μέχρι να τη διαλύσω, μετά πήγα και αγόρασα και άλλες. Παρόλο που τις περισσότερες φορές το αποτέλεσμα είναι άθλιο, εγώ επιμένω.

Είναι εκείνα τα «κολλήματα» που λέγαμε στην αρχή...