Ο Άγγελος Μίχας ερωτεύτηκε τη φωτογραφία στα 20 του χρόνια, τότε στο πρώτο ταξίδι του Κάιρο - Αλεξάνδρεια. Ένιωσε κάτι καινούριο να γεννιέται πέρα από την ανάγκη του για ελευθερία, αναζήτηση, περιπέτεια. Μια βαθιά επιθυμία να εκφράσει με το δικό του τρόπο τα συναισθήματα και τη συγκίνηση που του προκαλούσαν όλα αυτά τα θαυμαστά πράγματα, τον οδήγησε να ψάχνει φιλμ στις αγορές του Καΐρου.
aaaa
Δέκα χρόνια αργότερα βρέθηκε να σπουδάζει στη σχολή Focus και παράλληλα να συνεργάζεται με το περιοδικό «Γυναίκα» σε μια εποχή που τα περιοδικά ζούσαν το δικό τους ξέφρενο πάρτι καθορίζοντας μόδες, στιλ, τρόπο ζωής και έκφρασης. Πορτραίτα επωνύμων, ταξιδιωτικά αφιερώματα και ρεπορτάζ, κάλυψαν μια δεκαετία ευμάρειας. Αλλά ούτε αυτό έδειχνε αρκετό για να εκφράσει μέσα από τη φωτογραφία του εκείνο που πραγματικά τον ενδιέφερε. Η γνωριμία του με τον Πλάτωνα Ριβέλλη και τον Φωτογραφικό Κύκλο στάθηκε η αφορμή των μεγάλων αποφάσεων. Διέκοψε τη σχέση του με τον λαμπερό κόσμο της εφαρμοσμένης φωτογραφίας για να ακολουθήσει το δικό του μονοπάτι, αυτό του φωτογράφου δρόμου. Ακολούθησε μια περιπλάνηση στις μητροπόλεις του κόσμου φωτογραφίζοντας αποκλειστικά αυτό που πάντοτε τον απασχολούσε, τον Άνθρωπο. Από την Αβάνα έως το Εδιμβούργο κι από το Σαν Φρανσίσκο έως το Ανόι, χιλιάδες πρόσωπα πέρασαν μπροστά από τον φακό του. Άνθρωποι βιαστικοί, χαρούμενοι, λυπημένοι, επιθετικοί, άνθρωποι δηλαδή. Ιδανικοί ηθοποιοί για την κάθε στιγμιαία ιστορία που διάλεξε να εκφράσει ανασύροντας στην επιφάνεια προσωπικά του βιώματα. Να περιγράψει με ευγένεια και αγάπη τον άνθρωπο. Ανεξάρτητα από τον τόπο, το χρώμα, τη θρησκεία ή τις διαφορετικές παραδόσεις, οι άνθρωποι παραμένουν τόσο μοναδικοί όσο και ίδιοι στη χαρά και τη λύπη. Αυτά συγκρότησαν και το σώμα του πρώτου του λευκώματος, «Closer», το 2009.
Τα τελευταία χρόνια ζει στο κέντρο της Αθήνας, μάλλον σαν ταξιδιώτης. Τον συναντώ συχνά. Βρίσκεται έξω συνεχώς. Μέχρι να τον χαιρετήσω, παρακολουθώ για λίγο το πώς περιεργάζεται διακριτικά τους περαστικούς. Φωτογραφίζει καθημερινά μέσα σε ένα περιβάλλον κρίσης, δυσκολίας και αλλαγών, ψάχνοντας μόνιμα τον ιδανικό ηθοποιό για την καινούρια, ελάχιστου μήκους ιστορία του. Δεν σταματάει όμως εκεί. Επιμελείται εκθέσεις, διδάσκει την τέχνη της φωτογραφίας στην αίθουσα αλλά και επί του πρακτέου, στη δράση των δρόμων, προσπαθώντας να μη ξεχάσει ποτέ εκείνη την πρώτη άγρια χαρά που ένιωσε τότε στην ηλικία των 20, όταν ήθελε να δει πώς είναι ο κόσμος φωτογραφημένος. Θυμάται ακόμη τη στιγμή που του έκαναν δώρο στα γενέθλιά του ένα ξεχωριστό βιβλίο από τον Κάουφμαν, το «Figments from the Real world» του Garry Winogrand, έκτοτε σταθερό σημείο αναφοράς για εκείνον.
Για περισσότερες πληροφορίες επισκεφθείτε την σελίδα του Άγγελου Μίχα εδώ
«Δεν ξέρω ποια γρανάζια κινούνται μέσα μας όταν κοιτάμε φωτογραφίες, ειδικά φωτογραφίες καλλιτεχνών όπως ο Cartier-Bresson, αλλά δεν είναι μόνο η όραση που δουλεύει, ούτε μονάχα η φαντασία»
11°
