Κατά βάση, θα ήθελα να μπορώ να πηγαίνω παντού με τον σκύλο μου. Σε εστιατόρια, σινεμά, συναυλίες, στο αεροπλάνο, στο γήπεδο, στα πάρτι. Δεν θα τον έπαιρνα πάντα μαζί μου, αλλά θα ήταν ωραίο να ξέρω ότι μπορώ να το κάνω. Είναι μια λύση, για εκείνες τις στιγμές, που δεν δε ακολουθεί κανένας, γιατί όλοι έχουν «τις υποχρεώσεις τους». Ο Φλοξ είναι πάντοτε διαθέσιμος για βόλτα, περιπέτεια και κοινωνικές εξόδους. Δυστυχώς, είναι κάτι που δεν μπορεί να γίνει και το γνωρίζω, απλά σκέφτομαι φωναχτά.
Πάντως, η περιφορά του Επιταφίου είναι μία από τις περιπτώσεις, που μπορείς να παραβρεθείς με τον σκύλο σου. Είναι κάτι που συμβαίνει σε ανοικτό χώρο, έξω στους δρόμους και είναι δύσκολο να στο απαγορεύσει κάποιος. Προσωπικά, δεν μπαίνω μέσα στον κύριο όγκο των πιστών, που ακολουθούν τον Επιτάφιο. Δεν θέλω να προκαλώ, ούτε να ενοχλώ. Ακολουθώ την πομπή από το πλάι, από το πεζοδρόμιο. Βλέπεις μια χαρά, πας βόλτα και τον σκύλο.
Συνήθως βαριέμαι τις τελετές και την εκκλησία. Με κουράζουν. Όμως ο Επιτάφιος μου αρέσει. Η ατμόσφαιρα είναι πολύ ιδιαίτερη. Ο χαμηλός φωτισμός των δρόμων, τα αναμμένα κεριά που κρατούν οι πιστοί, οι πένθιμες ψαλμωδίες, η ανοιξιάτικη μυρωδιά των λουλουδιών από τις αυλές των σπιτιών, που ανακατεύεται με εκείνη του λιβανιού, η πομπή που κινείται αργά και κατανυκτικά στο ημίφως, όλο αυτό το σκηνικό αποπνέει μια ονειρική και μυστηριώδη αίσθηση. Από όλα τα τελετουργικά της Εκκλησίας μας νομίζω η περιφορά του Επιταφίου είναι το κορυφαίο.
Βέβαια, όπως προείπα, προσωπικά ψιλοβαριέμαι την εκκλησία. Από μικρό παιδί, η λειτουργία με κούραζε πάρα πολύ. Δεν το παίζω άθεος, αλλά για να είμαι ειλικρινής, αν δεν συντρέχει σοβαρός λόγος, πάντα θα βρω μια δικαιολογία για να μην πάω. Και δυστυχώς, όταν ο λόγος είναι σοβαρός, είναι ταυτόχρονα και δυσάρεστος. Κηδεία, μνημόσυνο ή το πιο βασανιστικό από όλα, γάμος. Παρόλα αυτά, για να σας τρελάνω ακόμα περισσότερο, δεν είμαι κατά της Εκκλησίας, ούτε υπέρ του διαχωρισμού της από το κράτος. Και τα θρησκευτικά μου άρεσαν, όπως τα κάναμε στο σχολείο. Ανεξάρτητα με το αν η λειτουργία είναι βαρετή και κουραστική για τα γούστα μου και άσχετα με το αν υπάρχει Θεός ή όχι και αν τελικά υπάρχει ποιος Θεός είναι αυτός, ζητήματα που προσωπικά δεν με απασχολούν, θεωρώ ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει βοηθήσει και συνεχίζει να βοηθάει την Ελλάδα, την κοινωνία, σε πολύ μεγάλο βαθμό. Και ότι τα θετικά της είναι πολύ περισσότερα από τα αρνητικά της.
Το Κουμ-Καπί (πύλη της άμμου) στα Χανιά είναι μια ιδιαίτερη συνοικία. Είναι χτισμένη σε ένα παραθαλάσσιο σημείο της πόλης με όμορφη παραλία. Στα μέσα του 19ου αιώνα, στην περιοχή υπήρχε ένα χωριό, του οποίου οι μόνοι κάτοικοι ήταν φτωχοί Βεδουίνοι από τη Βόρεια Αφρική, που είχαν μεταφερθεί εδώ από τους Οθωμανούς για να εκτελούν τις βαριές εργασίες του λιμανιού των Χανίων. Εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν κανονικά σπίτια στο Κουμ-Καπί, μόνο σκηνές και παραπήγματα, τα περισσότερα από τα οποία ήταν κατασκευασμένα από τσίγκο. Το μέρος έμοιαζε με μια σημερινή “φαβέλα”. Μέρος αυτής της ατμόσφαιρας έχει διατηρηθεί σε κάποια σημεία της συνοικίας ακόμα και σήμερα. Μην χάσετε τη ευκαιρία να την επισκεφθείτε, όταν θα έρθετε στα Χανιά.
Κάθε Μεγ. Παρασκευή ακολουθώ τον Επιτάφιο του Αγίου Νικολάου, ο οποίος διασχίζει τα στενά δρομάκια και την παραλία του Κουμ-Καπί. Ο φωτισμός είναι σχεδόν ανύπαρκτος και η πομπή ανάμεσα στα χαμόσπιτα είναι μοναδικό θέαμα. Του οποίου βέβαια η φωτογράφηση είναι ένα μάλλον δύσκολο εγχείρημα.
Ιδίως όταν βγάζεις με χειροκίνητη εστίαση, 400αρι φιλμ χωρίς φλας και ταυτόχρονα πρέπει κρατάς τον Φλοξ από το λουρί!
Έβαλα και μια φωτογραφία του Φλοξ στο τέλος για να ξέρετε για ποιον μιλάμε.
«Δεν ξέρω ποια γρανάζια κινούνται μέσα μας όταν κοιτάμε φωτογραφίες, ειδικά φωτογραφίες καλλιτεχνών όπως ο Cartier-Bresson, αλλά δεν είναι μόνο η όραση που δουλεύει, ούτε μονάχα η φαντασία»
Ένα συλλογικό εγχείρημα της Αστικής μη Κερδοσκοπικής Εταιρείας Αρχείων Πηνελόπης Μασούρη με έργα 30 φωτογράφων στους Δήμους Λουτρακίου, Περαχώρας, Αγίων Θεοδώρων και Σοφικού Κορινθίας
12°
