Γιατί να πάρεις ράτσα, με τόσα γλυκά αδέσποτα εκεί έξω;

Μπορεί οι γάτες να λατρεύονται για την αυτονομία και τη χάρη τους, αλλά η αλήθεια είναι μία, ο σκύλος είναι μισός άνθρωπος. Μου αρέσουν όλα. Αλεπουδοκέφαλα, κοντά, ψηλά, άλλα με πενταχρωμίες, χοντρά, λεπτά, τριχωτά, ασχημόφατσες γουρλωτές, μελένια αμυγδαλομάτικα, κυρίες με φιόγκους, αλήτες με λάσπες, ρασταφάρια και κουρεμένα, όλα χωρίς εξαίρεση. Η αδυναμία μου, όμως, είναι μία. Τα μπασταρδεμένα.
 
Συνήθως είναι του δρόμου. Μεγαλώνουν χύμα, μόνα τους. Ζορίζονται πολύ, αν δεν τα υιοθετήσει κάποιος φιλόζωος. Ευτυχώς το κλίμα έχει αλλάξει πολύ τα τελευταία χρόνια και τα αδέσποτα λιγοστεύουν, περιθάλπτονται, αγαπιούνται και σπιτώνονται. Δεν είναι εύκολο. Βλέπεις, είναι μεγάλη ευθύνη. Μισό παιδί.
 
Μια μέρα στο καταφύγιο «Πήγασος» είναι αρκετή για να καταλάβει κανείς τι συμβαίνει. Ο «Πήγασος» λειτουργεί ήδη από το 2002 και κάνει ό,τι μπορεί κυριολεκτικά. Στειρώσεις, υιοθεσίες, bazaar, ταΐσματα, εμβολιασμούς, χειρουργεία στα τραυματισμένα ζώα, ειδικά από τη Λεωφόρο Μαραθώνος. Φυσικά, όλα αυτά αν και εφόσον υπάρχουν χρήματα από χορηγίες ή bazaar και πάντα σε συνεργασία με τον δήμο.
 
Μια ματιά στις φάτσες τους είναι αρκετή για να αγαπήσετε έναν αλητοκοπριτάκο, τρικολόρε, μπασταρδάκο και να το προτιμήσετε από ένα αγοραστό ράτσας. Έτσι και αλλιώς ο χαρακτήρας μετράει περισσότερο από όλα.

Περισσότερες φωτογραφίες στο προσωπικό μου instagram εδώ