Για σκεφτείτε το λίγο. Στο ιστορικό κομμάτι της Βενετίας ζουν 55.000 μόνιμοι κάτοικοι. Την ίδια στιγμή η πόλη δέχεται καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους κάπου 60.000 επισκέπτες την ημέρα. Γύρω στα 20.000.000 ετησίως. Σχεδόν όσο είναι ολόκληρη η ετήσια τουριστική κίνηση της Ελλάδας. Αυτό βέβαια είναι λογικό, καθώς η συγκεκριμένη πόλη είναι κάτι το πραγματικά μοναδικό σε όλον τον πλανήτη. Όμως, όσοι ζουν μόνιμα εκεί, πώς την παλεύουν με τόσους τουρίστες, σε πολλές περιπτώσεις ιδιαίτερα ενοχλητικούς, σε τόσο μικρό χώρο; Πώς διατηρούν την ηρεμία τους και την κανονικότητα της καθημερινότητάς τους;
«Venezia è una vera città». Λοιπόν, αυτά τα πράσινα πανό, τα οποία είναι αναρτημένα στις προσόψεις διάφορων μεγαλοπρεπών κτιρίων στο Canal Grande, ακριβώς αυτό θέλουν να τονίσουν. Η Βενετία δεν είναι μία ακόμη Ντίσνεϊλαντ. Δεν είναι ένα τουριστικό λεμόνι για απεριόριστο στύψιμο. Είναι μια κανονική πόλη με κατοίκους, που έχουν ζωές και ανάγκες πέρα από την τουριστική φρενίτιδα. Τα πανό αυτά αποτελούν μέρος σχετικής καμπάνιας του οργανισμού WAHV (we are here Venezia), ο οποίος προσπαθεί να προωθήσει μία σειρά από ενέργειες και δράσεις με στόχο την ηπιότερη τουριστική διαχείριση και την προστασία της προσωπική ζωής των μόνιμων κατοίκων.
Ισχύει όμως κάτι τέτοιο; Υπάρχει κάτι πέρα από τα μνημεία, αξιοθέατα, τουριστικά μαγαζιά; Είναι όντως η Βενετία μία κανονική πόλη; Αξίζει να την επισκεφθεί κάποιος για λόγους πέρα των οφθαλμοφανών; Κατά τη γνώμη μου 100% ναι! Περπατώντας στα δρομάκια, τα κανάλια και τα γεφυράκια του Cannaregio, του Castello ή του Dorsoduro, γειτονιές με τους περισσότερους μόνιμους κατοίκους και τους λιγότερους αναλογικά τουρίστες, παρατηρείς μια πόλη με απόλυτα φυσιολογική ροή. Τα παιδιά παίζουν ή πάνε σχολείο, οι ηλικιωμένοι βολτάρουν, κάποιοι βγάζουν βόλτα το σκύλο τους, οι νοικοκυρές πάνε για ψώνια, ο εργαζόμενος πληθυσμός κάνει τη δουλειά του, είτε είναι τουριστική είτε όχι. Συζητούν στο δρόμο, πίνουν τον espresso τους ή τα aperitιvi τους, βγαίνουν για φαγητό και διασκέδαση. Ζουν μια ήρεμη και ανεπηρέαστη καθημερινότητα, χωρίς να επιτρέπουν στο εαυτό τους να τρελαίνεται από τους χιλιάδες επισκέπτες. Συνυπάρχουν μαζί τους, τους σέβονται και τους εξυπηρετούν άριστα, εφόσον ο τουρισμός είναι η κύρια πηγή εσόδων για την πόλη, αλλά δεν αφήνουν όλο αυτό να εισβάλλει στην προσωπική τους ζωή και να τους επηρεάσει αρνητικά.
Η καθημερινότητα των ορίτζιναλ Βενετσιάνων, που λειτουργεί παράλληλα με την τουριστική βιομηχανία της πόλης, είναι κάτι που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να το παρατηρείς. Προσωπικά με εντυπωσίασε! Δεν λέω ότι και η τουριστική εκδοχή της πόλης δεν έχει ενδιαφέρον. Το αντίθετο. Η Βενετία, πέρα από τις μοναδικές ιδιομορφίες της, διαθέτει πάρα πολλά και σπουδαία μνημεία και αξιοθέατα, το οποία αξίζει κάποιος να επισκεφθεί. Όμως εμένα με την πρώτη ματιά με τράβηξε αυτός ο κόσμος της κανονικότητας που ζει και λειτουργεί παράλληλα με το ρόλο της πόλης ως μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς. Στα μάτια μου φαντάζει εξαιρετικά δύσκολο να ζεις φυσιολογικά με τόση βαβούρα γύρω σου, καθημερινά και για όλο το χρόνο. Κι όμως οι Βενετσιάνοι τα καταφέρνουν. Και με μεγάλη επιτυχία μάλιστα, καθώς εύκολα διαπιστώνεις ότι παντού κυριαρχεί μία πολύ ευχάριστη ατμόσφαιρα. Όπως και να το δεις, όλο αυτό είναι κάτι το εντυπωσιακό!
«Δεν ξέρω ποια γρανάζια κινούνται μέσα μας όταν κοιτάμε φωτογραφίες, ειδικά φωτογραφίες καλλιτεχνών όπως ο Cartier-Bresson, αλλά δεν είναι μόνο η όραση που δουλεύει, ούτε μονάχα η φαντασία»
