Επιστρέφοντας από ένα 3ήμερο σαφάρι στο Λονδίνο στις αρχές Μαρτίου, αποφάσισα να μη στείλω αμέσως τα φιλμ για εμφάνιση. Είχα τραβήξει συνολικά 4 36άρια ρολά διαφόρων χρωματικών αποχρώσεων, για τα οποία ήθελα να περάσουν κάποιες μέρες πριν να αποφασίσω να δω τι είχαν μέσα. Είναι ένα από τα πλεονεκτήματα της αναλογικής φωτογράφησης και αυτό. Μέχρι να δεις τι έβγαλες, μπορεί να έχει περάσει αρκετός χρόνος. Όταν πλέον κοιτάς τις εικόνες, έχεις κάπως αποσυνδεθεί συναισθηματικά από τις στιγμές που τράβηξες. Αυτό σε κάνει πιο αντικειμενικό στην αξιολόγησή τους. Κοιτάζοντας λοιπόν τις εικόνες, κάπου στα τέλη του μήνα, ξανάφερνα βήμα-βήμα στο μυαλό μου όλο το ταξίδι. Τι είχα σχεδιάσει να κάνω, τι έκανα τελικά, σε ποιες περιοχές πήγα και άλλα τέτοια. Σε κάποια φάση μελαγχόλησα!
Είναι εντυπωσιακό το αστικό τοπίο του Λονδίνου. Μεγαλοπρεπές, αρχοντικό! Όπου και να στρέψεις το βλέμμα σου, βλέπεις κάτι όμορφο. Και αν δεν είναι πάντα ιδιαίτερα όμορφο, τουλάχιστον δεν είναι άσχημο. Είναι δύσκολο να δεις κάτι να σε χαλάσει! Και δεν μιλάμε για φυσική ομορφιά αλλά για ένα κάλος απολύτως τεχνητό. Που το έχει δημιουργήσει ο άνθρωπος εξ ολοκλήρου. Και που οι άνθρωποι φροντίζουν με την καθημερινή τους συμπεριφορά να παραμένει διαρκώς σε υψηλό επίπεδο. Τόσο το εμπορικό και τουριστικό κέντρο, όσο και οι συνοικίες και τα προάστια, αποτελούν λαμπρά παραδείγματα αστικής ανάπτυξης. Ταυτόχρονα βλέπεις και αισθάνεσαι παντού την έννοια του σεβασμού. Σεβασμού στον πολίτη αλλά και στον επισκέπτη. Από όλους προς όλους.
Είναι εντυπωσιακό το φυσικό τοπίο στην Ελλάδα. Μεγαλειώδες. Από τα ωραιότερα στον πλανήτη. Ορεινοί όγκοι, φαράγγια, υπέροχες ακρογιαλιές, μοναδικά νησιά, πεντακάθαρες θάλασσες. Λάβετε υπόψιν και τις πάνω από 250 ημέρες το χρόνο ηλιοφάνεια. Μπορείτε να προσθέσετε και μία πολιτιστική κληρονομιά από τις 2-3 πιο σημαντικές παγκοσμίως. Όλα φανταστικά! Μέχρι που μπαίνει στην εξίσωση ο παράγοντας άνθρωπος. Εκεί είναι που μελαγχολείς πραγματικά!
Σκέφτηκα κάποια απλά πράγματα που δεν πρόκειται ΠΟΤΕ να συναντήσει κάποιος στο Λονδίνο:
Εργάτες σε δημόσια ή ιδιωτικά εργοτάξια χωρίς κράνος, γιλέκο, φόρμα εργασίας κ.λπ.
Συνοδούς σκύλων να μη μαζεύουν από το δρόμο όσα αφήνει ο συμπαθής φίλος τους.
Πολίτες να απευθύνονται σε άλλους συμπολίτες τους λέγοντας: «Πάρε από δω το κωλόσκυλο γιατί θα του ρίξω φόλα».
Αδέσποτα, κακοποιημένα, δηλητηριασμένα ή σκοτωμένα από αυτοκίνητο, ζώα στους δρόμους.
Επιβάτες αυτοκινήτων να πετούν σκουπίδια ή γόπες από το παράθυρο.
Καπνό από τσιγάρο σε εστιατόρια, μπαρ, συναυλίες, αγώνες μπάσκετ ή ποδοσφαίρου.
Μπετόβεργες-αναμονές σε οροφές κτιρίων.
Κολώνες και σύρματα εναέριων δικτύων τοποθετημένα όπως να ’ναι και όπου να ’ναι.
Οδηγούς αυτοκινήτων να μην παραχωρούν απόλυτη προτεραιότητα στους πεζούς.
Σακούλες με σκουπίδια έξω από υπερχειλισμένους κάδους.
Πάρκα και παρτέρια αφημένα στο έλεος του Κυρίου.
Μουσεία, μνημεία, πινακοθήκες να είναι κλειστά λόγω απεργίας.
Βανδαλισμένα κτήρια να τελούν από κατάληψη.
Σπρέι, μπογιές, αφίσες στους τοίχους πανεπιστημίων, σχολείων, δημόσιων κτιρίων ή κατοικιών.
Αυτοκίνητα παρκαρισμένα επάνω στο πεζοδρόμιο ή σε θέσεις αναπήρων, καθώς και
διπλοπαρκαρισμένα αυτοκίνητα.
Τραπεζοκαθίσματα και σκίαστρα στα πεζοδρόμια να εμποδίζουν την κυκλοφορία των πεζών.
Οδηγούς λεωφορείων ή ταξί να καπνίζουν.
Επιβάτες σε μέσα μαζικής μεταφοράς να αξιώνουν να μετακινούνται δωρεάν.
Αστυνομικούς να μιλούν με αγένεια και αυταρχισμό σε πολίτες.
Δεν θα συνεχίσω. Η λίστα εξάλλου είναι ενδεικτική. Και μπορεί να γίνει ατελείωτη. Νομίζω ότι το πιάσατε το νόημα. Δείτε και τις εικόνες και μπορείτε να μελαγχολήσετε ελεύθερα!
«Δεν ξέρω ποια γρανάζια κινούνται μέσα μας όταν κοιτάμε φωτογραφίες, ειδικά φωτογραφίες καλλιτεχνών όπως ο Cartier-Bresson, αλλά δεν είναι μόνο η όραση που δουλεύει, ούτε μονάχα η φαντασία»
Ένα συλλογικό εγχείρημα της Αστικής μη Κερδοσκοπικής Εταιρείας Αρχείων Πηνελόπης Μασούρη με έργα 30 φωτογράφων στους Δήμους Λουτρακίου, Περαχώρας, Αγίων Θεοδώρων και Σοφικού Κορινθίας
12°
